Ο Ολυμπιακός βρέθηκε σε μια αρκετά άσχημη βραδιά και δεν μπόρεσε να συνεχίσει το νικηφόρο σερί των προηγούμενων αγώνων του. Παρουσιάστηκε εγκλωβισμένος από το παιχνίδι της Μπάγερν και έχασε για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά μέσα στην πρωτεύουσα της Βαυαρίας, λαμβάνοντας ένα κίτρινο φύλλο αγώνα, από το οποίο όμως, η ομάδα μπορεί να αντλήσει πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για τη συνέχεια της Ευρωλιγκας.
Του RedTerso
Πριν ξεκινήσουν οι επίσημες υποχρεώσεις των ομάδων φέτος, ο Ολυμπιακός είχε αντιμετωπίσει τη Μπάγερν σε φιλικό επί γερμανικού εδάφους τον Σεπτέμβρη. Εκείνη την περίοδο οι Βαυαροί είχαν παρουσιάσει μια εικόνα ομάδας, η οποία βρίσκεται 2-3 επίπεδα κάτω από αυτό των ερυθροελεύκων, όπου έχασαν «πανηγυρικά». Έκτοτε όμως κύλησε αρκετό νερό στο αυλάκι και η Μπάγερν έχει παρουσιάσει ένα τελείως διαφορετικό αγωνιστικό πρόσωπο, φιγουράροντας απόλυτα δίκαια, στην πρώτη θέση της βαθμολογίας στην Ευρωλίγκα.
Πριν ξεκινήσει το χθεσινοβραδινό παιχνίδι, πολλοί θα περίμεναν ότι ο Ολυμπιακός θα ακολουθούσε το ισχυρό μομέντουμ, το οποίο «έχτισε» στα τρία προηγούμενα νικηφόρα παιχνίδια του, αφήνοντας ουσιαστικά έξω από το κάδρο της ανάλυσης, τον τρόπο με τον οποίο «είναι στημένη» και αγωνίζεται η Μπάγερν: Οι Βαυαροί έχουν φτιάξει μια πολύ αθλητική ομάδα, η οποία παίζει γρήγορο μπάσκετ (έργο του κακού μας δαίμονα Τρινκιέρι) και καθόλου τυχαία βρίσκεται στη δεύτερη θέση στη λίστα με τις καλύτερες επιθετικά ομάδες μέχρι αυτή τη στιγμή (πίσω μόνο από τη Μακάμπι).
Από το ξεκίνημα του παιχνιδιού φάνηκε ότι ο Ολυμπιακός θα δυσκολευτεί πολύ απέναντι στους κόκκινους της Γερμανίας, μιας και οι αντίπαλοί μας φάνηκαν καλά διαβασμένοι και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ειδικότερα όταν πραγματοποιούσαμε επιθέσεις ο Τρινκιέρι είχε δώσει εντολή για αλλαγές στα σκριν, και εξαιτίας της αθλητικότητας των ψηλών του (Ρέινολντς, Τζόνσον, Τόμας), κατάφερε να περιορίσει σημαντικά τη δημιουργία των περιφερειακών μας. Οι άμυνες σε καταστάσεις «2-2», ουσιαστικά απενεργοποίησαν πλήρως το pick'n'roll των κοντών μας (Σλούκας, Σπανούλης βρέθηκαν σε κακή μέρα εξαιτίας και αυτής της συνθήκης), με αποτέλεσμα η επίθεση του Ολυμπιακού να φαντάζει αργή, μονοδιάστατη και αναποτελεσματική. Η παραπάνω συνθήκη έδωσε τη δυνατότητα στους παίχτες του Τρινκιέρι να χτίσουν μια διαφορά και να είναι σταθερά μπροστά στο σκορ. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Γερμανοί «κέρδισαν» και στις τρεις πρώτες περιόδους...
Η κακή βραδιά από πλευρά δημιουργίας των παιχτών μας, είχε ως αποτελεσμα η ομάδα να έχει τραγικά ποσοστά στην επίθεση (6/28 τρίποντα με 21% και 14/24 δίποντα με 58%). Αυτά τα ποσοστά σε συνδυασμό με τα πολλά λάθη δεδομένων και των λιγότερων ασίστ (13/15 ήταν ο συσχετισμός ασίστ/λαθών, που όπως είχαμε πει και σε προηγούμενα παιχνίδια είναι ένα στατιστικό, στο οποίο ο Μπαρτζώκας δίνει πάντα βάση) ήταν ο λόγος που η επιθετική μας λειτουργία μπορεί να χαρακτηριστεί πολύ κακή. Ο Ολυμπιακός έμεινε «μέσα στο παιχνίδι» μέχρι το τέλος γιατί έπαιξε αρκετά σκληρή άμυνα, «κατεβάζοντας» κατά 10 πόντους σχεδόν την επίθεση της Μπάγερν. Αυτό ήταν και το στοιχείο που μας κράτησε μέσα στη διεκδίκηση της νίκης, παρά την πολύ κακή συνολικά εικόνα της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός ακόμα είναι σε διαδικασία «under construction» και αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να λησμονούμε, μιας και είναι δεδομένα τα σκαμπανεβάσματα όχι μόνο από παιχνίδι σε παιχνίδι, αλλά και μέσα στη ροή ενός αγώνα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και κάποιες ανορθογραφίες: Η πεντάδα που «έκλεισε» το πρώτο ημίχρονο με ταυτόχρονη παρουσία Σλούκα-Σπανούλη είναι δεδομένο ότι έχει τρανταχτές αμυντικές αδυναμίες (ειδικά όταν στην πεντάδα υπήρχε και ο Πρίντεζης αλλά και ο εμφανώς ανέτοιμος Ζαν-Σαρλ), με αποτέλεσμα να δεχτούμε ένα 4-0 και να λήξει το ημίχρονο στο -5 για την ομάδα μας. Αντίστοιχα στο τέλος του παιχνιδιού και ενώ βρισκόταν στο παρκέ η «αμερικάνική» πεντάδα (μαζί με τον Βεζένκοφ) δεν σχεδιάστηκε κάποια επίθεση, αλλά αφέθηκαν από τον προπονητή να λειτουργήσουν τα ατομικά επιθετικά ένστικτα (κυρίως του ΜακΚίσικ).
Ο Ολυμπιακός συνολικά ήταν κακός και φάνηκε υποδεέστερος --στο συγκεκριμένο ματς-- από τη Μπάγερν και μοιάζει οξύμωρο ότι βρεθήκαμε μέχρι το τέλος στη διεκδίκηση του παιχνιδιού. Αυτό αφήνει στο τέλος της ημέρας και μια «γλυκιά γεύση» μαζί με περιθώρια αισιοδοξίας και για τη δουλειά που γίνεται στην ομάδα αλλά και για επίπεδο, που μπορεί δυνητικά να φθάσει ο Ολυμπιακός. Αν σε αυτό συμπεριλάβουμε και το γεγονός ότι ακόμα για ένα παιχνίδι η ομάδα μας αντιμετωπίστηκε άσχημα από τους διαιτητές (δείγμα του γεγονότος ότι τα 3 τελευταία άσχημα χρόνια, ίσως «μικρύναμε» ως μέγεθος στα μάτια των «γκρι»), ίσως δείχνει ότι για κάποιες λεπτομέρειες δεν «αναζητήσαμε» λίγο καλύτερα την τύχη μας στο χτεσινό ματς.
Ο «θαυμαστός» κύριος Μπολντγουιν
Φαντάζομαι ότι γίνεται αρκετός «ντόρος» όλη τη φετινή χρονιά --και ειδικότερα μετά το χθεσινό-- παιχνίδι για την παρουσία του Γουέιντ Μπόλντγουιν του τέταρτου, καθώς και για την «αποτυχία» του Ολυμπιακού να αξιοποιήσει τον Αμερικάνο, οπότε θα ήθελα να καταθέσω 2-3 σκέψεις.
Αρχικά θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι ο Μπόλντγουιν αποκτήθηκε για να αποτελέσει τον βασικό μας ποιντ-γκαρντ πέρυσι, όμως φάνηκε από τα πρώτα ματς --και ακόμα μέχρι και χτες-- ότι ο συμπαθής Αμερικάνος με τα τρομερά αθλητικά προσόντα υστερεί δραματικά στο διάβασμα του παιχνιδιού και τη δημιουργία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναγκαστεί --για άλλη μια σεζόν-- να τραβάει σχεδόν αποκλειστικά δη δημιουργία ο Σπανούλης. Αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο δεν έχει δείξει και καμία τρομερή βελτίωση ο Αμερικάνος. Η μεγάλη διαφορά είναι ότι ο Τρινκιέρι του έχει δώσει πολύ περισσότερο χρόνο, αλλά και τη δυνατότητα να «τρέχει» επιθέσεις ένας εναντίον ενός. Χτες ειδικά ήταν πάρα πολλές οι φάσεις, όπου ο Τρινκιέρι απομόνωνε τον Μπόλντγουιν στην κορυφή της ρακέτας με τους υπόλοιπους τέσσερις της πεντάδας ακροβολισμένους στη γωνία, δίνοντάς του τη δυνατότητα να πάει σε ατομική φάση απέναντι στον προσωπικό του αντίπαλο...
Αυτός είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος παιχνιδιού, όπως φαίνεται μέχρι στιγμής και από τα αποτελέσματα των Βαυαρών, αλλά είναι ταυτόχρονα ένας τρόπος παιχνιδιού, που εμένα προσωπικά δεν μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, αλλά δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να περιμένει να αξιοποιήσει μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός. Στη Μπάγερν το usage του Μπόλντγουιν θυμίζει αριθμούς... Σβεντ ή Σπανούλη πριν 6-7 χρονιά. Ο Ολυμπιακός έχει προσθέσει φέτος στο ρόστερ του περιφερειακούς, που έχουν την επιλογή της προσωπικής φάσης (βλ. Χάρισον, ΜακΚίσικ), αλλά ταυτόχρονα λειτουργούν σαφώς πιο ομαδικά. Πιθανόν ο Μπόλντγουιν να βελτιωθεί στο δημιουργικό κομμάτι ωριμάζοντας και να μας κάνει να «χτυπάμε το κεφάλι μας», αλλά μέχρι τότε, εγώ προσωπικά θα προτιμήσω να τον «χαζεύω» να πηγαίνει σε ατομικές φάσεις με mid-range σουτ, με άλλη φανέλα.
Ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι, που πριν ξεκινήσει η χρονιά και αυστηρά στο πλαίσιο της θεωρίας, θα είχε κυκλώσει ως «must-win», όμως η αγωνιστική πραγματικότητα, ειδικά τη φετινή... αλλοπρόσαλλη και «ειδικών συνθηκών» χρόνια μας δείχνει ότι θα πρέπει να παρακολουθήσουμε νηφάλια την ομάδα και να υποστηρίξουμε, αναγκαστικά έστω εξ αποστάσεως, τη δουλειά του κόουτς και των αθλητών μας. Ακολουθούν δύο πολύ κρίσιμα και με υψηλό βαθμό δυσκολίας παιχνίδια, απέναντι στην Εφές (αυτή και αν έχει ξεκινήσει άσχημα) εντός έδρας και μετά στη Ρωσία απέναντι στη Ζενίτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου