Λύγισε στο τέλος

Ο Ολυμπιακός έχασε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να είχε και διαφορετικό αποτέλεσμα και πλέον αναζητά την υπέρβαση (αν όχι το θαύμα) για να συνεχίσει την ευρωπαϊκή του πορεία.

Του Dr. Jekyll

Ας ξεκινήσουμε με τα βασικά: ο Ολυμπιακός φάνηκε ανταγωνιστικός, αλλά, στα δικά μου μάτια, ένα κλικ πιο κάτω σε ένταση και αντοχές από την Άρσεναλ. Θα συμφωνήσω με τα περισσότερα σχόλια που αναφέρουν ότι το σκορ θα μπορούσε να ήταν διαφορετικό. Θα διαφωνήσω, όμως, με το ότι το σκορ ήταν άδικο. Όπως το είδα: ο Ολυμπιακός περίμενε στο μισό γήπεδο την Άρσεναλ, δίνοντας μεγάλη σημασία στο να μην πιαστεί μπόσικος σε αντεπιθέσεις (όπως συνέβη, τελικά, στη φάση του γκολ). Συχνά, μάλιστα, οι παίκτες της Άρσεναλ έφταναν σχεδόν ανενόχλητοι μπροστά από την μεγάλη μας περιοχή (εκεί, όμως, δεν είχαν τι να κάνουν την μπάλα).

Θα συμφωνήσω, επίσης, με την πλειοψηφία της αρθρογραφίας που αναφέρει ότι ο Μαρτίνς έστησε σωστά την ομάδα (ρεαλιστικά, ακόμα και με τους τρεις αμυντικογενείς μέσους, ποτέ δεν πήραμε τον έλεγχο της μεσαίας γραμμής), επιδιώκοντας αρχικά το μηδέν πίσω, ενώ με αλλαγή προσώπων και διάταξης στο 65΄, όταν ο Φορτούνης πέρασε στη θέση του Μπουχαλάκη, επέλεξε να κάνει πιο επιθετική η ομάδα (ρεαλιστικά, το 0-0 δεν σου έδινε και πολλές ελπίδες πρόκρισης, ενώ και η άμυνα των κανονιέρηδων δεν είναι το δυνατό της σημείο).

Θα διαφωνήσω κάθετα με όσους υποστηρίζουν ότι η πρώτη αλλαγή έπρεπε να είναι ο Γκιγιέρμε και όχι ο Μπουχαλάκης. Ο φιλότιμος και απαραίτητος φέτος Μπουχαλάκης δεν άντεχε στον ρυθμό των Άγγλων. Ο Γκιγιέρμε, πράγματι, δεν είναι ο παίκτης που ήταν πριν τον τραυματισμό του, αλλά κάλυπτε πολύ καλύτερα χώρους απ’ ό,τι ο Ανδρέας, ο οποίος, με τέτοια πίεση, δεν μπορούσε ούτε να συνεισφέρει ιδιαίτερα με τις μακρινές του μεταβιβάσεις, όπως στο ελληνικό πρωτάθλημα (οι επιστροφές του, δε, ήταν με χρονοκαθυστέρηση).

Ο Καμαρά έτρεχε δαιμονισμένα στο πρώτο ημίχρονο, για να μας υπενθυμίσει στο δεύτερο ότι δεν ξέρει να κάνει διαχείριση δυνάμεων, με αποτέλεσμα να μένει από βενζίνη. Το ίδιο έπαθε, αλλά όχι λόγω κακής διαχείρισης δυνάμεων (κυρίως λόγω ηλικίας) και ο Ματιέ, ο οποίος μετά από ένα πολύ καλό πρώτο ημίχρονο (και εντυπωσιακό πρώτο 20λεπτο) έριχνε ρυθμό (και όσο και το πνεύμα να είναι πρόθυμο, το σώμα επιβάλλει να προσαρμοστείς στην πραγματικότητα).

Μέτριος ο Ομάρ, που ταλαιπωρήθηκε αρκετά από τους αντιπάλους του, ο οποίος έχει και σαν δικαιολογία ότι δεν έπαιρνε βοήθειες αμυντικά από τον Ματιέ (με τέτοιες εμφανίσεις, ελπίζω να μην έρθει πρόταση από Αγγλία…). Καλός ο Τσιμίκας, αλλά κυρίως στα αμυντικά του καθήκοντα. Σε μέτρια βραδιά (που την έκανε ακόμα πιο δύσκολη το γεγονός ότι δεν είχε και σωστή τροφοδότηση) ο Ελ Αραμπί, ο οποίος κάνει και μια επιπόλαιη προβολή προς τον αντίπαλο τερματοφύλακα, ενώ έχει ήδη κίτρινη (και --χωρίς να φταίει σε αυτό-- δεν υπάρχει άλλος επιθετικός για τον επαναληπτικό).

Καλός, αλλά με μια κίτρινη κάρτα που θα στοιχίσει την απουσία του στη ρεβάνς, ο Σεμέδο (που προσπάθησε να προσφέρει και στην ανάπτυξη) και πολύ καλός αμυντικά ο Μπα, ο οποίος δείχνει να κερδίζει τη θέση του δεύτερου αμυντικού, παρότι υστερεί σε ποιότητα (αλλά είναι πολύ πιο σταθερός) από τον Σισέ και εμπειρία (αλλά με καλύτερα φυσικά προσόντα) από τον Αβραάμ. Καλός ανασταλτικά, μέτριος --αλλά κινητικός-- στην επίθεση ο Μασούρας (και επειδή όλοι, πάλι, αυτόν βρίσκουν ως εύκολο στόχο, να αναφέρω ότι η ομάδα έχασε πολύ ανασταλτικά --και με τέτοια ανισορροπία έχασε και δημιουργικά-- μετά την αποχώρησή του, ενώ και η αποστολή του ήταν αυτή: να συμμετέχει στο ανασταλτικό κομμάτι).

Από τις αλλαγές: ο Φορτούνης δεν είναι ακόμα έτοιμος (και ας μην τα ξαναλέμε), ενώ ο Λοβέρα δεν κατάλαβα για ποιο λόγο έγινε η δεύτερη αλλαγή μας (τρίτη αλλαγή δεν έγινε ποτέ). Ο Ολυμπιακός εκείνο τα διάστημα, έπαιζε ουσιαστικά με τρεις παίκτες, που η καλύτερή τους απόδοση είναι όταν παίζουν πίσω από τον επιθετικό. Και για τον Λοβέρα, συγκεκριμένα, είναι η μόνη θέση, που έστω και σε μικρά δείγματα γραφής ή με υποδεέστερους αντιπάλους, έχει να δείξει κάτι. Η άλλη πλευρά του νομίσματος: ο πάγκος του Ολυμπιακού περιλάμβανε ως πιθανούς game changers τον ανέτοιμο (λόγω τραυματισμού) Φορτούνη, τον ανέτοιμο (γενικά) Λοβέρα και τον παραγκωνισμένο (υποθέτω λόγω αδιαφορίας για το τακτικό κομμάτι) Ραντζέλοβιτς.

Συνοπτικά: ο Ολυμπιακός, πράγματι, έχασε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε και να μην είχε χάσει (ακόμα και ο βροχερός καιρός, πάντως, ήταν δωράκι για τους Άγγλους). Η αλήθεια, όμως, είναι ότι, όσο περνούσε η ώρα, δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό της Άρσεναλ (και ας μην υποτιμάμε ότι μετά το γκολ, η Άρσεναλ έφτασε πολύ κοντά σε δύο ακόμα τέρματα, ενώ ο Ολυμπιακός δεν έκανε ούτε ευκαιρία και είχε ένα κρεσέντο λανθασμένων επιλογών στην ανάπτυξη, αποτέλεσμα της σωματικής --και πνευματικής-- κόπωσης).

Στο ίδιο τέμπο: ο Ολυμπιακός πέρσι τέτοια εποχή έκανε την κοιλιά του, με αποκλεισμούς από Δυναμό και Λαμία, και ήττα, με κάτω τα χέρια, από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Στη συνέχεια, ανέβασε ρυθμό και έκανε ένα εντυπωσιακό, αλλά άνευ ουσίας, τελείωμα της χρονιάς. Έχω την αίσθηση πως φέτος τα πράγματα θα είναι πιο δύσκολα (και μακάρι να κάνω λάθος): όπως είχα γράψει, ο Ολυμπιακός φοβάμαι πως μπαίνει στην τελική ευθεία με παίκτες που ή έχουν κάψει λάδια ή δεν έχουν ακόμα αγωνιστικό ρυθμό.

Την Κυριακή, δηλαδή σε λιγότερο από 70 ώρες από το χθεσινό σφύριγμα της λήξης, ο Ολυμπιακός θα παίξει στην Τούμπα, απέναντι στον ξεκούραστο περήφανο Δικέφαλο. Το προβληματικό rotation, οι τραυματισμοί και οι προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ του Γενάρη, επιβάλουν να αγωνιστούν οι περισσότεροι παίκτες που έπαιξαν και χθες. Και αν για το προβληματικό rotation υπάρχει δικαιολογία, και οι τραυματισμοί είναι πάντα στο παιχνίδι, το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός βρέθηκε αποδυναμωμένος από τη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη είναι πρόβλημα (και ας μην τα ξαναλέμε).

Ο Τσιμίκας παραμένει μόνος του, όπως και ο --ντεφορμέ-- Γκιγιέρμε, ενώ το μπακ απ του Ομάρ είναι ο μέτριος Γκασπάρ. Δεν έχω άποψη αν ο Ολυμπιακός πρέπει να κατέβει επιθετικά στην Τούμπα, αφού και η ισοπαλία τον βολεύει -- όπως ισοπαλία, με γκολ, τον βολεύει σίγουρα και για τον πρώτο αγώνα του κυπέλλου στις 4 Μαρτίου. Κατά τ’ άλλα, στον επαναληπτικό με την Άρσεναλ θα πρέπει σίγουρα να δούμε έναν πιο επιθετικό Ολυμπιακό, ικανοποιώντας όσους θεωρούν ότι ο Μαρτίνς κατέβασε φοβικά την ομάδα χθες, και --πολύ φοβάμαι-- ικανοποιώντας και την Άρσεναλ που με πολλούς κενούς χώρους θα μπορέσει να (απο)δείξει ότι ομάδες με τόσο ποιοτικό ρόστερ, ανεξάρτητα από το αν κάνουν καλή ή κακή χρονιά, απέχουν αισθητά από την καλύτερη ομάδα της Ελλάδας.

Για να μην ξεχνιόμαστε: ο Ολυμπιακός έχει κερδίσει καλύτερη Άρσεναλ στο Λονδίνο (αλλά και ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος), ενώ βρέθηκε να προηγείται με δύο τέρματα στο παιχνίδι κόντρα στην --καλύτερη από την Άρσεναλ-- Τότεναμ. Η άλλη πλευρά του νομίσματος, πάντως, είναι ότι η Άρσεναλ πέρασε αέρα στο δεύτερο μεταξύ μας παιχνίδι στο Καραϊσκάκης (νικώντας με 0-3), ενώ και η Τότεναμ (άσχετο αν ξαναμπήκε στο παιχνίδι με ένα δώρο του Μεριά ελάχιστα πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου) έκανε ολική επαναφορά και νίκησε με 4-2. Από την άλλη: όσο λίγες και να είναι οι πιθανότητες πρόκρισης, ο Ολυμπιακός οφείλει να τις κυνηγήσει. Αν δεν τα καταφέρει, κανείς δεν θα μπορεί να του προσάψει ευθύνη. Αν τα καταφέρει, θα κάνει μια από τις σπουδαιότερες ευρωπαϊκές του βραδιές.

Για το τέλος: οι οργανωμένοι ενίοτε κάνουν κακό στην ομάδα τους, είναι ανεγκέφαλοι, μπλα μπλα, και όλα αυτά που διαβάζουμε και ακούμε. Η χθεσινή εικόνα, πάντως, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα ήταν ότι φώναζε ο πυρήνας από το πέταλο της 7, λίγο το απέναντι πέταλο, ενώ, κατά κανόνα, οι κεντρικές θύρες είχαν τον ίδιο παλμό και ένταση που βλέπεις σε κινηματογραφική αίθουσα σε αφιέρωμα στον ιταλικό νεορεαλισμό. Well done, mates (που θα έλεγαν και οι Λονδρέζοι)…