Ένα ντέρμπι όμως είναι πάντα ντέρμπι. Ο ΠΑΟ παίζει πιο ψύχραιμα και συγκροτημένα από μας. Προηγείται σταθερά.
Το γήπεδο είναι κατάμεστο από Ολυμπιακούς. Στην υποτιθέμενα ουδέτερη μεγάλη-κεντρική πλευρά/εξέδρα του γηπέδου κυριαρχούν στη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών οι οπαδοί μας, που έχουν καταλάβει επίσης και την εξέδρα πίσω από το ένα καλάθι, με τους πράσινους οπαδούς να περιορίζονται στην εξέδρα πίσω από το άλλο καλάθι. Θυμάμαι μάλιστα πώς στη κεντρική κερκίδα είχε περάσει για λίγο ο τερματοφύλακας των βάζελων, αλλά και παίκτης μπάσκετ του Αμαρουσίου, Βασίλης Κωνσταντίνου, που τα είχε ακούσει μάλιστα για τα καλά.
Επειδή το παιχνίδι εξελισσόταν πολύ άσχημα και έμοιαζε χαμένο. βάλαμε μέσα στην παρέα των Ολυμπιακών οπαδών που το βλέπαμε ένα στοίχημα: Αν τελικά κερδίζαμε το ματς, εγώ και ένας άλλος από την παρέα (θυμάμαι μόνο το επώνυμό του: Κράκαρης, καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται) θα πηγαίναμε με τα πόδια από τη Γλυφάδα στα Πατήσια, στη περιοχή Λυσσιατρείο, όπου μέναμε τότε, στην πλατειούλα, που ήταν κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Αντρέα, στην οδό Λευκωσίας (για όποιον γνωρίζει τη συγκεκριμένη περιοχή).
Μετά μια μεγάλη ανάκαμψη της ομάδας μας το παιχνίδι οδηγείται σε παράταση.
Εκεί με ένα καλάθι του Στηβ, που σημειώνεται ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, βρισκόμαστε μπροστά ένα πόντο. Ένα δευτερόλεπτο πριν από την λήξη, η μπάλα βρίσκεται στα χέρια ενός Ελληνοαμερικανού παίκτη του ΠΑΟ, του Σίγκα, ο οποίος ποτέ δεν έκανε αξιόλογη καριέρα. Ο Σίγκας, που βρίσκεται πολύ μακριά, δίπλα στο καλάθι του ΠΑΟ, πετάει απελπισμένα την μπάλα, από το ένα καλάθι στο άλλο. Η μπάλα διαγράφει μια απίθανη τροχιά και προσγειώνεται στο καλάθι μας.
Οι πράσινοι πανηγυρίζουν -- ιδίως όταν αρχικά γραμματεία, χρονομέτρης και σημειωτής φαίνεται να δείχνουν πως το καλάθι ήταν εμπρόθεσμο και οι διαιτητές μοιάζουν να το δέχονται. Εμείς όμως, έξαλλοι, με πρώτο τον Ματθαίου και όλους τους παίκτες, αλλά και τους παράγοντες, πέφτουμε πάνω σε όλους διαιτητές, γραμματεία κ.λπ., αμφισβητώντας το καλάθι και επιμένοντας πως ο χρόνος είχε λήξει με την μπάλα στα χέρια του παίκτη και πριν φύγει από αυτά. Οι του ΠΑΟ αντιδρούν κι αυτοί έντονα. Χαμός στην κυριολεξία.
Τελικά, μετά από πολλή ώρα, ατέλειωτες διαβουλεύσεις, μέσα σε μια τεταμένη και επεισοδιακή ατμόσφαιρα, γεμάτη διαμαρτυρίες, έρχεται η οριστική ετυμηγορία. Το καλάθι του Σίγκα είναι εκπρόθεσμο και δεν μετρά. Έτσι νικητής αναδείχτηκε ο Ολυμπιακός με 78-77. Πάντως η φάση ήταν οριακή, η τεχνολογία ανύπαρκτη και έτσι κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο ή όχι. Αξιοσημείωτο, επίσης, που το αναφέρω με την ευκαιρία αυτή, είναι ότι στη ρεβάνς χάσαμε με το ίδιο ακριβώς σκορ 78-77 (!).
Μετά τους πανηγυρισμούς για τη νίκη, έπρεπε να ακολουθήσει η εκπλήρωση του στοιχήματος. Μέσα στον γενικό ενθουσιασμό, γίνεται μια πρόταση να μας χαριστεί το στοίχημα. Για μας τους δύο, όμως, είναι χρέος τιμής απέναντι στην ομάδα και στους εαυτούς μας ως φιλάθλους του Ολυμπιακού. Αισθανόμαστε ότι με τον ποδαρόδρομο που θα υποστούμε, θα εκπληρώσουμε κάτι σαν τάμα. Πάνω από όλα αισθανόμαστε ότι τιμούμε την ομάδα που μας χαροποίησε τόσο και μας έβγαλε για μια ακόμη φορά ασπροπρόσωπους. Ως εκ τούτου, οφείλαμε ασυζητητί να τηρήσουμε το στοίχημα. Δεχθήκαμε μόνο μια μικρή τροποποίηση, προς το ελαφρότερο και χαλαρότερο. Θα μας πηγαίνανε μέχρι το τέλος της Λεωφόρου Συγγρού, εκεί που ήταν παλιά ο ιππόδρομος, θα μας άφηναν εκεί και από εκεί θα ξεκινούσαμε τον ποδαρόδρομο.
Έτσι κι έγινε. Ειδοποιήσαμε τους γονείς μας ότι θα αργήσουμε και ξεκινήσαμε.
Πόση απόσταση να ήταν 20, 25 χιλιόμετρα; Όλη τη διαδρομή την κάναμε με γέλιο και μέσα στην καλή χαρά, διηγούμενοι ο ένας στον άλλο διάφορες ιστορίες ή μιλώντας για ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Το περίεργο είναι ότι ποτέ δεν αισθανθήκαμε τόσο κουρασμένοι όσο τουλάχιστον φοβόμασταν. Αλλά και ουδέποτε βαρυγκωμήσαμε, αφού ο σκοπός είχε επιτευχθεί. Είχαμε κερδίσει τον αιώνιο αντίπαλο και αυτό ήταν που μέτραγε. Πού και πού σταματάγαμε για λίγο και μετά ξανά περπάτημα.
Μετά από αρκετές ώρες, φτάσαμε στον τόπο του προορισμού του στοιχήματος. Ένα μαγαζί με σουβλάκια, όπου πολύ συχνά έτρωγε ο λαϊκός βάρδος και συνθέτης Γιώργος Μητσάκης, αυτός που έγραψε τη «Θάλασσα του Πειραιά».
Προτού κλείσω, θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής με αφορμή ένα σχόλιο που έγραψε ένας λαμπρός και πολύ έμπειρος θαμώνας του blog, που μου δίνει την ευκαιρία να συμπληρώσω μια παλιότερη αφήγησή μου.
Το παιχνίδι του Γκούμα με τη φανέλα του Ολυμπιακού εναντίον των Harlem Globetrotters δεν ήταν το μοναδικό. Ήταν το πρώτο. Μετά την επιτυχία του εγχειρήματος, ο «αυτοκράτορας» αγωνίσθηκε ξανά με τον Ολυμπιακό εναντίον μιας ομάδας πολύ καλών Αμερικανών επίλεκτων, που εκπροσωπούσαν την Coca Cola και περιόδευαν τον κόσμο για να διαφημίσουν την επιχείρηση και να εξασφαλίσουν συμβόλαια με ομάδες της Ευρώπης.
Τέτοιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, που χρησιμοποιούσαν ως άξονα το μπάσκετ γινόντουσαν πολύ συχνά εκείνη την εποχή και με άλλες μεγάλες εταιρείες. Ο πιο ειδικευμένος μάνατζερ, που αναλάμβανε τις περισσότερες από αυτές συνεργαζόταν με επιχειρήσεις, έβρισκε διαθέσιμους καλούς παίκτες και έκλεινε χώρες και αγώνες, λεγόταν McGregor. Ο σπουδαίος μπασκετμπολίστας Θανάσης Χριστοφόρου (που πέθανε πρόσφατα) αποκτήθηκε από την ΑΕΚ ως παίκτης μιας τέτοιας ομάδας επίλεκτων της αεροπορικής εταιρείας TWA.
Ο αγώνας Coca Cola- Ολυμπιακού έγινε στο τέλος Απρίλη 1972 και έληξε με νίκη των Αμερικανών του McGregor 87-85. Ο Γκούμας είχε τόσο καλή απόδοση, ώστε οι Αμερικανοί του πρότειναν να έλθει μαζί τους και συνεχίσει με την ομάδα τους στην τουρνέ της στην Ευρώπη. Πού να ήξεραν πως κάτι τέτοια τα βαριόταν αφόρητα ο Γκούμας; Η ομάδα της Coca Cola ήταν τόσο καλή που έχασε μόνο μισό καλάθι στους φιλικούς αγώνες της που έδωσε με την Εθνική Ελλάδας του Ντουκσάιρ.
Με την ευκαιρία αυτή, τέλος, επανερχόμενος για λίγο στον αγώνα με τους Harlem ίσως θα έπρεπε να προσθέσω ότι ο Γκούμας δεν ήταν ο μοναδικός Έλληνας άλλης ομάδας που ενίσχυσε τον Ολυμπιακό σε εκείνο τον αγώνα. Απλώς ήταν ο πιο γνωστός. Στον ίδιο αγώνα έπαιξε επίσης με τον Ολυμπιακό και ο Κώστας Διαμαντόπουλος του Σπόρτινγκ.
Το γήπεδο είναι κατάμεστο από Ολυμπιακούς. Στην υποτιθέμενα ουδέτερη μεγάλη-κεντρική πλευρά/εξέδρα του γηπέδου κυριαρχούν στη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών οι οπαδοί μας, που έχουν καταλάβει επίσης και την εξέδρα πίσω από το ένα καλάθι, με τους πράσινους οπαδούς να περιορίζονται στην εξέδρα πίσω από το άλλο καλάθι. Θυμάμαι μάλιστα πώς στη κεντρική κερκίδα είχε περάσει για λίγο ο τερματοφύλακας των βάζελων, αλλά και παίκτης μπάσκετ του Αμαρουσίου, Βασίλης Κωνσταντίνου, που τα είχε ακούσει μάλιστα για τα καλά.
Επειδή το παιχνίδι εξελισσόταν πολύ άσχημα και έμοιαζε χαμένο. βάλαμε μέσα στην παρέα των Ολυμπιακών οπαδών που το βλέπαμε ένα στοίχημα: Αν τελικά κερδίζαμε το ματς, εγώ και ένας άλλος από την παρέα (θυμάμαι μόνο το επώνυμό του: Κράκαρης, καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται) θα πηγαίναμε με τα πόδια από τη Γλυφάδα στα Πατήσια, στη περιοχή Λυσσιατρείο, όπου μέναμε τότε, στην πλατειούλα, που ήταν κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Αντρέα, στην οδό Λευκωσίας (για όποιον γνωρίζει τη συγκεκριμένη περιοχή).
Μετά μια μεγάλη ανάκαμψη της ομάδας μας το παιχνίδι οδηγείται σε παράταση.
Εκεί με ένα καλάθι του Στηβ, που σημειώνεται ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, βρισκόμαστε μπροστά ένα πόντο. Ένα δευτερόλεπτο πριν από την λήξη, η μπάλα βρίσκεται στα χέρια ενός Ελληνοαμερικανού παίκτη του ΠΑΟ, του Σίγκα, ο οποίος ποτέ δεν έκανε αξιόλογη καριέρα. Ο Σίγκας, που βρίσκεται πολύ μακριά, δίπλα στο καλάθι του ΠΑΟ, πετάει απελπισμένα την μπάλα, από το ένα καλάθι στο άλλο. Η μπάλα διαγράφει μια απίθανη τροχιά και προσγειώνεται στο καλάθι μας.
Τελικά, μετά από πολλή ώρα, ατέλειωτες διαβουλεύσεις, μέσα σε μια τεταμένη και επεισοδιακή ατμόσφαιρα, γεμάτη διαμαρτυρίες, έρχεται η οριστική ετυμηγορία. Το καλάθι του Σίγκα είναι εκπρόθεσμο και δεν μετρά. Έτσι νικητής αναδείχτηκε ο Ολυμπιακός με 78-77. Πάντως η φάση ήταν οριακή, η τεχνολογία ανύπαρκτη και έτσι κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος αν το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο ή όχι. Αξιοσημείωτο, επίσης, που το αναφέρω με την ευκαιρία αυτή, είναι ότι στη ρεβάνς χάσαμε με το ίδιο ακριβώς σκορ 78-77 (!).
Μετά τους πανηγυρισμούς για τη νίκη, έπρεπε να ακολουθήσει η εκπλήρωση του στοιχήματος. Μέσα στον γενικό ενθουσιασμό, γίνεται μια πρόταση να μας χαριστεί το στοίχημα. Για μας τους δύο, όμως, είναι χρέος τιμής απέναντι στην ομάδα και στους εαυτούς μας ως φιλάθλους του Ολυμπιακού. Αισθανόμαστε ότι με τον ποδαρόδρομο που θα υποστούμε, θα εκπληρώσουμε κάτι σαν τάμα. Πάνω από όλα αισθανόμαστε ότι τιμούμε την ομάδα που μας χαροποίησε τόσο και μας έβγαλε για μια ακόμη φορά ασπροπρόσωπους. Ως εκ τούτου, οφείλαμε ασυζητητί να τηρήσουμε το στοίχημα. Δεχθήκαμε μόνο μια μικρή τροποποίηση, προς το ελαφρότερο και χαλαρότερο. Θα μας πηγαίνανε μέχρι το τέλος της Λεωφόρου Συγγρού, εκεί που ήταν παλιά ο ιππόδρομος, θα μας άφηναν εκεί και από εκεί θα ξεκινούσαμε τον ποδαρόδρομο.
Έτσι κι έγινε. Ειδοποιήσαμε τους γονείς μας ότι θα αργήσουμε και ξεκινήσαμε.
Πόση απόσταση να ήταν 20, 25 χιλιόμετρα; Όλη τη διαδρομή την κάναμε με γέλιο και μέσα στην καλή χαρά, διηγούμενοι ο ένας στον άλλο διάφορες ιστορίες ή μιλώντας για ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Το περίεργο είναι ότι ποτέ δεν αισθανθήκαμε τόσο κουρασμένοι όσο τουλάχιστον φοβόμασταν. Αλλά και ουδέποτε βαρυγκωμήσαμε, αφού ο σκοπός είχε επιτευχθεί. Είχαμε κερδίσει τον αιώνιο αντίπαλο και αυτό ήταν που μέτραγε. Πού και πού σταματάγαμε για λίγο και μετά ξανά περπάτημα.
Μετά από αρκετές ώρες, φτάσαμε στον τόπο του προορισμού του στοιχήματος. Ένα μαγαζί με σουβλάκια, όπου πολύ συχνά έτρωγε ο λαϊκός βάρδος και συνθέτης Γιώργος Μητσάκης, αυτός που έγραψε τη «Θάλασσα του Πειραιά».
Προτού κλείσω, θα ήθελα να διευκρινίσω το εξής με αφορμή ένα σχόλιο που έγραψε ένας λαμπρός και πολύ έμπειρος θαμώνας του blog, που μου δίνει την ευκαιρία να συμπληρώσω μια παλιότερη αφήγησή μου.
Το παιχνίδι του Γκούμα με τη φανέλα του Ολυμπιακού εναντίον των Harlem Globetrotters δεν ήταν το μοναδικό. Ήταν το πρώτο. Μετά την επιτυχία του εγχειρήματος, ο «αυτοκράτορας» αγωνίσθηκε ξανά με τον Ολυμπιακό εναντίον μιας ομάδας πολύ καλών Αμερικανών επίλεκτων, που εκπροσωπούσαν την Coca Cola και περιόδευαν τον κόσμο για να διαφημίσουν την επιχείρηση και να εξασφαλίσουν συμβόλαια με ομάδες της Ευρώπης.
Τέτοιες επιχειρηματικές δραστηριότητες, που χρησιμοποιούσαν ως άξονα το μπάσκετ γινόντουσαν πολύ συχνά εκείνη την εποχή και με άλλες μεγάλες εταιρείες. Ο πιο ειδικευμένος μάνατζερ, που αναλάμβανε τις περισσότερες από αυτές συνεργαζόταν με επιχειρήσεις, έβρισκε διαθέσιμους καλούς παίκτες και έκλεινε χώρες και αγώνες, λεγόταν McGregor. Ο σπουδαίος μπασκετμπολίστας Θανάσης Χριστοφόρου (που πέθανε πρόσφατα) αποκτήθηκε από την ΑΕΚ ως παίκτης μιας τέτοιας ομάδας επίλεκτων της αεροπορικής εταιρείας TWA.
Ο αγώνας Coca Cola- Ολυμπιακού έγινε στο τέλος Απρίλη 1972 και έληξε με νίκη των Αμερικανών του McGregor 87-85. Ο Γκούμας είχε τόσο καλή απόδοση, ώστε οι Αμερικανοί του πρότειναν να έλθει μαζί τους και συνεχίσει με την ομάδα τους στην τουρνέ της στην Ευρώπη. Πού να ήξεραν πως κάτι τέτοια τα βαριόταν αφόρητα ο Γκούμας; Η ομάδα της Coca Cola ήταν τόσο καλή που έχασε μόνο μισό καλάθι στους φιλικούς αγώνες της που έδωσε με την Εθνική Ελλάδας του Ντουκσάιρ.
Με την ευκαιρία αυτή, τέλος, επανερχόμενος για λίγο στον αγώνα με τους Harlem ίσως θα έπρεπε να προσθέσω ότι ο Γκούμας δεν ήταν ο μοναδικός Έλληνας άλλης ομάδας που ενίσχυσε τον Ολυμπιακό σε εκείνο τον αγώνα. Απλώς ήταν ο πιο γνωστός. Στον ίδιο αγώνα έπαιξε επίσης με τον Ολυμπιακό και ο Κώστας Διαμαντόπουλος του Σπόρτινγκ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου