Έχω ζήσει δυο ζωές μαζί σου σ' ένα βράδυ
Έχει περάσει το Πάσχα και είναι ο μοναδικός λόγος που θα μπορούσε να μας κάνει να επιστρέψουμε στην τσιμεντούπολη. Αφήσαμε τη θάλασσα, τον ήλιο, τα ούζα, για τη μεγάλη προοπτική του θριάμβου που ανοιγόταν μπροστά μας.
Του red1925white
Το ραντεβού μας για τα ορεινά του ΣΕΦ είχε οριστεί αυτή τη φορά την Τετάρτη του Πάσχα. Να ξαναζήσουμε αυτό που δυο φορές στο παρελθόν είχε συμβεί. Να σκαρφαλώσουμε ξανά στην κορυφή της Ευρώπης. Το σύνθημα είχε πέσει μια βδομάδα νωρίτερα. «Όλοι ερυθρόλευκα». Αποκλείεται να τηρηθεί, σκεφτόμουν. Τώρα οι πιτσιρικάδες προτιμούν τα μαύρα. Οι μέρες περνούσαν γρήγορα και μπροστά στη σκέψη του διπλού τελικού η καρδιά μας χτυπούσε όλο και πιο δυνατά. Κανείς σύλλογος στην Ευρώπη δεν είχε κατορθώσει κάτι αντίστοιχο. Δυο ευρωπαϊκοί τελικοί την ίδια μέρα είναι σπουδαίο επίτευγμα.
Συναντηθήκαμε δυο ώρες νωρίτερα για να κατηφορίσουμε στο Φάληρο. Ανυπομονούσαμε να το ζήσουμε, να ρουφήξουμε κάθε γουλιά από τις μεθυστικές ερυθρόλευκες στιγμές. Φτάνουμε στις καφετέριες περιμετρικά του γηπέδου, όταν η γυναικεία ομάδα έχει κάνει το 1-2 στα σετ. Ακούω τα τύμπανα να χτυπάνε. Οι σημαίες ανέμιζαν, συνθήματα, ρυθμός, παλμός. Το Φάληρο ήταν λουσμένο από τον ήλιο και το πάθος. Ανεβαίνουμε την αερογέφυρα δυτικά του ΣΕΦ. Πάνω από την πολύβουη λεωφόρο Ποσειδώνος και πριν την εθνική, οι σιδερένιες πλάκες αρχίζουν να τρίζουν. Στη μικρή καφετέρια πάνω στην πεζογέφυρα, που τόσα και τόσα χρόνια ποτέ δεν είχα προσέξει το όνομά της, έχει στηθεί πανηγύρι. Στοιβαγμένοι κατά δεκάδες παρακολουθούν από μια τόσο δα οθονίτσα τον διαφαινόμενο θρίαμβο. Χοροπηδάνε και το σιδερένιο δάπεδο που στερεώνεται από μερικές μικρές βίδες κάνει κάθε μας βήμα να μοιάζει μετέωρο. Έξω από το ΣΕΦ ανταλλάσσουμε βιαστικά χειραψίες και χαμόγελα.
Καθώς μπαίνουμε μέσα, ένα ερυθρόλευκο κύμα εκτελεί καλοσχεδιασμένα τη χορογραφία του. Μένω με το στόμα ανοιχτό! Τους χαζεύω για μερικά δευτερόλεπτα. Το τήρησαν οι μπαγάσες το «όλοι ερυθρόλευκα» και η εικόνα είναι κάτι παραπάνω από επιβλητική. Είναι τέτοια η σημασία των «ασήμαντων» στιγμών που νιώθω ένα χέρι να με πιάνει και να μου λέει: «Έλα, μαλάκα, πάμε. Απόψε πετάμε πάνω από τα σύννεφα». Ανεβαίνουμε γρήγορα στα επάνω διαζώματα. Οι πιο νέοι προσπαθούν από τα κινητά τους να δουν τη διακύμανση του σκορ. Ανεβοκατεβάζουν τα δάχτυλα τους στις οθόνες. Οι «παλιακοί» έχουν βάλει τα ραδιοφωνάκια στ' αυτιά τους. Παντού γύρω χαμόγελα και συγκίνηση. Πάνω στην ώρα, βγαίνει και η αντρική ομάδα για προθέρμανση. Η κερκίδα παίρνει φωτιά. Ο ψηλός από πίσω με σπρώχνει: «τρεις πόντοι έμειναν, ρε», μου λέει.
Οι μικροί στο κάτω διάζωμα αρχίζουν να χοροπηδάνε. Μπροστά από τα μάτια μου περνάνε κλικ. Ο Ντράγκοβιτς, ο Γκιούρδας, ο Μιλίνκοβιτς το πανί «Λευτεριά στ' αδέρφια που είναι άδικα φυλακισμένα»· το «Αγαπάμε ό,τι μας κάνει υπερήφανους» στο γυναικείο βόλεϊ που είχαμε βγάλει πριν κάποια χρόνια. Είχαμε έρθει στα ορεινά του ΣΕΦ αυτή τη φορά για έναν αγώνα βόλεϊ. Το παιχνίδι στην Τουρκία τελειώνει. Οι κοπέλες πρωταθλήτριες Ευρώπης. Το παιχνίδι στο ΣΕΦ ξεκινάει. Το ταξίδι συνεχίζεται...
Οι Ιταλοί εμφανίζονται πιο έτοιμοι. Έχουν εξαιρετικό πασέρ και ατσάλινη υποδοχή. Η κερκίδα έχει στήσει το δικό της πάρτι. Κάνουμε μπάνιο από τον ιδρώτα και τις μπύρες που εκτοξεύονται. Χοροπηδάμε και φοβόμαστε αν οι αρτηρίες μας μπορούν να αντέξουν μετά τα έθιμα του Πάσχα. Ισοφαρίζουμε στα σετ. Το πάρτι δυναμώνει. Η δεύτερη κούπα τελικά δεν έρχεται. Οι στιγμές όμως έχουν χαραχτεί ανεξίτηλες μέσα μας. Το ζήσαμε κι αυτό και ποιος ξέρει πόσα ακόμα...
Όλοι κοντά στον σύλλογο και μάλιστα στη πιο αγνή μορφή του. Στον καιρό που τα εκατομμύρια κάνουν βόλτες στα γήπεδα εμείς παίρνουμε βαθιές ανάσες Ολυμπιακού. Ανάβουν καπνογόνα, οι σημαίες ψηλά. Έρχονται οι παίχτες να ενωθούν μαζί μας. Χαθήκαμε μες τους καπνούς... Παλάβωσα για πάρτη σου έφηβε.
Συναντηθήκαμε δυο ώρες νωρίτερα για να κατηφορίσουμε στο Φάληρο. Ανυπομονούσαμε να το ζήσουμε, να ρουφήξουμε κάθε γουλιά από τις μεθυστικές ερυθρόλευκες στιγμές. Φτάνουμε στις καφετέριες περιμετρικά του γηπέδου, όταν η γυναικεία ομάδα έχει κάνει το 1-2 στα σετ. Ακούω τα τύμπανα να χτυπάνε. Οι σημαίες ανέμιζαν, συνθήματα, ρυθμός, παλμός. Το Φάληρο ήταν λουσμένο από τον ήλιο και το πάθος. Ανεβαίνουμε την αερογέφυρα δυτικά του ΣΕΦ. Πάνω από την πολύβουη λεωφόρο Ποσειδώνος και πριν την εθνική, οι σιδερένιες πλάκες αρχίζουν να τρίζουν. Στη μικρή καφετέρια πάνω στην πεζογέφυρα, που τόσα και τόσα χρόνια ποτέ δεν είχα προσέξει το όνομά της, έχει στηθεί πανηγύρι. Στοιβαγμένοι κατά δεκάδες παρακολουθούν από μια τόσο δα οθονίτσα τον διαφαινόμενο θρίαμβο. Χοροπηδάνε και το σιδερένιο δάπεδο που στερεώνεται από μερικές μικρές βίδες κάνει κάθε μας βήμα να μοιάζει μετέωρο. Έξω από το ΣΕΦ ανταλλάσσουμε βιαστικά χειραψίες και χαμόγελα.
Καθώς μπαίνουμε μέσα, ένα ερυθρόλευκο κύμα εκτελεί καλοσχεδιασμένα τη χορογραφία του. Μένω με το στόμα ανοιχτό! Τους χαζεύω για μερικά δευτερόλεπτα. Το τήρησαν οι μπαγάσες το «όλοι ερυθρόλευκα» και η εικόνα είναι κάτι παραπάνω από επιβλητική. Είναι τέτοια η σημασία των «ασήμαντων» στιγμών που νιώθω ένα χέρι να με πιάνει και να μου λέει: «Έλα, μαλάκα, πάμε. Απόψε πετάμε πάνω από τα σύννεφα». Ανεβαίνουμε γρήγορα στα επάνω διαζώματα. Οι πιο νέοι προσπαθούν από τα κινητά τους να δουν τη διακύμανση του σκορ. Ανεβοκατεβάζουν τα δάχτυλα τους στις οθόνες. Οι «παλιακοί» έχουν βάλει τα ραδιοφωνάκια στ' αυτιά τους. Παντού γύρω χαμόγελα και συγκίνηση. Πάνω στην ώρα, βγαίνει και η αντρική ομάδα για προθέρμανση. Η κερκίδα παίρνει φωτιά. Ο ψηλός από πίσω με σπρώχνει: «τρεις πόντοι έμειναν, ρε», μου λέει.
Οι μικροί στο κάτω διάζωμα αρχίζουν να χοροπηδάνε. Μπροστά από τα μάτια μου περνάνε κλικ. Ο Ντράγκοβιτς, ο Γκιούρδας, ο Μιλίνκοβιτς το πανί «Λευτεριά στ' αδέρφια που είναι άδικα φυλακισμένα»· το «Αγαπάμε ό,τι μας κάνει υπερήφανους» στο γυναικείο βόλεϊ που είχαμε βγάλει πριν κάποια χρόνια. Είχαμε έρθει στα ορεινά του ΣΕΦ αυτή τη φορά για έναν αγώνα βόλεϊ. Το παιχνίδι στην Τουρκία τελειώνει. Οι κοπέλες πρωταθλήτριες Ευρώπης. Το παιχνίδι στο ΣΕΦ ξεκινάει. Το ταξίδι συνεχίζεται...
Οι Ιταλοί εμφανίζονται πιο έτοιμοι. Έχουν εξαιρετικό πασέρ και ατσάλινη υποδοχή. Η κερκίδα έχει στήσει το δικό της πάρτι. Κάνουμε μπάνιο από τον ιδρώτα και τις μπύρες που εκτοξεύονται. Χοροπηδάμε και φοβόμαστε αν οι αρτηρίες μας μπορούν να αντέξουν μετά τα έθιμα του Πάσχα. Ισοφαρίζουμε στα σετ. Το πάρτι δυναμώνει. Η δεύτερη κούπα τελικά δεν έρχεται. Οι στιγμές όμως έχουν χαραχτεί ανεξίτηλες μέσα μας. Το ζήσαμε κι αυτό και ποιος ξέρει πόσα ακόμα...
Όλοι κοντά στον σύλλογο και μάλιστα στη πιο αγνή μορφή του. Στον καιρό που τα εκατομμύρια κάνουν βόλτες στα γήπεδα εμείς παίρνουμε βαθιές ανάσες Ολυμπιακού. Ανάβουν καπνογόνα, οι σημαίες ψηλά. Έρχονται οι παίχτες να ενωθούν μαζί μας. Χαθήκαμε μες τους καπνούς... Παλάβωσα για πάρτη σου έφηβε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου