Δύο μέρες πριν τον αγώνα με την Ξάνθη, ας γράψω μερικά σχόλια για τον αγώνα με τη Λαμία, αλλά και όλα όσα απασχολούν τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό τις τελευταίες ημέρες. Άλλωστε, η πραγματικότητα τρέχει: αγώνας με τη Λαμία, κλήρωση Κυπέλλου, ενεργοποίηση κομμένων, μεταγραφές (για να φύγουν ή να έρθουν) που ακούμε δεν γίνονται, και μεταγραφές που δεν ακούμε, αλλά γίνονται.
Αρχικά το παιχνίδι με τη Λαμία. Ο Όσκαρ Γκαρσία στον πρώτο, ουσιαστικά, αγώνα του στον κόκκινο πάγκο (θεωρώ πως στον αγώνα με τον Πλατανιά δεν είχε τόσο λόγο στην ενδεκάδα) επέλεξε τους Προτό, Κούτρη, Ένχελς, Μποτία, Φιγκέιρας, Ρομαό, Ζιλέ, Μάριν, Φορτούνη, Μιραλάς και Καρίμ. Οι αλλαγές ήταν Πάρντο (70΄, Μιραλάς), Σεμπά (80΄, Φορτούνης) και Τζούρτζεβιτς (85΄, Καρίμ).
Ο Ολυμπιακός άνοιξε το σκορ νωρίς (9΄, καταπληκτική κάθετη του Φορτούνη και εκτέλεση του Μάριν) και διπλασίασε τα τέρματά του στο 37΄, με τον Ζιλέ να κλέβει τη μπάλα στο ύψος της μεγάλης περιοχής και να σερβίρει έτοιμο γκολ στον Καρίμ. Με λίγα λόγια: καλή εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο, κακή εμφάνιση στο δεύτερο, αλλά (γιατί υπάρχει και το «αλλά») αξίζει να αναφερθεί πως είναι ένα από τα ελάχιστα φετινά παιχνίδια, στα οποία ο Ολυμπιακός καθάρισε από νωρίς. Στα συν και το γεγονός ότι για ακόμα έναν αγώνα δεν δεχτήκαμε γκολ.
Λίγα περισσότερα: υποθέτω πως είναι αρκετά νωρίς για να αναζητούμε σοβαρές αλλαγές στον τρόπο που αγωνίζεται η ομάδα. Τι είδα εγώ: έναν Ολυμπιακό να προσπαθεί περισσότερο για τη γρήγορη πάσα (με αποτέλεσμα πολλές --μα πολλές—λανθασμένες μεταβιβάσεις), να προσπαθεί για περισσότερη πίεση ψηλά (με αποτέλεσμα, σε συνδυασμό --διαβάζουμε-- και με τις πιο σκληρές προπονήσεις, να ξεμένει η ομάδα από δυνάμεις από το 70’), να αγωνίζεται με τρεις μέσους, οι οποίοι --κυρίως-- συγκλίνουν, δηλαδή με Μάριν, Φορτούνη και Μιραλάς, με αποτέλεσμα συχνά να σκουντουφλάν μεταξύ τους (μια εικόνα που είχαμε ξαναδεί, στη ταυτόχρονη συμμετοχή Οφόε, Φορτούνη και Μάριν).
Αν από όλα τα παραπάνω βρίσκω κάτι εν δυνάμει προβληματικό, αυτό είναι το ζήτημα της φυσικής κατάστασης, δηλαδή το κατά πόσο θα μπορέσουν οι ποδοσφαιριστές μας να αντεπεξέλθουν σε υψηλούς ρυθμούς για ενενήντα λεπτά. Η εντελώς ακίνδυνη στο πρώτο ημίχρονο Λαμία, βρήκε χώρους και δημιούργησε μαζεμένες ευκαιρίες μετά το 65’. Η χαμηλή της ποιότητα αρκούσε για να μην γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνη (παρόλα αυτά, όλοι νομίζω αναγνωρίζουμε πως με το σκορ στο εύθραυστο 2-1 και 15 λεπτά για τη λήξη, το άγχος θα χτυπούσε κόκκινο). Σε ένα αντίστοιχο παιχνίδι, με ομάδα καλύτερης ποιότητας, η έλλειψη δυνάμεων για το 1/3 του αγώνα, μπορεί να έχει καταστροφικά αποτελέσματα.
Ο Μιραλάς έχει θέληση, σαν κάτι να έχει χάσει από την εκρηκτικότητα που τον χαρακτήριζε στη πρώτη του ερυθρόλευκη θητεία, αλλά οι κινήσεις του δείχνουν παίκτη που μπορεί να βοηθήσει με περισσότερους τρόπους από το να σκοράρει. Ο Βέλγος θα χρειαστεί χρόνο και, νομίζω, την υπομονή μας. Επιθυμία όλων μας είναι να σκοράρει και να σερβίρει ασίστ κατά ριπάς, αλλά αυτό είναι κάτι που είναι αρκετά πιθανό να μη συμβεί. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, ένας παίκτης δεν φέρνει το πρωτάθλημα (οι εποχές του Μαραντόνα στη Νάπολι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί στο σύγχρονο ποδόσφαιρο)
Ο Ζιλέ πραγματοποιεί καλό παιχνίδι: δεν άλλαξε κάτι στην διάθεσή του να προσφέρει, αυτό που, στα μάτια μου, άλλαξε είναι ότι ξέρει τι του ζητείται να κάνει. Από τα άσκοπα πέρα δώθε τρεξίματα (από έναν παίκτη που δεν είναι ταχύς, αλλά δείχνει όρεξη), ο Ζιλέ φάνηκε να έχει πιο συγκεκριμένες ευθύνες μέσα στο γήπεδο (αυτό που λέγαμε για τους παίκτες, οι οποίοι σε μια ανοργάνωτη ομάδα, αδυνατούν να δείξουν το αν και πόσο αξίζουν). Δεν είναι ο παίκτης που θα επέλεγα ως οκτάρι: για πολλούς και διάφορους λόγους θα έβαζα μπροστά του σε προτεραιότητα τους Οφόε, Μάρτινς και Ανδρούτσο. Με τον Όσκαρ να ακούγεται ότι είναι ικανοποιημένος (τουλάχιστον έως την επιστροφή του Οφόε), μακάρι ο Βέλγος να με διαψεύσει.
Η τριάδα Μάριν, Φορτούνης και Καρίμ μπορεί να μην έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους (και εμείς για αλλού θέλουμε να κρατήσουν αυτά τα παιχνίδια), αλλά πάλι καθάρισαν για τον Ολυμπιακό: καταπληκτικό τελείωμα από Μάριν, καταπληκτική κάθετη μπαλιά από Φορτούνη --σε μια φάση που και ο Μιραλάς σέρνει παίκτη-- για τον Μάριν, και ένα ακόμα γκολ (ευγενική προσφορά του Ζιλέ) για τον Καρίμ. Πα μαλ.
Έχω πολλές φορές αναφερθεί στη πηχτή βλακεία που χαρακτηρίζει τον Φιγκέιρας. Ας του αναγνωρίσουμε (ξανά) ότι αυτή ακριβώς η «βλακεία» είναι ο λόγος που, αν και όλα δείχνουν πως βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ομάδας, δεν διστάζει να τα δώσει όλα (όσα και αν είναι αυτά) με την φανέλα της ομάδας που αγωνίζεται. Δυστυχώς, με τον Ομάρ να ξαναρχίζει να αντιμετωπίζει προβλήματα τραυματισμού --και, πιο δυστυχώς, αυτά να έχουν μια τάση να κρατάνε—η παραμονή του Πορτογάλου (δύσκολο) ή η ενεργοποίηση του --ανέτοιμου-- Ιγκορ (πιο εφικτό) φαντάζει μονόδρομος.
Φεύγοντας από τον αγώνα της Κυριακής, λίγα λόγια για την επαναφορά του Καρσελά. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποια σκοπιμότητα πίσω από το ζήτημα της επιστροφής του στις προπονήσεις με τη πρώτη ομάδα. Θεωρώ πιθανότερο σενάριο το προφανές: ο Καρσελά έχει όνομα, αρκετά μεγάλο για να ζητήσει ο Γκαρσία να τον κρίνει προσωπικά για το αν ταιριάζει στα πλάνα του. Δεν αντιλαμβάνομαι την γκρίνια: είναι προφανές πως ο Ολυμπιακός για να προχωρήσει σε μεταγραφές χρειάζονται αποχωρήσεις. Αυτές δεν έρχονται. Ο Καρσελά (ένα από τα τρία τοπ ονόματα των καλοκαιρινών μας μεταγραφών) παραμένει στο ρόστερ, και όσο και αν ένα κομμάτι του εαυτού μου βρίσκει δύσκολο να μετατραπεί σε φιλότιμο παικταρά (με έμφαση στο «φιλότιμο»), βρίσκω λογική τη δεύτερη ευκαιρία (το ξαναγράφω: σε μια ομάδα σκορποχώρι, δεν βρίσκει εύκολα ρόλο ένας παίκτης).
Παρεμπιπτόντως: με την ενεργοποίηση του Καρσελά, δεν είναι διόλου απίθανο να δούμε μια ομάδα με Προτό, Ένχελς, Ζιλέ, Οφόε, Καρσελά και Μιραλάς στη βασική ενδεκάδα. Δηλαδή, μια ομάδα που κατά τα 6/11 θα αγωνίζονται Βέλγοι.
Είχαμε και την απόκτηση τερματοφύλακα στο μενού. Με το χέρι στην καρδιά δεν την βρίσκω απαραίτητη. Ο Χουτεσιώτης μού άρεσε στο (πολύ χαμηλής δυναμικότητας) αγώνα με τον Πλατανιά στη Κρήτη. Η υπογραφή ενός --επίσης 23χρονου-- κήπερ πιθανότατα κλείνει τον δρόμο για τον Χουτεσιώτη. Προφανώς και δεν έχω άποψη για τον Ίβιτσα Ίβουσιτς. Αν δεν είναι, όμως, ένα τεράστιο ταλέντο (και, σίγουρα, μεγαλύτερο του νέου Μπουφόν a.k.a. Λεάλι), η απόκτησή του (με τη διαφαινόμενη επιστροφή Γιαννιώτη το καλοκαίρι και τη δυνατότητα του Προτό να αγωνιστεί για ένα τουλάχιστον ακόμα χρόνο) φαντάζει περιττή.
Κλήρωση και με τη Κούλα στο Κύπελλο. Ναι, υπάρχουν κάμποσα γραμμάτια για ξεχρέωμα, ναι, χρωστάμε απαντήσεις, ναι, ειδικά φέτος πρέπει να τους περάσουμε. Ναι, σε όλα αυτά, αλλά με δύο κρατούμενα: πρώτο, πως το πρωτάθλημα (πρέπει να) είναι προτεραιότητα, και δεύτερο (και, δυστυχώς, σημαντικότερο) πως όποιος περιμένει θαύματα ας κοιτάξει στα παιδικά παραμύθια. Ο Ολυμπιακός φέτος έχει προβλήματα (σοβαρά προβλήματα). Αν πιστεύει κανείς πως το (αξιοσέβαστο) σερί νικών, καθώς και ο ερχομός ενός προπονητή και ενός παίκτη (ακόμα και αν μιλάμε --που δεν το γνωρίζουμε-- για έναν ικανότατο προπονητή και για έναν --που το γνωρίζουμε-- πολύ καλό παίκτη) αρκούν για να θεωρήσουμε ότι τα προβλήματα ανήκουν στο παρελθόν, έχει --με βεβαιότητα-- λάθος.
Ο Ολυμπιακός κερδίζει --πράγματι-- τους αντιπάλους του, έχοντας συνήθως παράπονα και από τη διαιτησία (αυτό σηκώνει πολύ κουβέντα, για να συνοψίσω, όμως, θα αναφέρω δύο πράγματα: πρώτα, πως πράγματι ο Ολυμπιακός έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται αδικημένος από τη διαιτησία, και, δεύτερο, πως η πολύ γκρίνια για τη διαιτησία ΠΑΝΤΑ --ΜΑ, ΠΑΝΤΑ--μακροπρόθεσμα --και με το «μακροπρόθεσμα» σχετικό-- γυρίζει μπούμερανγκ και κάνει κακό στην ομάδα). Όμως τα προβλήματα είναι ακόμα εκεί έξω: ο Γκαρσία –διαβάζουμε—θέλει μια ομάδα με πολύ πρέσινγκ και γρήγορο passing game. Δεν υπάρχει καμία εγγύηση ότι το υλικό αυτό, σε αυτή τη φάση, μπορεί να αντεπεξέλθει (ούτε τεχνικά, ούτε σε θέματα φυσικής κατάστασης).
Κατά την άποψή μου, ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάποια πράγματα: αρχικά, τη συσπείρωση, είτε μιλάμε για τους παίκτες και το τεχνικό τιμ, είτε για τον κόσμο και την ομάδα. Χρειάζεται, επίσης, ηρεμία. Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι: στο πρώτο στραβοπάτημα, εκ των πραγμάτων, θα έρθει η καταστροφή (άλλωστε, και βαθμολογικά, κάθε στραβοπάτημα μπορεί να στοιχίσει τον τίτλο). Η ομάδα πρέπει να αισθάνεται ήρεμη (όχι χαλαρή: ήρεμη). Δεν γίνεται κάθε αγώνας να είναι εξετάσεις (το 99% των εργαζομένων δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σε τέτοια πίεση). Δεν γίνεται να υπάρχει η αίσθηση ότι κάθε αγώνας είναι μια εν δυνάμει σφαγή: οι παίκτες του Ολυμπιακού είναι καλύτεροι και ΠΡΕΠΕΙ να κερδίζουν –το έχω ξαναπεί: δεν γίνεται να χάνεις βαθμούς από τον ΠΑΣ εντός έδρας και να φταίει η διαιτησία, κι ας έβαλε και εκείνη τη κοτρόνα της. Ο προπονητής πρέπει να αισθάνεται μια κάποια ασφάλεια (ακόμα και στον «ηλεκτρικό» ερυθρόλευκο πάγκο: ο Γκαρσία ελπίζω να είναι ο προπονητής που θα χτίσουμε τη νέα χρονιά, και μόνο παταγώδη αποτυχία να είναι λόγος αποπομπής του).
Η ομάδα χρειάζεται, ακόμα, ένα αμυντικό χαφ: έχω την αίσθηση ότι (παρότι φαν του) ο Ρομαό έχει αρχίσει να βγάζει κούραση (όλο και πιο συχνά κάνει λανθασμένες --αβίαστα-- μεταβιβάσεις, όλο και πιο συχνά υποπίπτει σε ανόητα φάουλ εκνευρισμού). Τις επόμενες εβδομάδες ο Ολυμπιακός έχει να αντιμετωπίσει Ξάνθη (εντός), ΑΕΚ (κύπελλο, εντός), Αστέρα (εκτός), ΑΕΚ (εντός), ΑΕΚ (κύπελλο, εκτός), Ατρόμητος (εκτός) -- ακολουθεί ο Πανιώνιος (εντός), ο μΠΑΟΚ (εκτός) και ο ΠΑΟ --αν υπάρχει-- (εντός). Σε όλες τις θέσεις υπάρχει ένα μπακ απ (ενίοτε χειρότερο από ό,τι θα θέλαμε, αλλά υπάρχει). Στη θέση έξι, στα δικά μου μάτια, αξιόπιστη λύση --έστω και ως αλλαγή-- δεν υπάρχει: Ταχτσίδης, Ζιλέ, Μάριν, Οφόε, μπορούν να αγωνιστούν ως οκτάρια, και, μόνο, το βιογραφικό του Χατζισαφί δείχνει παίκτη που μπορεί να αγωνιστεί και ως εξάρι.
Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στην πορεία: αν ο Γκαρσία θα πιέσει την ομάδα σε έναν νέο προσανατολισμό ή θα συμβιβαστεί (τουλάχιστον, προς το παρόν) στη πραγματικότητα που συνάντησε, το πόσο θα ανέβει ο Μιραλάς (στα δικά μου μάτια, θέλει χρόνο) και το πόσο θα βελτιωθούν οι παίκτες (μερικές φορές αρκεί η διάθεση) με τον νέο τεχνικό, είναι ερωτήματα που οι απαντήσεις θα δοθούν στο χορτάρι. Περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια, χρειάζεται ο κόσμος να είναι δίπλα στην ομάδα, στις καλές (που ελπίζουμε) και τις στραβές (που φοβόμαστε) πως θα έρθουν.
Με αφορμή τη τελευταία πρόταση, ένα μικρό σχόλιο (μπαίνοντας σε άλλα χωράφια) για την ομάδα μπάσκετ: την παρακολουθώ ελάχιστα, κι ας μου έχει χαρίσει σπουδαίες στιγμές. Αναγνωρίζω στους Αγγελόπουλος, όχι τόσο την οικονομική προσφορά, όσο το ότι είναι οι μοναδικοί μεγαλοπαράγοντες του ελληνικού αθλητισμού, οι οποίοι δεν προσπαθούν να ελέγξουν τα «κόζια» (όσο και να με εκνευρίζει, προσωπικά, η επιλογή τους να είναι μόνιμα παραπονούμενοι για τα --αναμενόμενα-- εγκλήματα).
Όμως: ο Ολυμπιακός δεν διαχωρίζεται και δεν με ενδιαφέρει ποιος ξεκίνησε τον ηλίθιο διαχωρισμό ποδοσφαιρικών και μπασκετικών. Σέβομαι όλους τους Ολυμπιακούς που στηρίζουν οποιοδήποτε τμήμα του Συλλόγου, βρίσκω προβληματικούς όλους όσους αποδοκιμάζουν (ειδικά, καταξιωμένες -- όπως του μπάσκετ) τις ομάδες με τον Δαφνοστεφανωμένο. Οι τελευταίες εβδομάδες δεν πάνε καλά. Όμως στο μπάσκετ, όλα κρίνονται στο τέλος: όσες ήττες και να κάνει ακόμα στο πρωτάθλημα, πάλι μια νίκη στο ΟΑΚΑ θα χρειάζεται για τον τίτλο, όσους αγώνες και να χάσει στην Ευρώπη, αν περάσει στο Βελιγράδι, όλα θα κριθούν σε δύο παιχνίδια. Η ισοπέδωση δεν αναλογεί στον μπασκετικό Ολυμπιακό, ούτε βρίσκω δόκιμο να απαιτούνται κεφάλια (άλλωστε, όπως πολλάκις είχε γράψει υπερασπιζόμενος το ποδοσφαιρικό τμήμα, όταν θέλεις κάποιος να φύγει, καλό είναι να έχεις και να προτείνεις αυτόν που θα έρθει –και, πάντα, όταν μιλάμε για κάτι, βάσει αποτελεσμάτων, αν όχι επιτυχημένο, τουλάχιστον όχι αποτυχημένο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου