Του RedTerso
Η φετινή regular season ήταν σαφέστατα η πιο δύσκολη, κουραστική και ανταγωνιστική των τελευταίων 15 χρόνων, με συνεχόμενα παιχνίδια-φωτιά και 4 διπλές αγωνιστικές, που πρόσφεραν άφθονες συγκινήσεις σε οπαδούς και φιλάθλους του αθλήματος. Σε αυτόν λοιπόν τον μαραθώνιο, ο Ολυμπιακός τερμάτισε --σχετικά εύκολα—τρίτος, αποσπώντας το πλεονέκτημα έδρας ενόψει των play-off με αντίπαλο την Αναντολού Εφές, αφήνοντας από κάτω στην κατάταξη ομάδες με πολύ μεγαλύτερα μπάτζετ (Φενέρμπαχτσε, βάζελο, Εφές, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι, Μπασκόνια, Μιλάνο, Γαλατά).
Στην ανασκόπηση που είχαμε κάνει στο 1/3 της διαδρομής, είχαμε αναφέρει ότι ο Ολυμπιακός έχει όλα τα φόντα να διεκδικήσει το πλεονέκτημα και η ομάδα μας επιβεβαίωσε! Το έκανε μάλιστα και με εμφατικό τρόπο, διεκδικώντας μέχρι και λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε της κανονικής περιόδου ακόμα και την πρώτη θέση. Στις τελευταίες αγωνιστικές, η ομάδα, λαβωμένη από τραυματισμούς –και έχοντας εξασφαλίσει την τρίτη θέση-- «κατέβασε ταχύτητα» και δεν κατάφερε να κυνηγήσει τη Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ. Παρ’ όλα αυτά, τερμάτισε Τρίτη, έχοντας 19 νίκες και 11 ήττες.
Ο Θρύλος κατάφερε να αποκτήσει το πλεονέκτημα γιατί θυμήθηκε τον παλιό του εαυτό, παίρνοντας σπουδαία «διπλά» μέσα σε πολύ δύσκολες έδρες. Η ομάδα κατάφερε να κάνει 8 εκτός έδρας νίκες (μόνο η σιχαμένη Ρεάλ είχε παραπάνω, 9 σύνολο), πιστοποιώντας στον απόλυτο βαθμό τις εκτιμήσεις των general manager των ομάδων της Ευρωλίγκας ότι είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που μπορεί να βρει απέναντι της μια ομάδα της διοργάνωσης.
Οι νίκες «στον δρόμο» αποτέλεσαν τον κυριότερο παράγοντα της επιτυχημένης πορείας της ομάδας, μιας και το ΣΕΦ δεν αποτέλεσε το κάστρο που ήταν τα προηγούμενα χρόνια (11-4 το ρεκόρ της ομάδας εντός), αφού πήραν στην έδρα μας το ροζ φύλλο αγώνα η Γαλατά, η Μακάμπι, η Ρεαλ και η ΤΣΣΚΑ. Συνολικά ο Ολυμπιακός ήταν εξαιρετικός απέναντι στις ομάδες, που κυνήγησαν μια θέση στην οχτάδα, αφαιρώντας από τον υπολογισμό τις 2 ομάδες που βρέθηκαν ψηλότερα την κατάταξη. Απέναντι στις υπόλοιπες ομάδες της οχτάδας, ο Θρύλος «έγραψε» σκορ 8-2, χάνοντας μόνο εκτός από την Εφές και τη Φενέρ! Ταυτόχρονα, η ομάδα πήρε διπλά ροζ φύλλα αγώνα απέναντι στον βάζελο, την Μπασκόνια, την Νταρουσάφακα, τον Ερυθρό Αστέρα, τη Ζαλγκίρις, την Μπαρτσελόνα και την Ούνικς. Αν έλειπαν κάποιες «χαζές» ήττεςν όπως αυτές από τη Γαλατά και τη Μακάμπι στο ΣΕΦ ή από την Αρμάνι στο Μιλάνον ίσως τα πράγματα να ήταν ακόμα καλύτερα για την ομάδα μας.
Όταν μιλούν οι αριθμοί...
Ο Ολυμπιακός κατάφερε να διαγράψει αυτή την επιτυχημένη πορεία στηριζόμενος σε γνώριμα υλικά, που έχει παρουσιάσει τα τελευταία χρόνια η ομάδα. Και η συνταγή της επιτυχίας βασίστηκε στον απόλυτα σκληροτράχηλο και δυσκολοκατάβλητο χαρακτήρα της ομάδας, τη συνοχή και τη χημεία, τη σκληρή άμυνα, τους ξεκάθαρους ρόλους και το τρανζίσιον παιχνίδι. Ο Ολυμπιακός μπορεί να μην έπαιξε το πιο θεαματικό μπάσκετ της διοργάνωσης, παρ’ όλα αυτά είχε πολύ συγκεκριμένη λογική στο παιχνίδι του και το πλάνο λειτούργησε στην εντέλεια, όπως αποδεικνύει και το τελικό αποτέλεσμα. Η ομάδα βασίστηκε στο pick'n'roll παιχνίδι του αρχηγού (που έκανε μάγκα άλλον έναν «undersized» ψηλό όπως ο Μπιρτς) και στο post παιχνίδι του τεράστιου Γιώργου Πρίντεζη.
Η βάση όμως για την πορεία του Ολυμπιακού ήταν η ενέργεια και η τρομερή άμυνα. Ο Ολυμπιακός είχε τη δεύτερη καλύτερη άμυνα της διοργάνωσης, με 74,03 πόντους μέσο όρο παθητικό, μετά τον Ερυθρό Αστέρα (73,2). Θα μπορούσαμε να είμαστε πρώτοι στη συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά στα τελευταία αδιάφορα παιχνίδια η ομάδα παρουσιάστηκε πιο «χαλαρή», με αποτέλεσμα να μας «προσπεράσουν» σε αυτή την κατηγορία τα αδέρφια από τη Σερβία. Ταυτόχρονα, η ομάδα ήταν πρώτη στον συνολικό αριθμό ριμπάουντ με 37,07 μ.ό. Σε αυτές τις δύο στατιστικές κατηγορίες φαίνεται η τεράστια προσήλωση που έδειξαν οι παίχτες μας στο αμυντικό κομμάτι, το οποίο αποτέλεσε και τη βάση για την κατάκτηση της τρίτης θέσης. Ο Ολυμπιακός ήταν τρίτος στα επιθετικά ριμπάουντ, με 11,7, πίσω μόνο από τις τρομερά αθλητικές Εφές και Νταρουσάφακα, και τέταρτος στα αμυντικά (Μπασκόνια, Ρεάλ και Μακάμπι είχαν περισσότερα). Ταυτόχρονα, ο Θρύλος ήταν δεύτερος σε κοψίματα, με 3,3 μ.ό. πίσω μόνο από τη Γαλατά του μετρ του είδους Άλεξ Τάιους. Παράλληλα, ήρθαμε δεύτεροι σε μια ακόμα στατιστική κατηγορία και αυτή ήταν των κερδισμένων φάουλ, όπου είχαμε 21,47, μένοντας πίσω μόνο από την ΤΣΣΚΑ (22,4).
Αναφέραμε παραπάνω ότι η ομάδα δεν έπαιξε το πιο θελκτικό μπάσκετ που θα μπορούσαμε να δούμε, με αποτέλεσμα να βγουν στην επιφάνεια συγκεκριμένα προβλήματα, που εντοπίζονται στη στελέχωση και τον τρόπο παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Η ομάδα μας ήταν ελάχιστα δημιουργική, με αποτέλεσμα να είμαστε προτελευταίοι στις ασίστ με 15,2 μ.ό, προσπερνώντας μόνο την Νταρουσάφακα στη συγκεκριμένη κατηγορία, η οποία όμως βασίζεται στον αθλητικό τρόπο παιχνιδιού και στις one on one φάσεις των παιχτών της (Γουοναμέικερ, Ουιλμπέκιν κ.λπ.). Αυτό, σε συνδυασμό με τα αρκετά λάθη (7οι με 12,8) που κάναμε, είχε ως συνέπεια να βγούμε 15οι στον αρκετά κρίσιμο συσχετισμό ασίστ/λαθών, μόνο πάνω από την Μπαρτσελόνα. Παράλληλα, επιβεβαιώσαμε ότι τα τελευταία χρόνια δεν είμαστε η ομάδα που μπορεί να εκτελέσει τον αντίπαλο από το τρίποντο, όντας και σε αυτή την κατηγορία προτελευταίοι, πάνω μόνο από τον Αστέρα, με 33,5%. Η κατάσταση επιθετικά θα μπορούσε να είναι πολύ άσχημη, αν η ομάδα μας δεν ήταν αρκετά καλή στα ποσοστά δύο πόντων. Εκεί βρεθήκαμε στην έκτη θέση με 52,16%, εξισορροπώντας σε ένα βαθμό την αστοχία έξω από το τρίποντο.
Η στατιστική όμως δεν μπορεί να αφηγηθεί με ακρίβεια την πραγματικότητα και για αυτό ο Ολυμπιακός παρουσίασε ένα τόσο «δεμένο» σύνολο, που κάθε αντίπαλος έφτυνε κυριολεκτικά αίμα για να τον ανταγωνιστεί. Και για αυτό το λόγο, η ομάδα κατάφερε να πλασαριστεί τόσο ψηλά, βάζοντας ακόμα ψηλότερα τον πήχη των προσδοκιών για το υπόλοιπο της σεζόν.
Κριτική των παιχτών και του κόουτς
Έρικ Γκριν: Ο Αμερικάνος αποκτήθηκε το καλοκαίρι για να αναλάβει ένα σημαντικό ποσοστό των επιθέσεων της ομάδας, κυρίως τις στιγμές, που δεν ήταν στο παρκέ ο αρχηγός. Και αυτή του την αποστολή την εκτέλεσε πολύ καλά όντας ο τρίτος σκόρερ, με 10 πόντους κατά μέσο όρο. Σε διάφορες στιγμές μας ανάγκασε να τον «βαφτίσουμε» Έρικ Ρεντ, λόγω των clutch σουτ που πέτυχε, ενώ ήταν καταπληκτικός σε κάποια ματς που έπρεπε να τραβήξει το επιθετικό κουπί λόγω της απουσίας του Σπανούλη, όπως στο ματς με την Ούνικς εκτός, που έκανε προσωπικό ρεκόρ στην Ευρώπη με 25 πόντους. Πολλοί θα περίμεναν μεγαλύτερη συνεισφορά από τον Γκριν, αλλά σε μια ομάδα με απόλυτη ιεραρχία και συγκεκριμένους ρόλους, η παρουσία του έπρεπε να ταιριάξει στον τρόπο παιχνιδιού του συνόλου. Παράλληλα, ο Γκριν μετά από τη δημόσια έκθεση που του έκανε ο Σφαιρόπουλος για την άμυνά του, παρουσιάστηκε αρκετά βελτιωμένος στον συγκεκριμένο τομέα. Τώρα που κάθε ματς έχει σημασία, περιμένουμε από τον Γκριν να ανέβει ακόμα περισσότερο.
Κεμ Μπιρτς: Ο Καναδός αποδείχτηκε λίρα εκατό το μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν και αποτέλεσε έναν ακόμα κρίκο στην αλυσίδα των ψηλών που αναδεικνύει ο Ολυμπιακός. Ο Μπιρτς ήταν εξαιρετικός στα καθήκοντα που του ανατέθηκαν, όντας αμυντικός ογκόλιθος με 6 ριμπάουντ μέσο όρο και 0,9 μπλοκ σε κάθε παιχνίδι. Ταυτόχρονα εκμεταλλεύτηκε το pick'n'roll παιχνίδι της ομάδας, έχοντας 7,3 πόντους και 11,2 στην αξιολόγηση. Στα τελευταία παιχνίδια της ομάδας, φάνηκε αρκετά κουρασμένος και λιγότερο συγκεντρωμένος, με αποτέλεσμα να τα ακούσει από τον Σφαιρόπουλο στο ματς με τη Ρεάλ στο ΣΕΦ. Απέναντι στην Εφές των πολύ καλών και αθλητικών ψηλών είναι επιτακτικό να επανεμφανιστεί ο Μπιρτς των πρώτων μηνών της σεζόν.
Πάτρικ Γιανγκ: Η απογοήτευση της σεζόν. Από τον Αμερικάνο περιμέναμε να επανεμφανιστεί φέτος στην κατάσταση που ήταν πριν τον τραυματισμό του. Μάταια περιμέναμε... Το βασικό πρόβλημα του Γιανγκ είναι η νοοτροπία του και ο φοβιτσιάρικος χαρακτήρας του. Ο ίδιος έλεγε ότι θα είναι έτοιμος τον Νοέμβρη. Μετά δήλωσε ότι στα γενέθλιά του (τον Φλεβάρη) θα είναι στο 100%. Έχουμε φτάσει Απρίλη και η συνεισφορά του Γιανγκ είναι πολύ μικρή, τη στιγμή που ανέβαζε φωτογραφίες με σουβλάκια. Και πέρα από το κομμάτι της νοοτροπίας, τις περισσότερες φορές που βρισκόταν στο παρκέ μας έδινε την αίσθηση ότι αδυνατούσε να προσαρμοστεί στο παιχνίδι της ομάδας, αργώντας χαρακτηριστικά να ανέβει για σκριν ή πηδώντας σε λάθος χρόνο για ριμπάουντ ή τάπα. Μπαίνοντας στο κρισιμότερο κομμάτι της σεζόν, είναι η τελευταία ευκαιρία του Αμερικάνου να αποδείξει ότι άξιζε να φοράει την ερυθρόλευκη. Κρατάμε μικρό καλάθι πλέον, δυστυχώς...
Ιωάννης Παπαπέτρου: Ο Παπαπέτρου είχε φέτος μεγαλύτερο ρόλο στην ομάδα. Η αρχή της σεζόν τον βρήκε ως τεσσάρι πίσω από τον Πρίντεζη και η λήξη της να επιστρέφει στο «3» μετά τον τραυματισμό του Λοτζέσκι. Η παρουσία του Παπαπέτρου δεν ανταποκρίθηκε στις πολύ μεγάλες προσδοκίες που έχουμε από αυτόν. Και αυτές δεν σταματούν στην άμυνα -- στην οποία ανταποκρίθηκε εξαιρετικά. Ο «Πάπι»έπαιζε κατά μέσο όρο 16 λεπτά σκοράροντας 4,4 πόντους. Σε κάποια ματς, όπως το τελευταίο με την ΤΣΣΚΑ, μας υπενθύμισε το μεγάλο ταλέντο του. Περιμένουμε πολύ περισσότερα.
Βασίλης Σπανούλης: Στο ξεκίνημα της σεζόν, ο αρχηγός ήταν ξεκούραστος και ψυχικά πανέτοιμος, έχοντας εκτελέσει το καλοκαίρι τα βαζέλια στους τελικούς. Τους πρώτους μήνες, έπαιξε ίσως το πιο μεστό μπάσκετ της καριέρας του, σκοράροντας και μοιράζοντας εξαιρετικά την μπάλα στους συμπαίχτες του. Κάπου τον Δεκέμβρη όμως, ξεκίνησαν τα προβλήματα με τους τραυματισμούς (προσαγωγοί), που δεν του επέτρεπαν να βρει αγωνιστικό ρυθμό χάνοντας αγώνες και προπονήσεις. Τα ποσοστά του είχαν πτωτική τάση, αλλά παρ’ όλα αυτά ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο σκοράροντας 11,8 πόντους και μοιράζοντας 6 ασίστ, όντας ο βασικός πυλώνας του επιθετικού παιχνιδιού του Ολυμπιακού. Τον Σπανούλη δεν τον φοβόμαστε. Τώρα που έρχονται τα δύσκολα θα επανεμφανιστεί ο παίχτης που τρέμουν όλες οι ομάδες της Ευρώπης.
Ντόμινικ Γουότερς: Ο Γουότερς αποκτήθηκε για να αντικαταστήσει τον Ντάνιελ Χάκετ, γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που είναι ένας παίχτης με πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από τον προκάτοχό του. Ο Γουότερς σε κάποια ματς ήταν καλός ως αναπληρωματικός playmaker, κάνοντας συγκεκριμένα πράγματα στο παρκέ και αξιοποιώντας το πολύ καλό mid-range σουτ του. Σε παιχνίδια που ήταν πολύ πιο «σκληρά», υπήρξε απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα. Περιμένουμε συνέπεια σε ό,τι του ζητηθεί στο υπόλοιπο της σεζόν.
Δημήτρης Αγραβάνης: Στο ξεκίνημα της σεζόν, ο Αγραβάνης βρισκόταν στην άκρη του πάγκου, παρακολουθώντας τους συμπαίχτες του, εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν ακολουθούσε το πλάνο της ομάδας, παρουσιάζοντας ένα εκευριστικά μπλάζε ύφος. Τους τελευταίους δύο μήνες, έχει κάνει δυναμική επανεμφάνιση, παίρνοντας ενεργό ρόλο στο rotation της ομάδας. Περιμένουμε ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση και συνεισφορά.
Νίκολα Μιλουτίνοβ: Από την αρχή της χρονιάς είχαμε αναφέρει ότι ο Μιλουτίνοβ απέναντι σε 7-footers μπορεί να είναι πολύ καλός τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Παίζοντας δηλαδή απέναντι σε συγκεκριμένους αντιπάλους και χωρίς να κάνει hedge-out στο τρίποντο (όπως πέρυσι) μπορεί να αποδώσει εξαιρετικά. Και ο Σέρβος μας επιβεβαίωσε απόλυτα. Πέρασε ψηλότερα στο rotation, ξεκινώντας μάλιστα σε 12 ματς, και έσβησε αντιπάλους όπως ο Τόμιτς, ο Ζίζιτς και ο Παραχούσκι. Αγωνιζόταν 12,5 λεπτά μ.ό., σκοράροντας 4,3 πόντους και μαζεύοντας 3,3 σκουπίδια. Ο «Νικολάκης» άφησε πολλές υποσχέσεις φέτος και η ομάδα πρέπει να τον εκμεταλλευτεί καλύτερα στο low-post, όπου μπορεί και να σκοράρει, αλλά και να δημιουργήσει όντας πολύ καλός πασέρ για το ύψος του. Προσδοκούμε ανάλογη συνέχεια και εξαφάνιση του βλαχομπουρούση στους τελικούς.
Γιώργος Πρίντεζης: Βαθιά υπόκλιση στον υπαρχηγό! Ακόμα μια χρονιά τράβηξε το κουπί για την ομάδα. Ήταν πρώτος σκόρερ με 13 πόντους μ.ό., κατεβάζοντας και 5 ριμπάουντ κερδίζοντας 3,7 φάουλ ανά παιχνίδι. Ήταν ο βασικός πυλώνας της post απειλής για την ομάδα αποδεικνύοντας περίτρανα ότι είναι το καλύτερο τεσσάρι της Ευρώπης. Το καλάθι της νίκης δε στο Βελιγράδι, μας έκανε να θυμηθούμε τις εικόνες της Πόλης... Σαν μια σκηνή από τα προσεχώς....
Κώστας Παπανικολάου: Το άρμα μάχης της ομάδας! Από την αρχή της χρονιάς ήταν καταλυτικός στην άμυνα, αναλαμβάνοντας τον ρόλο του εξολοθρευτή απέναντι στους αντίπαλους guard, αλλά ήταν και πολύ νευρικός στα σουτ. Αστείρευτη πηγή ενέργειας και καταλυτική συνεισφορά στην ατμόσφαιρα των αποδυτηρίων. Από τα Χριστούγεννα και μετά, που «λύθηκε» και επιθετικά, αποτελεί βασικότατο γρανάζι της πολεμικής μας μηχανής. Σκοράρει 8,2 πόντους, κατεβάζει 4,6 ριμπάουντ, μοιράζει 1,4 ασίστ και κλέβει 1,2 μπάλες. Πολυεργαλείο πραγματικά, θυμίζοντας τον αέρινο Παπανικολάου της πρώτης θητείας στον Ολυμπιακό και προσφέροντάς μας φάσεις όπως αυτή.
Βαγγέλης Μάντζαρης: Πολλοί λοιδορούν τον Βαγγέλη, θεωρώντας τον έναν ξεπερασμένο τύπο point-guard, χωρίς δημιουργία. Σε μεγάλο βαθμό είναι αλήθεια, αλλά ο Μάντζαρης κάνει πράγματα, που δεν φαίνονται εύκολα στο παρκέ. Κατ' αρχήν, είναι ο παίχτης με την παρουσία του οποίου ο Ολυμπιακός έχει +151 πόντους. Καλύτερο νούμερο δηλαδή από τον Πρίντεζη ή τον Σπανούλη. Αποτελεί την ήρεμη δύναμη της ομάδας, αποτελώντας τον καλύτερο περιφερειακό αμυντικό της (μαζί με τον Χάκετ) και μοιράζοντας σωστά το παιχνίδι. Ο Μάντζαρης οφείλει να γίνει πιο επιθετικός στο παιχνίδι του (σκοράρει 5,5 πόντους με το χαμηλό για τα δεδομένα του 33.6% στα τρίποντα), κάνοντας drive ή ποστάροντας κοντύτερους αντιπάλους. Σίγουρα μπορεί καλύτερα.
Ματ Λοτζέσκι: Ο Βέλγος ξεκίνησε πολύ καλά τη σεζόν, αλλά μετά παρουσιάστηκαν πάλι οι γνωστοί τραυματισμοί. Τυχερός μέσα στην ατυχία του, δεν είχε σοβαρότερο τραυματισμό στο παιχνίδι με τη Ρεάλ. Ο Λότζο αποτέλεσε την πιο σταθερή απειλή για την ομάδα μας από μακριά, σκοράροντας 9,9 πόντους με 42% από το τρίποντο σε 21 λεπτά έχοντας παράλληλα 3,1 ριμπαουντ. Αν επανεμφανιστεί ο καλός Λοτζέσκι μετά τον τραυματισμό του στη μέση των play-off αυτόματα ο Ολυμπιακός έχει ένα ακόμα πολύ δυνατό όπλο στα χέρια του.
Ντάνιελ Χάκετ: Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ απώλεια της χρονιάς. Ο Χάκετ όσο έπαιξε ήταν κομβικός στον τρόπο παιχνιδιού της ομάδας. Ασταμάτητο τρέξιμο και σκάσιμο των αντίπαλων περιφερειακών, εξαιρετικός στις αλλαγές στην άμυνα, και ταυτόχρονα απειλητικός επιθετικά με τις διεισδύσεις του και το ποστάρισμά του. Ο Ολυμπιακός για άλλη μια χρονιά παίρνει το Όσκαρ γκαντεμιάς με τον τραυματισμό ενός σημαντικότατου αθλητή του. Ελπίζουμε να επιστρέψει υγιής και δυνατός. Ντάνιελ, ψυχάρα!
Αθηναίου/Τολιόπουλος/Μαραγκός: Αγωνίστηκαν από καθόλου έως ελάχιστα και δεν μπορούμε να κάνουμε κριτική. Από τον Τολιόπουλο περιμένουμε του χρόνου να αποδείξει ότι είναι ένα πολύ μεγάλο ταλέντο. Ο Αθηναίου ίσως θα μπορούσε να βοηθήσει περισσότερο μέσα στη χρονιά με βάση την περσινή του εικόνα.
Γιάννης Σφαιρόπουλος: Του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την πορεία της ομάδας. Παρουσίασε ένα εξαιρετικά μαχητικό σύνολο. Δεν περιμένουμε από τον Σφαιρόπουλο να παρουσιάσει επιθετικό παιχνίδι αλά Πόποβιτς. Η ομάδα όμως φέρει την σφραγίδα του. Μαχητική, σκληρή με πολύ καλή χημεία, ξεκάθαρους ρόλους και ιεραρχία. Ίσως η πιο πειθαρχημένη ομάδα της διοργάνωσης με τα θετικά και τα αρνητικά αυτής. Ο Σφαιρόπουλος παίρνει το καλύτερο από τον κάθε παίχτη του. Η διαπόμπευση του Γκριν απέδωσε καρπούς και αντίστοιχα του βγάλαμε όλοι το καπέλο στην αντίδρασή του απέναντι στον Μπιρτς. Ο Σφαιρό όλη τη χρονιά ήταν πολύ ψύχραιμος και διαυγής και επικράτησε κατά κράτος απέναντι σε προπονητές με πολύ βαρύτερο όνομα σε αρκετές στιγμές. Μπράβο Κόουτς, πάμε για τα καλύτερα!
ΣΕΦ και κόσμος
Τώρα θα γίνουμε αναγκαστικά κακοί. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, το ΣΕΦ δεν γέμισε. Οι γνωστοί 7-8.000 βρίσκονταν συνήθως στις εξέδρες στηρίζοντας την ομάδα. Αυτή η «χαλαρότητα» από την πλευρά του κόσμου ίσως και να «φταίει» για κάποιες ήττες (Γαλατά, Μακάμπι), αφού και οι παίχτες πολλές φορές χρειάζονται ένα έξτρα κίνητρο. Και το γεμάτο γήπεδο είναι σίγουρα κίνητρο. Και έχουμε δει ότι με γεμάτο ΣΕΦ τα πόδια των αντιπάλων τρέμουν περισσότερο. Όσοι θυμούνται την ατμόσφαιρα που επικρατούσε πρόπερσι στα ματς με την Μπαρτσελόνα καταλαβαίνουν τι εννοώ. Όπως έχουμε απαιτήσεις από την ομάδα στο αγωνιστικό σκέλος, πρέπει αντίστοιχα να έχουμε απαιτήσεις και από τους οπαδούς μας στο δικό μας «αγωνιστικό» κομμάτι. Και μέχρι τώρα παίρνουμε κάτω από τη βάση. Είναι ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ στα ματς με την Εφές να γεμίσει ασφυκτικά το ΣΕΦ και να κάνουμε τα αυτιά των αντιπάλων να ματώνουν από τα ντεσιμπέλ... Ο πύρινος κόσμος πρέπει να επανεμφανιστεί για να σπρώξει τον Θρύλο στο final-four. Και θα το κάνουμε...
Με το βλέμμα στραμμένο στα play-off και μακρύτερα...
Ο Ολυμπιακός αφήνει πίσω του μια επιτυχημένη πορεία στην πιο δύσκολη Ευρωλίγκα των τελευταίων ετών και μπαίνει στα play-off με πλεονέκτημα έδρας απέναντι στην Αναντολού Εφές με στόχο την πρόκριση στο final-four της «δικής του» Κωνσταντινούπολης. Η ομάδα είμαστε σίγουροι ότι θα παρουσιαστεί όπως πρέπει στα ματς με τους Τούρκους και θα μας κάνει για άλλη μια φορά υπερήφανους. Εκεί στην Πόλη, ο Θρύλος μπορεί να γράψει άλλη μια χρυσή σελίδα στην Ιστορία του. Για αυτά όμως έχουμε καιρό μπροστά μας. Προέχει η Εφές. Γεμίζουμε το ΣΕΦ και το κάνουμε κόλαση για τους αντιπάλους. Μετά μπορούμε να ονειρευτούμε ξανά στιγμές σαν αυτή...
Θρύλε παίξε γερά, παίξε με τσαμπουκά, και ο κόσμος σου θα τραγουδά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου