Του RoD
Όταν χάνεις, σε ημιτελικό κυπέλλου, μες στην έδρα σου, με δύο αστεία, δύο ερασιτεχνικά γκολ, από στημένες φάσεις, τότε είναι δύσκολο να πεις πολλά πράγματα και να κάνεις περισπούδαστες αναλύσεις για ποδόσφαιρο, τακτικές, και άλλα τέτοια ποδοσφαιρικά. Όταν δεν κατεβαίνεις στο δεύτερο ημίχρονο, όταν δεν μπορείς να βγάλεις πάθος, πίεση, ανάπτυξη και, τέλος πάντων, τσαγανό, απέναντι στο γνωστό ταμπούρι που έστησε το αεκάκι, τότε λογικό είναι να μην μπορείς να αντιστρέψεις την εικόνα.
Κι όμως. Παρ’ όλα τα προβλήματα, παρ’ όλες τις δυσκολίες, παρ’ όλα τα λάθη –για τα οποία έχουμε γράψει και θα ξαναγράψουμε, κάνοντας σύντομα τον απολογισμό της χρονιάς–, η ομάδα έβγαλε αντίδραση στο α΄ ημίχρονο, μετά το αστείο (το παιδικό) γκολ που έφαγε και όχι μόνο ισοφάρισε, αλλά έφτιαξε και ευκαιρίες να προηγηθεί, είχε δοκάρι και γενικά όρεξη και διάθεση να πιέσει και να πάρει το ματς. Όσο μπορούσαν τα κεντρικά χαφ να κόψουν και να μοιράσουν, όσο άντεχε ο Μαρίν να δημιουργήσει φάσεις, ο Ολυμπιακός έκανε παιχνίδι και απειλούσε. Βέβαια, ακόμα και σε αυτό το (καλό) μέρος του παιχνιδιού, με κορυφή στην επίθεση τον Καρντόσο (όνειρο Μπέντο είδε μάλλον ο Λεμονής), τον Φορτούνη μπλοκαρισμένο (συνηθισμένο κόλπο φέτος από κάθε αντίπαλο) και μέτριο γενικώς, όπως σε όλη τη χρονιά, και τον Σεμπά σκασμένο (όπως τους τελευταίους μήνες, μετά τον τραυματισμό του), η ομάδα είχε περιορισμένες επιλογές και στη δημιουργία και στην εκτέλεση.
Και αφού δεν μπήκε το δεύτερο γκολ στο α΄ ημίχρονο, ο Ολυμπιακός απλώς δεν εμφανίστηκε στο β΄. Μπήκε και το δεύτερο γκολ της ΑΕΚ με το χεράκι του Πατίτο (και του διαιτητή) και το τέλος ήταν αναμενόμενο (αφού οι άλλοι, προφανώς, έστησαν ακόμα πιο πίσω το ταμπούρι τους). Ακόμα και αν δεν σταθούμε στα δύο ερασιτεχνικά γκολ που φάγαμε (ανεπίτρεπτο, να τρως δύο γκολ από στημένες φάσεις με τους αντιπάλους ολομόναχους μες στην περιοχή σου), ακόμα και αν δεν σταθούμε στην αναμπουμπούλα που ακολούθησε και τα δύο γκολ, στην απόλυτη τρικυμία της ομάδας για τα επόμενα λεπτά, δεν μπορούμε να μη διαπιστώσουμε, και πάλι, ότι η ομάδα ήταν, απ’ την αρχή του β΄ ημιχρόνου (!), εντελώς σκασμένη. Δεν είναι μόνο ότι δεν έχει τα τρεξίματα, τις αντοχές, τη στοιχειώδη φυσική κατάσταση (παρακαταθήκη Μπέντο) να αντεπεξέλθει σε ματς μεγάλης έντασης. Το ακόμα πιο σημαντικό, και ακόμα πιο θλιβερό, είναι ότι δεν έχει την πνευματική αντοχή, τη διανοητική διαύγεια, το συναισθηματικό πάθος να αντιμετωπίσει αυτές τις καταστάσεις. Κι αυτό, είναι πραγματικά πρωτοφανές για τον Ολυμπιακό.
Είναι πρωτοφανές να μην υπάρχει η προσωπικότητα (στην ομάδα γενικά και στα άτομα ειδικά). Είναι πρωτοφανές ο υποτιθέμενος ηγέτης της ομάδας (ναι, για τον Φορτούνη λέω, που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πόση μπάλα ξέρει) να μην υπάρχει στα δύσκολα, να μη βγαίνει μπροστά, να μη σηκώνει στην πλάτη του τους άλλους και την ομάδα ολόκληρη (αυτό σημαίνει «ηγέτης» του Ολυμπιακού, Κωστάκη). Είναι πρωτοφανές να γκρινιάζουν οι παίχτες στον διαιτητή συνεχώς μες στο Καραϊσκάκη και να μην πατάνε και τους διαιτητές και τους αντιπάλους και τον θεό τον ίδιο. Είναι πρωτοφανές να μην τα δίνουν όλοι όλα σε ένα από τα τελευταία μεγάλα ματς της χρονιάς και να κάνουν κάτι πουθενάδες να φαίνονται παιχταράδες. Στο α΄ ημίχρονο, το έκανε ο Ρομαό (αλλά μετά έσκασε μάλλον κι αυτός), το έκανε ο Ρέτσος (που τουλάχιστον κάτι έχει αυτό το παιδί απ’ τον χαρακτήρα της ομάδας), το έκανε και ο Μαρίν, που προφανώς θέλει να (απο)δείξει πράγματα. Πέραν αυτών, ουδείς…
Αλλά έχουν εξήγηση όλα αυτά, ποδοσφαιρική εξήγηση. Σε μια ομάδα που έχει αλλάξει πέντε προπονητές σε μια σεζόν, σε μια ομάδα που παίχτες γίνονται βασικοί και παροπλίζονται και ξαναγίνονται βασικοί και ξαναμπαίνουν στη ναφθαλίνη από μήνα σε μήνα, σε μια έδρα που η εξέδρα έχει πάθει νευρική κρίση και τελεί σε σύγχυση μήνες τώρα, πού να βρεθεί πάθος, πού να βρεθεί αποφασιστικότητα; Πού εντέλει να βρουν έμπνευση (αυτοί) οι παίχτες; Πού να βρουν έμπνευση οι οπαδοί; Κι αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το σημαντικότερο απ’ όλα και ευθύνεται κατά μεγάλο μέρος για το σπάσιμο της (άρρηκτης μέχρι πρόσφατα) σύνδεσης εξέδρας και ομάδας, οπαδού και παίχτη. Πώς να εμπνευστεί ο (ξένος) παίχτης όταν βλέπει τον σύλλογο όπου αγωνίζεται να φαίνεται τελείως ασόβαρος; Πώς να εμπνευστεί ο οπαδός όταν βλέπει την ίδια του τη διοίκηση να κάνει τη μια ακατανόητη κίνηση μετά την άλλη;
Εν κατακλείδι, δύο πράγματα περιμένουμε από εδώ και πέρα. Να σηκώσουμε το πρωτάθλημα στο επόμενο ματς. Αυτό δεν το διαπραγματευόμαστε, δεν το συζητάμε καν. Και να δούμε την ομάδα να ματώνει στη ρεβάνς με το αεκάκι για όσες ελπίδες της απομένουν ακόμα να περάσει στον τελικό, αλλά κυρίως για την ιστορία της και για το μέλλον, για την επόμενη μέρα, όπου θα κριθούν οι πάντες. Γιατί με το μέλλον του Θρύλου κανείς δεν μπορεί να παίζει… Γιατί ο λαός του Θρύλου και θυμάται και ξέρει τι να κάνει…
* * *
Υστερόγραφα by biancorossi1925 team
ΥΓ1 Για μια ακόμα φορά, φάνηκε τι σημαίνει «εξυγίανση». Εμείς προφανώς δεν θα ξεφτιλιστούμε σαν αυτούς. Αλλά έχει φανεί εδώ και καιρό τι είδους διαιτησίες θέλουν και τι εννοούν όταν λένε «κάθαρση»: να σφάζεται ο Ολυμπιακός πάντα και παντού και όλα θα είναι «αγγελικά πλασμένα» στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. «Μπόχα, βρώμα»... για πάντα.
ΥΓ2 Οι κωλόμπατσοι σήμερα βάρεσαν αθλητές και εργαζόμενους του Ολυμπιακού ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ. Αυτό δεν έχει προηγούμενο τα τελευταία πολλά χρόνια. Και η ηγεσία της αστυνομίας κάνει οτι δεν είδε και δεν άκουσε. Όταν η αδικία γίνεται νόμος, η αντίσταση γίνεται καθήκον...
ΥΓ3 Μετά από μια χρονιά όπου έχουν συμβεί τα μύρια όσα, όπου η μία «αστοχία» της διοίκησης διαδέχεται την άλλη, το πιο ανησυχητικό είναι ότι αλλοιώνεται το DNA της ομάδας. Αυτό το ερυθρόλευκο DNA που δεν άλλαξε ούτε καν στα πέτρινα. Το DNA που λέει –στ’ αλήθεια και όχι στα λόγια– μόνοι μας και όλοι τους. Που λέει ότι όλες οι δυσκολίες, όλες οι αντιξοότητες, μας κάνουν να παλεύουμε πιο άγρια, να πολεμάμε πιο σκληρά, να ματώνουμε πιο κόκκινα…
ΥΓ4 Συνέχεια του προηγούμενου, για να μαθαίνουν και οι νεώτεροι… Κάποτε φωνάζαμε Όσο με πληγώνεις τόσο με πωρώνεις. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
ΥΓ5 Ρε ξεφτιλισμένε Πίκουλα, είναι δυνατόν να βγάζεις τέτοιο πρωτοσέλιδο; Ποια χούντα της αριστεράς, ρε καραγκιόζη; Δεν υπερασπιζόμαστε σε καμία περίπτωση αυτό το έκτρωμα που κυβερνάει, αλλά δεν μπορεί ο κάθε ακροδεξιός υπάλληλος-ρουφιάνος-δημοσιογράφος να παράγει πολιτική γραμμή στο όνομα του Ολυμπιακού. Κάθε σκεπτόμενος Ολυμπιακός καλό θα ήταν να μην ξαναδώσει ποτέ τα ευρώ του στην σιχαμένη φυλλάδα, που καπηλεύεται το προσωνύμιο για το οποίο είμαστε υπερήφανοι (Γαύροι). Ταμείο ανεργίας ΤΩΡΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου