Επιτέλους μπάλα (για ένα ημίχρονο)
Ένα καταιγιστικό πρώτο ημίχρονο για τον Ολυμπιακό, με δύο γκολ πριν συμπληρωθεί το δέκατο λεπτό, έφερε μια από τις πιο άνετες φετινές νίκες στο Ολυμπιακός - ΑΕΛ 2-0
Του Dr. Jekyll
Ο Πάουλο Μπέντο επέλεξε για αρχική ενδεκάδα τους Καπίνο, Ντε λα Μπέγια, Βιάνα, Μποτία, Παρέδες, Ρομαό, Ανδρούτσο, Σεμπά, Ελιονούσι, Φορτούνη και Ιντέγε. Το ξεκίνημα του αγώνα ήταν ιδανικό: σέντρα της ΑΕΛ, κλέψιμο από τον Σεμπά, γύρισμα από τα πλάγια και γκολ από τον Ανδρούτσο που μπήκε σωστά στη φάση σαν κρυφός επιθετικός για να γίνει το 1-0, πριν το μάτριξ δείξει το 20ο δευτερόλεπτο. Οκτώ λεπτά μετά, ο Ιντέγε σε μια αναμπουμπούλα της άμυνας της ΑΕΛ, με κοντινή προβολή έκανε το 2-0.
Με όλα να πηγαίνουν πρίμα, ο Ολυμπιακός κυριάρχησε απόλυτα στο πρώτο ημίχρονο. Με την ομάδα της Λάρισας πελαγωμένη και με τεράστια αμυντικά κενά (παρότι, θεωρητικά, είχε κατέβει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς), ο Θρύλος έκανε (και έχανε) τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη, ολοκληρώνοντας το πρώτο ημίχρονο με δεκαπέντε τελικές ενέργειες. Με τον Σεμπά να κάνει μια ακόμα καλή εμφάνιση, τον Φορτούνη να βγάζει μερικές καταπληκτικές πάσες, τον Ελιονούσι να κινείται σωστά στον χώρο, τον Ανδρούτσο να πραγματοποιεί εξαιρετική εμφάνιση, και τον Ιντέγε να ταλαιπωρεί τους αντίπαλους αμυντικούς, όλα έδειχναν πως το μοναδικό ερώτημα ήταν πόσα γκολ θα γράψει το κοντέρ.
Το δεύτερο όμως ημίχρονο ήταν πιο κοντά στη συνηθισμένη εικόνα του φετινού Ολυμπιακού. Μεγάλη κατοχή, πολλές πάσες και η μπάλα να γυρίζει γύρω γύρω, αλλά στη τελική ενέργεια κάπου να χωλαίνει το σύστημα. Ευκαιρίες χάθηκαν και πάλι, αλλά το γεγονός πως τελικά γκολ δεν μπήκε, σε συνδυασμό με --κυρίως-- τους τραυματισμούς Ιντέγε και Ελιονούσι, και --στη συνέχεια-- με την τρικυμία στην άμυνα, που, δυστυχώς, έκανε πάλι την εμφάνισή της προς τα τελευταία λεπτά, αφήνει μια μικρή απογοήτευση και ανησυχία για τους πιο δύσκολους αγώνες που ακολουθούν.
Λίγα σχόλια για τον αγώνα
-- Προσωπικά, θεωρώ ότι δεν πρέπει καν να γίνεται συζήτηση για το αν θα αγωνιστεί ο Ρομαό ή ο Ρέτσος στα πιο δύσκολα παιχνίδια ως αμυντικό χαφ. Αμυντικά ο Ρομαό ίσως να είναι πιο χρήσιμος και από τον Μίλι. Πιο παλιάς κοπής ποδοσφαιριστής (δύσκολα θα αφήσει να τον περάσουν και η μπάλα και ο παίκτης) από τον Μίλι, και με πιο περιορισμένες συνολικά ικανότητες, ο Ρομαό, εμπνέει μεγαλύτερη ασφάλεια από τον Ρέτσο. Σίγουρα δεν μπορεί να βοηθήσει στην ανάπτυξη όπως ο Σέρβος (είχε πολύ λιγότερες μακρινές μεταβιβάσεις, αφού, κατά κανόνα, έδινε σίγουρες κοντινές πάσες σε ξεμαρκάριστους συμπαίκτες, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι η μπάλα έπρεπε να γυρίσει προς τα πίσω και να χαθεί κάθε δυνατότητα γρήγορης επίθεσης). Πριν ακόμα γίνει αλλαγή από τον Ρέτσο στο 77΄, είχε αρχίσει να ξεμένει από δυνάμεις, κάνοντας και κάποιες λάθος μεταβιβάσεις. Συνολικά, πάντως, είχε σίγουρα θετική παρουσία και κάλυπτε σωστά τις προωθήσεις των κεντρικών μας αμυντικών (απαραίτητο για να μην τρώμε συνέχεια αντεπιθέσεις στη πλάτη της άμυνας).
-- Βελτιωμένος εμφανίζεται και ο Βιάνα. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο νεαρός Βραζιλιάνος είναι η πιο παράλογη μεταγραφή στον φετινό Ολυμπιακό. Κακός στο (κακό) σύστημα της δημιουργίας παιχνιδιού από τα στόπερ με μακρινά γεμίσματα (είχε και σήμερα πολλές λανθασμένες μεταβιβάσεις), μέτριος στα αμυντικά του καθήκοντα (στους τελευταίους τρεις αγώνες, πάντως, είχε και κάποιες σωτήριες επεμβάσεις στο ενεργητικό του), δεν βρίσκω τον λόγο στο να παίρνει ο Βιάνα παιχνίδια από τον Ρέτσο (στη, θεωρητικά, καλή του θέση) ή από τον Νικολάου, ο οποίος ως αριστερός στόπερ έχει το πλεονέκτημα πως παίζει με το σωστό πόδι.
-- Το πρόβλημα στο σκοράρισμα συνεχίζεται. Με τον Φορτούνη να συνεχίζει να απέχει από το περσινό του εαυτό (χωρίς να συμφωνώ με την άποψη ότι δεν είναι καλός), τον Σεμπά να έχει βελτιωθεί σε όλους τους τομείς, αλλά να εξακολουθεί να έχει ζητήματα στο τελείωμα των φάσεων, τον Ιντέγε να έχει χάσει την αποτελεσματικότητα των πρώτων αγώνων, τον Ελιονούσι να πετάει στα σκουπίδια φάσεις τετ α τετ, τον Καρντόσο να προσπαθεί, αλλά να συνεχίζει να μη στέλνει τη μπάλα στο πλεχτό, και τον Καρίμ να αγωνίζεται --στα λίγα παιχνίδια που έχει με την ερυθρόλευκη-- ως δεύτερος επιθετικός, ο Ολυμπιακός, για να μπορέσει να πάρει αποτελέσματα στα δύσκολα παιχνίδια που ακολουθούν, πρέπει να βελτιώσει τις επιθετικές του επιδόσεις.
Συνοπτικά: στον αγώνα με τον Ηρακλή, ο Ολυμπιακός άνοιξε το σκορ στο 2ο λεπτό και στον αγώνα με την ΑΕΛ στο 1ο, δηλαδή το ιδανικό σενάριο για να βγάλεις τα πούλμαν που στήνονται μπροστά από το αντίπαλο τέρμα στο Καραϊσκάκης. Όμως, και παρότι αγωνιζόταν με ομάδες που βρίσκονται χαμηλά στη βαθμολογία, ο πρώτος αγώνας έληξε 3-0 και ο δεύτερος 2-0, σκορ που δεν είναι άσχημα, αλλά θα μπορούσαν να είναι και πολύ καλύτερα. Στο μεσοδιάστημα, στον αγώνα του Κυπέλλου με τον Ατρόμητο, κανείς παίκτης μας δεν κατόρθωσε να μετουσιώσει σε γκολ κάποια από τις (πολύ καλές) ευκαιρίες, και το αποτέλεσμα έμεινε στο 0-0. Πέρα από την επιθετική δυστοκία, όμως, και στα τρία παιχνίδια, εκτός από πολύ καλές ευκαιρίες των αντιπάλων (αποτέλεσμα αντεπιθέσεων), είχαμε και τουλάχιστον μία σπουδαία ευκαιρία προς την εστία μας, αποτέλεσμα τραγικών λαθών των αμυντικών μας.
-- Θετικότατο ντεμπούτο στο πρωτάθλημα και από τον Παρέδες ως δεξί μπακ. Καλός στα αμυντικά του καθήκοντα, καλός και στην ανάπτυξη του παιχνιδιού, με γερά πνευμόνια και ταχύτητα, ο νέος μας παίκτης φαίνεται ικανός για --τουλάχιστον-- μία ποιοτική εναλλακτική στη θέση του δεξιού οπισθοφύλακα (προφανώς και χρειάζονται περισσότερα δείγματα γραφής για να έχουμε καλύτερη εικόνα του Παρέδες).
-- Ο Ανδρούτσος έκανε τη καλύτερή του εμφάνιση με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Ο Μάρτινς είναι δικαιολογημένα το φαβορί για αυτή τη θέση στους αγώνες του Europa και τα εκτός έδρας ντέρμπυ, αλλά με τη σημερινή του εμφάνιση, ο Ανδρούτσος έδειξε πως αποτελεί μια αξιόλογη αλλαγή.
-- Προφανώς όλες οι παραπάνω κρίσεις για ελπιδοφόρες και καλές εμφανίσεις των παικτών μας, αφορούν σε έναν αγώνα με αντίπαλο χαμηλής δυναμικότητας (αν και στον πρώτο γύρο, μια καλύτερη, τότε, ΑΕΛ είχε νικήσει έναν πολύ χειρότερο Ολυμπιακό -- στον πρώτο αγώνα που ο Μπέντο δοκίμασε το 4-4-2, χωρίς οργανωτή, 1-0).
-- Έχω την αίσθηση πως ρόλο στη καταιγιστική ανωτερότητα του Ολυμπιακού στο πρώτο ημίχρονο έπαιξε η επιλογή του συστήματος της ΑΕΛ, δηλαδή να παίζει με τρεις κεντρικούς αμυντικούς. Το Καραϊσκάκης δεν προσφέρεται για πολλούς πειραματισμούς. Ο Στραματσόνι το έμαθε με τον χειρότερο, για αυτόν --και διασκεδαστικό για εμάς-- τρόπο, όταν είδε την ομάδα του σε ένα λιγότερο δοκιμασμένο σύστημα να διασύρεται για πλάκα από τον Ολυμπιακό στο πρώτο ημίχρονο. Κάτι αντίστοιχο και για τον Τσιώλη. Όταν στο δεύτερο ημίχρονο έφερε την ισορροπία στην ΑΕΛ με σύστημα 4-4-2, και, με δεδομένη την χαλάρωση του Ολυμπιακού, βελτίωσε την εικόνα της ομάδας του (όπως και Στραματσόνι στο δεύτερο ημίχρονο της απολαυστικής τριάρας στο Φάληρο).
Και λίγα λόγια για τα δύο προηγούμενα παιχνίδια (με Ηρακλή και Ατρόμητο)
-- Οι αποδοκιμασίες του κόσμου προς τον Καρντόσο στον αγώνα με τον Ατρόμητο ήταν τουλάχιστον άδικες. Ο Παραγουανός απέχει παρασάγγας από τις προσδοκίες μας, όμως στον συγκεκριμένο αγώνα έδειξε πόση μπάλα ξέρει (βοήθησε στη δημιουργία αρκετών ευκαιριών) και τα έδωσε (όπως συνήθως) όλα για να βοηθήσει. Ναι. Δεν είναι ο Καρντόσο που περιμέναμε (μάλλον αυτόν δεν θα τον δούμε ποτέ), αλλά κανείς δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αδιαφορία. Οι αποδοκιμασίες --γενικά, και ειδικά στον αγώνα με τον Ατρόμητο-- δεν του αναλογούν.
-- Ο Μανθάτης πρέπει να μάθει να δίνει πάσες και να μην εκβιάζει το τελείωμα των φάσεων. Αυτό ισχύει ακόμα και αν η ομάδα κερδίζει 5-0, αλλά επιβάλλεται όταν το σκορ δεν έχει ανοίξει ακόμα.
-- Η σπουδαία χαμένη ευκαιρία του Λε Ταλέκ ήταν ένα δώρο από την ασυνεννοησία του Ρέτσου με τον Νικολάου. Η στήριξη σε νέα παιδιά προϋποθέτει την ανοχή του κόσμου σε τέτοια λάθη, ακόμα και αν αυτά στοιχίσουν βαθμούς και προκρίσεις. Αλλιώς, καλύτερα να πορευόμαστε με πιο έτοιμους και έμπειρους παίκτες (αλλά να ξέρουμε και ως οπαδοί τι ζητάμε).
-Ελπίζω να έχουν εξηγήσει στον Μπέντο ότι, όπως δεν είναι επιτυχία η δεύτερη θέση σε (αυτόν τον) όμιλο του Europa, έτσι και δεν είναι επιτυχία η συμμετοχή στα προημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας. Μπορεί ως θεσμός να είναι τρίτος σε βαρύτητα (πίσω από Ευρώπη και πρωτάθλημα), αλλά ο Ολυμπιακός οφείλει να τον κερδίσει (ειδικά όταν αμφισβητείται τόσο έντονα η ανωτερότητά του).
-- Μπορεί να ακούγεται λίγο λαϊκισμός, αλλά όταν η ομάδα αγωνίζεται 8 Φεβρουαρίου, πιστεύω πως πρέπει πάντα να κερδίζει, ακόμα και αν αυτό επιβαρύνει το ροτέισον.
-- Θεωρώ ότι ο Ρέτσος πρέπει στα δύσκολα παιχνίδια που έρχονται να είναι τρίτη επιλογή για αμυντικό χαφ (προτιμώ τους Καμπιάσο, Ρομαό, ίσως και τον Μπουχαλάκη -- πάντα για τη θέση έξι). Πάντως, βρίσκω πιο πιθανό να αγωνιστεί ο Ρέτσος και/ως αμυντικό χαφ, παρά το ανέκδοτο του να καλύπτει το αριστερό άκρο της άμυνας.
-- Ο Φιγκέιρας συνεχίζει να είναι σημαντικό γρανάζι της επιθετικής λειτουργίας της ομάδας. Επίσης, όσο αντέχει ο Μάρτινς --μετά από ένα σημείο πλέον αρχίζει και του βγαίνει κούραση-- βοηθά τα μέγιστα στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.
-- Στον αγώνα με τον Ατρόμητο, μέχρι και τη συμπλήρωση του εικοσαλέπτου, η ανάπτυξη της ομάδας ακολουθούσε πιστά το σύστημα «γιόμες από τα στόπερ και ό,τι βγει» -- που δεν βγαίνει το γαμημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου