Πέμπτη 16.2.2017: Ολυμπιακός - Οσμανλισπορ 0-0

Ο Ολυμπιακός χωρίς να εντυπωσιάσει, έμεινε στο μηδέν απέναντι στη Οσμάνλισπορ, αφήνοντας μεν ανοιχτό το ενδεχόμενο πρόκρισης στον επαναληπτικό, αλλά χάνοντας το οποιοδήποτε προβάδισμα θα μπορούσε να είχε από τον εντός έδρας αγώνα.

Του Dr. Jekyll

Η απόφαση του Μπέντο για την αρχική ενδεκάδα ήταν: Λεάλι, Σισοκό (αριστερό μπακ), Βιάνα, Μποτία (κεντρικοί αμυντικοί), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Ρέτσος, Μάρτινς (αμυντικοί/κεντρικοί μέσοι), Σεμπά, Ανδρούτσος (στις πτέρυγες και με τον Ανδρούτσο πιο all around), Φορτούνης (πίσω από τον επιθετικό) Καρντόσο (κεντρικός επιθετικός).

Το πρώτο ημίχρονο κύλησε σχεδόν άνευρα και ανούσια. Ο Ολυμπιακός απείχε πολύ από τις εμφανίσεις παλιότερων ετών, όταν πίεζε ασφυκτικά από τα πρώτα λεπτά και δημιουργούσε ευκαιρίες (η φημισμένη πίεση του γηπεδούχου το πρώτο δεκαπεντάλεπτο) ανεξάρτητα από το μέγεθος του αντιπάλου. Η Οσμάνλισπορ ήταν φανερό πως είχε ως προτεραιότητα να κρατήσει πίσω το μηδέν (οι καθυστερήσεις του τερματοφύλακα τής τουρκικής ομάδας ξεκίνησαν από την πρώτη του επαφή με τη μπάλα) και να προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τη ταχύτητα των μέσων/ επιθετικών της (θεωρώ βέβαιο πως ο προπονητής της είχε εικόνα της προβληματικής αντίδρασης της άμυνάς μας σε βαθιές μπαλιές) προκειμένου να σκοράρει ένα γκολ που θα της επέτρεπε να δει με ακόμα μεγαλύτερη αισιοδοξία τη ρεβάνς.

Το βέβαιο είναι πως, οι λιγοστές, ευκαιρίες του πρώτου ημιχρόνου έγιναν από την ομάδα μας. Με τους Μάρτινς και Σεμπά σε καλή ημέρα, τον Ανδρούτσο να πραγματοποιεί ώριμη εμφάνιση και να δίνει ενέργεια και πολύτιμα τρεξίματα και τον Φορτούνη --για μια ακόμα φορά θα συμφωνήσω ότι απέχει από τον περυσινό Φορτούνη, αλλά θα διαφωνήσω με το ότι ήταν κακός-- να προσπαθεί να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις, το τέλος του ημιχρόνου βρήκε τον Ολυμπιακό να έχει δυόμιση καλές στιγμές για να ανοίξει το σκορ και, σημαντικό, να έχει ελάχιστα απειληθεί (το «ελάχιστα», αντί του «καθόλου», αναφέρεται επειδή αν έστω και σε μια βαθιά μπαλιά των αντιπάλων, δεν λειτουργούσε το ριψοκίνδυνο τεχνητό οφσάιντ ή η μπαλιά ήταν καλύτερη, μπορεί να είχαμε βρεθεί πίσω στο σκορ).

Η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου είχε, όμως, και άλλες προβληματικές: για μια ακόμα φορά τα στόπερ δοκίμαζαν να φτιάξουν το παιχνίδι με μακρινές μπαλιές (αν δεν έχω χάσει κάτι, ούτε ΜΙΑ μακρινή μπαλιά του Βιάνα δεν κατέληξε σε συμπαίκτη μας), δύο γρανάζια της αμυντικής λειτουργίας βρέθηκαν με (ανόητη) κίτρινη κάρτα πριν συμπληρωθεί το δεκάλεπτο (Φιγκέιρας και Ρέτσος), ενώ ο Καρντόσο έδειχνε μαύρη τρύπα, παρότι προσπαθούσε, στα τρεξίματα που η ομάδα προσπαθούσε να παρατάξει (ελλείψει αυτοματισμών) ως δυνατό της επιθετικό όπλο στον αγωνιστικό χώρο.

Στο δεύτερο ημίχρονο, πάντως, ο Ολυμπιακός στάθηκε πολύ καλύτερα. Έχασε (μεγάλες) ευκαιρίες και για διαστήματα αρκετών λεπτών ασκούσε ασφυκτική πίεση στην Οσμάνλισπορ, η οποία είχε περιοριστεί σε έναν άχαρο αμυντικό ρόλο και προσπαθούσε με καθυστερήσεις να σπάσει το ρυθμό του Ολυμπιακού. Και ενώ, πιστεύω, πως η αίσθηση όσων παρακολουθούσαν τον αγώνα από τις εξέδρες (δεν γνωρίζω πώς φαινόταν από τη τηλεόραση) ήταν ότι ο Ολυμπιακός θα άνοιγε το σκορ ήρθε η, εντελώς ανόητη, κόκκινη κάρτα του Βιάνα στο 73' για να αλλάξει τις ισορροπίες.

Η Οσμάνλισπορ, πάντως, δεν φάνηκε να καίγεται για να διεκδικήσει το γκολ, ο Ολυμπιακός συνέχιζε να προσπαθεί να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις (επιτυχημένες κρίνονται και οι αλλαγές του Μανθάτη, ο οποίος με τη τεχνική του αναστάτωσε τους αντίπαλους αμυντικούς, και του Ρομαό, που έδωσε μια σχετική ασφάλεια στην αμυντική λειτουργία όταν η ομάδα είχε μείνει με δέκα, και -η πολύ καθυστερημένη- του Ανσαριφάρντ, ο οποίος στα λιγοστά λεπτά φάνηκε πολύ πιο ικανός να δημιουργήσει φάσεις από τον Καρντόσο), αλλά δεν κατόρθωσε να ανοίξει το σκορ, και, με δεδομένη τη κούραση, που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανής, το σκορ παρέμεινε στο 0-0.

  Λίγα λόγια για τους παίκτες που αγωνίστηκαν  

-- Πριν τον αγώνα έγραφα πως θεωρώ παράλογη τη χρησιμοποίηση του Ρέτσου, έναντι του Ρομαό, στη θέση του αμυντικού χαφ. Το αποτέλεσμα με διαψεύδει. Με την Οσμάνλισπορ να περιορίζεται σε αμυντικό ρόλο, δεν φαίνεται πως η χρησιμοποίηση του Ρομαό (ο οποίος, επίσης, στα δείγματα που έχει δώσει με την ερυθρόλευκη φανέλα δεν φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει την εικόνα της ομάδας στο δημιουργικό κομμάτι), θα έδινε κάτι περισσότερο. Υπάρχει, πάντως, και ο αντίλογος: με τον -πιο αργό από τον Ρέτσο, αλλά καλύτερο στις τοποθετήσεις, και πιο «σκληρό»- Ρομαό, ενδεχομένως να αγωνιζόταν πιο ελευθερωμένος ο Μάρτινς και να κερδίζαμε περισσότερα στην ανάπτυξη.

-- Ο Βιάνα κάνει ένα (ακόμα) κακό παιχνίδι. Δεν αναφέρομαι μόνο στην ανόητη κόκκινη, αλλά στη συνολική του εμφάνιση. Ανάθεμα και αν έκανε μια σωστή μακρινή μεταβίβαση σε όλο τον αγώνα (αφού ο Μπέντο προκρίνει -και- αυτόν τον τρόπο ανάπτυξης, πρέπει οι αμυντικοί να μπορούν να βγάλουν μια μακρινή πάσα). Επίσης, στη μοναδική πραγματική ευκαιρία των αντιπάλων (αυτή που «έσωσε» με προβολή ο Μποτία πολύ κοντά στην εστία μας), είχε προηγηθεί το «παίζουμε-συγκρουόμενα» των δύο κεντρικών αμυντικών μας -χωρίς να είμαι βέβαιος αν κύρια ευθύνη για αυτό είχε ο Βιάνα ή ο Μποτία.

-- Ο Μποτία ήταν αρκετά καλός αμυντικά, ενώ είχε και καλές προωθήσεις. Ας γράφουμε και καμιά καλή κουβέντα για τους αμυντικούς μας...

-- Ο Ανδρούτσος πραγματοποίησε ανέλπιστα ώριμη εμφάνιση, για παίκτη που λίγους μήνες πριν αγωνιζόταν στη Κ-20. Αν συνεχίσει έτσι, θεωρώ, πως είναι ο μικρός που βρίσκεται στη καλύτερη κατάσταση για να πάρει μόνιμη θέση στη δεκαοκτάδα. Ο Ρέτσος, από την άλλη, συνεχίζει μεν να είναι λίγος ατσούμπαλος ή επιπόλαιος (έτσι πήρε και τη πρώτη κίτρινη), σε μια θέση που αυτά τα λάθη μπορούν να στοιχίσουν, αλλά δείχνει και αυτός να ωριμάζει. Στο κόρνερ λίγα λεπτά πριν από τη λήξη που πήγαινε για να εμψυχώσει από τον έναν παίκτη στον άλλο, έδειξε ότι αποκτά και ηγετικά στοιχεία. Ναι, είναι νωρίς ακόμα, αλλά, πράγματι, βλέπεις αποτέλεσμα από τη σταθερή χρησιμοποίηση των μικρών (ας γράψουμε και καμιά καλή κουβέντα για τον Μπέντο...).

-- Ο Σισοκό δεν εντυπωσίασε, αλλά εξακολουθώ να πιστεύω πως μπορεί να φανεί πολύ πιο χρήσιμος από τον Ντε Λα Μπέγια, αφού έχει, τουλάχιστον, καλύτερα τρεξίματα και ταχύτητα.

-- Ναι, ο Φορτούνης δεν τρέχει (πάντα) για να πιέσει ή να διορθώσει ένα λάθος του, όπως κάνουν όλοι (ή, έστω, οι περισσότεροι) συμπαίκτες του. Μια ομάδα οφείλει να μπορεί να αντέξει τη πολυτέλεια να έχει έναν πιο ράθυμο παίκτη στην ενδεκάδα, όταν αυτός μπορεί να κάνει τη διαφορά στην επίθεση. Συμφωνούμε πως ο φετινός Φορτούνης δεν είναι τόσο καλός. Δεν είναι, όμως, τόσο κακός, όσο διαβάζω σε πολλά άρθρα και σχόλια.

-- Ο Ολυμπιακός πρέπει να βελτιωθεί στις στημένες --αμυντικά και επιθετικά-- φάσεις. Δυστυχώς, τα περισσότερα κόρνερ και φάουλ έξω από τη περιοχή του αντιπάλου, δεν καταλήγουν σε ευκαιρίες (ή υποψίας ευκαιρίας), ενώ η ερυθρόλευκη άμυνα παθαίνει συχνά αναμπουμπούλες στα στημένα των αντιπάλων.

-- Ο Καρντόσο προσπαθεί. Όσο μπορεί. Αυτό δεν αρκεί. Δεν έχω παράπονο από τον Παραγουανό, αλλά από τον Μπέντο που τον εκθέτει -και εκτίθεται- από τη χρησιμοποίηση του στον αγώνα της Πέμπτης για 77 λεπτά. Έχει λογική (συμφωνούμε ή διαφωνούμε) η επιλογή ενός τόσο έμπειρου παίκτη, έναντι του Καρίμ, για την αρχική ενδεκάδα. Είναι παράλογη η παραμονή του για 77 λεπτά στον αγωνιστικό χώρο, αφού είχε γίνει φανερό ότι στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο αργός Καρντόσο δεν μπορούσε να προσφέρει. Μια αλλαγή του περίπου στο 60' μπορεί να είχε αρνητικές επιπτώσεις στην, υποθέτω, ήδη πεσμένη ψυχολογία του Όσκαρ, αλλά, πιθανότατα, θα είχε βελτιώσει την επιθετική μας λειτουργία.

Το πρόβλημα με τον παροπλισμό ποδοσφαιριστών, προφανώς και δεν αφορά μόνο στην αρχική ενδεκάδα. Ο πλήρης παροπλισμός του Τσόρι (αυτό το εμπεδώσαμε) και ο παραγκωνισμός του Μάριν (επίσης εκτός δεκαοκτάδας στον αγώνα της Πέμπτης) άφησαν τον Ολυμπιακό, μετά τον τραυματισμό του Φορτούνη, χωρίς εν δυνάμει οργανωτή. Αυτό ήταν κακό για τον αγώνα της Πέμπτης (ένα ακόμα λιθαράκι που μπορεί να οδηγήσει στον αποκλεισμό). Ο Φορτούνης, διαβάζω, θα αγωνιστεί τη Κυριακή κόντρα στην ΑΕΚ. Στην περίπτωση, όμως, που ο τραυματισμός του ήταν πιο σοβαρός, ο Ολυμπιακός θα έμενε χωρίς παίκτη που μπορεί να οργανώσει το παιχνίδι (και να έχει αγωνιστικό ρυθμό), εν όψει του πιο απαιτητικού διαστήματος στη χρονιά.

  Λίγα λόγια για τις (προπονητικές) εμμονές  

Νομίζω πως συμφωνούμε ότι όλοι οι προπονητές έχουν, ακατανόητες για τους οπαδούς, εμμονές. Οι πιο παλιοί θα θυμούνται τον Κόφι Αμπονσά, έναν -επιεικώς- μέτριο κεντρικό αμυντικό, που ο Μπάγιεβτς έφερε από την ΑΕΚ στον Ολυμπιακό, και στη συνέχεια πήρε μαζί του στον ΠΑΟΚ. Επίσης, είναι δεδομένο πως αναφερόμαστε σε εμμονές, όταν οι ποδοσφαιριστές αυτοί δεν δικαιολογούν με την απόδοσή τους τη, συνήθως σταθερή, παρουσία τους στην ενδεκάδα (κανείς δεν θα πει ότι υπάρχει εμμονή με τη χρησιμοποίηση του Μέσσι ή του Κριστιάνο Ρονάλντο).

Ενίοτε οι προπονητές δικαιώνονται για τις εμμονές του. Ο Βαλβέρδε, με τον Φουστέρ ή ο Μπέντο, με τον Σεμπά, είναι δύο, από τα αρκετά, παραδείγματα. Ενίοτε η εμμονή για έναν ποδοσφαιριστή δεν αφορά μόνο έναν προπονητή (ο Σεμπά, θυμίζω, αγωνιζόταν και επί Σίλβα, ενώ οι Μανιάτης και Βύντρα, για να μην αναφερόμαστε μόνο στον Ολυμπιακό, ήταν παίκτες ενδεκάδας με διάφορους προπονητές και παρότι η εξέδρα διαφωνούσε σταθερά με τη συμμετοχή τους).

Επίσης, η εμμονή ενός προπονητή έχει δύο όψεις: τη χρησιμοποίηση παικτών και τη μη χρησιμοποίηση παικτών. Ο Μπέντο κάνει και τα δύο: Σεμπά, Βιάνα και Καρντόσο (όταν δεν μπορεί ο Ιντέγιε) είναι παίκτες που παίρνουν συνέχεια συμμετοχές, σε αντίθεση με Τσόρυ, Πάρντο, Σιόβα, Καμπιάσο, Μάριν και, πιο πρόσφατα, τον Ανσαριφάρντ (αναφέρω και τον Σεμπά επειδή, όπως γράφω και πιο πάνω, ο Βραζιλιάνος χρειάστηκε περισσότερο από έναν χρόνο για να εκτιμηθεί -και μάλιστα στο σημείο να γίνει σύνθημα- από τον κόσμο).

Η εμμονή αφορά και στις αλλαγές: κάποιοι προπονητές δεν διστάζουν να κάνουν τις αλλαγές νωρίς για να αλλάξουν την εικόνα της ομάδας τους ή να ξεκουράσουν/ προφυλάξουν παίκτες. Κάποιοι άλλοι, καθυστερούν πάντα τις αλλαγές. Από το στάση του Αναστασιάδη (να κάνει αλλαγή, λόγω κακής απόδοσης, παίκτη που έχει περάσει ως αλλαγή) μέχρι την -ακατανόητη- καθυστέρηση της αλλαγής του Καρντόσο τη Πέμπτη, υπάρχει απόσταση ενός ωκεανού. Όλοι, όμως, πιστεύω πως θα συμφωνήσουμε πως με την εικόνα του Ολυμπιακού τη Πέμπτη, η πρώτη αλλαγή στο 71' ήρθε κάπως αργά -πόσο μάλλον που δεν ήταν του Καρντόσο. Εδώ να θυμίσω, για να μη φαίνεται πως μόνο ο Μπέντο αργεί τις αλλαγές, ότι και ο Μπάγιεβιτς ένα θεματάκι με τις αλλαγές το είχε.

Συνοψίζοντας: τόσο ο Καρντόσο, όσο και ο Βιάνα (και δεν αναφέρομαι μόνο στη κόκκινη, που ενδεχομένως να στοιχίσει μια πρόκριση), δεν δικαιολόγησαν, τη Πέμπτη, τη συμμετοχή τους στη βασική ενδεκάδα (ή, τουλάχιστον, την παραμονή τους μέχρι το 73' για τον Βιάνα, και το 77' για τον Καρντόσο). Ο προπονητής είναι αυτός που παίρνει τις αποφάσεις και είναι υπόλογος για αυτές. Ο Μπέντο, επαναλαμβάνω, ισορροπεί σε ένα τεντωμένο σκοινί, αφού, το σημαντικότερο, η ομάδα δεν πείθει με τις εμφανίσεις της ότι το τέλος της χρονιάς θα μας βρει ικανοποιημένους (ακόμα και η κατάκτηση του πρωταθλήματος αν δεν συνδυαστεί με θέαμα και νίκες έναντι των «μεγάλων» ανταγωνιστών σου, δεν συνιστά από μόνη της αιτία ικανοποίησης).

Με τον Ολυμπιακό πρωταθλητή από τον Γενάρη (χωρίς να αμφισβητείται η συμμετοχή του Μπέντο σε αυτό), οι εναπομείναντες στόχοι είναι η πρόκριση (τουλάχιστον) σε έναν γύρο του Europa, η κατάκτηση του Κυπέλλου και οι καλές εμφανίσεις (που, προφανώς, δεν αρκούν αν συνοδεύονται από ήττες) στα τρία εκτός έδρας ντέρμπυ. Κάθε μία επίτευξη στόχου ισχυροποιεί τη θέση (και παραμονή) του Μπέντο. Κάθε αποτυχία είναι ένα βήμα προς τη πόρτα της εξόδου (η ελάχιστη κάλυψη που έχει πλέον ο Πορτογάλος τεχνικός από τον ερυθρόλευκο τύπο, και οι αμφισβητήσεις των επιλογών του από επίσημα χείλη της διοίκησης, βλ. Θεοδωρίδη, είναι ενδεικτικά στοιχεία, ότι η πόρτα αυτή είναι ήδη μισάνοιχτη).

  Λίγα λόγια για τον επαναληπτικό  

Το δεδομένο είναι πως η Οσμάνλισπορ, και όχι ο Ολυμπιακός, πήρε αυτό που ήθελε από το παιχνίδι. Το μηδέν στην άμυνα, αν θεωρείται μια φορά καλό για τον γηπεδούχο, είναι σίγουρα καλύτερο για αυτόν που αγωνίζεται εκτός έδρας. Όσο και να ελπίζουμε για το αντίθετο, το 0-0 δίνει (στατιστικά, ρεαλιστικά και πρακτικά) προβάδισμα στην ομάδα που έχει τον επαναληπτικό αγώνα στην έδρα της.

Η Οσμάνλισπορ, πράγματι δεν έδειξε τίποτα το ιδιαίτερο στο Καραϊσκάκης, αφού ακόμα και όταν αγωνιζόταν για δεκαπέντε λεπτά με παίκτη παραπάνω δεν διεκδίκησε τη νίκη. Όμως, τερμάτισε πρώτη σε έναν όμιλο, που περιλάμβανε ακόμα τη Βιγιαρεάλ, τη Ζυρίχη και τη Στεάουα (10 βαθμούς, 3-1-2, 10-7 γκολ) -- ο δεύτερος Ολυμπιακός στον δικό του όμιλο είχε 8 βαθμούς (2-2-2, 7-6 γκολ). Ο Ολυμπιακός στο Καραϊσκάκης δεν ήταν κακός (χωρίς να είναι καλός), αλλά δεν απέχει και ιδιαίτερα από όλα όσα έχουμε δει φέτος. Χωρίς να έχω δει άλλον αγώνα της Οσμανλισπόρ, και κρίνοντας αποκλειστικά από τον αγώνα της Πέμπτης, νομίζω πως η μόνη εξήγηση για τη πρώτη θέση στον όμιλό της είναι ότι στο Καραϊσκάκης πραγματοποίησε μια πολύ κακή --για τα φετινά ευρωπαϊκά της στάνταρ-- εμφάνιση. Συνεπώς τη περιμένω καλύτερη στο γήπεδό της, κάτι που δεν μπορώ να πω και για τον Ολυμπιακό.

Από την άλλη, ο φετινός Ολυμπιακός είναι πολύ πιο επικίνδυνος στους αγώνες που ο αντίπαλος ανοίγεται και αφήνει χώρους. Τόσο ο Σεμπά, όσο και ο Ελγιονούσι μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα επικίνδυνοι σε ανοιχτό γήπεδο, αφού -ειδικά για το Νορβηγό- η ταχύτητα είναι ένα από τα καλύτερα επιθετικά τους προσόντα. Το μηδέν παθητικό μπορεί να ήταν το ζητούμενο των Τούρκων για τον πρώτο αγώνα, αλλά στην έδρα τους θα πρέπει να διεκδικήσουν το γκολ. Μακάρι ο Ολυμπιακός να μπορεί να το εκμεταλλευτεί.

Η έδρα της Οσμάνλισπορ θεωρείται καυτή. Ο κόσμος, όμως, όσο και αν μπορεί με τη στάση του να εμψυχώσει την ομάδα του και να τρομάξει τον αντίπαλο, δεν παίζει μπάλα και οι οπαδοί από μόνοι τους δεν μπορούν να κερδίσουν έναν αγώνα. Αν ο Ολυμπιακός παίξει καλά και σταθεί τυχερός, μπορεί να προκριθεί και όσες «παραφωνίες» υπήρξαν στον πρώτο αγώνα θα ξεχαστούν. Αν όχι, όλοι θα αναφέρουν ότι η πρόκριση χάθηκε στο Καραϊσκάκης και όχι στον επαναληπτικό της Τουρκίας.