Ευτυχώς διαψευστήκαμε
Με ένα πολύ καλό δεύτερο ημίχρονο και με τον Καρίμ να βρίσκει στόχο δύο φορές, ο Ολυμπιακός κέρδισε 0-3 και βρίσκεται στους 16 του Europa.
Του Dr. Jekyll
Ομολογώ ότι, ακόμα και αν τυπικά έδινα στον Ολυμπιακό ελπίδες πρόκρισης, κατά βάθος ήμουν βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα αποκλειστεί. Αφενός δεν πίστευα ότι αυτό το συνονθύλευμα ποδοσφαιριστών που είδαμε τη Πέμπτη και, κυρίως, την Κυριακή, θα μπορούσε να βγάλει τη ποιότητα και ψυχή που απαιτείται για ένα εκτός έδρας αποτέλεσμα, και, αφετέρου, δεν πίστευα ότι η πραγματική εικόνα της Οσμάνλισπορ είναι αυτή που είδαμε στο Καραϊσκάκης.
Για όλους τους λόγους του κόσμου, ευτυχώς έπεσα έξω πανηγυρικά. Ο Ολυμπιακός έκανε ένα πολύ καλό δεύτερο ημίχρονο, ο Καρίμ έδειξε ότι υπήρχε --σοβαρός-- λόγος για την απόκτησή του, ο Ολυμπιακός πράγματι εκμεταλλεύτηκε τους κενούς χώρους που, υποχρεωτικά --μετά το 0-1--, άφησε η Οσμάνλισπορ, ο Λεάλι έκανε εντυπωσιακές αποκρούσεις που δεν επέτρεψαν στην τούρκικη ομάδα να ξαναμπεί στον αγώνα (σε συνδυασμό με κακές τελικές ενέργειες των παικτών της), και, κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός ξαναβρίσκεται --μετά το 2012-- στις 16 καλύτερες ομάδες του Europa.
Ο Μπέντο επέλεξε για τερματοφύλακα τον Λεάλι, για αριστερό μπακ τον Σισοκό, για δεξί μπακ τον Φιγκέιρας, για κεντρικούς αμυντικούς τους Ντα Κόστα και Μποτία, για αμυντικά/κεντρικά χαφ τους Ρέτσο και Μάρτινς, για τις πτέρυγες τους Σεμπά και Ελγιονούσι, για πίσω από τον επιθετικό/οργανωτή τον Φορτούνη και για επιθετικό --επιτέλους-- τον Καρίμ.
Το πρώτο ημίχρονο κύλησε σχετικά αδιάφορα, με τις χαρακτηριστικές αδυναμίες του Ολυμπιακού, τόσο στην αμυντική λειτουργία, όσο και στο δημιουργικό κομμάτι να κάνουν την εμφάνισή τους. Ο Ρέτσος δεν μπορούσε να προωθήσει σωστά την μπάλα, ο Σεμπά ήταν σε κακή ημέρα, ο Ντα Κόστα δεν μπορεί (το έχουμε εμπεδώσει) να κάνει παιχνίδι με μακρινές μπαλιές, και ό,τι καλό μπορούσε να προκύψει, ερχόταν από τα πόδια των Μάρτινς και Φορτούνη. Στην άμυνα, από την άλλη, η Οσμάνλισπορ έκανε κάποιες καλές φάσεις, που κυρίως ήταν αποτέλεσμα συνολικής κακής ανασταλτικής λειτουργίας.
Και εκεί που από τη μία είχες αρχίσει να έχεις ελπίδες ότι, αφού το ημίχρονο τελείωσε στο μηδέν, κάτι καλό μπορείς να κάνεις, και, από την άλλη, έλεγες «σιγά μη βρει δυνάμεις αυτός ο Ολυμπιακός», ήρθε το γκολ --από στημένη φάση-- του Καρίμ στο 47΄ για να αλλάξει την εικόνα του αγώνα. Ο Σεμπά εκτέλεσε, ο Μποτία πήρε την πρώτη κεφαλιά (ενδεχομένως και να μην ήθελε να κάνει πάσα), ο Καρίμ βρέθηκε στη σωστή θέση και απλά και όμορφα άνοιξε το σκορ.
Η Οσμάνλισπορ πλέον ήθελε δύο τέρματα, αλλά με τέτοια ποιότητα από τη μέση και μπροστά, δεν είχε ελπίδες. Αφού η, αναμενόμενη και λογική, πίεση των Τούρκων μετά το 0-1 δεν κατέληξε σε γκολ, είτε λόγω σπουδαίων επεμβάσεων του Λεάλι, είτε κακής τελικής ενέργειας των παικτών της, ο Ολυμπιακός έδειξε πόσο περισσότερο τον βολεύει να παίζει σε ανοιχτούς χώρους. Το δεύτερο γκολ ήρθε από καταπληκτική ενέργεια του Ανδρούτσου (πέρασε αλλαγή στο 66΄ στη θέση του τραυματία Μάρτινς), ο οποίος σέρβιρε στο 70΄ έτοιμο γκολ στο κεφάλι του Ελγιονούσι. Το θριαμβευτικό σκορ συμπλήρωσε με το δεύτερό του τέρμα ο Καρίμ, στο 86΄, μετά από κεφαλιά σε ασταθή απόκρουση του τερματοφύλακα, σε καλό σουτ του Σεμπά.
Λίγα παραπάνω λόγια για τον αγώνα
-- Ο Ολυμπιακός ήταν φανερό ότι κατέβηκε στο πρώτο ημίχρονο με πιο χαμηλά όλη την άμυνα για να κρατήσει το μηδέν. Η ανάπτυξη ήταν κακή, οι γραμμές με απόσταση και ασύνδετες, και οι γιόμες από πίσω από τη σέντρα είχαν την τιμητική τους (με λίγα λόγια, όλα έμοιαζαν να είναι συνέχεια του αγώνα στο Καραϊσκάκης).
-- Ο Καρίμ σκόραρε δύο φορές επειδή βρέθηκε στη σωστή θέση. Το έχω ξαναγράψει: με τη παλιακή προσέγγιση που έχω στο ποδόσφαιρο και τη τακτική, μου είναι πολύ πιο οικείος ένας επιθετικός του στυλ του Καρίμ από έναν --ενδεχομένως πολυτιμότερο στην συνολική οικονομία του αγώνα-- Ιντέγιε.
-- Πράγματι, οι πάσες του Ρέτσου στο πρώτο ημίχρονο ήταν κακές. Όμως όσο περισσότερο περνούσε η ώρα, τόσο ο μικρός σιγούρευε τις μεταβιβάσεις του. Νομίζω τελικά ότι η ταχύτητα και αντοχή του είναι πιο απαραίτητες από την εμπειρία του --χωρίς αγωνιστικό ρυθμό-- Ρομαό.
-- Είχα γράψει --για να περιαυτολογήσω και λίγο, μετά την παραδοχή κάμποσων λάθος εκτιμήσεων μου-- ότι ο Ανδρούτσος μου φαίνεται ο πιο έτοιμος από τους μικρούς για μόνιμη θέση στη δεκαοκτάδα. Η εικόνα του στο σημερινό παιχνίδι συνάδει με αυτή την άποψη.
-- Ελπίζω ο Ελγιονούσι να θέλει απλά χρόνο, μετά τον τραυματισμό του, για να βρει τη φόρμα του. Ούτε σήμερα ήταν καλός ο Νορβηγός, παρότι οι ανοιχτοί χώροι του επιτρέπουν να εκμεταλλευτεί το σημαντικότερό του επιθετικό προσόν, δηλαδή την ταχύτητα.
-- Ο Σεμπά έκανε μεν κακό παιχνίδι, αλλά βρίσκεται μέσα στα δύο από τα τρία γκολ. Το να περιμένεις να σε ξελασπώνει όλη τη χρονιά ο Σεμπά δεν είναι ούτε λογικό ούτε εφικτό. Είναι ένα καλό χρονικά σημείο για να πάρουν τη σκυτάλη και άλλοι παίκτες.
-- Ο Μάρτινς χρειάζεται ανάσες. Το ίδιο ισχύει και για τον --πολύ καλό σήμερα-- Φορτούνη. Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο φετινός --χειρότερος σε σχέση με πέρυσι-- Φορτούνης εξακολουθεί να είναι άκρως πολύτιμος για την όποια επιθετική ανάπτυξη του Ολυμπιακού.
-- Ο Μποτία έκανε πολύ καλό παιχνίδι (είπαμε: να λέμε και καμιά καλή κουβέντα για τους αμυντικούς μας).
-- Η Οσμάνλισπορ, τελικά, ήταν αυτό που είδαμε στο Καραϊσκάκης. Είναι να απορείς πώς αυτή η ομάδα τερμάτισε πρώτη σε όμιλο του Europa. Το έχουμε ξαναπεί: το επίπεδο των ομάδων που έχουμε συναντήσει φέτος στο Europa αποδεικνύει τη σπουδαιότητα και δυσκολία των μεγάλων εμφανίσεων που είχαμε πραγματοποιήσει στο Champions League.
-- Για το τέλος άφησα τον Μπέντο: ειλικρινά, μακάρι να πετύχει σε όλους τους στόχους και να αποδείξει πόσο άδικοι (και άμπαλοι) είμαστε με την κριτική που του έχουμε ασκήσει. Η σημερινή πρόκριση, σίγουρα, δεν σβήνει όλα αυτά για τα οποία «κατηγορείται» ο Πορτογάλος τεχνικός. Η τελευταία φορά, όμως, που βρέθηκε ο Ολυμπιακός στους 16 του Europa ήταν το 2012, προπονητής ήταν ο --τεράστιος-- Ερνέστο Βαλβέρδε, και --με αντικειμενικά κριτήρια-- το ρόστερ ήταν πολύ πιο ποιοτικό. Το βράδυ της Πέμπτης έφτασε και, αντίθετα με όσα πίστευα, ο Ολυμπιακός παραμένει και στους τρεις στόχους. Όχι μία, αλλά τουλάχιστον τρεις (όσα και τα γκολ) καλές κουβέντες --και ανεξάρτητα από την ανάδειξη του Ανδρούτσου και του Ρέτσου-- αξίζουν να ειπωθούν για τον Πάουλο. Ναι, μπορεί να έχει μερίδιο ευθύνης για την έλλειψη ποιότητας στο ρόστερ. Ναι, μπορεί να σε βγάζει από τα ρούχα σου με τις αντίθετες στη κοινή ποδοσφαιρική λογική επιλογές/εμμονές του. Ο Ολυμπιακός, όμως, είναι (σχεδόν) σίγουρα πρωταθλητής, βρίσκεται στη φάση των 16 του Europa και αναδεικνύει παίκτες από τις ακαδημίες (πάγιο, και ακατανόητο για εμένα, αίτημα των οπαδών). Αν πάρει και το Κύπελλο ή τα ντέρμπυ (δεν μιλάω καν για πρόκριση στους οκτώ), βλέπουμε δεν βλέπουμε μπάλα έως τώρα, απορώ με ποιο τρόπο θα αιτιολογήσει κανείς την επιθυμία για αντικατάστασή του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου