[Εκτός ροής] Τα μέτρα και τα σταθμά

Ο ΟΦιΠεΜ θα τοποθετηθεί ολοκληρωμένα με εισήγηση-ανάλυση-τοποθέτηση, αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία με τον Πέδρο Μαρτίνς, αλλά, εν τω μεταξύ, θα ήθελα να πω, τηλεγραφικά και επί τροχάδην, δύο πράγματα. 

Του RoD

Εγκαινιάζουμε σήμερα μια νέα κατηγορία, με σχόλια που δεν άπτονται αναγκαστικά της επικαιρότητας ή πιο σύντομες παρεμβάσεις για ειδικά ή γενικά θέματα. Κείμενα δηλαδή εκτός της ροής του μπλογκ που μπορεί να δώσουν αφορμή για ωραία κουβέντα.  

Στο παρακάτω σύντομο σχόλιο, λαμβάνω υπόψη το γεγονός ότι, στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, η τεχνολογία, τα σόσιαλ μίντια, τα διαδικτυακά σχόλια και τα μπλογκ αποτελούν σταθερά που επηρεάζει και το πώς αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο και το πώς συζητάμε, αλλά και την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ενίοτε, μάλιστα, δημιουργούν και μια εικονική πραγματικότητα, πλάι στην πραγματική, που μοιάζει διογκωμένη, επειδή είναι και πιο φωνακλάδική. Θέλω να πω ότι δεν μπορώ καν να φανταστώ τι θα γινόταν στο ίντερνετ αν υπήρχε τις εποχές του Μπλαχίν και του Βάτραχου, αλλά και του κυρ-Σταύρου, του Πεθερού κ.λπ. 

Σε αυτό το πλαίσιο, λοιπόν, μερικές σκέψεις. Το κυριότερο: Παρατηρώ δύο μέτρα και δύο σταθμά στην περίπτωση του Πέδρο, και κυρίως μια προσέγγιση, αφενός, λες και είναι η πρώτη του χρονιά στην ομάδα και, αφετέρου, λες και οι αντικειμενικές συνθήκες απλώς δεν υπάρχουν ή δεν παίζουν ρόλο (ο ορισμός του… αριστερισμού, κυρία μου).

Έτσι: 

• Οι επιτυχίες της ομάδας δεν είναι δικό του έργο, αλλά (α) των παιχτών ή (β) της τύχης – είτε πρόκειται για τίτλους ή απλώς για συγκεκριμένα ματς, προκρίσεις κ.λπ.
• Οι αποτυχίες είναι δική του ευθύνη που δεν έβαλε τον χ, αλλά επιμένει εμμονικά στον ψ, είναι μυρωδιάς, δεν ξέρει να φτιάχνει ομάδες, δεν κατεβάζει σωστά την ομάδα, δεν κάνει αλλαγές, κάνει λάθος αλλαγές κ.λπ. κ.λπ.
• Οι παίχτες που βελτιώνονται (Τσιμίκας, Μαντί, Μπουχαλάκης, Μασούρας) δεν βελτιώνονται από τον προπονητή, αλλά από μόνοι τους.
• Οι παίχτες που μένουν στάσιμοι ή φθίνει η απόδοσή τους δεν φταίνε οι ίδιοι, αλλά ο προπονητής που, π.χ., δεν τους βάζει, δεν τους χρησιμοποιεί στη θέση τους, δεν τους χωνεύει.
• Δεν κάνει ροτέισον και οι παίχτες έχουν σκάσει.
• Κάνει συνέχεια αλλαγές και δεν βρίσκει κορμό.
• Τις αποτυχημένες μεταγραφές τις κάνει μόνο αυτός. 
• Τις πετυχημένες ο Μοντεστό, ο Καρεμπέ, τελικά η διοίκηση.

Μερικά μόνο παραδείγματα της αντιφατικής, σε σημείο παραφροσύνης, αντιμετώπισης του Πέδρο. 

Το ζήτημα λοιπόν είναι: να κάνουμε όση κριτική θέλουμε (επιβάλλεται) και φυσικά ο καθένας έχει τις συμπάθειές του και την οπτική του. Όμως η κριτική, για να έχει κάποιο νόημα, οφείλει να πατάει σε ένα συγκεκριμένο κριτήριο, σε μια ορισμένη μεθοδολογία. Διαφορετικά, δεν είναι παρά φερετζές εμπάθειας ή απλώς φτιασίδι μιας προειλημμένης θέσης. 

Οπότε, εμένα μου φαίνεται πως ό,τι και να κάνει ο Μαρτίνς (ο όποιος Μαρτίνς, ενδεχομένως;;;) πάντα θα δέχεται την κριτική. Και το ερώτημα είναι γιατί; 

Υποθέσεις: (α) επειδή τον έφερε ο… Μαρινάκης, (β) επειδή είναι… Πορτογάλος και δεν γουστάρουμε πορτογαλικό ποδόσφαιρο, (γ) επειδή δεν το παίζει ψυχάρα-ολυμπιακάρα, (δ) επειδή δεν είναι μεγάλο όνομα, (ε) επειδή είμαστε γαύροι και το να κράζουμε αν η ομάδα δεν παίζει μπαλάρα και δεν ρίχνει 7άρες σε κάθε ευκαιρία είναι στο DNA μας, (στ) επειδή είμαστε γαύροι και το να κράζουμε τους προπονητές (όλους τους προπονητές) είναι στο DNA μας. 

Όλα αυτά μαζί, εικάζω.

Πάντως, το να τον έχουμε βγάλει ταβερνιάρη και καρπουζά μετά από ντέρμπι (κεκλεισμένων) με τις μπουγάτσες στο οποίο δεν απειληθήκαμε και κανονικά έπρεπε να λήξει 3-0 και μετά από ήττα στη Φρανκφούρτη, αλλά και τριάρα μες στη Φενέρ… είναι τουλάχιστον κωμικό. Τον Βάτραχο θα έπρεπε να τον έχουμε σταυρώσει, π.χ., μετά τη Μόλντε και όχι μόνο (όχι, δεν θα πω «Ρέζιτς»), και τον Βαλβέρδε μετά τη Μέταλιστ (όχι, δεν θα γράψω για τον Όσκαρ). 

Από την άλλη, όταν έναν προπονητή τον έχουμε στην καρδιά μας (προσοχή, όχι κατ' ανάγκην όταν έχει δώσει διαπιστευτήρια της αξίας του), τότε θα ψάχνουμε και θα βρίσκουμε λόγους για να δικαιολογήσουμε (μέσα μας και έξω μας) τις επιλογές του και τις κινήσεις του. Τουτέστιν, προσπαθούμε να τον καταλάβουμε, να του δώσουμε ελαφρυντικά, ακόμα και αν μας έχει πικράνει το τελικό αποτέλεσμα. Κορυφαίο παράδειγμα το τραγικό κοουτσάρισμα του Ιωαννίδη στον τελικό του Τελ Αβίβ – αιώνιο τραύμα για όσους το ζήσαμε. (Αν ρωτήσετε συνοπαδούς μεγαλύτερης ηλικίας, σίγουρα κάποιος θα σας πει --με βεβαιότητα-- ότι τον τελικό τον έστησαν, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο Τάρπλεϊ με τον Ζάρκο που το είχαν παίξει στοίχημα στην Αμερική…)

Disclaimer: Όταν λέω «προπονητής», αναφέρομαι σε όλο το προπονητικό τιμ, διότι στο σύγχρονο ποδόσφαιρο η δουλειά του προπονητή είναι συλλογική. Επίσης, δεν αναφέρομαι στην κριτική που μπορεί (και πρέπει) να γίνεται σε επιλογές, σε αποφάσεις, σε συγκεκριμένα παιχνίδια κ.λπ. Ουδείς αλάνθαστος, ουδείς υπεράνω κριτικής. Αναφέρομαι όμως στη γενική στάση μεγάλης μερίδας των οπαδών μας. Νομίζω είναι σαφές απ’ το σχόλιό μου.