Του RedTerso
Η εικόνα που παρουσίασε ο Ολυμπιακός στο πρώτο δεκάλεπτο ήταν αποκαρδιωτική, θυμίζοντας τις τραγικές εμφανίσεις του προηγούμενου διμήνου. Ήταν τόσο χάλια η ομάδα, που μας έκανε να αναρωτηθούμε με τον JosuTernera αν έπρεπε να συνεχίσουμε να βλέπουμε αυτό το πράγμα ή να βάζαμε τα άλλα ματς της Ευρωλίγκας και να γράφαμε κείμενο για τα παιχνίδια της σε-τρομερή-φόρμα-ευρισκόμενης Εφές ή για την άμυνα της Βαλένθια που έπνιξε τη Φενέρ. Από το δεύτερο δεκάλεπτο όμως και μετά, ο Θρύλος άρχισε να έχει σφυγμό και να μας κάνει να ελπίζουμε σε ανάκαμψη, όπως και έγινε.
Την εικόνα παιδικής χαράς στην άμυνα, όπου ο Πάνγκος είχε πάρει την μπαγκέτα και χόρευε την ομάδα μας, διαδέχθηκε μια διαφοροποίηση ως προς την ένταση και τη διάθεση, με αποτέλεσμα να δυσκολέψουμε σε μεγάλο βαθμό την κυκλοφορία των Ρώσων. Αυτό είχε ως συνέπεια --όσο τετριμμένο και αν ακούγεται-- να βρεθεί και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και στην επίθεση, αφού το μονότονο και εκνευριστικό κεντρικό pick'n'roll διαδέχθηκαν πολύ περισσότερο ορθολογικές επιθέσεις είτε σε καταστάσεις απομόνωσης (ΜακΚίσικ) είτε ως προϊόν περιστροφής της επίθεσης (Βεζένκοφ κυρίως, αλλά και Σπανούλης).
Στο δεύτερο ημίχρονο ειδικά, ο Ολυμπιακός βασίστηκε στην πολύ μεγάλη προσπάθεια που έβγαλε στην άμυνα. Σε αυτό το διάστημα, η ομάδα μας δέχτηκε συνολικά 20 πόντους, πνίγοντας τη Ζενίτ. Διαβάσα βέβαια κάποιες υπερβολές στην επίσημη αρθρογραφία (επιχειρώντας να δώσουν περισσότερα εύσημα στον κόουτς απ' ό,τι χρειάζεται), που εξυμνούν την άμυνα με τις αλλαγές και την χρησιμοποίηση «ημίψηλου» σχήματος (με τον Βεζένκοφ στο «4» και τον Λιβιό στο «5»). Αυτά όμως είναι πράγματα που δεν τα είδαμε πρώτη φορά: Ο Ολυμπιακός φέτος στην άμυνα παίζει σχεδόν αποκλειστικά με αλλαγές, ενώ το σχήμα με τους πιο «ευκίνητους» ψηλούς έχει χρησιμοποιηθεί επίσης κατά κόρον είτε λόγω της αναιμικής παρουσίας του Έλις είτε λόγω τραυματισμών. Οπότε δεν χρειάζεται κατά τη γνώμη μου να γραφτούν περισσότεροι έπαινοι απ' ό,τι χρειάζεται, αλλά να αναδειχθεί η πραγματικότητα.
Και αυτή η πραγματικότητα έχει να κάνει με ένα ακόμα μπασκετικό κλισέ: Η αμυντική επιτυχία είναι πρώτα και κύρια αποτέλεσμα της ατομικής και συλλογικής προσπάθειας και της έντασης που «ξοδεύουν» οι αθλητές, σε αντίθεση με την επίθεση, όπου χρειάζεται το ταλέντο και η ποιότητα, σε συνδυασμό με την προπομητική δουλειά. Τη διαφορά λοιπόν δεν έκαναν από μόνες τους οι αλλαγές, αλλά ο τρόπος που τις έκαναν οι αθλητές μας, η ένταση που έβγαζαν όταν γινόταν η αλλαγή και η δύναμη που έβαζαν με το σώμα για να κλείσουν διαδρόμους. Αυτή είναι η πραγματική διαφορά και συνίσταται στην ψυχολογική και πνευματική ετοιμότητα των αθλητών και της έμπνευσης που προσφέρει (ή όχι) ο κόουτς. Όποιος αμφιβάλλει δεν έχει παρά να βάλει σε επανάληψη προηγούμενα παιχνίδια, όπου αλλαγές γίνονταν πριν ακόμα κάνει σκριν ο αντίπαλος ψηλός...
Και η άλλη προβληματική προσέγγιση που διάβασα έγκειται στο γεγονός της εξύμνησης σχεδόν αποκλειστικά του Αρχηγού και του Βεζένκοφ. Πράγματι και οι δύο ήταν εξαιρετικοί και χτες με αυτό στην περίπτωση του Σάσα να μη συνιστά κάποιου είδους έκπληξη, αφού είναι ίσως ο πιο σταθερός και βελτιωμένος παίχτης της ομάδας μας. Ο Αρχηγός επίσης κάνει ένα έξοχο παιχνίδι, όπου διάβασε τελεια τις αμυντικές αδυναμίες των Ρώσων και τους εκτέλεσε είτε με μπασίματα είτε με μεγάλα σουτ από την περιφέρεια. Για να γίνει αυτό όμως, κυρίως στο τέταρτο δεκάλεπτο, χρειάστηκε η πολύτιμη συνεισφορά του Σακίλ, ο οποίος ήταν αυτός που πρώτος χτύπησε το «τύμπανο του πολέμου» (για ακόμα ένα παιχνίδι), αφού βλέποντας τη δυσκολία που αντιμετωπίζαμε στην κυκλοφορία της μπάλας επιτέθηκε αρκετές φορές κάθετα και προκάλεσε ρηγματώσεις στην άμυνα της Ζενίτ, δίνοντας με την ενέργεια που είχε, την ώθηση να ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι. Και ο πρώτος που κατέθεσε κάθε ικμάδα δύναμης ήταν ο Λαρεντζάκης. Το παιδί αυτό έχει λοιδωρηθεί αρκετά, αλλά το πάθος που βγάζει όποτε καλείται να αγωνιστεί είναι καθοριστικό για τη λειτουργία της ομάδας και το αποδεικνύουν τα 4 κλεψίματα που έκανε χθες και βοήθησαν να ανέβει το επίπεδο της αμυντικής προσπάθειας. Επίσης εξαιρετικό παιχνίδι από τον Λιβιό, που δεν αποτυπώνεται στη στατιστική. Ο Γάλλος ήταν καταλυτικός στο να λειτουργήσουν οι αλλαγές στην άμυνα, μιας και λόγω της ταχύτητας των ποδιών του αντιμετώπισε αποτελεσματικά τις αλλαγές και δυσκόλεψε τον αντίπαλο περιφερειακό. Καλή παρουσία και από τον Πρίντεζη, που όταν καλείται να βοηθήσει, το κάνει με επιτυχία προσφέροντας αυτή τη σταθερή απειλή, που τόσο μας λείπει φέτος στο χαμηλό ποστ. Από εκεί και πέρα κακό βράδυ είχαν ο Σλούκας, ο Χάρισον και ο Έλις, ενώ αγωνιστήκε ελάχιστα ο Κουφός.
Η νίκη απέναντι στη Ζενίτ είναι σημαντική στο επίπεδο όπου θα αποτελέσει το σημείο συζήτησης μέσα στην ομάδα για τα λάθη που έχουν γίνει μέσα στη χρονιά. Τίποτα περισσότερο από μια βελτίωση της αυτοεκτίμησης του Ολυμπιακού. Δεν χρειάζεται ούτε εξύμνηση του προπονητή μας, ούτε διθύραμβοι για τον Αρχηγό (λες και απαιτείται να αποδείξει το οτιδήποτε). Και φυσικά δεν χρειάζεται κουβέντα για το μέλλον του Πρίντεζη ή του Σπανούλη αυτή τη στιγμή. Θα έχουμε μπροστά μας «άπειρους» δυστυχώς μήνες να το συζητάμε. Όσο για τη φημολογούμενη επιστροφή στην Α1 (με πρόσχημα τον ρυθμό της ομάδας), το μόνο που έχω να πω και θα επεκταθώ προσεχώς είναι ότι αν αυτή δεν συνοδευτεί με την έμπρακτη αλλαγή στο στάτους κβο της ομοσπονδίας, θα είναι επικίνδυνη για την ομάδα και... τα νεύρα μας.
Μένουν ακόμα 5 παιχνίδια για να ολοκληρωθεί το φετινό ταξίδι του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, με πρώτο σταθμό την επόμενη βδομάδα το Βερολίνο απέναντι στην Άλμπα. Ο Θρύλος οφείλει να συνεχίσει να κάνει εμφανίσεις σαν αυτή απέναντι στη Ζενίτ για να βελτιώσει την εικόνα του στο φινάλε της διαδρομής και να κρατήσει ως προίκα αυτή τη βελτίωση ενόψει της επόμενης σεζόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου