Του Dr. Jekyll
Τι θα μας μείνει από το χθεσινό παιχνίδι; Προφανώς το γκολ του Μπουχαλάκη! Δεν είχε την ομορφιά άλλων γκολ που έχουν μείνει στην ιστορία, όπως το γκολ του Καστίγιο με τον ΠΑΟΚ, του Αλεξανδρή με τον Άγιαξ, του Γιαννακόπουλου με την Πόρτο, του Λουτσιάνο με τον ΠΑΟ και του Ζιοβάνι με τη Γαλατασαράι, ούτε τη κρισιμότητα (κι ας έκρινε μια πρόκριση) γκολ όπως του Ελ Αραμπί με την Άρσεναλ, του Χασάν με την Αϊτχόφεν, του Γιαννακόπουλου με τη Κροάσια ή του Ντάρμπισιρ με την ΑΕΚ. Δεν αμφιβάλω, όμως, ότι ακόμα και είκοσι χρόνια μετά (αν υπάρχουμε), μέσα σε ένα μπαρ (αν υπάρχουνε), θα θυμόμαστε με τον Terso και θα γελάμε με την απίστευτη έμπνευση του Μπουτσαλάκη.
Τι άλλο ξεχωρίζω: τους πανηγυρισμούς των παικτών, αναπληρωματικών και βασικών, για το πανέξυπνο γκολ. Πολλά αρνητικά μπορούν να ειπωθούν για τη φετινή ομάδα, δικαίως ή αδίκως (και το να ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα που καίει αναθυμιάσεις, δίνοντας κατά κανόνα δύο παιχνίδια την εβδομάδα, είναι άδικο), αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το πάθος και το δέσιμο των παικτών (προσθέτοντας και την ατομική ποιότητα, έχουμε το σύνολο των λόγων που η πιο κουρασμένη ομάδα του πρωταθλήματος, βρίσκεται τόσο κοντά στην κατάκτησή του από τον Ιανουάριο -- και, προφανώς, πίσω από όλα αυτά, με τα --πολλά-- καλά και τα --λιγότερα-- στραβά βρίσκεται ο Πορτογάλος Γούναρης, ο στρατηγός Πέδρο Μαρτίνς).
Στα κακά (γιατί υπάρχουν): ο Ολυμπιακός δεν πήρε αυτά που, υποθέτω, περίμενε ο Μαρτίνς από τους αναπληρωματικούς (ακόμα και όταν μιλάμε για εκτός έδρας αγώνα με τη δεύτερη ομάδα του πρωταθλήματος): έχω γράψει πολλές φορές ότι οι «αναπληρωματικοί», σε αυτή την τελική ευθεία της χρονιάς, πρέπει να βγουν μπροστά και να καθορίσουν με τις εμφανίσεις τους αγώνες (κάτι που έχει κάνει πολλάκις ο Χασάν). Προχθές, και χωρίς να είναι αναγκαστικά κακοί, κανείς από τους αναπληρωματικούς δεν νομίζω να έδειξε ότι αδικείται από τη θέση του στην ιεραρχία του ρόστερ.
Ελάχιστα πράγματα από Τιάγκο Σίλβα (για την ακρίβεια, κάμποσες αβίαστα λανθασμένες μεταβιβάσεις, μέτρια --επιεικώς-- στημένα και μικρή συνεισφορά ανασταλτικά), λίγα από τον Ραντζέλοβιτς (και δεν είναι ούτε θέμα τακτικής, ούτε διάθεσης: απλά δεν του βγαίνει), λίγα από Κάιπερς και Μασούρα (που στο μυαλό μου, πάντως, δεν λογίζεται ως αναπληρωματικός), λίγα και από Ανδρούτσο (που, επιμένω, σε παιχνίδι με υψηλή δυσκολία --και δεν ξέρω αν το χθεσινό λογίζεται ως τέτοιο-- δεν μπορεί να σταθεί σωστά στην άμυνα).
Στα του πέναλτι: δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι δεν είναι, ο μικρός πάει άτσαλα και η κίνηση των χεριών του δίνει το δικαίωμα στον διαιτητή να σφυρίξει (αυστηρό ίσως, ανύπαρκτο αμφιβάλλω). Αν υπάρχει ένα δίκαιο παράπονο είναι πως αν είναι μία φορά πέναλτι η φάση του Ανδρούτσου, είναι δύο φορές το σπρώξιμο στον Μπα, σε εκτέλεση κόρνερ --νομίζω-- στο 4ο λεπτό. Για να μη βλέπουμε φαντάσματα: το var, που δεν ενημέρωσε για πέναλτι πάνω στον Μπα, είναι το var που δεν θεώρησε πέναλτι και τη φάση με τον Ανδρούτσο: η πρώτη φάση, υποθέτω, ξέφυγε στον διαιτητή, τη δεύτερη αποφάσισε να την πάρει πάνω του (αν και η επιλογή του συγκεκριμένου διαιτητή, μετά το μοιρολόι του Παναθηναϊκού για το μεταξύ μας παιχνίδι, πριν από ένα χρόνο, ήταν τουλάχιστον ατυχής...).
Ένα ακόμα θετικό ότι παιχνίδι με παιχνίδι φαίνεται πιο ανεβασμένος και ο Σωκράτης. Απορίες για το εάν ξέρει τη θέση δεν υπάρχουν (το αποδεικνύει περίτρανα το βιογραφικό του), το ερώτημα είναι πότε θα φτάσει σε φουλ απόδοση όσον αφορά στη φυσική κατάσταση (θα συμπλήρωνα: και ποιο είναι το πικ της φυσικής του κατάστασης), ειδικά όταν δεν υπάρχει χρόνος για μπει ομαλά και σταδιακά στην ομάδα (σε λιγότερο από μια εβδομάδα, κατά πάσα πιθανότητα, αυτός και ο Μπα θα αποτελούν το βασικό μας αμυντικό δίδυμο απέναντι στην πολύ πιο ποιοτική και γρήγορη Άρσεναλ -- και ο Άρης, παρά τους αμυντικούς προσανατολισμούς του, δύο φορές διέσπασε την αμυντική μας γραμμή -- άσχετο αν η φάση κατέληξε σε ευκαιρία ή όχι).
Συνεχίζοντας με την άμυνά μας: ο Άρης, που έχουμε δει --και διαβάζουμε-- ότι παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο, προχθές δεν έδειξε διάθεση να ανοιχτεί. Προσωπικά, αυτό το εξηγώ από την εικόνα της άμυνάς μας στα τελευταία παιχνίδια (κακή εικόνα, ανεξάρτητα από την πεντάδα --βάζω και τον τερματοφύλακα-- που την αποτελεί). Νομίζω πως ο Μάντζιος έκρινε πως δεν υπήρχε λόγος να πατήσει το γκάζι από την αρχή, καθώς ένα γκολ --θες από αντεπίθεση, θες από στημένη φάση-- θα το έβρισκε (όπως και, πράγματι, το βρήκε). Άλλωστε, ο χρόνος θα επιβάρυνε περισσότερο τους ξεζουμισμένους ερυθρόλευκους, σε σχέση με την πιο ξεκούραστη ομάδα του Άρη (γιατί η ομάδα μας όντως φαινόταν κουρασμένη, και ας μην την αποτελούσαν οι παίκτες που αγωνίστηκαν σε Ολλανδία και Βόλο).
Λίγα περισσότερα σχετικά με το ροτέισον (και το μη ροτέησον): ακούω πάντα με προσοχή και σεβασμό τον Δάσκαλο Κάρπετ (τόσο, που αποφεύγω να διαβάζω την κριτική του για τον εκάστοτε αγώνα, πριν γράψω τα κείμενά μου, προκειμένου να δω σε πόσα θα συμφωνήσουμε). Δεν νομίζω ότι έχει πάντα δίκιο στις κρίσεις του, αλλά ποτέ δεν διαγράφω εντελώς τις απόψεις του: το διάστημα που πέρασε, με τον Ολυμπιακό να έχει μπροστά του τα τρία δύσκολα εκτός έδρας παιχνίδια, επαναλάμβανε συνεχώς ότι ο Ολυμπιακός --και ο Μαρτίνς-- πρέπει να έχουν (και έχουν) ως πρώτο στόχο το πρωτάθλημα (συμπληρώνω εγώ: μόνο ο πρωταθλητής θα αγωνιστεί σε ευρωπαϊκή διοργάνωση που μπορεί να στηρίξει το οικονομικό πλάνο της ομάδας), δεύτερο την Ευρώπη, και τρίτο και τελευταίο (διοργάνωση για πειραματισμούς και ξεκούραση) το Κύπελλο.
Ο Κάρπετ υποστηρίζει ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει ξεκούραστους παίκτες (αλλά και η εικόνα των «αναπληρωματικών» αυτό το επιβεβαιώνει). Με λίγα λόγια (και δικές μου προσθήκες): ο Μαρτίνς γνωρίζει ότι έχει μια ομάδα που καίει λάδια και τη συντηρεί η ποιότητα, το πάθος και η οργάνωση. Ανάμεσα στο να κατεβάσει κουρασμένους «αναπληρωματικούς» και κουρασμένους «βασικούς», με δεδομένο ότι ο στόχος είναι ο τίτλος, θα επιλέξει τους βασικούς (ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι δεν θα κάνουν προπόνηση ανάμεσα στους αγώνες) για τα ματς του πρωταθλήματος. Η ανάγκη για να μπει με διαφορά ασφαλείας στα πλέι-οφ, ώστε ακόμα και αν εκεί οι παίκτες ξεμείνουν εντελώς από δυνάμεις και αντοχές, να μη χαθεί ο τίτλος, επιβάλλει ο Ολυμπιακός να μην υποτιμήσει κανέναν αγώνα της Super-λέμε-τώρα-League (και ας αποκλειστεί από τον Άρη), παρά τη διψήφια διαφορά πόντων από τους αντιπάλους.
Θα συμπληρώσω (γιατί, ειλικρινά, ακόμα και αν ο Ολυμπιακός αποκλειόταν, καμία κριτική δεν είχα σκοπό να ασκήσω στον Μαρτίνς για τη σύνθεση): πρώτες ή δεύτερες επιλογές, στη χθεσινή ενδεκάδα ήταν (και) οι Χολέμπας, Μπα, Παπασταθόπουλος (έστω όχι στο 100% ετοιμότητας), Μπουχαλάκης, Τιάγκο Σίλβα, Μασούρας, Ραντζέλοβιτς και Χασάν. Όσο και να μην πιστεύω στις δύο ισάξιες ενδεκάδες, οι παίκτες αυτοί πρέπει να μπορούν να υπερασπιστούν ένα σκορ 2-1 απέναντι στον Άρη (και τα εκτός έδρας, χωρίς οπαδούς, περισσότερο ταλαιπωρούν την ομάδα με τα ταξίδια, παρά προβληματίζουν την ψυχολογία). Αν δεν μπορούν (και, προφανώς, δεν τσουβαλιάζονται όλοι, ούτε κρίνονται από έναν αγώνα), το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει λόγος να έχουν θέση στο ρόστερ (και η κάθε περίπτωση κρίνεται ξεχωριστά: π.χ. ο Τιάγκο Σίλβα --και εκτός αν ο Μαρτίνς πιστεύει ότι η φετινή υβριδική χρονιά δεν μπορεί για κανέναν να αποτελέσει απόλυτο κριτήριο-- δεν υπάρχει λόγος να κλείνει τον δρόμο σε έναν ταλαντούχο πιτσιρικά -- και αναφέρω τον Σίλβα γιατί στις πρώτες συμμετοχές του είχα ελπίσει ότι θα μπορεί να βοηθήσει).
Ακόμα ένα σχόλιο που κάπου ψάρεψα και βρίσκω άξιο αναφοράς: ένας από τους λόγους που ο Ολυμπιακός κατορθώνει να γυρίζει παιχνίδια και να παίρνει αποτελέσματα, παρά την κούραση, είναι οι πέντε αλλαγές που προβλέπονται λόγω covid. Οι πέντε αλλαγές, και, προφανώς, δίνουν πλεονέκτημα στις ομάδες που έχουν βάθος πάγκου, αλλά δίνουν στον προπονητή (όπως συζητούσαμε και με τον Terso) τη δυνατότητα να κάνει όχι μόνο αλλαγή προσώπων, αλλά και, σοβαρές, αλλαγές συστήματος.
Συνοψίζοντας: ο Ολυμπιακός μέσα σε οκτώ ημέρες, και τρία εκτός έδρας παιχνίδια, πέτυχε μια νίκη, μια ισοπαλία και μια ήττα, αλλά για εμένα πέτυχε τρεις νίκες (ακούς Λουτσέσκου; έτσι γίνονται σωστά αυτές οι δηλώσεις). Για την ακρίβεια: ο Ολυμπιακός, χωρίς να είναι καλός σε κανένα από τα τρία παιχνίδια, έφερε αποτελέσματα που εξυπηρετούν απόλυτα τους στόχους του. Το δεδομένο, δε, ότι και στους τρεις αγώνες πήρε αυτό που χρειαζόταν με γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο (και αυτά δεν είναι τα μόνα κρίσιμα γκολ που έχει πετύχει αυτή η ομάδα στα τελευταία λεπτά), αποδεικνύει το μέταλλο που έχει (παρά τη συσσωρευμένη κόπωση).
Πριν το τέλος: δεν διαφωνώ ότι οι παίκτες μας πληρώνονται αδρά για να παίζουν ποδόσφαιρο (αυτό το αναφέρω για να τονίσω πως δεν μας κάνουν χάρη όταν τα δίνουν όλα για την ομάδα). Θεωρώ εντελώς άστοχο, όμως, και προσβλητικό στην υπερπροσπάθεια που κάνουν, να αναφέρεται σε σχόλια στο blog ότι το χθεσινό παιχνίδι ήταν στημένο. Σε ένα στημένο παιχνίδι θα μπορούσε να είχε χαθεί το πέναλτι, να είχε γίνει κάποιο άλλο πέναλτι ή να είχε γίνει μια απόκρουση, αλά Καρκαμάνη στο ιστορικό αγώνα Ηρακλής-ΑΕΚ -- και εννοείται ότι θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί διαφορετικά το πρώτο παιχνίδι.
Το πόσο μιλημένα είναι τα παιχνίδια με τον Άρη φαίνεται από την περσινή επιλογή του Μαρτίνς να βάλει τα δεύτερα στο Βελιγράδι (κάτι που παραλίγο να κοστίσει την πρόκριση -- με όσα αυτό θα σήμαινε και για τον προπονητή), προκειμένου να έχει τους βασικούς ξεκούραστους για τον αγώνα στο Χαριλάου. Μας αρκεί να τα ακούμε και να τα διαβάζουμε από τους απέναντι, ας μην αναμεταδίδουμε και εμείς τις παπαριές τους (και δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα αγγελικό περιβάλλον, που ο Ολυμπιακός δεν έχει καμία ευθύνη για την κατάστασή του).
* * *
ΥΓ1 Διάβασα με προσοχή τη συνέντευξη του ανθρώπου που, πλέον, έχει σφυρίξει περισσότερες φορές από κάθε άλλον στα ελληνικά γήπεδα, του Τάσου Σιδηρόπουλου a.k.a. Κορυφαίου (αφήνοντας έξω το πιο εντυπωσιακό γεγονός που αφορά στον Τάσο Σιδηρόπουλο -- δηλαδή το πώς ένα αιλουροειδές έχει ως πετ έναν άνθρωπο) Ανάμεσα στα άλλα, ο Τασούλης (αστυνομικός στο επάγγελμα -- σ.σ.: acab) αναφέρει ότι ως πρότυπο έχει τον Κύρο Βασσάρα (κάτι που εξηγεί πολλά, οι πιο παλιοί θυμούνται καλά τι εστί Βασσάρας -- όπως και το 4-3 με τους μονίμως αδικημένους, που ο Βασσάρας μόνο γκολ δεν είχε βάλει για την manaAEK), ενώ τονίζει ότι οι οπαδοί τοποθετούν τους διαιτητές σε μπλοκ (σ.σ.: επιρροής) και αυτόν τον αλλάζουν μπλοκ βδομάδα με βδομάδα: όχι Τασούλη μου, το μοναδικό μπλοκ που από τη πρώτη στιγμή με θάρρος και αυταπάρνηση εξυπηρετείς (και γι' αυτό έχουν κάνει κορυφαία σφυρίχτρα τον άνθρωπο που σε ευρωπαϊκό αγώνα --το αναφέρει και ο ίδιος-- μπέρδεψε σε ποιον έβγαλε κίτρινη κάρτα, αφήνοντας στο παιχνίδι παίκτη που έπρεπε να αποβληθεί) είναι το αντιΟλυμπιακό. Και για κάτι κουμάσια σαν τα μούτρα σου, φτιάξαμε ομάδα που νικά και τους διαιτητές.
ΥΓ2 Ο Ελ Αραμπί είναι ένας από τους παίκτες που συμπαθώ ιδιαίτερα. Δεν γνωρίζω τι είπε (αλλά η κίνηση δεν με προϊδεάζει για κάτι ωραίο) στον Κουέστα, στους πανηγυρισμούς μετά από το γκολ μας. Ο τερματοφύλακας του Άρη, που προκλητικός δεν υπήρξε, έκανε ένα λάθος από αυτά που σημαδεύουν (και καταστρέφουν) καριέρες. Ούτε συναδελφικό, ούτε σωστό είναι να τον κοροϊδέψεις σε μια τέτοια στιγμή (αν, πάντα, το έκανε).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου