Του RedTerso
Πριν λίγες μέρες στη Μόσχα ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε εντυπωσιακή εμφάνιση, ισοπεδώνοντας την Κίμκι μέσα στο σπίτι της. Χτες μπήκε στην «Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα» με τον αέρα, που του έδωσε το πρώτο διπλό και με το πόδι κολλημένο στο γκάζι στα τρία πρώτα δεκάλεπτα έστειλε ένα μήνυμα τρόμου, σε όσους θεώρησαν το ματς της Μόσχας αποτέλεσμα τύχης. Η διαφορά ανάμεσα στα δύο παιχνίδια ήταν η εξής: Στο πρώτο παιχνίδι ο Μπλατ ευτύχησε να δει όλους τους παίχτες του να είναι θετικοί και να προσφέρουν από λίγο, ενώ στη Χώρα των Βάσκων, σε ένα ματς με ακόμα μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας, οι μισοί παίχτες της ομάδας δεν βρέθηκαν σε καλό φεγγάρι. Ο Ολυμπιακός δεν βοηθήθηκε σχεδόν καθόλου από τον Τίμα (που έπαιξε όμως κάποιες πολύ καλές άμυνες), τον Λεντέι (που τον «κατάπιαν» οι ψηλοί των Βάσκων), τον Μάντζαρη, ενώ είχε σε πολύ μέτρια βραδιά τον Πρίντεζη.
Με αυτό το δεδομένο, θα ρωτούσε κάποιος και πώς κατάφερε λοιπόν ο Ολυμπιακός να αποδράσει από τη Βιτόρια; Η απάντηση βρίσκεται στην πολύ ουσιαστική ομαδική προσπάθεια που κατέβαλε η ομάδα στα τρία πρώτα δεκάλεπτα του παιχνιδιού. Αντιπαρέβαλε μεγάλα αποθέματα ενέργειας σε μια πολύ αθλητική αντίπαλο, παίζοντας υποδειγματική άμυνα και κρατώντας τους Βάσκους μόλις στους 52 πόντους με τη λήξη της τρίτης περιόδου. Αλλαγές σε όλα τα σκριν, άμυνες πάνω στο σουτ και πολύ μεγάλη συγκέντρωση, που δεν επέτρεψε στη Μπασκόνια να βρει ελεύθερους χώρους και αμαρκάριστα τρίποντα. Αυτά σε συνδυασμό με την μεγάλη προσπάθεια στα ριμπάουντ, είχαν ως αποτέλεσμα να αποκτήσει ο Ολυμπιακός μεγάλη αυτοπεποίθηση και στην επίθεση, εφαρμόζοντας σε πολύ ικανοποιητικό βαθμό για την εποχή το passing game, που επιθυμεί ο προπονητής του: Είναι οξύμωρο (με βάση το γεγονός ότι η ομάδα ήταν από τις χειρότερες πέρυσι σε αυτή την κατηγορία) αλλά ο Ολυμπιακός φιγουράρει --έστω και μετά από μόλις δύο ματς-- στην πρώτη θέση (μαζί με Ρεάλ και Εφές) στην κατηγορία των ασίστ. Παράλληλα εμφανίζεται και στην κορυφή της λίστας με την καλύτερη άμυνα. Αυτά ήταν τα σημεία που έκαναν τη διαφορά.
Όπως είπαμε ο Ολυμπιακός ήταν χάρμα ιδέσθαι για τρία δεκάλεπτα, με τον Μπλατ να λύνει όλα τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν: Ο Γκος έχει δύο φάουλ από τα πρώτα 3 λεπτά και ο προπονητής μας επιστρατεύει τον Τουπάν, ο οποίος πέρα από την φοβερή κατάθεση ενέργειας στην άμυνα, ήταν αλάνθαστος (3/3 τρίποντα) από την περιφέρεια. Ο Λεντέι δυσκολεύτηκε αδιανόητα (και πήρε ένα πρώτο καλό μάθημα για το τι εστί ευρωλίγκα μέσα στη ρακέτα) από την πολύ καλή τετράδα ψηλών της Μπασκόνια (Σενγκέλια, Βόιγκτμαν, Πουαριέ, Ντιοπ) και ο Μπλατ «πήρε» 7 ποιοτικά λεπτά από τον Μπόγρη, δίνοντας την ευκαιρία στον Μιλουτίνοφ να πάρει και κάποιες ανάσες. Αντίστοιχα στην άμυνα, επέλεξε να πάει σε αλλαγές σε όλα τα πικ'ν'ρολ που εφάρμοζαν οι Βάσκοι και χρησιμοποιώντας σχήματα με τρεις φόργουορντ, έδωσε μάκρος στην άμυνα (9 κλεψίματα) και έκρυψε τις γωνίες πάσας σε μια ομάδα, που «βγάζει» πολλά ελεύθερα σουτ στους αγώνες της.
Το τρίποντο του Γκρέιντζερ από το σπίτι του, στο τέλος της τρίτης περιόδου σήμανε την αντεπίθεση για τους Βάσκους, που βρίσκονταν στο -15 σε εκείνο το σημείο. Η Μπασκόνια έφτασε τη διαφορά ακόμα και στους τρεις πόντους, αλλά σε εκείνο το σημείο μίλησε η εμπειρία και το απίστευτο διάβασμα του παιχνιδιού από τον Σπανούλη, που είτε δημιούργησε κάθετα ρήγματα στην άμυνα, είτε τροφοδότησε τους συμπαίκτες του, με αποτέλεσμα να βρει ο Ολυμπιακός τους πόντους στην επίθεση για να πάρει τη νίκη. Στα δικά μου μάτια είναι πολύ πιο σημαντικό, που η ομάδα πιέστηκε τόσο πολύ στο τέλος, αλλά κατάφερε να αποδράσει, παρά να έπαιρνε μια «σβηστή» νίκη με 15 πόντους διαφορά. Τέτοιες νίκες σε τέτοιο καθεστώς πίεσης είναι αυτές που ατσαλώνουν το χαρακτήρα μιας ομάδας, ειδικά μιας νέας, που εφαρμόζει στο παρκέ μια πολύ διαφορετική φιλοσοφία από τα προηγούμενα χρόνια.
Και λίγα ακόμα πράγματα σε ατομικό επίπεδο. Ο Γκος στο πρώτο ημίχρονο ήταν ωσεί παρών εξαιτίας των φάουλ, που τον έστειλαν πιο πίσω στο ροτέισον, όμως στο δεύτερο μέρος ήταν καταλυτικός τόσο στο κομμάτι της δημιουργίας, όσο και στο σκοράρισμα με αυτό το κάθετο μπάσιμο και την εκτέλεση από μέση απόσταση. Για τον Τουπάν τα είπαμε. Ο Τίμα είχε πολύ καλές τοποθετήσεις στην άμυνα, αλλά δεν του πήγε το ματς επιθετικά στην περσινή έδρα του. Ο Στρέλνιεκς είχε ενοχλήσεις και γι’ αυτό αγωνίστηκε λίγο, αλλά στο διάστημα, που έπαιξε (12 λεπτά στο πρώτο μέρος) ήταν καταλυτικός στην επίθεση. Ο Παπανικολάου κατέθεσε φουλ ενέργεια στην άμυνα, ενώ μάτωσε και το καλάθι της Μπασκόνια από το τρίποντο. Ο Βεζένκοφ ήταν κομβικός στο τέλος του ματς (αντικαθιστώντας επάξια τον μέτριο χτες Πρίντεζη). Ο Σπανούλης αναγκάστηκε χτες να παίξει αρκετά (26 λεπτά, εξαιτίας της κακής εμφάνισης Γκος στο πρώτο μέρος και Μάντζαρη), αλλά απέδειξε για πολλοστή φορά γιατί είναι ο μεγαλύτερος παίχτης στην ιστορία της διοργάνωσης σε αυτό που οι Αμερικάνοι λένε «crunch time». Ο μεγάλος πρωταγωνιστής φυσικά ήταν χτες ο Μιλουτίνοφ, που κυριάρχησε στις δύο ρακέτες χτες, απέναντι σε μια πολύ δυνατή front-line.
Δεν χρειάζονται πανηγύρια από τη δεύτερη αγωνιστική. Δεν μπορούμε όμως να μην σημειώσουμε ότι ο Ολυμπιακός δείχνει πολύ ωραία πράγματα στο παρκέ τηρουμένων των αναλογιών και της εποχής που βρισκόμαστε. Είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα έρθουν και πολύ δύσκολα βράδια και γι’ αυτό είναι επιτακτικό να καταλάβει ο κόσμος του Ολυμπιακού ότι πρέπει να βρεθεί δίπλα στην ομάδα, εμφατικά και ενεργητικά, αρχής γενομένης από το αυριανό παιχνίδι με την Αρμάνι Μιλάνο στο ΣΕΦ. Πλέον μπαίνει με όρους «υποχρέωσης» για την ομάδα, η νίκη για να υπερασπιστεί την έδρα της και να «χτίσει» πάνω στα δύο πολύτιμα «διπλά» των πρώτων αγωνιστικών. Και που ξέρεις, ίσως ο Ολυμπιακός να έριξε χτες ένα πονηρό βλέμμα, δίνοντας μια υπόσχεση στον εαυτό του και στον κόσμο του ότι το Μάιο θα γυρίσει ξανά στο γήπεδο της Βιτόρια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου