Σαν να επιστρέψαμε στη δεκαετία του 2000...

Ο Ολυμπιακός ήταν πάρα πολύ καλός για ενάμισι ημίχρονο και ανάγκασε τη Μίλαν μέσα στο Σαν Σίρο, να μη φαίνεται σαν αυτό το ποδοσφαιρικό μεγαθήριο που είναι, αλλά σαν μια μέτρια ομάδα. Μετά το 70΄, όμως, η ομάδα προδόθηκε από την κούραση, από ατομικά λάθη, από την ατολμία του προπονητή της και γκρέμισε μέσα σε 10 λεπτά, αυτό που είχε χτίσει σε όλο το παιχνίδι, φέρνοντας στο μυαλό εκείνα τα οδυνηρά βράδια στα εκτός έδρας παιχνίδια του Champions League στις αρχές της δεκαετίας του 2000.

Του RedTerso

ΜΙΛΑΝ, ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΛΕΒΑΔΕΙΑΚΟΣ

Ο Μαρτίνς επέλεξε να κάνει σαρωτικές αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα και άφησε εκτός αγώνα όλους (!) τους παίχτες που έπαιξαν στο ντέρμπι με τον μπαογκ. Ουσιαστικά κατέβασε στο Σαν Σίρο σχεδόν την ίδια ενδεκάδα, που χρησιμοποίησε στο παιχνίδι κυπέλλου με τη Λιβαδειά. Η ομάδα παρατάχθηκε με διάταξη 4-2-3-1 και τους Σα κάτω από τα δοκάρια και από αριστερά τους Κούτρη, Σισέ, Μιράντα, Τοροσίδη (78΄ Μεριά), Γκιγιέρμε, Νάτχο, Τουρέ (83΄ Φορτούνης), Ναουέλ (70΄ Ποντένσε) , Φετφατζίδης, Γκερέρο.

ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΕΜΦΑΝΙΣΗ, ΑΛΛΑ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΣΤΟ 70΄....

Στο ξεκίνημα του αγώνα, η Μίλαν μπήκε αποφασισμένη να σκοράρει από νωρίς. Προσπάθησε να φτάσει στην ερυθρόλευκη περιοχή και κέρδισε κάποια φάουλ περιμετρικά. Από ένα τέτοιο φάουλ κατάφερε να σκοράρει μάλιστα στο 6ο λεπτό με κεφαλιά του Μποναβεντούρα, αλλά ευτυχώς αυτός ο λαμπρός νέος ο Καστιγέχο (που πρέπει να του ανάψουμε μια λαμπάδα, ειδικά ο Μιράντα που ατένιζε τον μιλανέζικο ουρανό) είπε να βάλει το ποδαράκι του πάνω στην μπάλα (που θα κατέληγε στα δίχτυα) με αποτέλεσμα να τον χρεώσει οφσάιντ --σε μια ομολογουμένως δύσκολη φάση-- ο επόπτης. Από εκείνο το σημείο και μετά ο Ολυμπιακός ισορρόπησε το παιχνίδι και άρχισε να βγαίνει στην επίθεση με αξιώσεις. Σε μια τέτοια επίθεση, ο Κούτρης έβγαλε μια ιδανική σέντρα από αριστερά και ο Γκερέρο με μια ασύλληπτη κεφαλιά σκόραρε στο 14΄ για το 0-1! Η Μίλαν προσπάθησε να αντιδράσει αλλά ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλά τρεξίματα και αλληλοκαλύψεις, τόσο στο κέντρο όσο και στις πτέρυγες. Οι Ιταλοί έκαναν φάσεις, χωρίς να απειλήσουν όμως ιδιαίτερα την εστία του Σα, εκτός βέβαια από το τετ-α-τετ του Ιγκουαΐν που έσωσε ο Πορτογάλος. Η Μίλαν είχε την κατοχή, αλλά ο Θρύλος στάθηκε εξαιρετικά απέναντί της και προσπάθησε μάλιστα να φτιάξει και φάσεις κάνοντας τους οπαδούς του στην εξέδρα να παραληρούν.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η εικόνα δεν άλλαξε, αλλά φαινόταν ότι ο Ολυμπιακός στεκόταν ακόμα καλύτερα, μιας και ανέβηκε πολύ και η απόδοση του Νάτχο -- ο οποίος δεν ήταν καλός στο πρώτο μέρος. Το κακό βέβαια είναι ότι άρχισαν σταδιακά να εμφανίζονται και τα πρώτα σημάδια κόπωσης: Οι επιστροφές άρχισαν να γίνονται πιο αργές και η μπάλα χανόταν πιο εύκολα στο κέντρο. Ο Μαρτίνς δεν έκανε κάποια αλλαγή νωρίς, τη στιγμή που η Μίλαν είχε αλλάξει την διάταξή της παίζοντας με 2 επιθετικούς πλέον, με αποτέλεσμα να έρθει η ισοφάριση σε μια κόντρα επίθεση της Μίλαν με γκολ του Κουτρόνε σε μια πανομοιότυπη φάση με το δικό μας γκολ. Μετά από αυτό ήρθε η κατάρρευση της ομάδας. Αβίαστα λάθη στο κέντρο (ο Ποντένσε ήταν εκτός τόπου και χρόνου), κούραση και ατομικές αδυναμίες (βλ. φάση του δεύτερου γκολ του Ιγκουαΐν), έδωσαν τη δυνατότητα να βάλει άλλα δύο γκολ στο 76΄ και στο 79΄ για να γραφτεί το τελικό 3-1, «σβήνοντας» την τεράστια προσπάθεια του Ολυμπιακού. 

Η ομάδα μας αδίκησε ξεκάθαρα τον εαυτό της στο τέλος του παιχνιδιού, τη στιγμή που θα μπορούσε να έχει πάρει ένα πολύ μεγάλο ευρωπαϊκό αποτέλεσμα και θύμισε εκείνες τις εμφανίσεις που έκανε στα πρώτα χρόνια της παρουσίας της στα παιχνίδια του Τσουλού, όπου έπαιζε πολύ καλή μπάλα, δυσκόλευε απίστευτα ομαδάρες όπως η Λίβερπουλ, η Ρεάλ, η Βαλένθια κ.λπ., αλλά στο τέλος εμφανιζόταν η κακή μας τύχη ή ο κακός μας εαυτός και γκρεμιζόταν το όνειρο, μέχρι να έρθει εκείνο το τεράστιο διπλό με τη Βέρντερ (1-3) μέσα στη Γερμανία και να σβήσει η κατάρα...

ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΠΑΙΧΤΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΠΟΝΗΤΗ

Σα: Πολύ καλή εμφάνιση από τον Πορτογάλο που φέρει ευθύνη μόνο στο τρίτο γκολ, όταν και μπορούσε να κάνει βουτιά και να καθαρίσει τη φάση. Σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι ήταν πολύ σταθερός και όπου χρειάστηκε έσωσε την ομάδα. Νομίζω ότι βάζει «δύσκολα» στον Γιαννιώτη η χθεσινή του παρουσία.

Κούτρης: Σπουδαία εμφάνιση από τον Κούτρη τόσο επιθετικά, όπου έχει βγάλει δύο φαρμακερές σέντρες για τον Γκερέρο, όσο και αμυντικά, που προσπάθησε και κατάφερε να περιορίσει σημαντικά αυτό τον δαίμονα τον Σούσο.

Σισέ: Είναι αυτός που αδίκησε περισσότερο τον εαυτό του. Κάνει μια σπουδαία εμφάνιση μέχρι το 70΄, όπου «καθαρίζει» τα πάντα στον τομέα ευθύνης του, βγαίνοντας διαρκώς δυναμικά πρώτος πάνω στη μπάλα και μετά κάνει τρία συνεχόμενα λάθη στην άμυνα, που χαλάνε την εικόνα του ολοκληρωτικά. Και αν στη φάση του δεύτερου γκολ έχει μικρότερη ευθύνη, μιας και έχει απέναντί του τον τεράστιο γκολτζή που λέγεται Ιγκουαϊν και τον έκανε γιο-γιο, στη φάση του πρώτου γκολ ξεχνιέται και δεν βγάζει τον αμυντικό οφσάιντ και στο τρίτο γκολ δεν απλώνει το ποδαράκι του για να κόψει τη σέντρα. Αν έπρεπε να του βάλουμε βαθμό αυτός θα ήταν 9 για τα πρώτα 70 λεπτά και 3 για τα υπόλοιπα 20...

Μιράντα: Πραγματικά δεν θα γράψω όσα θέλω για τον Πορτογάλο γιατί αν το κάνω θα με λογοκρίνει η υπόλοιπη παρέα του blog. Αρκούμαι απλώς στο ότι ο Μιράντα πρέπει να παίζει μόνο στα προπονητικά διπλά και πολύ του είναι.

Τοροσίδης: Ο Τόρο έκανε μια εμφάνιση βγαλμένη από τις καλύτερες σελίδες που έχει «γράψει» με την ερυθρόλευκη φανέλα και έκανε τη Ρόμα να τον αποκτήσει. Ήταν ο ψυχραιμότερος της άμυνας, είχε σωστές τοποθετήσεις και έβγαζε και μπροστά την μπάλα. Κουράστηκε πάρα πολύ (τα έχει και τα χρονάκια του) και αναγκάστηκε να αποχωρήσει πριν τραυματιστεί. Αυτόν τον Τοροσίδη θέλουμε.

Γκιγιέρμε: Στο πρώτο δείγμα με τον Λεβαδειακό είχα σκεφτεί ότι είναι ένα μοντέρνος αμυντικός χαφ, αλλά η δυναμικότητα του αντιπάλου δεν επαρκεί για να βγάλουμε συμπεράσματα. Χτες απέδειξε απέναντι σε έναν μεγάλο αντίπαλο ότι ο συγκεκριμένος παίχτης πρέπει να μπει ΑΜΕΣΑ στη βασική ενδεκάδα της ομάδας. Ένας από τους κορυφαίους χτες.

Νάτχο: Πολλά προβλήματα στο κέντρο στο πρώτο ημίχρονο με πουλήματα της μπάλας, αστάθεια στο «κράτημα» της θέσης και μοιραία των αντιπάλων. Ανέβηκε κατακόρυφα στο δεύτερο μέρος και βοήθησε πολύ. Χάνει όμως και εκείνη την ευκαιριάρα (που δημιούργησε βέβαια μόνος του), που θα μπορούσε να αλλάξει την εικόνα του ματς. Αυτή τη στιγμή δεν νομίζω ότι μπορεί να απειλήσει τη θέση του Καμαρά.

Τουρέ: Ό,τι και να πούμε για τον μεγάλο Τουρέ θα είναι λίγο. Ναι, είναι υπέρβαρος. Ναι, δεν τρέχει. Ναι, σε κάποιες στιγμές η ομάδα μοιάζει να παίζει με 10, όμως η ποιότητα και η κλάση που έχει αυτός ο παίχτης δεν συγκρίνεται. Έβγαζε με μαεστρία την ομάδα από την άμυνα, κράταγε μπάλα και τη μοίραζε συστημένη στους συμπαίκτες του. Μόλις φτάσει το 100% σε φυσική κατάσταση θα ανεβάσει επίπεδο την ομάδα, όπως ακριβώς το έκανε και χτες.

Ναουέλ: Δεύτερο δείγμα που έχω και από αυτόν και νομίζω ότι βγάζω το ίδιο συμπέρασμα με το ματς κυπέλλου. Ο Ναουέλ δεν μου αρέσει. Χτες δεν συνέκλινε τόσο στο κέντρο, αλλά δεν έκανε και κάτι τρομερά θετικό, άσε που σπατάλησε και την ευκαιρία στο 35΄. Δεν θα βιαστώ όμως να τον κρίνω από το δεύτερο ματς, αλλά οι δύο αυτές εμφανίσεις δεν με έχουν πείσει καθόλου.

Γκερέρο: Από τους καλύτερους του γηπέδου. Τα έκανε όλα: Πίεσε πολύ τους αμυντικούς της Μίλαν, υποδεχόταν πολύ καλά την μπάλα και την έσπαγε, πέταξε και το γκολάκι του. Το τελείωμα του Γκερέρο στο γκολ, το έχουμε δει μόνο από επιθετικούς παγκόσμιας κλάσης. Για εμένα αυτός πρέπει να ξεκινάει σε όλα τα ματς και όχι ο Χασάν.

Ποντένσε: Πολύ κακός ο κοντοπίθαρος, που δεν έκανε ούτε μια σωστή ενέργεια. Ελπίζω μόνο να βρέθηκε σε κακό φεγγάρι και η απόδοσή του να μην οφείλεται στο γεγονός ότι δεν τον ξεκίνησε ο προπονητής του...

Φορτούνης/Μεριά: Μπήκαν όταν είχε αρχίσει η κατάρρευση της ομάδας συνολικά, οπότε δεν μπορούμε να κρίνουμε την παρουσία τους.

Μαρτίνς: Ο Μαρτίνς επέλεξε να κάνει σαρωτικό rotation και να χρησιμοποιήσει μια ενδεκάδα που αγωνιζόταν για πρώτη φορά. Κατάφερε όμως να δώσει κίνητρο στους παίχτες, που έπαιζαν χτες και για τον προπονητή τους και αυτό δεν μπορεί παρά να του πιστωθεί. Επίσης η εικόνα της ομάδας και η τακτική της φιλοσοφία παίρνουν άριστα για 65-70 λεπτά. Εδώ όμως ξεκινάει το «αλλά». Φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού από το 60΄ ότι κάποιοι παίχτες έχουν αρχίσει να παραδίδουν πνεύμα (βλ. Τουρέ, Τόρο, ίσως και Φέτφα και Νάτχο) και χρειάζεται οπωσδήποτε φρεσκάρισμα. Η βοήθεια από τον πάγκο δεν ήρθε ποτέ. Και δεν είναι η πρώτη φορά. Γενικά ο Πορτογάλος αργεί πολύ στις αλλαγές ακόμα και σε παιχνίδια που προηγούμαστε στο σκορ και δεν φαίνεται να είναι το δυνατό του σημείο η παρέμβαση εντός του παιχνιδιού. Δεν κατάφερε ποτέ επίσης να απαντήσει στις αλλαγές του Γκατούζο (ρε, πώς μεγάλωσε έτσι αυτός;) και στην αλλαγή της διάταξης της Μίλαν. Ακόμα και όταν έκανε τις αλλαγές, νομίζω ότι ήταν εσφαλμένες. Θα έπρεπε να έχει βγει ο Τουρέ και όχι ο Ναουέλ. Πλέον πρέπει να βγάλει ο ίδιος τα συμπεράσματα από τα δύο άσχημα τελευταία αποτελέσματα και να διορθώσει και τα δικά του λάθη.

Ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία να πάρει ένα σπουδαίο αποτέλεσμα μέσα στο Σαν Σίρο και αδίκησε με την τελική έκβαση του σκορ την προσπάθεια του. Πλέον τα πράγματα για τον όμιλο του Γιουρόπα γίνονται αρκετά δύσκολα και θα χρειαστεί μια μικρή υπέρβαση για να διεκδικήσουμε την πρόκριση. Αυτό δεν σημαίνει φυσικά ότι η ομάδα πρέπει να αφήσει όσες πιθανότητες της μένουν. Θα πρέπει να διεκδικήσει το καλύτερο τόσο για το ενδεχόμενο της πρόκρισης όσο και για να μαζέψει βαθμούς. Όχι για το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά αποκλειστικά για τον Ολυμπιακό. Από εκεί και πέρα έχουμε την Κυριακή το ματς με τη δικέφαλη κότα, το οποίο έχει πάρει πλέον οριακό χαρακτήρα μιας και με αρνητικό αποτέλεσμα θα έχουμε τριγμούς στην ομάδα και θα μείνουμε πίσω στην υπόθεση «τίτλος». Ο Ολυμπιακός πρέπει να μπει στο ΟΑΚΑ με σκοπό να πατήσει κάτω τα χανούμια. Και θα το καταφέρει.

Θρύλε γερά, πρωτάθλημα ξανά

* * *

ΥΓ Ένα τεράστιο μπράβο στα αδέρφια που έκαναν μπ...ο το Μιλάνο! Αυτά να τα βλέπουν οι αλλόθρησκοι πάντως χρώματος που νομίζουν ότι κάνουν εκδρομές και εκτός έδρας κερκίδες. Χτες οι οπαδοί μας έκαναν Καραϊσκάκη το Σαν Σίρο. Πάντα τέτοια!