Δεν θα γράψω για τον Τουρέ…

…αλλά για την πεντάρα!

Το Καραϊσκάκης υποδέχτηκε με τον ιδανικό τρόπο τον σουπερστάρ που επιστρέφει στην ομάδα, με ωραία μπάλα, πεντάρα και εξαιρετική ατμόσφαιρα στις εξέδρες. Έκανε το αυτονόητο, δηλαδή, συνεχίζοντας τις αρκετά καλές εμφανίσεις που γεμίζουν αισιοδοξία για το μέλλον.



 

Του RoD

Ο Μαρτίνς παρέταξε την ομάδα με δύο αλλαγές σε σχέση με την ομάδα που έπαιξε στη ρεβάνς με την Μπέρνλι, για να ξεκουράσει (κυρίως) τον Λάζαρο και να δώσει χρόνο συμμετοχής στον Μεριά. Με τον Γιαννιώτη στο τέρμα, τον Ομάρ και τον Τσιμίκα στα άκρα της άμυνας, τον Βούκοβιτς (αντικαταστάθηκε από τον Μιράντα λόγω ενοχλήσεων στη μέση στο 57΄) δίδυμο με τον Μεριά στα σέντερ μπακ, στο κέντρο Μπουχαλάκη (στο 74΄ πήρε τη θέση του ο Νάτχο) και Καμαρά, αριστερά τον Ποντένσε και δεξιά τον Φετφατζίδη, με τον Φορτούνη (έδωσε τη θέση του στον Λάζαρο στο 71΄) δεκάρι και φορ τον Γκερέρο.

Αποδίδοντας, κατά διαστήματα, καλό ποδόσφαιρο, η ομάδα επικράτησε άνετα του ΠΑΣ που έπαιζε όλος πίσω και, στην ουσία, δεν απείλησε ποτέ στα σοβαρά τον  Θρύλο. Για την ιστορία, η ομάδα είχε την ευτυχία να έχει πέντε διαφορετικούς σκόρερ: Ομάρ 33΄, Φορτούνης 41΄ (πέν.), Ποντένσε 55΄, Γκερέρο 90΄, Μεριά 92΄.

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΛΙΓΗ ΜΠΑΛΙΤΣΑ

Τα τρίποντα μες στο Καραϊσκάκη με Λιβαδειά και ΠΑΣ δεν είναι μόνο κάτι αυτονόητο, είναι και υποχρέωση του Ολυμπιακού, σε ό,τι κατάσταση και αν είναι -- κυρίως αν θέλει όντως να κάνει πρωταθλητισμό και να επιστρέψει στη φυσική του θέση. Οπότε, προσωπικά, ούτε ενθουσιάζομαι ιδιαιτέρως ούτε παραμυθιάζομαι. Περιμένω να δω την ομάδα με πολύ πιο δύσκολους αντιπάλους (οι παγουράδες, ας πούμε, δεν απείλησαν καθόλου χθες και η μαζική τους άμυνα κατέρρευσε αφ’ ης στιγμής έφαγαν το πρώτο), σε πολύ πιο δύσκολες συνθήκες και δη εκτός έδρας. Θυμίζω ότι και πέρσι με δύο νίκες ξεκινήσαμε (4-1 με ΑΕΛ μέσα, 0-1 με Λαμία έξω) και μετά… ήρθαν οι μέλισσες. Περιμένω να δω την αντίδρασή της σε ματς που θα στραβώσουν (είτε αγωνιστικά είτε με καμιά πιστολιά) και σε δύσκολες έδρες, όπου παραδοσιακά δυσκολευόμαστε (και δεν εννοώ μόνο τα ντέρμπι).

Μέχρι τότε όμως… Γούσταρα που είδα μια ομάδα να προσπαθεί να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο, να φτιάχνει πράγματα στο χορτάρι, να ψάχνει με διάφορους τρόπους να δημιουργήσει και να επικρατήσει στον αγωνιστικό χώρο. Γούσταρα που είχα την αίσθηση ότι γουστάρουν και οι παίχτες να παίζουν μπαλίτσα, να δείξουν έμπρακτα ότι είναι καλύτεροι από τους αντιπάλους τους. Όλα αυτά μεταδίδονται και στην εξέδρα και ήταν χθες σαφές ότι όλο το γήπεδο γούσταρε την αύρα που βγάζει η ομάδα, που, στο κάτω κάτω, δεν πονάνε τα ματάκια μας, ό,τι και να γίνει στο τέλος, όποιο και αν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Κι αυτό είναι μια πολύ καλή βάση για να χτίσει πάνω ο προπονητής, η ομάδα και ο κόσμος.

ΟΤΑΝ ΑΝΕΒΗΚΕ Ο ΚΩΣΤΑ(ΚΗ)Σ

Στα πρώτα ματς της χρονιάς ο Κώστα(κη)ς είναι σχεδόν το βαρόμετρο της ομάδας. Δεν είναι τυχαίο πως μόλις ανέβηκε αυτός, παρά την κούραση που ψιλοέβγαλε, πήρε μαζί του ολόκληρη την ομάδα. Τον έφτυνα και στο γήπεδο, τον φτύνω και τώρα, μην τον ματιάσουμε… Πάντως, δείχνει να έχει ξαναβρεί την όρεξη να παίξει την μπάλα που μπορεί και να πάρει πάνω του την ομάδα μέσα στο γήπεδο. Προφανώς, βοηθάει σε αυτό ότι έχει πλάι του παίχτες που παίζουν κανονικό ποδόσφαιρο, παίχτες που κι εκείνοι είναι έτοιμοι να αξιοποιήσουν τις εμπνεύσεις του και να βγάλουν την ομάδα μπροστά. Και προφανώς κάτι γίνεται από τον προπονητή στον τομέα της ανάπτυξης, την οποία κινδυνεύαμε να ξεχάσουμε τον τελευταίο καιρό.

ΕΝΑΣ ΨΗΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΚΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΝΟΡΒΗΓΟΣ

Η ομάδα ήταν συνολικά καλή, αλλά και η αντίσταση που συνάντησε πολύ περιορισμένη. Στα μάτια μου, κάνει εξαιρετικό παιχνίδι ο Ομάρ (βγαλμένο απ’ τον παλιό καλό Ομάρ), όχι μόνο επειδή σκοράρει και ξεκλειδώνει το ματς, αλλά για τη διάθεση που είχε σ’ όλο το ματς, τα τρεξίματα, τα ανεβάσματα και τις καλύψεις. Πολύ καλός και ο Καμαρά, ο οποίος νομίζω ότι έχει περιθώρια ακόμα να βελτιώσει και να τελειοποιήσει στο παιχνίδι του: ήδη όμως αποτελεί μια πολύ καλή παρουσία μέσα στο γήπεδο, με φοβερές αντοχές και αρχοντικό παιχνίδι. Φαίνεται ότι είναι άγουρος, ωστόσο η παρουσία του Τουρέ και του Νάτχο, αλλά και του Γκιγιέρμε, μόνο καλό θα του κάνουν για να βελτιωθεί και να τρίβουμε τα μάτια μας. Τέλος, ο κοντοπίθαρος κάνει ένα ακόμα εξαιρετικό ματς, μάς θυμίζει πώς είναι να έχεις στην ομάδα κανονικά εξτρέμ και πλέον έχει και δύο γκολ στα δύο τελευταία ματς (γκολάρα και αυτό). Λέγεται ότι οι κοντοί είναι πιο μπροστά αυτή την εποχή, λόγω σωματοδομής, ωστόσο ο τύπος φαίνεται ότι γουστάρει να παίζει και μαζί του γουστάρει και η κερκίδα να τον βλέπει. Θα αποφύγω να κάνω προβλέψεις για τους δύο τελευταίους (του τύπου: «θα γίνει ο νέος…» κλπ.), γιατί οι προβλέψεις είναι μόνο για τον Πιτ τον Παπαδάκο, αλλά προς το παρόν είναι ό,τι καλύτερο από τους καινούργιους.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΦΕΤΦΑ

Δυο κουβέντες για τον καινούργιο-παλιό. Ξεκινάει πρώτη φορά βασικός, και μάλιστα την ίδια μέρα που η ομάδα έχει ανακοινώσει άλλη μία μεταγραφή εξτρέμ, και προσωπικά περίμενα ο Γιαννάκης να σκιστεί για να δείξει πράγματα. Δυστυχώς, είδα μάλλον το αντίθετο. Δεν ξέρω τι ακριβώς περίμενα, προφανώς αυτό που είδαμε δεν έχει πολλές διαφορές από τον παλιό Φέτφα: είναι συγκεκριμένα τα πράγματα που έκανε ανέκαθεν στο γήπεδο. Περίμενα πάντως περισσότερα. Περισσότερη συμμετοχή στο παιχνίδι, περισσότερη διάθεση, περισσότερα τρεξίματα. Ήταν οφθαλμοφανής, για μένα, η διαφορά του από τον Ποντένσε, ας πούμε, και μπροστά και πίσω. Υπήρχαν στιγμές που ο Γιαννάκης καθυστερούσε την ανάπτυξη του παιχνιδιού αντί να τη βοηθάει, ενώ και ανασταλτικά μάλλον δεν τον είδαμε και πολύ. Επαναλαμβάνω ότι αποφεύγω τις προβλέψεις και τους αφορισμούς (ιδίως τόσο νωρίς στη σεζόν και για μια ομάδα που τώρα χτίζεται), αλλά όσα είδα χθες δεν με γέμισαν και με καμιά τρελή αισιοδοξία για τον Φέτφα -- μακάρι φυσικά να με κάνει να φάω το καπέλο μου σύντομα.

ΤΑ ΜΠΕΝΑΛΝΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΑΠΗΣΑΝ

Υπόθεση εργασίας. Έστω ότι, από τα τρία αμφισβητούμενα μπέναλντι που πήραν οι διεκδικητές, το πιο αμφισβητούμενο ήταν το δικό μας (αυτό που έδωσε το κοράκι, όχι το άλλο που ήταν μαρς). Μόνο εκ του πονηρού μπορώ να δω τη φάση: δικαιολογία του στιλ «ορίστε, κι εσείς πήρατε αμφισβητούμενο». Μόνο που το δικό μας ήταν περιττό για την εξέλιξη του ματς, δεν διαμόρφωσε κανένα αποτέλεσμα και η πεντάρα θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς. Η μικρή διαφορά με τους άλλους είναι ότι τα δικά τους τα πεναλτάκια τούς έδωσαν τρίποντα, ενώ το δικό μας τίποτα απολύτως. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε. Κατά τα άλλα, οι «εξυγιαντές» απλώς εκτίθενται ήδη: μισό πέναλτι σαν τα δικά τους να είχε πάρει ο Ολυμπιακός, θα είχε γίνει επανάσταση. Εκτίθεντι λοιπόν και δίνουν και μια γεύση για το τι θα επακολουθήσει. Α ναι! και τώρα που πήρανε πίσω τις Κυριακές τους, φέρανε μαζί και τις φωτοβολίδες τους για να μην τους ξεχνάνε τα παιδάκια στις κερκίδες.

ΕΤΣΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ;

Όχι βέβαια! Εκτός κι αν ο πήχης έχει κατέβει τόσο πολύ που ονειρευόμαστε απλώς να ρίχνουμε πεντάρες στον ΠΑΣ μες στον ναό. Καταλαβαίνω ασφαλώς την ανάγκη του κόσμου να ξεμπουκώσει μετά το σοκ της περσινής (ολέθριας) χρονιάς. Καταλαβαίνω όμως και κάτι άλλο: ότι η ομάδα, η δουλειά που έχει γίνει, ο τρόπος που πατάει στο γήπεδο, γεμίζει ελπίδα και αισιοδοξία τον κόσμο της. Κι αυτό το έχει ανάγκη όσο ποτέ. Γιατί η χρονιά θα είναι πολύ δύσκολη: δυσκολότερη από την περσινή, κατά τη γνώμη μου, και για αγωνιστικούς και για εξωαγωνιστικούς λόγους. Θα μας δοθεί ευκαιρία να το αναλύσουμε αυτό περισσότερο στο μέλλον.

ΑΝΤΕ, ΚΑΙ ΟΛΙΓΗ ΑΠΟ ΤΟΥΡΕ

Κανείς δεν είναι μεγαλύτερος από τον σύλλογο. Κανείς. Ωστόσο, είναι μεγάλο πράγμα ένας παγκόσμιος σουπερστάρ να επιστρέφει στην ομάδα μετά από χρόνια για να κλείσει την καριέρα του. Ένας σουπερστάρ που έχει κατακτήσει τα πάντα, έχει τρομαχτική καριέρα πίσω του και σίγουρα δεν είναι ούτε ξοφλημένος ούτε συνταξιούχος. Δεν ξέρω τι θα κάνει στον αγωνιστικό χώρο, δεν ξέρω πόσο ή πώς θα βοηθήσει, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας. Η λάμψη του είναι τέτοια, η παρουσία του στα αποδυτήρια θα είναι τόσο καταλυτική, που μόνο να κερδίσει έχει η ομάδα (και παίχτες όπως ο Καμαρά, φυσικά). Γι’ αυτό και γούσταρα πολύ την ατμόσφαιρα χθες, την αύρα που μεταδόθηκε στην εξέδρα, την πώρωση που έβγαλε ολόκληρο το γήπεδο όχι μόνο για τον Τουρέ, αλλά --κυρίως-- για το «γερά, πρωτάθλημα ξανά».