Του Dr. Jekyll
Ας ξεκινήσω με τα θετικά: ο Ομάρ κάνει ένα ακόμα καλό παιχνίδι και θυμίζει τους λόγους που αισθανόμασταν τόσο τυχεροί με την απόκτησή του (και, προφανώς δεν κρίνεται θετικά μόνο για την άψογη σέντρα του γκολ). Μπορεί να αντιμετώπισε και αυτός προβλήματα από την ταχύτητα του (πολύ καλού, αλλά --ευτυχώς-- επιπόλαιου) Σπιριντόνοβιτς, αλλά ήταν αρκετά σταθερός αμυντικά και πολύ βοηθητικός στην ανάπτυξη. Προσωπικά, είμαι ικανοποιημένος και από τον Μεριά (και ας είχε και αυτός πρόβλημα με την ταχύτητα των αντιπάλων). Μαζοχιστικά, ίσως, αλλά μου αρέσει η ψυχραιμία που βγάζει όταν απομακρύνει από την περιοχή (θεωρώ, πάντως, ότι είναι θέμα χρόνου να γίνει λάθος, αλλά προς το παρόν το απολαμβάνω).
Πολύ καλός για ένα ακόμα παιχνίδι ο Καμαρά. Με πολλές βοήθειες ανασταλτικά και με πολλές προσπάθειες να βοηθήσει, ώστε να υπάρχει ορθολογική ανάπτυξη, στην επίθεση (πράγμα όχι και τόσο εύκολο με την επιπολαιότητα των περισσότερων από τους συμπαίκτες του). Ο Καμαρά με τις έως τώρα εμφανίσεις του είναι δεδομένο ότι διεκδικεί θέση βασικού, ακόμα και όταν γίνουν διαθέσιμες όλες οι εναλλακτικές. Και για αυτόν, πάντως, ισχύει ό,τι και για τους συμπαίκτες του που κάνουν κουπί έως τώρα: αν δεν πάρει ανάσες είναι βέβαιο ότι θα κρεμάσει.
Σπουδαία εμφάνιση και από τον Γιαννιώτη που με αυτή την εμφάνιση δίνει τους πρώτους του πόντους στον Ολυμπιακό. Η απόκρουση στο σουτ του Κόρμπου, όσο και αν –δεδομένα- δεν αποτελεί ιδανική εκτέλεση, είναι εντυπωσιακή, πολύ δύσκολη και κομβική στο να φύγουμε από τη Νέα Σμύρνη με τρεις βαθμούς. Λίγα καλά ακόμα: η ομάδα δεν τα παρατάει. Όχι, ακόμα, τουλάχιστον. Τα δύο κερδισμένα παιχνίδια στις καθυστερήσεις είναι απόδειξη ότι ναι μεν φλερτάρεις με την γκέλα (και αν δεν βελτιωθείς πολύ --επειδή karma is a bitch-- είναι βέβαιο ότι θα την πατήσεις), αλλά και ότι δεν τα παρατάς εύκολα. Moreover, ένας πόντος ακόμα επειδή και τα δύο γκολ (με Αστέρα και Πανιώνιο) δεν είναι αποτέλεσμα γιούργια γιούργια, αλλά οργανωμένης επίθεσης.
Πάμε στα μέτρια: ο Φορτούνης ήταν κουρασμένος με τον Αστέρα, ξεθεωμένος με τη Μπέτις και έκαιγε αναθυμιάσεις με τον Πανιώνιο. Ακόμα και έτσι, από τα πόδια του ξεκίνησαν οι περισσότερες σοβαρές επιθετικές προσπάθειες του Ολυμπιακού. Άλλωστε, από τη στιγμή που βγήκε, ο Ολυμπιακός έγινε πάλι το περσινό σκορποχώρι, με τους παίκτες να φαίνεται σαν να κάνουν ό,τι τους κατεβαίνει στο κεφάλι. Μέτριος (και όχι κακός) και ο Μπουχαλάκης: εξίσου κουρασμένος, βοήθησε όσο μπορούσε ανασταλτικά και προσπάθησε να βοηθήσει και στην επίθεση, με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα.
Μέτριοι και οι Τσιμίκας και Βούκοβιτς: ο πρώτος κάτι έκανε στο ξεκίνημα, αλλά όσο περνούσε η ώρα γινόταν όλο και περισσότερο ανούσιος (χωρίς, πάντως, να παίρνει βοήθειες από τον Ποντένσε). Μέτριος, προς το καλός, και ο Βούκοβιτς, χωρίς πάντως, όσο θυμάμαι να κάνει κάποιο λάθος. Συνεχίζω πάντως να βρίσκω πολύ ενθαρρυντικές τις εμφανίσεις του Τσιμίκα, παρότι και αυτός στο δεύτερο ημίχρονο υπέπεσε στο λάθος τις πισωπεταλιάς, δηλαδή να κάνει βηματάκια προς τα πίσω, αφήνοντας ανοιχτό χώρο στον αντίπαλο.
Κακή εμφάνιση από Ποντένσε, Φετφατζίδη, Νάτχο και Γκερέρο. Δικαιολογίες; Πάντα υπάρχουν (όπως υπήρχαν και πέρσι για αρκετούς παίκτες μας). Η πραγματικότητα, όμως, εντός αγωνιστικού χώρου, ήταν ότι οι συγκεκριμένοι δεν βρέθηκαν σε καλή ημέρα. Ποντένσε και Φέτφα είχαν και οι δύο ένα θέμα στο να δώσουν πάσα, αντί να εκβιάσουν τις φάσεις, ενώ και οι δύο δεν βοήθησαν ιδιαίτερα στα μετόπισθεν. Ο Φέτφα είχε και, τουλάχιστον, τρία κακά τελειώματα, σπαταλώντας κάποιες από τις καλές μας ευκαιρίες. Με δεδομένο ότι ο Φέτφα ξέρει μπάλα, θα επιμείνω στην άποψή μου ότι ένα πολύ μεγάλο μέρος στο πρόβλημα του είναι ζήτημα φυσικής κατάστασης (εκτός από ένα θεματάκι στην αντίληψη). Από κοντά και ο Ποντένσε, με κατάχρηση τρίπλας, και μέτριες τελικές επιλογές.
Κακός στη δημιουργία και ο Νάτχο, ο οποίος με τις εμφανίσεις του, τόσο με τη Μπέτις, όσο και χθες, δίνει ένα άλλοθι στο Μαρτίνς για τη μη χρησιμοποίησή του. Ειδικά στα πρώτα του λεπτά στον αγώνα είχε τέσσερις σερί, σχετικά αβίαστες, λανθασμένες μεταβιβάσεις (όπως είχε και δύο αρκετά καλά τελειώματα). Ο Γκερέρο, από την άλλη, είναι βέβαιο ότι δεν τροφοδοτήθηκε αρκετά, αλλά τη μία φορά που βρέθηκε σε καλή θέση, έστειλε τη μπάλα λίγο έξω από την εστία (με «σωστό» τελείωμα, πάντως).
Ελάχιστα πράγματα στα δέκα λεπτά που αγωνίστηκε ο Λάζαρος (με το πείσμα και τη δίψα, πάντως, να είναι φανερά). Ο Χασάν, από την άλλη, έχει ένα βεβιασμένο σουτ (σε μια φάση καρμπόν με ένα σουτ του Φέτφα), φαίνεται ότι δεν είναι ταχύς (ή, τουλάχιστον, ότι δεν έχει επιτάχυνση), αλλά βάζει το γκολ της νίκης και, μόνο και μόνο γι’ αυτό, τοποθετείται, αν όχι MVP, στους διακριθέντες παίκτες.
Λίγα λόγια ακόμα: ο Ολυμπιακός ήταν συνέχεια του περσινού Ολυμπιακού. Από τη στιγμή που ο κινητήριος μοχλός (Φορτούνης) δεν τραβάει (για οποιοδήποτε λόγο), δεν υπάρχει καμία ορθολογική ανάπτυξη. Οι πλάγιοι μέσοι δεν βοήθησαν, ο επιθετικός δεν ήταν σε θέση να σκοράρει από μισή ευκαιρία (όπως, δυστυχώς, ενίοτε χρειάζεται απέναντι σε τέτοιους αντιπάλους), ενώ, στην άμυνα, φανήκαμε κάμποσες φορές ευάλωτοι, κυρίως όταν παίζαμε πιο ανοιχτά και, ειδικά, με 4-4-2 (και πάλι, όμως, πολύ καλύτεροι από την αμυντική λειτουργία της περσινής ομάδας -- με εξαίρεση το διάστημα Λεμονή).
Μισογεμάτο ή μισοάδεια το ποτήρι; Στον αθλητισμό κρίνεσαι από τα αποτελέσματα και αυτή τη στιγμή, με εξαίρεση τις ευρωπαϊκές υποχρεώσεις (που, και πάλι, ο Ολυμπιακός βρέθηκε στους ομίλους του Europa -- κάτι που μέσα Ιουλίου κάθε άλλο παρά δεδομένο φαινόταν), η ομάδα έχει το 4/4, είναι πρώτη στη βαθμολογία και συνεχίζει.
Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του δύο ντέρμπι που, προφανώς, και θα κρίνουν πολλά: οι 6 βαθμοί θα δώσουν προβάδισμα, οι 4 θα είναι επιτυχία (άσχετο από τα αν, βάσει της εικόνας των αγώνων, θα είμαστε χαρούμενοι ή απογοητευμένοι), οι 3 είναι το ελάχιστο αναμενόμενο, και οτιδήποτε λιγότερο θα είναι αποτυχία. Ο Κάρπετ επιμένει ότι το πρωτάθλημα θα κριθεί στην ευκολία με την οποία θα σκοράρει ο Ολυμπιακός: αν χθες είχε γίνει γκολ μία (ή και περισσότερες) από τις κάμποσες ευκαιρίες των πρώτων 25 λεπτών, το πιθανότερο είναι ότι θα περνούσαμε ένα εύκολο απόγευμα στη Νέα Σμύρνη.
Η ομάδα μπορεί να χρειάζεται χρόνο για να δέσει, αλλά αυτός ο χρόνος, όπως πάντα, δεν υπάρχει: ίσως να μην κατορθώσουμε να καλύψουμε βαθμολογικά την ισοπαλία με τη Μπέτις, αλλά μια ήττα θα ήταν καταδικαστική. Το ίδιο, φοβάμαι πως, ισχύει και για τα ντέρμπι που έρχονται: σε περίπτωση στραβής, μπορεί να υπάρξουν δεκάδες δικαιολογίες, αλλά το αποτέλεσμα (θα) είναι αυτό που μετράει.
Μετά τον αρχικό ενθουσιασμό για τις πραγματικά εντυπωσιακές εμφανίσεις απέναντι στη Λουκέρνη, το πρώτο παιχνίδι με τη Μπέρνλι και τους αγώνες με Λεβαδειακό (παρά το σκορ) και ΠΑΣ, έρχεται και η προσγείωση: οι αντίπαλοι μας διαβάζουν καλύτερα, βασικοί μας παίκτες βγάζουν κούραση, η ομάδα δεν έχει ένταση, και η παραγωγή φάσεων και γκολ είναι ασθενική. Ο χρόνος μπορεί να λειτουργήσει υπέρ μας, μπορεί και όχι. Αυτό που μου έλειψε, πάντως, περισσότερο και από τη καλή μπάλα, είναι η εικόνα μετά τη λήξη του χθεσινού αγώνα. Κόσμος και ομάδα, ανεξάρτητα από την απόδοση, πανηγύρισαν και πάλι μαζί, αναγνωρίζοντας οι μεν στους δε, τουλάχιστον, τη προσπάθεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου