Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που επιλέχθηκε από τον Μαρτίνς για την πρεμιέρα στο Europa ήταν οι Γιαννιώτης, Τσιμίκας (αριστερό μπακ), Βούκοβιτς και Μεριά (κεντρικοί αμυντικοί), Μπουχαλάκης και Καμαρά (αμυντικά χαφ), Ποντένσε (αριστερός μέσος), Φορτούνης (οργανωτής), Φετφατζίδης (δεξιός μέσος) και Χασάν (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Νάτχο (35΄, Μπουχαλάκης), Χριστοδουλόπουλος (71΄, Φέτφα), Τοροσίδης (80΄, Ποντένσε).
Με το που έγινε γνωστή η ενδεκάδα, σχολιάσαμε (αρνητικά) κάποιες από τις επιλογές: με Ποντένσε, Φορτούνη και Φέτφα ήταν πολύ πιθανό να μην παίρνουν τις απαραίτητες βοήθειες τα πλάγια μπακ (με δεδομένη και την κούραση, κυρίως, του Φορτούνη, αλλά και του Ποντένσε, από τα συνεχή ματς -- κούραση που ήταν εμφανής και στον αγώνα με τον Αστέρα). Ο Μπουχαλάκης, πέρα από την κούραση, έχει χαμηλό ταβάνι. Ο Φέτφα, εκτός από τη σωματοδομή (που δεν τον βοηθάει στα αμυντικά του καθήκοντα), δεν είχε ποτέ στο ρεπερτόριο του την πίεση στους αντιπάλους.
Δυστυχώς η εικόνα του αγώνα επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω, ενώ απέδειξε ως προβληματική και την επιλογή του Χασάν έναντι του πολύ πιο κινητικού (ενδεχομένως, πάντως, και κουρασμένου) Γκερέρο. Ειδικά ο Μπουχαλάκης, μετά από ένα, παραδόξως, καλό ξεκίνημα, στο οποίο προσπαθούσε να βγαίνει πάντα πρώτος στη μπάλα, παίρνει –δικαιολογημένα- τη κίτρινη κάρτα στο 21΄ και, μέχρι να γίνει αλλαγή 15 λεπτά αργότερα (που, παρεμπιπτόντως, δεν θα τον καταστρέψει, αφού δεν είχε να κάνει με την απόδοση, αλλά με την κάρτα) κάνει άλλες δύο φάσεις για κίτρινη (με την πρώτη να αποτελεί ορισμό, και αυτό ας το έχουμε στο μυαλό μας όταν γκρινιάζουμε --ξανά-- για τη διαιτησία).
Λίγα πράγματα ακόμα: καλή απόδοση, στα δικά μου μάτια, από τον Γιαννιώτη. Καλός, μέχρι την αχρείαστη (σωστή, πάντως) δεύτερη κίτρινη κάρτα και ο Τσιμίκας, ο οποίος πιστώνεται και μια καταπληκτική επέμβαση με τάκλιν σε τετ α τετ παίκτη της Μπέτις. Καταπληκτική (όπως το είδα, η καλύτερή του από τότε που επέστρεψε στο Λιμάνι) εμφάνιση από τον, νομίζω αλάνθαστο, Ομάρ (χαρακτηριστικό ότι η Μπέτις προσπαθούσε κυρίως να αναπτυχθεί από τα δεξιά, αφού ο Ομάρ κάλυπτε εντυπωσιακά την αριστερή της πλευρά).
Προβληματάκια και από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς: ο Βούκοβιτς κάνει ένα λάθος ασυγχώρητο για επίπεδο Ολυμπιακού, το οποίο αρκεί για να ακυρώσει τις, κυρίως, θετικές επεμβάσεις και τοποθετήσεις του. Με λαθάκια και ο Μερία, ο οποίος, πάντως, έβγαλε σε κάποιες φάσεις αξιοσημείωτη και εντυπωσιακή ψυχραιμία (άγνοια κινδύνου, ίσως) για τη --δεδομένη-- απειρία του. Προσοχή: το «προβληματάκια» δεν σημαίνει «κακό». Αντίθετα με την άποψη των πολλών, στα δικά μου μάτια, η μάχη χάθηκε στο κέντρο και στην αναποτελεσματική/αδύναμη αμυντική προσπάθεια των πλάγιων μέσων και όχι από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο.
Για τον Μπουχαλάκη τα είπαμε. Ο Καμαρά ανέβηκε --όπως και όλη η ομάδα-- στο δεύτερο ημίχρονο, και είχε και ένα πολύ καλό σουτ. Ο Φορτούνης ήταν κουρασμένος από το ξεκίνημα του αγώνα, κάτι που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανές όσο περνούσε η ώρα. Μέτριος και ο Ποντένσε: κάνει κάποιες καλές κούρσες, δεν του βγήκαν οι τρίπλες, ενώ κάνει και κακή εκτέλεση (το έχουμε ξαναπεί ότι το σκοράρισμα δεν φαίνεται το καλό του σημείο) σε μία από τις τρεις τεράστιες ευκαιρίες του Ολυμπιακού.
Λίγος και ο Χασάν: με το κέντρο μπλοκαρισμένο, ο πολύ πιο βαρύς από τον Γκερέρο, Χασάν, φαινόταν τελείως ασύνδετος με την ομάδα. Υποθέτω ότι κόπηκε και μία, τουλάχιστον, φορά με ανύπαρκτο οφσάιντ, κατέστρεψε (γιατί έτσι όπως κάνει την ενέργεια, το «έχασε» είναι φτωχό ρήμα) μια τεράστια ευκαιρία απέναντι σε σχεδόν κενό τέρμα (στη συνέχεια της φάσης του τετ α τετ του Ποντένσε) και, γενικά, δεν έχει θετικό πρόσημο.
Αρνητική εμφάνιση από τον Φέτφα. Και για να μη σταθώ στη μηδενική του αγωνιστική προσφορά (με μοναδικό σημείο αναφοράς την αδιανόητη ευκαιρία που χάνει απέναντι στον τερματοφύλακα της Μπέτις) θα σταθώ στη στιγμή της αλλαγής του, όταν ο Φέτφα αποχωρεί με βηματάκια από τον αγωνιστικό χώρο, προσπαθώντας να αξιολογήσω τι από όλα είναι χειρότερο: ή το να βγει σερνάμενος αντικατοπτρίζει τη φυσική του κατάσταση (ατομικό πρόγραμμα μέχρι --τουλάχιστον-- τον Νοέμβρη μπας και μπορέσει να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο) ή είναι στρατηγική επιλογή του ίδιου ή του Μαρτίνς (πρόβλημα στο εγκέφαλο -- δεν θα αναφερθώ στις τεράστιες, πρόσφατες, ευρωπαϊκές επιτυχίες του Ολυμπιακού, αλλά στο ότι με αυτή την ισοπαλία πιθανότατα ολοκληρώνεις τον Δεκέμβρη τις ευρωπαϊκές σου υποχρεώσεις) ή ήταν ξενέρωμα από την αλλαγή (εξέδρα μέχρι να βάλει μυαλό).
Λίγα πράγματα και από τις αλλαγές: ο Νάτχο συμμαζεύει τη κεντρική γραμμή (με τον Ολυμπιακό να αλλάζει --γενικότερα-- τοποθέτηση στο δεύτερο ημίχρονο), αλλά δεν κάνει ούτε μία ενέργεια που να αποτελεί σημείο αναφοράς. Ο Χριστοδουλόπουλος μπαίνει σε ένα χρονικό σημείο που η εξέδρα έχει πάρει φωτιά, αλλά δύο λεπτά μετά η ομάδα μένει με δέκα παίκτες και ο ενθουσιασμός/πίεση εξανεμίζονται μπροστά στο κίνδυνο της ήττας. Ο Τοροσίδης μπαίνει για να αναλάβει τη κενή θέση του Τσιμίκα (την οποία αρχικά κάλυψε ο Καμαρά) και, παρότι η Μπέτις συνεχίζει να πιέζει «υπεράριθμα» από τα αριστερά μας, κρατά με συνέπεια τη θέση.
Κακή βραδιά για τον Μαρτίνς, σε έναν αγώνα που πλήρωσε όλα τα φανερά του λάθη (χθεσινά και γενικότερα): η έλλειψη rotation είχε ως αποτέλεσμα έναν πολύ κουρασμένο Φορτούνη και Μπουχαλάκη (και κάμποσους ακόμα παίκτες δίχως φρεσκάδα), ενώ οι Γκιγιέρμε και Νάτχο δεν έχουν αγώνες με την ομάδα. Οι Μπουχαλάκης και Φέτφα δικαίωσαν με την απόδοσή τους όσους (και ήμασταν πολλοί) έβρισκαν λάθος τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Ο Χασάν δεν δικαίωσε τις προσδοκίες του Μαρτίνς, αφού οι αδυναμίες --που διαβάζαμε-- πως έχει η Μπέτις στο ψηλό παιχνίδι δεν φάνηκαν, ενώ το βαρύ σκαρί του Χασάν εμπόδισε την πίεση που ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να βγάλει ψηλά (ειδικά σε σύγκριση με τον τρόπο παιχνιδιού του Γκερέρο).
Ο Ολυμπιακός είχε ένα πεταμένο πρώτο ημίχρονο: ο Μαρτίνς διόρθωσε, κατά μία έννοια, το λάθος του με τον Μπουχαλάκη («χάνοντας» μία αλλαγή), αλλά δεν μπορούσε να βρει τρόπο για να αντιμετωπίσει το εξαιρετικό passing game των Ισπανών (με κινητήριο μοχλό τον εντυπωσιακό γερόλυκο Χοακίν), που έβγαζε μονίμως δύο παίκτες της Μπέτις να έχουν μπροστά τους έναν του Ολυμπιακού.
Στη γενικότερη εικόνα: στη θεωρία τίποτα δεν χάθηκε από την ισοπαλία, αλλά, στην πράξη, δεν μπορώ να φανταστώ πώς ο Ολυμπιακός θα καλύψει αυτούς τους δύο βαθμούς, ακόμα και αν νικήσει στον εντός έδρας αγώνα τη Μίλαν και πάρει έξι βαθμούς κόντρα στην ομάδα του Λουξεμβούργου. Μοναδική ελπίδα όχι τόσο να βελτιωθούν οι παίκτες, αλλά να βελτιωθεί, μαθαίνοντας από τα λάθη του, ο Μαρτίνς: χωρίς, προφανώς, να έχω εικόνα από τις προπονήσεις, δεν νομίζω ότι ο Ολυμπιακός έχει τη πολυτέλεια να αφήνει τόσο καιρό εκτός ομάδας παίκτες όπως ο Γκιγιέρμε και ο Νάτχο.
Επίσης: αποδεικνύεται και στη πράξη ότι τόσο η γραμμή κρούσης, με Γκερέρο και Χασάν, όσο και το αμυντικό δίδυμο, με Βούκοβιτς, Μιράντα και Μεριά, έχουν ζητήματα όταν αυξάνει ο βαθμός δυσκολίας (θυμίζω ότι ανεβασμένο βαθμό δυσκολίας έχουν και τα ντέρμπι που έρχονται). Τέλος: αν συνεχιστεί το ξεζούμισμα του Φορτούνη (με δεδομένο ότι η ομάδα δεν έχει το εύκολο σκοράρισμα από τους επιθετικούς της) θα έχουμε μια επανάληψη των περσινών σκηνικών. Οι αντίπαλοι θα μπλοκάρουν με δύο παίκτες τον Φορτούνη, το κουρασμένο σώμα του δεν θα υπακούει στο θολωμένο μυαλό (όσοι έχουν κάνει οποιοδήποτε άθλημα σε, κάπως, σοβαρό επίπεδο το έχουν σίγουρα αισθανθεί) και ο Ολυμπιακός θα κόβεται πάλι στα δύο.
Πολύ καλή παρουσία του κόσμου, ειδικά στο πέταλο της Θύρας 7 (αρκετές φορές ήταν το μόνο κομμάτι του γηπέδου που στήριζε την ομάδα). Έχω την αίσθηση, πάντως, ότι με εξαίρεση ένα διάστημα δέκα περίπου λεπτών κοντά στο 70΄, που όλο το Καραϊσκάκης πήρε φωτιά (κάτι που είχε άμεσο αντίκτυπο και στον αγωνιστικό χώρο), η σχέση πήγαινε λίγο ανάποδα: αντί ο κόσμος να ξεσηκώνεται για να στηρίξει την ομάδα, η ομάδα έπρεπε να κάνει κάτι καλό για να ξεσηκωθεί ο κόσμος.
Διαβάζω διάφορες κριτικές και είναι ίσως η πρώτη φορά που έχω τόσες διαφωνίες: αρχικά, στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου ήταν καλύτερος από τον Ολυμπιακό του πρώτου. Επίσης: όποιος παίκτης αφήνει την ομάδα του με δέκα παίκτες (ειδικά αχρείαστα) παίρνει σίγουρα χαμηλό βαθμό, όμως έως τότε η εμφάνιση του Τσιμίκα ήταν πολύ καλή. Επίσης, δεν θεωρώ ότι για το συγκεκριμένο παιχνίδι αξίζουν εύσημα στον Μαρτίνς: η προετοιμασία (δηλ. το ανύπαρκτο rotation στους τελευταίους αγώνες) ήταν κακή, το στήσιμο της ενδεκάδες κραυγαλέα λανθασμένο, και οι αντιδράσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, στην καλύτερη, αμφιλεγόμενες (τόσο σε επίπεδο τακτικής, όσο και αλλαγών). Και το επαναλαμβάνω: αυτό δεν σημαίνει ότι είναι γενικά κακός ο Μαρτίνς.
Για το τέλος: όσο και να ακούγεται προβληματικό, αφού ο Ολυμπιακός οφείλει να διεκδικεί πάντα το καλύτερο, μετά την περσινή χρονιά (και την αμετροέπεια/αλαζονεία των εξυγιαντών), αυτό που προέχει είναι να έχουμε το μυαλό μας στη Νέα Σμύρνη και
Με το που έγινε γνωστή η ενδεκάδα, σχολιάσαμε (αρνητικά) κάποιες από τις επιλογές: με Ποντένσε, Φορτούνη και Φέτφα ήταν πολύ πιθανό να μην παίρνουν τις απαραίτητες βοήθειες τα πλάγια μπακ (με δεδομένη και την κούραση, κυρίως, του Φορτούνη, αλλά και του Ποντένσε, από τα συνεχή ματς -- κούραση που ήταν εμφανής και στον αγώνα με τον Αστέρα). Ο Μπουχαλάκης, πέρα από την κούραση, έχει χαμηλό ταβάνι. Ο Φέτφα, εκτός από τη σωματοδομή (που δεν τον βοηθάει στα αμυντικά του καθήκοντα), δεν είχε ποτέ στο ρεπερτόριο του την πίεση στους αντιπάλους.
Δυστυχώς η εικόνα του αγώνα επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω, ενώ απέδειξε ως προβληματική και την επιλογή του Χασάν έναντι του πολύ πιο κινητικού (ενδεχομένως, πάντως, και κουρασμένου) Γκερέρο. Ειδικά ο Μπουχαλάκης, μετά από ένα, παραδόξως, καλό ξεκίνημα, στο οποίο προσπαθούσε να βγαίνει πάντα πρώτος στη μπάλα, παίρνει –δικαιολογημένα- τη κίτρινη κάρτα στο 21΄ και, μέχρι να γίνει αλλαγή 15 λεπτά αργότερα (που, παρεμπιπτόντως, δεν θα τον καταστρέψει, αφού δεν είχε να κάνει με την απόδοση, αλλά με την κάρτα) κάνει άλλες δύο φάσεις για κίτρινη (με την πρώτη να αποτελεί ορισμό, και αυτό ας το έχουμε στο μυαλό μας όταν γκρινιάζουμε --ξανά-- για τη διαιτησία).
Λίγα πράγματα ακόμα: καλή απόδοση, στα δικά μου μάτια, από τον Γιαννιώτη. Καλός, μέχρι την αχρείαστη (σωστή, πάντως) δεύτερη κίτρινη κάρτα και ο Τσιμίκας, ο οποίος πιστώνεται και μια καταπληκτική επέμβαση με τάκλιν σε τετ α τετ παίκτη της Μπέτις. Καταπληκτική (όπως το είδα, η καλύτερή του από τότε που επέστρεψε στο Λιμάνι) εμφάνιση από τον, νομίζω αλάνθαστο, Ομάρ (χαρακτηριστικό ότι η Μπέτις προσπαθούσε κυρίως να αναπτυχθεί από τα δεξιά, αφού ο Ομάρ κάλυπτε εντυπωσιακά την αριστερή της πλευρά).
Προβληματάκια και από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς: ο Βούκοβιτς κάνει ένα λάθος ασυγχώρητο για επίπεδο Ολυμπιακού, το οποίο αρκεί για να ακυρώσει τις, κυρίως, θετικές επεμβάσεις και τοποθετήσεις του. Με λαθάκια και ο Μερία, ο οποίος, πάντως, έβγαλε σε κάποιες φάσεις αξιοσημείωτη και εντυπωσιακή ψυχραιμία (άγνοια κινδύνου, ίσως) για τη --δεδομένη-- απειρία του. Προσοχή: το «προβληματάκια» δεν σημαίνει «κακό». Αντίθετα με την άποψη των πολλών, στα δικά μου μάτια, η μάχη χάθηκε στο κέντρο και στην αναποτελεσματική/αδύναμη αμυντική προσπάθεια των πλάγιων μέσων και όχι από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο.
Για τον Μπουχαλάκη τα είπαμε. Ο Καμαρά ανέβηκε --όπως και όλη η ομάδα-- στο δεύτερο ημίχρονο, και είχε και ένα πολύ καλό σουτ. Ο Φορτούνης ήταν κουρασμένος από το ξεκίνημα του αγώνα, κάτι που γινόταν όλο και περισσότερο εμφανές όσο περνούσε η ώρα. Μέτριος και ο Ποντένσε: κάνει κάποιες καλές κούρσες, δεν του βγήκαν οι τρίπλες, ενώ κάνει και κακή εκτέλεση (το έχουμε ξαναπεί ότι το σκοράρισμα δεν φαίνεται το καλό του σημείο) σε μία από τις τρεις τεράστιες ευκαιρίες του Ολυμπιακού.
Λίγος και ο Χασάν: με το κέντρο μπλοκαρισμένο, ο πολύ πιο βαρύς από τον Γκερέρο, Χασάν, φαινόταν τελείως ασύνδετος με την ομάδα. Υποθέτω ότι κόπηκε και μία, τουλάχιστον, φορά με ανύπαρκτο οφσάιντ, κατέστρεψε (γιατί έτσι όπως κάνει την ενέργεια, το «έχασε» είναι φτωχό ρήμα) μια τεράστια ευκαιρία απέναντι σε σχεδόν κενό τέρμα (στη συνέχεια της φάσης του τετ α τετ του Ποντένσε) και, γενικά, δεν έχει θετικό πρόσημο.
Αρνητική εμφάνιση από τον Φέτφα. Και για να μη σταθώ στη μηδενική του αγωνιστική προσφορά (με μοναδικό σημείο αναφοράς την αδιανόητη ευκαιρία που χάνει απέναντι στον τερματοφύλακα της Μπέτις) θα σταθώ στη στιγμή της αλλαγής του, όταν ο Φέτφα αποχωρεί με βηματάκια από τον αγωνιστικό χώρο, προσπαθώντας να αξιολογήσω τι από όλα είναι χειρότερο: ή το να βγει σερνάμενος αντικατοπτρίζει τη φυσική του κατάσταση (ατομικό πρόγραμμα μέχρι --τουλάχιστον-- τον Νοέμβρη μπας και μπορέσει να ξαναπαίξει ποδόσφαιρο) ή είναι στρατηγική επιλογή του ίδιου ή του Μαρτίνς (πρόβλημα στο εγκέφαλο -- δεν θα αναφερθώ στις τεράστιες, πρόσφατες, ευρωπαϊκές επιτυχίες του Ολυμπιακού, αλλά στο ότι με αυτή την ισοπαλία πιθανότατα ολοκληρώνεις τον Δεκέμβρη τις ευρωπαϊκές σου υποχρεώσεις) ή ήταν ξενέρωμα από την αλλαγή (εξέδρα μέχρι να βάλει μυαλό).
Λίγα πράγματα και από τις αλλαγές: ο Νάτχο συμμαζεύει τη κεντρική γραμμή (με τον Ολυμπιακό να αλλάζει --γενικότερα-- τοποθέτηση στο δεύτερο ημίχρονο), αλλά δεν κάνει ούτε μία ενέργεια που να αποτελεί σημείο αναφοράς. Ο Χριστοδουλόπουλος μπαίνει σε ένα χρονικό σημείο που η εξέδρα έχει πάρει φωτιά, αλλά δύο λεπτά μετά η ομάδα μένει με δέκα παίκτες και ο ενθουσιασμός/πίεση εξανεμίζονται μπροστά στο κίνδυνο της ήττας. Ο Τοροσίδης μπαίνει για να αναλάβει τη κενή θέση του Τσιμίκα (την οποία αρχικά κάλυψε ο Καμαρά) και, παρότι η Μπέτις συνεχίζει να πιέζει «υπεράριθμα» από τα αριστερά μας, κρατά με συνέπεια τη θέση.
Κακή βραδιά για τον Μαρτίνς, σε έναν αγώνα που πλήρωσε όλα τα φανερά του λάθη (χθεσινά και γενικότερα): η έλλειψη rotation είχε ως αποτέλεσμα έναν πολύ κουρασμένο Φορτούνη και Μπουχαλάκη (και κάμποσους ακόμα παίκτες δίχως φρεσκάδα), ενώ οι Γκιγιέρμε και Νάτχο δεν έχουν αγώνες με την ομάδα. Οι Μπουχαλάκης και Φέτφα δικαίωσαν με την απόδοσή τους όσους (και ήμασταν πολλοί) έβρισκαν λάθος τη συμμετοχή τους στον αγώνα. Ο Χασάν δεν δικαίωσε τις προσδοκίες του Μαρτίνς, αφού οι αδυναμίες --που διαβάζαμε-- πως έχει η Μπέτις στο ψηλό παιχνίδι δεν φάνηκαν, ενώ το βαρύ σκαρί του Χασάν εμπόδισε την πίεση που ο Ολυμπιακός προσπαθούσε να βγάλει ψηλά (ειδικά σε σύγκριση με τον τρόπο παιχνιδιού του Γκερέρο).
Ο Ολυμπιακός είχε ένα πεταμένο πρώτο ημίχρονο: ο Μαρτίνς διόρθωσε, κατά μία έννοια, το λάθος του με τον Μπουχαλάκη («χάνοντας» μία αλλαγή), αλλά δεν μπορούσε να βρει τρόπο για να αντιμετωπίσει το εξαιρετικό passing game των Ισπανών (με κινητήριο μοχλό τον εντυπωσιακό γερόλυκο Χοακίν), που έβγαζε μονίμως δύο παίκτες της Μπέτις να έχουν μπροστά τους έναν του Ολυμπιακού.
Στη γενικότερη εικόνα: στη θεωρία τίποτα δεν χάθηκε από την ισοπαλία, αλλά, στην πράξη, δεν μπορώ να φανταστώ πώς ο Ολυμπιακός θα καλύψει αυτούς τους δύο βαθμούς, ακόμα και αν νικήσει στον εντός έδρας αγώνα τη Μίλαν και πάρει έξι βαθμούς κόντρα στην ομάδα του Λουξεμβούργου. Μοναδική ελπίδα όχι τόσο να βελτιωθούν οι παίκτες, αλλά να βελτιωθεί, μαθαίνοντας από τα λάθη του, ο Μαρτίνς: χωρίς, προφανώς, να έχω εικόνα από τις προπονήσεις, δεν νομίζω ότι ο Ολυμπιακός έχει τη πολυτέλεια να αφήνει τόσο καιρό εκτός ομάδας παίκτες όπως ο Γκιγιέρμε και ο Νάτχο.
Επίσης: αποδεικνύεται και στη πράξη ότι τόσο η γραμμή κρούσης, με Γκερέρο και Χασάν, όσο και το αμυντικό δίδυμο, με Βούκοβιτς, Μιράντα και Μεριά, έχουν ζητήματα όταν αυξάνει ο βαθμός δυσκολίας (θυμίζω ότι ανεβασμένο βαθμό δυσκολίας έχουν και τα ντέρμπι που έρχονται). Τέλος: αν συνεχιστεί το ξεζούμισμα του Φορτούνη (με δεδομένο ότι η ομάδα δεν έχει το εύκολο σκοράρισμα από τους επιθετικούς της) θα έχουμε μια επανάληψη των περσινών σκηνικών. Οι αντίπαλοι θα μπλοκάρουν με δύο παίκτες τον Φορτούνη, το κουρασμένο σώμα του δεν θα υπακούει στο θολωμένο μυαλό (όσοι έχουν κάνει οποιοδήποτε άθλημα σε, κάπως, σοβαρό επίπεδο το έχουν σίγουρα αισθανθεί) και ο Ολυμπιακός θα κόβεται πάλι στα δύο.
Πολύ καλή παρουσία του κόσμου, ειδικά στο πέταλο της Θύρας 7 (αρκετές φορές ήταν το μόνο κομμάτι του γηπέδου που στήριζε την ομάδα). Έχω την αίσθηση, πάντως, ότι με εξαίρεση ένα διάστημα δέκα περίπου λεπτών κοντά στο 70΄, που όλο το Καραϊσκάκης πήρε φωτιά (κάτι που είχε άμεσο αντίκτυπο και στον αγωνιστικό χώρο), η σχέση πήγαινε λίγο ανάποδα: αντί ο κόσμος να ξεσηκώνεται για να στηρίξει την ομάδα, η ομάδα έπρεπε να κάνει κάτι καλό για να ξεσηκωθεί ο κόσμος.
Διαβάζω διάφορες κριτικές και είναι ίσως η πρώτη φορά που έχω τόσες διαφωνίες: αρχικά, στα δικά μου μάτια, ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου ήταν καλύτερος από τον Ολυμπιακό του πρώτου. Επίσης: όποιος παίκτης αφήνει την ομάδα του με δέκα παίκτες (ειδικά αχρείαστα) παίρνει σίγουρα χαμηλό βαθμό, όμως έως τότε η εμφάνιση του Τσιμίκα ήταν πολύ καλή. Επίσης, δεν θεωρώ ότι για το συγκεκριμένο παιχνίδι αξίζουν εύσημα στον Μαρτίνς: η προετοιμασία (δηλ. το ανύπαρκτο rotation στους τελευταίους αγώνες) ήταν κακή, το στήσιμο της ενδεκάδες κραυγαλέα λανθασμένο, και οι αντιδράσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, στην καλύτερη, αμφιλεγόμενες (τόσο σε επίπεδο τακτικής, όσο και αλλαγών). Και το επαναλαμβάνω: αυτό δεν σημαίνει ότι είναι γενικά κακός ο Μαρτίνς.
Για το τέλος: όσο και να ακούγεται προβληματικό, αφού ο Ολυμπιακός οφείλει να διεκδικεί πάντα το καλύτερο, μετά την περσινή χρονιά (και την αμετροέπεια/αλαζονεία των εξυγιαντών), αυτό που προέχει είναι να έχουμε το μυαλό μας στη Νέα Σμύρνη και
ΘΡΥΛΕ ΓΕΡΑ, ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΞΑΝΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου