Του RedTerso
Όσα γράφονται σε αυτό το κείμενο, δομούνται στη βάση της ανάλυσης οτι η μη πρόκριση στο Βελιγράδι αποτελεί για εμένα τη μεγαλύτερη αποτυχία στη σύγχρονη και λαμπρή ιστορία του μπασκετικού τμήματος (συνοπτικά από το '12 και μετά). Έχουν υπάρξει σε αυτό το διάστημα αποτυχίες: Αποκλεισμός από τη Ρεάλ το '14 στους «8», απώλεια πρωταθλημάτων, αποκλεισμοί από το κύπελλο από το βάζελο, το «μαύρο» τοπ-16 του ’16, η φετινή απώλεια στον τελικό Κυπέλλου, αλλά η αποτυχία πρόκρισης στο Βελιγράδι είναι η κορυφή του παγόβουνου. Για εμένα η χρονιά θεωρείται και επίσημα αποτυχημένη, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των τελικών του πρωταθλήματος. Οπότε είναι σαφές ότι πρέπει να μοιραστούν οι ευθύνες.
Τη βασική ευθύνη σε όλη την ιστορία την έχει η διοίκηση (όπως και σε κάθε άθλημα) μιας και αυτή είναι που παίρνει τις αποφάσεις και διαμορφώνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί η ομάδα. Η διοίκηση λοιπόν μετά την απίστευτη επιτυχία με την back-to-back κατάκτηση της Ευρωλίγκας αποφάσισε να ακολουθήσει ένα συγκεκριμένο μοντέλο οργάνωσης της ομάδας, το οποίο βασίζεται στον --τρομερό-- ελληνικό κορμό, την ανάδειξη και υποστήριξη ελλήνων προπονητών (βλ. Μπαρτζώκας, Σφαιρόπουλος), την εξεύρεση ξένων παιχτών, που θα μπορούσαν να «κολλήσουν» με το σύνολο και να αναδειχθούν μέσα από αυτό. Συμφωνώ απόλυτα με αυτό το μοντέλο, ειδικά αν σκεφτούμε ότι βρισκόμασταν στην καρδιά της οικονομικής κρίσης (φορολογία, έλλειψη οικονομικών πόρων/ρευστότητας, μισοάδειο γήπεδο κτλ). Αυτό όμως το μοντέλο δεν φρόντισαν οι ίδιοι να το εξελίξουν και να το προστατέψουν. Κορυφαίοι παίχτες (Χάινς) χάθηκαν επειδή δεν έγινε πρόωρη διαπραγμάτευση στα συμβόλαιά τους ή όταν έγινε, χάθηκαν για λίγες δεκάδες χιλιάδες ευρώ. Επίσης, επειδή οι επιτυχίες συνέχισαν να έρχονται (γιατί είναι τεράστια επιτυχία στο νέο περιβάλλον του ευρωπαϊκού μπάσκετ ο Ολυμπιακός να φτάνει σε δύο τελικούς, παρόλο που τους έχασε), οι πρόεδροι του Ολυμπιακού άρχισαν να δείχνουν αλαζονική συμπεριφορά ακόμα και προς τον κόσμο της ομάδας (βλ. «ο δικός μας τρόπος και σε όποιον αρέσει», «ο Ολυμπιακός δεν διοικείται μέσω Facebook).
Το βασικότερο πρόβλημα που προκύπτει από το παραπάνω είναι οτι ξεκινάει ο σχεδιασμός της χρονιάς το περασμένο καλοκαίρι και παρόλο που αυξάνεται (λίγο μεν, αλλά συμβαίνει) το μπάτζετ δεν γίνεται μια υπέρβαση για να «χτιστεί» όσο καλύτερα γίνεται η ομάδα εν όψει του τεράστιου στόχου. Επίσης μέσα στη χρονιά παρόλο που η πραγματικότητα «φωνάζει» ότι υπάρχει πρόβλημα στη στελέχωση (περιφέρεια) ή από τους τραυματισμούς (βλ. Τιλί) δεν «σπάνε τον κουμπαρά» για να φέρουν κάποιους παίχτες με δεδομένη ποιότητα, που θα βοηθήσουν αλλά στρέφονται σε λύσεις-λαχεία όπως ο Γουίλτζερ (καλά στοιχεία, αξίζει να προσεχτεί) και ο Μπομπι Μπράουν (κάποτε κορυφαίος, σήμερα παλαίμαχος). Επίσης ενώ τα τελευταία χρόνια έχουμε πολύ άσχημα αποτελέσματα από τραυματισμούς και ακόμα μεγαλύτερα στην αποθεραπεία στέκει ακλόνητο το ιατρικό επιτελείο (που έδωσε το πράσινο φως για την αφαίρεση των κάλων). Το κομβικό πρόβλημα όμως έγκειται στον σχεδιασμό της ομάδας το καλοκαίρι σε συνεργασία με τον προπονητή, όταν επιλέχτηκε να αλλάξει ο αγωνιστικός προσανατολισμός της ομάδας από έναν προπονητή που δεδομένα δεν μπορούσε να υποστηρίξει αυτή την αλλαγή. Και εφόσον αυτό επιλέχτηκε έπρεπε να στηριχθεί έμπρακτα με τις πρώτες επιλογές του Σφαιρόπουλου στη στελέχωση και όχι τις τριτοτέταρτες (βλέπε για παράδειγμα τον Ρόμπερτς τη στιγμή που ο κόουτς είχε ζητήσει τον Άαρον Τζάκσον). Για να προλάβω τις πιθανές αντιδράσεις σε αυτό το σημείο να πω ότι καλώς επιλέχτηκε η ομάδα να πορευτεί με τον Σφαιρόπουλο, αλλά έπρεπε να προσεχτεί πάρα πολύ το κομμάτι της στελέχωσης και της υποστήριξης του πλάνου και συνακόλουθα της διόρθωσής του, όταν φάνηκε ότι υπάρχουν διάφορα προβλήματα. Αυτά για τους Αγγελόπουλους.
Αυτός που φέρει πλέον ακέραιη την ευθύνη της αποτυχίας είναι ο Σφαιρόπουλος. Όσοι θυμούνται παλιότερα αλλά και πιο πρόσφατα κείμενα, θα ξέρουν την άποψή μου ότι ο Σφαιρόπουλος είναι αρκετά καλός προπονητής (σίγουρα όχι στο κλαμπ των κορυφαίων) και ότι καλώς στηρίχτηκε από τη διοίκηση. Όμως πλέον βαρύνεται από την αποτυχία, η οποία ό,τι και αν γίνει δεν μπορεί να ισορροπηθεί. Το μεγάλο και αφετηριακό λάθος του κόουτς είναι ότι προσπάθησε να αλλάξει τη δική του αγωνιστική φιλοσοφία το καλοκαίρι αποκτώντας παίχτες που θα μπορούσαν να «υπηρετήσουν» ένα πιο επιθετικογενές μπάσκετ, χωρίς να μπορεί ο ίδιος να το υποστηρίξει. Επέλεξε να αποκτήσει γκαρντ που δεν έχουν την άμυνα (είτε την ατομική είτε την ομαδική μέσω του μάκρους και της σωματοδομής στη συνολική λειτουργία) ως κορυφαίο χαρακτηριστικό τους (βλ. Ρόμπερτς και Στρέλνιεκς) και ταυτόχρονα δεν επέλεξε έναν defensive stopper στη θέση του σέντερ (ο Μακλίν μόνο αυτό δεν είναι), για να καλύψει τις δεδομένες αμυντικές τρύπες που θα παρουσιάζονταν. Αν είχε επιλέξει ένα μπασκετικό μοντέλο που θα βασιζόταν στην καλύτερη επιθετική λειτουργία ακόμα και αν θυσίαζε «στοιχεία» της άμυνας και κυρίως μπορούσε να το υποστηρίξει θα μιλάγαμε σε άλλη βάση. Όμως στη μέση της χρονιάς φάνηκε ότι η λογική του δεν μετατοπίστηκε καθόλου και αυτό φάνηκε και από τις δηλώσεις του για νίκες ακόμα και με 50 πόντους. Όμως η πραγματικότητα ήταν αμείλικτη και οι παίχτες που ο ίδιος επέλεξε (ακόμα και αν δεν ήταν οι πρώτες του επιλογές) δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν στα «θέλω» του προπονητή. Και κάπου εκεί ξεκίνησε το πρόβλημα, που όσο περνούσε ο καιρός γιγαντώθηκε.
Όλα τα παραπάνω φτάνουν μέχρι τις τελευταίες αγωνιστικές της κανονικής περιόδου. Γιατί από τη στιγμή που πέρασε και το χρονικό όριο των αντικαταστάσεων ή των προσθηκών (η ακατανόητη εν τέλει απόκτηση Μπράουν), τότε ο προπονητής θα έπρεπε να προετοιμάσει την ομάδα για τα play-off με δεδομένο το ρόστερ. Και φτάνουμε στη σειρά με τη Ζαλγκίρις... Όπως έχω ξαναγράψει αν κάποιος μας έλεγε στην αρχή της χρονιάς οτι στη σειρά των αγώνων θα «πέσουμε» πάνω στους Λιθουανούς με πλεονέκτημα έδρας σίγουρα θα πανηγυρίζαμε. Όμως η πραγματικότητα μας διέψευσε και σε αυτό τη μεγαλύτερη ευθύνη απ' όλους τη φέρει ο Σφαιρόπουλος. Και ναι, είναι υπαρκτή απόλυτα η δικαιολογία των τραυματισμών. Όμως συνολικά ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε δίκαια από μια τρομερά δουλεμένη ομάδα που υστερούσε όμως σαφέστατα σε ατομικό ταλέντο (εκτός από τον Πάνγκος, τον Ντέιβις και τον Γιανκούνας δεν νομίζω ότι θα θέλαμε κάποιον από το ρόστερ της). Το συνολικό φετινό σκορ απέναντι στους Λιθουανούς ήταν 1-5 και αυτό λέει πάρα πολλά πράγματα από μόνο του.
Ας δούμε σε συντομία τα λάθη του Σφαιρόπουλου στη σειρά με τη Ζαλγκίρις:
- Η Ζαλγκίρις είναι ομάδα που φέρει ατόφια τη σφραγίδα του προπονητή της. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι μάγος ο Γιασικεβίτσιους (δεν υπάρχουν τέτοιοι στην προπονητική), απλά έχει δουλέψει απίστευτα τη λειτουργία της ομάδας του. Ακόμα και εμείς που είμαστε οπαδοί καταφέραμε να βγάλουμε μια εικόνα και να μελετήσουμε τον τρόπο παιχνιδιού της Ζαλγκίρις. Όποιος έχει όρεξη ας διαβάσει τα σημεία κλειδιά στον τρόπο παιχνιδιού της. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε σε κανένα σημείο της σειράς να την αντιμετωπίσει. Και αυτό είναι ευθύνη του προπονητή.
- Στο πρώτο και ίσως κομβικότερο παιχνίδι της σειράς παρόλο που έχουμε πάρει διαφορές, τις χάνουμε πάρα πολύ εύκολα και φτάνουμε στο σημείο να χάσουμε με απολύτως πανομοιότυπο τρόπο με τον τρόπο που χάσαμε στο τελευταίο παιχνίδι της κανονικής περιόδου: «Κόψιμο» του Πάνγκος στη base-line, κίνηση του Μιλάκνις στη γωνία, back-screen από το τεσσάρι και... εκτέλεση. Το δις εξαμαρτείν...
- Στο τρίτο παιχνίδι της σειράς κάνει πάρτι ο Ντέιβις (ψέματα, σε όλη τη σειρά έκανε) στην ρακέτα μας. Η ομάδα προσπαθεί να ακολουθήσει και εκεί ξεκινάει το μαρτύριο της επανάληψης. Κίνηση του Πάνγκος στην κορυφή, σκριν από τον Γιανκούνας, pop out, είτε στην κορυφή, είτε στα πλάγια από τον ίδιο και εκτέλεση. 6 διαδοχικοί πόντοι με τον ίδιο τρόπο και μετά η Ζαλγκίριο Αρίνα κατηφόρισε.
- Και φτάνουμε στο χτεσινό παιχνίδι. Η ομάδα για να υπάρξει έστω η πιθανότητα να δοκιμάσει την τύχη της είναι σαφές ότι πρέπει να ακολουθήσει τη συνταγή του δεύτερου παιχνιδιού στο ΣΕΦ: Σκληράδα, άμυνα στο όριο του φάουλ και πίεση στον αντίπαλο. Τίποτα από αυτό δεν έγινε. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε 51 πόντους στο ημίχρονο και 101 συνολικά. Έτσι δεν κερδίζεις ένα «τελικό». Ο Ολυμπιακός προσπάθησε να κλείσει τη ρακέτα του και οι Λιθουανοί σούταραν αμαρκάριστοι στην περιφέρεια (13/24 τρίποντα με 54%). Έτσι δεν μπορείς να κερδίσεις καμία ομάδα. Το χειρότερο είναι ότι η ομάδα μας δέχτηκε 101 πόντους. Είχε να φάει κατοστάρα στην Ευρωλίγκα από το μακρινό 2006...
- Για άλλο ένα παιχνίδι η ομάδα μας είχε επιθετικό πρόβλημα. Η στατικότητα έκανε για ακόμα ένα παιχνίδι την εμφάνισή της. Και σε αυτό το ματς ο μόνος που δίνει κάποιο σχετικά πιο απρόβλεπτο τόνο στην επίθεση είναι ο Ρόμπερτς με τα σουτ και τα φάουλ που κερδίζει. Ο Ρόμπερτς αποσύρθηκε από το παρκέ στο 25ο λεπτό και δεν ξαναγωνίστηκε. Πράγματι είχε πρόβλημα στην προσωπική άμυνα και στις αλλαγές. Όμως όλη η ομάδα δέχτηκε 101 πόντους...
- Το χειρότερο είναι οτι ο κόουτς εκτέθηκε χτες ανεπανόρθωτα από τους παίχτες που είτε ο ίδιος δεν εμπιστευόταν (βλ. Γουίλτζερ) είτε τους είχε περιορίσει τον τρόπο παιχνιδιού τους (βλ. Στρέλνιεκς). Οι δύο αυτοί ήταν οι μόνοι που διασώθηκαν από το ναυάγιο και προσπάθησαν να ανατρέψουν την κατάσταση (μαζί με τον συγκλονιστικό για άλλη μια φορά --τουλάχιστον στην άμυνα-- Παπανικολάου). Ο Στρέλνιεκς είναι ένας πολύ καλός παίχτης που ποτέ όμως ο κόουτς δεν προσπάθησε να υποστηρίξει το παιχνίδι του (όπως αντίστοιχα δεν είχε υποστηρίξει πέρυσι τον Γκριν) και ο ίδιος όταν πήρε πρωτοβουλίες τις αξιοποίησε. Αντίστοιχα ο Γουίλτζερ διαθέτει τρομερό επιθετικό ταλέντο και ξεμπλόκαρε την ομάδα με τη μαχητικότητά του και το σουτ.
Η διοίκηση οφείλει να αναζητήσει άμεσα τον αντικαταστάτη του Σφαιρόπουλου, ο οποίος θα αναλάβει το καλοκαίρι το χτίσιμο της ομάδας για τη νέα σεζόν. Ας πάει η ομάδα με υπηρεσιακό προπονητή (τον Τόμιτς ή κάποιον άλλο) στους τελικούς και ας γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις για να έρθει στην ομάδα ένας προπονητής που θα ανοίξει το νέο κύκλο για τον μπασκετικό Ολυμπιακό. Αυτός δεν θα πρέπει να είναι κάποιος τυχαίος, αλλά ένας προπονητής πραγματικά σπουδαίος, ο οποίος θα μπορέσει να αξιοποιήσει της σταθερά καλές βάσεις της ομάδας και μέσα από τη δουλειά του θα αναδείξει τις δυνατότητες των παιχτών και του συνόλου.
Πριν κλείσω αυτό το κείμενο θα ήθελα να πω δύο πράγματα ακόμα. Η απώλεια της πρόκρισης στο F-4 (σε αυτό το συγκεκριμένο F-4) καθιστά τη χρονιά αποτυχημένη αυτόματα (έχουμε ήδη μια αποτυχία στο κύπελλο). Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν ασχολούμαστε με το πρωτάθλημα. Η ομάδα χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ και ένα τέτοιο είναι η αλλαγή προπονητή για να διεκδικήσει τις πιθανότητές της για τον τίτλο. Προφανώς τα πάντα είναι εναντίον μας. Έχουμε μειονέκτημα έδρας και οι διαιτητές έχουν φροντίσει να μας κάνουν σαφές το τι θα δούμε στους τελικούς όχι μόνο από το παιχνίδι με το βάζελο στο ΟΑΚΑ, αλλά και σε παιχνίδια με τον Πανιώνιο ή την Αεκ στο ΣΕΦ. Να εξαντλήσουμε τις πιθανότητες με όλη μας την προσπάθεια. Οι αθλητές μας λογικά θα είναι υγιείς μέχρι τότε (αν και με το ιατρικό τιμ μας δεν είμαστε ποτέ σίγουροι) και με πληγωμένο εγωισμό.
Το τελευταίο αφορά εμάς, τον κόσμο και τους οπαδούς. Ας μας γίνει ένα πολύ καλό μάθημα (ακόμα και αν ήρθε με πολύ σκληρό τρόπο) η πορεία της φετινής χρονιάς στο πλάι της ομάδας. Ας θυμηθούμε και ας κάνουμε τη σύγκριση της υποστήριξης του κόσμου στα δύο παιχνίδια με τη Ζαλγκίρις και ας κρίνουμε αν βοηθήσαμε την ομάδα όντως στο πρώτο παιχνίδι, τη στιγμή που ήμασταν καθοριστικός παράγοντας στο δεύτερο. Επίσης ας θυμηθούμε το μισοάδειο και κρύο ΣΕΦ στη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών. Καλά τα όνειρα για το Βελιγράδι, καλή η κριτική στους παίχτες, στη διοίκηση και τον προπονητή, καλές οι «πριονοκορδέλες» στον οποιονδήποτε στην ομάδα, αλλά να σκεφτόμαστε και τις δικές μας ελλείψεις καμιά φορά και ας προσπαθήσουμε να βρισκόμαστε σταθερά και αδιαπραγμάτευτα στο πλευρό της ομάδας.
* * *
ΥΓ1 Επειδή κάποια πράγματα δεν προκύπτουν από παρθενογέννεση, αλλά έχουν συνέχεια, ας ρίξει μια ματιά όποιος ενδιαφέρεται στο κείμενο κριτικής που είχαμε ανεβάσει μετά τον χαμένο τελικό του κυπέλλου. Τα περισσότερα από αυτά που γράφονται συνεχίζουν να ισχύουν, εκτός από το κομμάτι για τους παίχτες. Η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία τους ήταν συγκλονιστική.
ΥΓ2 Ίσχυε, ισχύει και θα ισχύει πάντα: Ολυμπιακός στα εύκολα, ΘΡΥΛΟΣ στα δύσκολα. Δεν αφήνουμε ποτέ μόνη της την ομάδα που μας έχει δώσει τόσες χαρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου