Υπεράσπιση του Παναθηναϊκού

ή αν δεν υπήρχε ο βάζελος, θα έπρεπε να τον επινοήσουμε 

Ακούω και διαβάζω, δεξιά κι αριστερά, διάφορους να επιχαίρουν για την κατάντια της ομάδας με σήμα την αλογοτροφή. Ακούω κουβέντες που τελειώνουν με την επωδό: στα τσακίδια, να πέσει ο βάζελος, «ψόφο», και άλλα τέτοια. Πέραν ότι αυτές οι ιδέες με παραπέμπουν σε άλλες πρακτικές και σε άλλους «οπαδούς» (π.χ., στα μπαόκια που μια ζωή με ξένα κόλλυβα χαίρονται, κι απ’ ό,τι έμαθα το ξανάκαναν προχτές), θα ήθελα να θυμίσω δυο λεπτομέρειες βγαλμένες απ’ τον Θρύλο, όπως τον έμαθα εγώ. 

Του RoD

Και η αρχή (και το τέλος) αυτής της κουβέντας είναι μόνο μία, βγαλμένη απ’ την ιστορία που κουβαλάει η ερυθρόλευκη και ο λαός της και συμπυκνώνεται σε ένα περιεκτικό σύνθημα: Θρύλε σ’ αγαπώ κι ας μου κάνεις γκέλες, μόνο σε παρακαλώ γ@μ@ τους βαζέλες. Κάποιοι θυμόμαστε τα «πέτρινα» και ξέρουμε όχι μόνο τι περνούσαμε τότε, αλλά και τι θέλει η γαύρικη ψυχή: θέλει να βλέπει μια ομάδα που να ξεχειλίζει το πάθος και η δύναμη, ο ακατάπαυστος αγώνας για υπεροχή, για επικράτηση σε κάθε γήπεδο, με κάθε αντίπαλο. Όμως, ταυτόχρονα, ξέρει και ποιος είναι ο αντίπαλος, ο κανονικός αντίπαλος, ο μεγάλος εχθρός, ο αιώνιος, κι όχι ο γιαλαντζί, ο μπουγάτσας, ο ευκαιριακός και τυχάρπαστος. Πάντα και παντού, σ’ όλη την ιστορία των ομαδικών αθλημάτων και του οπαδισμού, σ’ όλες τις χώρες του κόσμου που παίζουν τα κανονικά αθλήματα και έχουν κανονικές κερκίδες, πάντα και παντού θα υπάρχει ο μεγάλος εχθρός, ο βασικός ανταγωνιστής, ο Μοριάρτι, ο Νταρθ Βέιντερ, ο Σάουρον, ο Λεξ Λούθορ. Χωρίς αυτόν, κάτι πάντα θα λείπει. Χωρίς αυτόν, οι νίκες του ήρωα θα είναι πάντα λειψές – μεγάλες μεν, θριαμβευτικές όχι. Κι όπως έλεγε μια παλιά διαφήμιση, «η αξία του ηττημένου δίνει δόξα στον νικητή». Έτσι λοιπόν εγώ τον θέλω τον μεγάλο αντίπαλο, τον θέλω δυνατό (και μέσα στο γήπεδο και απέξω), τον θέλω να περηφανεύεται και να κομπάζει, τον θέλω «Ευρωπαίο» και «πρέσβη» και απ’ όλα, για να έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία κάθε φορά που τον πελεκάω, κάθε φορά που τον ταπεινώνω. Τον θέλω έτοιμο να πάρει το πρωτάθλημα και να παίρνει αυτό που ξέρει να παίρνει καλύτερα απ’ όλους τόσα χρόνια· τον θέλω «πολυμετοχικό» με δέκα Ριβάλντο και να του κάνει πλάκα ο Ερνέστο· τον θέλω κανονικό και υπερόπτη για να του δείχνει τη φανέλα ο Γρηγόρης μες στη Λεωφόρο. Τον θέλω δυνατό, για να φτιάχνουμε ομαδάρες, να παίρνουμε παιχταράδες, και να τον γλεντάμε όπου τον βρίσκουμε, και όχι «Κάτω Ραχούλα» μες στην κατάντια της «σουπερλίγκας», σε ένα πρωτάθλημα χωρίς ανταγωνισμό δηλαδή, που ο Θρύλος το παίρνει κάνοντας πλάκα και χωρίς να χρειάζεται να ιδρώσει και πολύ. Δεν θέλω να ’χω απέναντί μου ένα άδειο κουφάρι, ένα άταφο πτώμα, για να σκυλέψω το ψοφίμι – αυτά μόνο οι βάζελοι χαίρονται να τα κάνουν (ας μην πιάσω το μπάσκετ τώρα και δεν τελειώσει ποτέ αυτό το κείμενο). Ούτε θέλω να περιμένω χρόνια μέχρι να ξαναέρθει στην α΄ εθνική για να τον περιλάβω ξανά. Τον θέλω κανονικό για να είναι ακόμα μεγαλύτερη η ηδονή κι ακόμα μεγαλύτερο το κλάμα των χορτοφάγων «οπαδών» του (που είναι πρωταθλητές στο μάσημα σανού), όταν βλέπουν την πλάτη μας και το μόνο που ξέρουν να κάνουν τόσα χρόνια είναι να πετάνε λάσπη (έτσι τους μάθανε να κάνουν για να μη βλέπουν τα αίσχη τους και τα χάλια τους). Δεν είναι πραγματικοί μου αντίπαλοι οι δικέφαλες κότες, όπως δεν είναι πραγματικοί μου αντίπαλοι οι πανιώνιοι και οι ατρόμητοι και όποιοι άλλοι ευκαιριακά τυχαίνει να βρεθούν στα πάνω τους, να κάνουν μερικές καλές εμφανίσεις ή πορείες. Εμένα ο εχθρός μου μόνο ο βάζελος είναι. Και μόνο μ’ αυτόν απέναντι έχει νόημα όλο αυτό.

* Για να θυμούνται οι νεότεροι: Επειδή ακούγονται διάφορα τραγελαφικά, τον βάζελο θέλω να τον ξεφτιλίζουμε μες στα γήπεδα, όταν είναι ή νομίζει ότι είναι δυνατός. Αλλά, κάποιες γενιές Ολυμπιακών δεν ξεχνάμε την προσπάθειά του Καπετάν-βρυκόλακα να κάνει τον Ολυμπιακό παράρτημα του βάζελου. Τότε που ένας άλλος πρόεδρος είχε δει μόνο τα (κλεμμένα) φράγκα του Κοσκωτά και είχε αφήσει τον Ολυμπιακό στη μοίρα του – χωρίς να εξασφαλίσει τη διάδοχη κατάσταση και το μέλλον του συλλόγου, παρότι και χρόνια στην πιάτσα ήταν και επιτυχημένος πρόεδρος ήταν. Τότε που έσκασε η φούσκα του Κοσκωτά και τα ρουμπίνια του Ανάργυρου (τι ποιος είναι ο Ανάργυρος, ρε παιδιά; ) και ο Θρύλος παρέπαιε, εντός και εκτός γηπέδων (χωρίς ουσιαστικά διοίκηση, με διοίκηση πρωτοδικείου, Μπανασάκηδες κ.λπ.). Τότε που ο Αργύρης ο τρομερός είχε πλευρίσει την οικογένεια για να μεταβιβάσει (να δωρίσει) το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ στους Βαρδινογιάννηδες (!). Ευτυχώς που υπήρχε τότε η 7… και όχι μόνο γλιτώσαμε, αλλά άνοιξε κι ο δρόμος για να γραφτεί ιστορία. Αλλά είπαμε: αυτά τα κάνουν μόνο οι βάζελοι. Εμείς τους θέλουμε μες στα γήπεδα, δυνατούς, έτοιμους, πλυμμένους και στην πένα, για να τους κερνάμε αυτό που τους αξίζει.

* Απαραίτητη σημείωση: Έσκασα που χάσαμε απ’ αυτό το κουφάρι στο πρωτάθλημα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί σήκωσαν κεφάλι οι «εξυγιαντές» που τον έχουν πάρει ψηλά τον αμανέ φέτος. Και ναι, φέτος, οι εχθροί ξέρουμε ποιοι είναι –έχουν διπλά κεφάλια, τρομάρα τους– και ζούμε μόνο για ένα πράγμα: να τους ταπεινώσει η ομάδα όλους μαζί, τώρα που είναι δυνατοί –και βγαίνουν και διατυμπανίζουν πόσο δυνατοί είναι κυρίως εκτός γηπέδου–, να τους ταπεινώσει μια και καλή και να μην ξανασηκώσουν κεφάλι στον αιώνα τον άπαντα. Αλλά έσκασα και για έναν ακόμα λόγο: γιατί έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται, μετά από χρόνια πολλά, πάρα πολλά, το «παίχτες πουλημένοι, ο Θρύλος δεν πεθαίνει». Γιατί έβλεπα τους δικούς μας χωρίς το πάθος, χωρίς την αποφασιστικότητα, χωρίς τη θέληση που έχω ταυτίσει από παιδάκι με την ερυθρόλευκη. Ελπίζω η αλλαγή που διαφαίνεται στα τελευταία ματς να είναι η αρχή της αντεπίθεσης και όχι αναλαμπές. Πραγματικά το εύχομαι. Γιατί τότε κάτι κούλες και κάτι μπαοκάκια δεν θα ξέρουν (πάλι) πού να κρυφτούν.

* Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η Νέμεση του βάζελου θα είμαστε εμείς: