Του Dr. Jekyll
Η αρχική ενδεκάδα ήταν: Καπίνο, Κούτρης (αριστερό μπακ), Βούκοβιτς (αριστερός κεντρικός αμυντικός), Ρέτσος (δεξιός κεντρικός αμυντικός), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Ρομαό (εξάρι), Οφόε (οκτάρι), Μάριν (αριστερός μέσος), Φορτούνης (πίσω από τον επιθετικό), Καρσελά (δεξιός μέσος) και Μπεν (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν: στο 70΄ ο Σεμπά (Φορτούνης -- με τον Μάριν να περνά στη θέση του «οργανωτή» και τον Σεμπά στην αριστερή πτέρυγα), στο 72΄ ο Ζντιέλαρ (να αγωνίζεται ως εξάρι, με τον Ρομαό να παίζει ως δεξιός κεντρικός αμυντικός και τον Ρέτσο να μετακινείται αριστερά), και στο 87΄ ο Σιώπης (Μάριν, με τον Οτζίτζα να περνά ως οργανωτής, και τους Ζντιέλαρ, Σιώπη να θωρακίζουν την αμυντική λειτουργία του κέντρου).
Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε δύο φορές, τη πρώτη στο 22΄ με τον Καρσελά (απευθείας εκτέλεση φάουλ), και τη δεύτερη στο 51΄ με τον Φορτούνη (κεφαλιά από καταπληκτική σέντρα του Κούτρη). Οι Σέρβοι ισοφάρισαν στο 33΄ με τον Σουμά (από ασταθή απόκρουση του Καπίνο -με τη μπάλα, πάντως, να σκάει μπροστά του) και στο 84΄ με τον Τζούρτζεβιτς.
Τέλος καλό, όλα καλά, και ο στόχος (πρόκριση στα πλέι-οφ του Ch.L) επετεύχθη. Όμως: αν η εμφάνιση στο Βελιγράδι άφηνε περιθώρια για προβληματισμούς, ο αγώνας στο Καραϊσκάκης ανέδειξε σημαντικές αδυναμίες, που απαιτούν άμεσα διόρθωση. Η ευρωπαϊκή πορεία θα συνεχιστεί έτσι κι αλλιώς (ο χαμένος του ζευγαριού με τη Ριέκα πηγαίνει απευθείας στους ομίλους του Europa), αλλά για τη συμμετοχή στο Champions League απαιτείται η ομάδα να εμφανιστεί περισσότερο συγκεντρωμένη και πολύ καλύτερη αμυντικά και επιθετικά.
Το ημερολόγιο έδειχνε 2 Αυγούστου και το σκορ του πρώτου αγώνα (1-3) έχριζε τον Ολυμπιακό απόλυτο φαβορί. Σχετικά με το δεύτερο: όσο και να μη μας αρέσει, οι παίκτες είναι άνθρωποι και είναι αδύνατο να μη χαλαρώσουν με δεδομένο το σκορ πρόκρισης. Σχετικά με το πρώτο: είναι λογικό (ναι, και ας μην μας αρέσει ούτε αυτό), η ομάδα να μην είναι έτοιμη στις 2 Αυγούστου. Όμως: μια ομάδα που είναι σοβαρή δεν χαλαρώνει (και αυτό το έχουμε δει και στο παρελθόν), ενώ η αναμονή για να ετοιμαστεί η ομάδα (και αυτό το έχουμε δει στο πολύ πρόσφατο παρελθόν) κάποιες φορές κρατάει μήνες (πέρυσι, για παράδειγμα, η ομάδα δεν ετοιμάστηκε ποτέ).
Στα ατομικά: Στα δικά μου μάτια, κανείς παίκτης της βασικής ενδεκάδας δεν έπιασε καλή απόδοση. Με εξαίρεση τον Κούτρη (που έχει τη δικαιολογία πως ο Μάριν δεν βοηθούσε καθόλου πίσω, με αποτέλεσμα να βρίσκεται συχνά αντιμέτωπος με δύο παίκτες) και τον Μπεν (που με τόσο αναιμική επιθετική λειτουργία δεν τροφοδοτήθηκε -- και ας έτρεχε πέρα δώθε για να πιέσει), όλοι οι υπόλοιποι έκαναν μέτριο έως κακό παιχνίδι: ευθύνη του Καπίνο στο πρώτο γκολ (μερίδιο, έστω), κακή αμυντική λειτουργία, που δεν μπορεί παρά να βαραίνει, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, και τα δύο στόπερ (ο Βούκοβτις πάντως είχε καλές τοποθετήσεις μεν, αλλά δεν είχε ούτε μακρινή μεταβίβαση, ούτε ταχύτητα -- προφανώς και οποιαδήποτε σύγκριση είναι άτοπη ακόμα, αλλά αν αποκτήθηκε με γνώμονα τις κεφαλιές, τότε μπορούσαμε να μείνουμε με Μποτία και Ντα Κόστα).
Ο Φιγκέιρας (χωρίς να παίρνει, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, καθόλου βοήθειες από τον Καρσελά) ήταν κακός, ο Ρομαό χωρίς να είναι κακός δεν επανέλαβε τις καλές τελευταίες του εμφανίσεις, ο Οτζίτζα ήταν καλός ανασταλτικά (έπεφτε όσο κυλούσε ο αγώνας), αλλά ήταν τραγικός στην ανάπτυξη με συνεχείς λανθασμένες μεταβιβάσεις, ο Καρσελά είχε καλά διαστήματα, χωρίς όμως συνέχεια και χωρίς να δίνει βοήθειες πίσω (στο δεύτερο ημίχρονο, πάντως, είχε και κάποιες επιστροφές), ενώ οι Μάριν και Φορτούνης κινήθηκαν σε ρηχά νερά (με τον Κωστάκη να εισπράττει δυσαρέσκεια, αλλά να πετυχαίνει --ια να μην ξεχνιόμαστε-- και το τέρμα που κλείδωσε την πρόκριση).
Το τέλος του αγώνα βρήκε τον Ολυμπιακό νικητή (δηλαδή στην επόμενη φάση) και τα στατιστικά να δείχνουν πως η Παρτιζάν είχε 11 ευκαιρίες για γκολ, με 7 εντός στόχου (το αντίστοιχο της ομάδας μας ήταν 6-4), είχε εκτελέσει 7 κόρνερ (2 ο Ολυμπιακός), ενώ είχε περισσότερες κερδισμένες φάσεις στα στημένα από αυτό που θα πρέπει να επιτρέπει μια ομάδα με εύρυθμη αμυντική λειτουργία και είχε χάσει τεράστια ευκαιρία στο 86΄ για να κάνει το σκορ 2-3 (και να περάσουμε ένα άκρως αγχωτικό τελευταίο πεντάλεπτο).
Με τον Οτζίτζα Οφόε (κυρίως) και τον Ρομαό σε κακή (από θέμα ανάπτυξης) ημέρα, οι Σέρβοι κέρδισαν τη μάχη του κέντρου. Αν ο Ζιλέ είναι το εργαλείο που χρειάζεται ο Χάσι για να βελτιώσει την ανάπτυξη, ας αποκτηθεί χθες (κι ας φαίνεται σε εμάς παράλογη μια μεταγραφή ενός 33χρονού με τέτοιο κόστος). Με τους Καρσελά και Μάριν να μην επιστρέφουν για να βοηθήσουν στην άμυνα τόσο ο Φιγκέιρας (που γενικότερα ήταν σε κακή ημέρα), όσο και ο Κούτρης είχαν να αντιμετωπίσουν δύο παίκτες. Τα μαθηματικά δεν βγαίνουν... Μετά την καταπληκτική του απόδοση στο Βελιγράδι, ο Μπεν (απ)έδειξε πως η ικανότητα ενός επιθετικού έχει να κάνει και με τη συνολική λειτουργία της ομάδας (με λίγα λόγια, για να κρίνουμε τους επιθετικούς μας καλό είναι να βλέπουμε και πόσο τροφοδοτούνται από τους υπόλοιπους παίκτες).
Στη φάση του δεύτερού μας γκολ, στην περιοχή της Παρτιζάν υπάρχουν τρεις παίκτες με τη ριγωτή (ο Μάριν, που δίνει τη πάσα στον Κούτρη για να βγάλει ανενόχλητος τη σέντρα διαβήτη, είναι ο τέταρτος). Σχεδόν σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα (με εξαίρεση, προφανώς, τα στημένα) υπήρχε ένας ή κανένας. Το τρίδυμο Μάριν, Φορτούνης, Οτζίτζα ακόμα δεν αποδίδει επιθετικά. Στο μέλλον, μπορεί να αποδειχθεί χρυσάφι, αλλά με δεδομένη την αδυναμία των δύο πρώτων να μαρκάρουν, η ταυτόχρονη χρησιμοποίησή τους (ειδικά από τη στιγμή που δεν έχουν μάθει να βρίσκονται), μάλλον κρίνεται αρνητική για τα δύο παιχνίδια που έρχονται.
Από τις τρεις αλλαγές, μακράν η πιο πετυχημένη --σε θέμα απόδοσης-- του Ζντιέλαρ, ο οποίος φαίνεται --στα δεκάλεπτα που έχει χρησιμοποιηθεί-- εμφανώς βελτιωμένος μετά τον περυσινό δανεισμό. Και επειδή έχουμε όλοι τις συμπάθειες (και αντιπάθειες) μας: ο Μάρτινς δεν μπορεί ούτε ως αλλαγή να βοηθήσει τη φετινή ομάδα;
Δύο ακόμα σημειώσεις: Ένα γκολ από φάουλ και μια τεράστια ευκαιρία (η κεφαλιά του Βούκοβιτς), από τα στημένα. Καλό σημάδι, ειδικά για ένα πρωτάθλημα που ούτε σε δύο αγώνες δεν σε παίζουν ανοιχτά. Επίσης: Η αμυντική λειτουργία εξακολουθεί να είναι προβληματική: και στις στημένες φάσεις, και γενικότερα. Όμως οι μπαλιές στην πλάτη της άμυνας (θυμίζουμε ότι μέχρι και η Σπάρτη πέρυσι είχε βγάλει φάσεις τετ α τετ, εκμεταλλευόμενη αυτή τη τρανταχτή μας αδυναμία) έχουν περιοριστεί κι ας εξακολουθεί η άμυνα να πιέζει ψηλά.
Και για να μην ξεχνιόμαστε: πέρυσι, τέτοια εποχή μετρούσαμε έναν αποκλεισμό και δύο ενενηντάλεπτα με μιάμιση ευκαιρία. Φέτος, επόμενη φάση και πέντε γκολ. Από την άλλη, όσο και αν η λογική προτρέπει, στις αρχές του Αυγούστου, για σύνεση και υπομονή, το γεγονός ότι η ομάδα έχει ενάμιση χρόνο να τσουλήσει την μπάλα και έναν χρόνο που το Καραϊσκάκης από απόρθητο κάστρο μετατράπηκε σε παιδική χαρά, είναι ρεαλιστικό οι οπαδοί να αγχώνονται και να περιμένουν άμεση βελτίωση (τα καλά σκορ --όπως το 1-3-- κρύβουν τις αδυναμίες, αλλά στην πρώτη στραβή η συναισθηματική μνήμη ενεργοποιείται και τα αντανακλαστικά προκαλούν ένταση και θυμό).
Καλή και η κερκίδα -- ειδικά σε κάποια διαστήματα. Μάθαμε να βρίζουμε και στα σέρβικα -σε υβρεολόγιο μπορούμε πλέον να παινευτούμε πως κατέχουμε κάμποσες ξένες γλώσσες, σχεδόν γεμίσαμε το γήπεδο αρχές Αυγούστου, και χαρήκαμε με μια --σημαντική-- πρόκριση. Προσωπικά, πάντως, ζηλεύω την εικόνα ενός γηπέδου --όπως του Ερυθρού Αστέρα, αλλά και της Παρτιζάν-- που στη φωνή συμμετέχει όλο το γήπεδο και όχι μόνο το ένα (άντε, και το απέναντι) πέταλο. Το ποδόσφαιρο είναι (και) θέαμα, αλλά ο Ολυμπιακός είναι κάτι πολύ σημαντικότερο για να αντιμετωπίζεται ως μια ταινία σε θερινό σινεμά...
Και κάτι τελευταίο: Η Παρτιζάν πέρυσι πέτυχε τους στόχους της με όπλο την επιθετική της λειτουργία (πήραμε μια γεύση στο Καραϊσκάκης). Η Ριέκα (νταμπλούχος Κροατίας) διαβάζω πως βασίζεται στη σωστή αμυντική λειτουργία. Ο Ολυμπιακός μια χαρά εκμεταλλεύτηκε τον ηλίθιο ενθουσιασμό των Σέρβων και τους κενούς χώρους στο Βελιγράδι -- ειδικά απέναντι σε πιο αδύναμες ομάδες, πάντα βολεύει ο πρώτος αγώνας να γίνεται εκτός έδρας. Με τη Ριέκα κενοί χώροι δύσκολα θα υπάρξουν -- πόσο μάλλον που ο πρώτος αγώνας γίνεται στην έδρα μας. Στα δύο τελευταία φιλικά που ο αντίπαλος έπαιξε σωστά στην άμυνα (Λόκερεν και Αστέρας), είχαμε τεράστιο πρόβλημα στην ανάπτυξη. Ας ελπίσουμε πως, στις δέκα μέρες που απομένουν έως τη σέντρα του πρώτου αγώνα, ο Χάσι θα βρει τις απαραίτητες λύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου