επιβολή στη διοίκηση για ανανέωση του «Μάγου»!
Ας ξεκινήσουμε με μια βασική παραδοχή. Ο ρόλος του οπαδού είναι να «μάχεται» από την εξέδρα μαζί με την ομάδα. Να αφήνει τις φωνητικές του χορδές στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα, σε κάθε πέταλο που θα βρεθεί για να υποστηρίξει τον δαφνοστεφανωμένο Έφηβο. Να μη σταματάει ούτε δευτερόλεπτο να εμψυχώνει την ομάδα και στο τέλος του παιχνιδιού να έχει ιδρώσει τη φανέλα περισσότερο και από τους ποδοσφαιριστές! Αν θεωρήσουμε ότι η παραπάνω παραδοχή έχει βάση για τον γράφοντα, οι φίεστες δεν έχουν και τόσο μεγάλη σημασία. Οι φιέστες γίνονται για να χαρούν περισσότερο τα μικρά παιδιά και οι απλοί φίλαθλοι. Στις φιέστες απλώς προσυπογράφεται ότι και ο οπαδός έπαιξε τον δικό του ρόλο για να φτάσει η ομάδα στον τίτλο. Όμως κάποιες φιέστες είναι διαφορετικές...
Βρισκόμαστε στην σεζόν 2001/2. Ο Ολυμπιακός έχει αφήσει για τα καλά πίσω τα πέτρινα χρόνια και έχει αρχίσει να εγκαθιδρύει τη νέα του αυτοκρατορία. Το πρωτάθλημα εκείνης της σεζόν δεν ήταν καθόλου εύκολο, αφού η αεκούλα του Μάκαρου Ψωμιάδη κάνει «φιλότιμες» προσπάθειες να ελέγξει τη διαιτησία και να πάρει ξανά τα σκήπτρα στο πρωτάθλημα. Εκείνα τα μακρινά χρόνια, επίσης, ο βαζελάκος προσπαθούσε και εκείνος για το πρωτάθλημα, όχι όπως τώρα που διεκδικεί απλώς την έξοδο στην Ευρώπη. Στο συγκεκριμένο πρωτάθλημα, οι τρεις διεκδικητές συμβαδίζουν βαθμολογικά, αλλά προς το τέλος ο βάζελος μένει λίγο πίσω. Η ΑΕΚ δύο αγωνιστικές πριν το τέλος (25η αγωνιστική) βρίσκεται στην πρώτη θέση με 3 βαθμούς πλεονέκτημα. Ο Ολυμπιακός θέλει μόνο νίκη ως γηπεδούχος για να πιάσει την κορυφή και να εξασφαλίσει τον τίτλο, μιας και υπερτερεί στην ισοβαθμία της Κούλας. Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες του γνωστού Βασσάρα να «σπρώξει» το Αεκάκι, ο Θρύλος είναι επιβλητικός, της ρίχνει τεσσάρα και εξασφαλίζει το 6ο συνεχόμενο πρωτάθλημα.
Η διοίκηση αποφασίζει να διοργανώσει φιλικό αγώνα με την κραταιά Πάρμα της εποχής (κυπελλούχος Ιταλίας τη συγκεκριμένη σεζόν και τροπαιούχος δύο φορές του Ουέφα και μια του Κυπελλούχων), για να γιορτάσει ο κόσμος του Ολυμπιακού το 6ο συνεχόμενο.
Βρισκόμαστε με την παρέα στο Μοναστηράκι (συνηθισμένο ραντεβού εκείνη την εποχή για τον κόσμο του Ολυμπιακού που ζούσε στο κέντρο της Αθήνας και τις γύρω περιοχές για να «ανηφορίσει» στην τότε έδρα μας, το ΟΑΚΑ) και αφού καταναλώνουμε στην πλατεία τις απαραίτητες μπύρες, μπαίνουμε στον ηλεκτρικό για να ανέβουμε στο Μαρούσι. Τα τρένα είναι κατάμεστα από τον κόσμο του Θρύλου, που θέλει να επιβραβεύσει την ομάδα για την ανατροπή της κατάστασης και την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε όλη την διαδρομή, τα τρένα σείονται από τα συνθήματα, ενώ σε κάποιους σταθμούς (Βικτώρια, Περισσός, Ν. Ιωνία κ.λπ.) δεν λείπουν και τα «ερωτόλογα» για τους αλλόθρησκους, που δεν τολμάνε βέβαια να εμφανιστούν. Φτάνουμε στο ΟΑΚΑ και οι μπύρες στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου συνεχίζουν να ρέουν άφθονες. Ο κόσμος είναι πάρα πολύς, μιας και ευνοεί και το μεγάλο όνομα του αντιπάλου, σε συνδυασμό με την τρομερή ανατροπή που έκανε η ομάδα για να φτάσει στην κούπα. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ θερμή και δεν μοιάζει με όποια άλλη φιέστα. Ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός κάνει μεγάλα πράγματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο με πρωταγωνιστή τον Αλέκο Αλεξανδρή...
Αυτό όμως που θα κάνει να θυμόμαστε για πάντα την συγκεκριμένη ημέρα είναι το παρακάτω γεγονός...
Στα τρία τελευταία πρωταθλήματα (αυτά του 2000, 2001, 2002) είχε καθοριστική συμμετοχή ο Μάγος. Ο Βραζιλιάνος Τζιοβάνι Σίλβα Ντε Ολιβέιρα. Ο καλύτερος ξένος παίχτης που φόρεσε την φανέλα του Ολυμπιακού. Εκείνη την χρονιά, η απόδοση του Τζιοβάνι δεν είχε κυμανθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα με τα προηγούμενα χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, σε κάθε ματς έδειχνε στο χορτάρι την –πολύ-- σπάνια ποδοσφαιρική του αξία. Το συμβόλαιο του Τζιοβάνι ολοκληρωνόταν στο τέλος του Ιούνη και η διοίκηση δεν φαινόταν ιδιαίτερα θερμή για να τον ανανεώσει. Στην φιέστα, μάλιστα, είχε ετοιμάσει και ειδική στιγμή για να του απονείμει τιμητική πλακέτα, για να τον αποθεώσει ο κόσμος και να τον αποχαιρετήσει. Μάλιστα ο Πρωταθλητής είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο που έλεγε: «Αντίο, φίλε». Μετά το τέλος του ματς και πριν την απονομή της κούπας, ο πρόεδρος του Θρύλου, ο τεράστιος Σωκράτης Κόκκαλης κατεβαίνει στο κέντρο του γηπέδου για να δώσει την πλακέτα στον Ζίο. Και εκείνη τη στιγμή γίνεται κάτι που όσοι ήταν εκείνη τη μέρα στην εξέδρα θα το θυμούνται όσα χρόνια και αν περάσουν...
Ο κόσμος στο πέταλο ξεκινάει αυθόρμητα να φωνάζει το όνομα του Βραζιλιάνου. Και ξαφνικά όλο το γήπεδο συνεχίζει: «Τζιοβάνι, Τζιοβάνι, για πάντα στο λιμάνι!» Για τα επόμενα δέκα λεπτά, το ΟΑΚΑ σείεται κυριολεκτικά από το σύνθημα! Πραγματικός σεισμός και ο κόσμος δεν δείχνει διατεθειμένος να σταματήσει να το φωνάζει. Έπρεπε όμως να ακολουθήσει η απονομή του πρωταθλήματος. Τα φώτα έσβησαν, τα καπνογόνα άναψαν και η ομάδα έκανε τον γύρο του θριάμβου.
Λίγες μέρες αργότερα, ο Κόκκαλης κάλεσε τον Τζιοβάνι στα γραφεία της ΠΑΕ και του ανανέωσε με συνοπτικές διαδικασίες το συμβόλαιο για άλλα τρία χρόνια. Ο Κόκκαλης (πέρα από το γεγονός ότι είναι τεράστιος πρόεδρος επειδή έσωσε τον Ολυμπιακό μετά τα πέτρινα και δημιούργησε τη ερυθρόλευκη αυτοκρατορία) είχε εκείνο το φοβερό αισθητήριο να μπορεί να αφουγκραστεί τις διαθέσεις και τις επιθυμίες του κόσμου. Και εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ κατάλαβε πολύ καλά ότι το κριτήριο των γαύρων είναι αλάνθαστο και η επιθυμία τους ήταν να συνεχίσουν να βλέπουν τον Τζιοβάνι να μαγεύει με την ερυθρόλευκη φανέλα. Η διοίκηση άλλαξε την απόφασή της κάτω από την πίεση του κόσμου και ανανέωσε τον μάγο. Είναι τόσο καταλυτική η παρουσία των οπαδών που ακόμα και σε ένα ματς, σε μια φιέστα, μπορεί να «δείξει» τον σωστό δρόμο στην κάθε διοίκηση. Οι οπαδοί είναι αυτοί που πονάνε την ομάδα έχοντας μόνο ανιδιοτελή κίνητρα. Και για αυτό το λόγο η δύναμη των οπαδών είναι τεράστια. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού όμως είναι μια κατηγορία από μόνοι τους. Και η ερυθρόλευκη λάβα μπορεί να παρασύρει τα πάντα στο πέρασμά της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου