Αρχίζει η Ευρωλίγκα...

Η ομαδάρα μας φιλοξενείται σήμερα στην έδρα της δεύτερης πιο σιχαμένης ομάδας της Ευρώπης. Αντιμετωπίζει στο Barclaycard Center την Puta Ρεάλ Μαδρίτης, στο ματς που επέλεξε η Ευρωλίγκα για να αποτελέσει την πρεμιέρα της φετινής διοργάνωσης. 

Αναμφίβολα το συγκεκριμένο παιχνίδι συγκαταλέγεται εύκολα στα 5-6 πιο δύσκολα εκτός έδρας της φετινής σεζόν. Μιας σεζόν που θα είναι σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα λόγω του νέου συστήματος διεξαγωγής της Ευρωλίγκας, με την μετατροπή της σε ένα --σχεδόν-- κλειστό πρωτάθλημα. Η φετινή διοργάνωση αποτελεί ουσιαστικά ένα αχαρτογράφητο τοπίο για όλες τις ομάδες τόσο λόγω του νέου φόρματ της διοργάνωσης όσο και λόγω των νέων κανονισμών, που θα ισχύσουν και θα κάνουν το παιχνίδι ακόμα πιο γρήγορο, με λιγότερες διακοπές και θεωρητικά περισσότερες κατοχές μπάλας για τις ομάδες.

Αυτά όμως είναι τα γενικά στοιχεία, που θα μας απασχολήσουν όλόκληρη τη σεζόν. Ας εξετάσουμε τα πιο ειδικά του ματς με αντίπαλο τα σιχάματα της Μαδρίτης.

Του RedTerso

Τη Ρεάλ την έχουμε αντιμετωπίσει σε άλλες δύο πρεμιέρες της κορυφαίας διασυλλογικής μπασκετικής διοργάνωσης. Το 2000 στην πρώτη εμφάνιση της Ευρωλίγκα ως διοργάνωση (μιας και μέχρι τότε είχαμε το παραδοσιακό και αγαπημενο κύπελλο πρωταθλητριών) είχαμε ηττηθεί με 75-73 στην έδρα της Ρεάλ, ενώ αντίθετα τη σεζόν 2010-11 στην πρεμιέρα τους πατήσαμε στο Σεφ με 82-66. Ας ελπίσουμε η δεύτερη πρεμιέρα να είναι οδηγός για το σημερινό παιχνίδι.

Η Ρεάλ είναι από τις ομάδες που διατήρησαν σε αρκετά μεγάλο ποσοστό --όπως και εμείς-- το ρόστερ τους ίδιο με την περσινή σεζόν, κάτι, που θεωρητικά της δίνει πλεονέκτημα χημείας και ομοιογένειας, ιδιαίτερα από τη στιγμή, που με τη νέα εκδοχή της διοργάνωσης, κάθε αποτέλεσμα μετράει από την αρχή. Η μόνη σοβαρή απουσία --απόλυτα κομβική όμως-- σε σχέση με την περασμένη χρονιά είναι ο Σέρχι Ροντρίγκεθ, που αποτελούσε τον “εγκέφαλο” της Ρεαλ εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκε. Στη θέση του ήρθε ο έμπειρος Ντοντάϊ Ντρέϊπερ. Στη front line η Ρεάλ έχει τρομερή ενίσχυση μιας και προστέθηκαν οι Οθέλο Χάντερ και κυρίως ο Άντονι Ράντολφ (από την περσινή έκπληξη Λοκομοτίβ Κούμπαν μαζί με τον Ντρέϊπερ. Αναμφίβολα το ρόστερ της Ρεάλ φαίνεται και είναι πλήρες, αλλά με μια σχετική ανισορροπία ανάμεσα στους ψηλούς και τους κοντούς. Στο backcourt λοιπόν --που προφανώς δεν στερείται ποιότητας-- υπάρχουν ο Σέρχιο Γιουλ, ο Τζέϊσι Κάρολ (που μας έιχε “σκοτώσει” το 2015 στον τελικό της Μαδρίτης), ο πιτσιρικάς --αλλά τεράστιο ταλέντο-- σλοβένος Λούκα Ντονσιτς και ο προαναφερθείς Ντοντάϊ Ντρέϊπερ. Στην γραμμή των ψηλών τα πράγματα γίνονται πολύ δύσκολα μιας την πλαισιώνουν οι Γκουστάβο Αγιόν, Άντονι Ράντολφ, Οθέλο Χάντερ, Άντρες Νοτσιόνι, Τρέϊ Τόμπκινς και ο αρχηγός Φελίπε Ρέγιες. Στα φτερά (small forward δηλαδή) βρίσκονται ο προκλητικός θεατρίνος Ρούντι Φερνάντεζ, ο βαζελοθρεμμένος Ματσιούλις και ο Τζέφρι Τέϊλορ.

Το ρόστερ της Ρεάλ είναι, όπως είδαμε, πλήρες κυρίως στις θέσεις των forward και των center, αλλά με λιγότερο βάθος στο backcourt. Αυτό είναι το σημείο, που πρέπει να τους χτυπήσει κατά τη γνώμη μου ο Ολυμπιακός τόσο επιθετικά όσο και αμυντικά. Η Ρεάλ είναι ως γνωστόν ομάδα ρυθμού και η βασική πρέσβειρα της ισπανικής μπασκετικής σχολής, της διαρκούς αναζήτησης του αιφνιδιασμού και του ανοίγματος των αποστάσεων μέσω των μακρινών σουτ. Για αυτή την ομάδα είναι μεγάλο μειονέκτημα η φυγή του Σέρχι μιας και ο συγκεκριμένος αποτελούσε τον απόλυτο κουμανταδόρο και ελεγκτή του ρυθμού της ομάδας τα τελευταία χρόνια. Φέτος αυτό είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό και ένα στοίχημα που θα κληθεί να διαχειριστεί ο Λάσο.

Το βασικό ερώτημα λοιπόν που θα πρέπει να απαντήσει ο Γιάννης Σφαιρόπουλος και συνολικά ο Ολυμπιακός, είναι το πώς θα καταφέρει να διαχειριστεί το ζήτημα του ρυθμού και να εγκλωβίσει τους κοντούς μιας και στη front line --και με δεδομένη την ανετοιμότητα του Γιάνγκ-- η Ρεάλ έχει υπεροπλία. Η επιβολή του ρυθμού δεν σημαίνει απαραίτητα οτι ο θρύλος πρέπει να παίξει με τραβηγμένο χειρόφρενο, λίγες κατοχές και χαμηλό τέμπο. Η γνώμη μου είναι οτι θα πρέπει να αναζητήσει τρόπους για να τρέξει στο ανοιχτό γήπεδο, δημιουργώντας συνθήκες ανισορροπίας στην άμυνα της Ρεάλ. Η ομάδα μπορεί να ακολουθήσει ως φωτεινό παράδειγμα τον τελικό του Λονδίνου, όπου διαλύσαμε τους καστιγιάνους σε παιχνίδι υψηλού ρυθμού (ο τελικός με το υψηλότερο σκορ). Αυτό σημαίνει οτι πρέπει να υπάρξει μεγάλη πίεση πάνω στους χειριστές της Ρεάλ, για να δυσκολέψει όσο γίνεται να στηθούν τα συστήματα. Ο Ολυμπιακός πρέπει να ποντάρει στο να εγκλωβίσει τον Ντρέϊπερ και να τρομάξει τον πιτσιρικά Ντόνσιτς. Γι' αυτό είναι καταλυτική σήμερα η παρουσία του Μάντζαρη και του Χάκετ. Ταυτόχρονα θα πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί στον τομέα του αμυντικού ριμπάουντ, κρατώντας εκτός της ρακέτας μας τους μετρ του είδους της ρεάλ, Ρέγιες, Χάντερ και Ραντολφ. Κάθε χαμένο δικό μας ριμπάουντ θα βοηθήσει τον αντίπαλο να ανεβάσει την αυτοπεποίθησή του και να επιβάλλει ευκολότερα το ρυθμό του. Αντίστοιχα στην επίθεση ο θρύλος θα πρέπει να χτυπήσει τους κοντούς της ρεαλ μιας και --εκτός του Ντρέϊπερ και του Γιουλ-- δεν φημίζονται ως αμυντικοί εξολοθρευτές. Ο Σπανούλης και ο Γκριν θα πρέπει να κυνηγήσουν τις επαφές και να φορτώσουν φάουλ τους αντίπαλους περιφερειακούς. Στο ζήτημα του ελέγχου του ρυθμού επίσης πρέπει να υπόλογίσει ο Σφαιρόπουλος τι παίχτες έχει απέναντί του και να τους “χαλάσει” το μυαλό μιας και σουτέρ όπως οι Γιουλ, Ρούντι και Κάρολ αν ξεκινήσουν να εκτελούν δεν σταματάνε. Ο ρυθμός λοιπόν αποτελεί σε αυτό το παιχνίδι τον πρωτεύοντα παράγοντα επιτυχίας. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος καλείται να διαχειριστεί το συγκεκριμένο σημείο και να δώσει την απάντησή του. Θα επιλέξει ένα πιο low-tempo μπάσκετ ή θα επιχειρήσει να χτυπήσει μέσα στη Μαδρίτη με τα όπλα του αντιπάλου;

Στα θετικά για την ομάδα μας καταγράφεται το γεγονός οτι για τη Ρεάλ -λόγω έδρας- το συγκεκριμένο παιχνίδι αποτελεί έαν ματς, που πρέπει όπωσδήποτε να το κερδίσει. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγόνος οτι είναι πρεμιέρα, μπορεί να τους μεταφέρει έξτρα άγχος το οποίο καλό θα ήταν να εκμεταλευτούμε στον ψυχολογικό τομέα. Για εμάς μια ήττα μέσα στη μαδρίτη δεν είναι καταστροφή (άσχετα αν ο θρύλος πρέπει να σαρώνει παντού) αλλά θα θεωρηθεί εντός προγράμματος.

Συνολικά λοιπόν και κλείνοντας αυτό το κείμενο πριν το αποψινό ντέρμπι θα πρέπει να κρατήσουμε το γεγονός οτι πρόκειται για ένα ματς τεράστιας δυσκολίας, που αν το πάρουμε θα είναι πολύ μεγάλη επιτυχία. Πιστεύουμε στις δυνατότητες της ομάδας και προσδοκούμε για το βράδυ ένα τεράστιο “διπλό”.

Πάμε γερά ρε θρύλε και γλέντησε τη Ρεάλ!

ΥΓ1 Η Ρεάλ με τις προσθήκες, που έχει κάνει έχει αναβαθμιστεί στο κομμάτι της αμυντικής συμπεριφοράς και της σκληράδας. Στον τομέα αυτό είναι μετρ του είδους οι Ρέγιες, Νοτσιόνι, Ματσιούλις και Χάντερ. Η ομάδα μας δεν πρέπει να φοβηθεί σε κανένα σημείο και πρέπει να πάει το παιχνίδι και στη δύναμη. Σε αυτό το σημείο -και με δεδομένο οτι ο Γιανγκ είναι αμφίβολος- θα είναι καταλυτική η παρουσία του Μπιρτς και του Αγραβάνη. Ειδικά ο μικρός πρέπει να ρίξει πολύ ξύλο στους αντιπάλους του.

ΥΓ2 Ο Οθέλο Χάντερ μπορεί να είχε υπογράψει από το Μάιο στη Ρεάλ με διπλάσιο μισθό, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να δώσει και την ψυχή του στους τελικούς με το βάζελο το περασμένο καλοκαίρι. Έίναι φίλος και ψυχάρα και θα τον χειροκροτήσουμε στο Σεφ στο δεύτερο γύρο. Εντός του παρκέ όμως θα είναι αντίπαλος και οι παίχτες μας θα πρέπει να του δείξουν οτι ο Θρύλος είναι η καλύτερη ομάδα της Ευρώπης και αυτή που κάνει τους παίχτες να εκτοξεύουν την καριέρα τους.

ΥΓ3 Πολύ σημαντική θα είναι η μονομαχία Μιλουτίνοβ-Αγιόν. Ο Σέρβος θεωρητικά ταιριάζει με τον σέντερ της ρεάλ, μιας και ο μεξικάνος είναι μακρύ κορμί. Ο Αγιον είναι σέντερ με μεγάλη ποιότητα και ποικιλία κινήσεων ενώ είναι και σκληρός παίχτης. Αν ο Μιλουτίνοβ καταφέρει να ματσάρει τον αντίπαλο και να μην υποκύψει σε φάουλ, έχουμε καλές πιθανότητες να τους δημιυργήσουμε ζήτημα σε έναν τομέα, που θεωρητικά υπερτερούν.

ΥΓ4 Χρειάζεται μεγάλη προσοχή από όποιον κληθεί να αναλάβει το μαρκάρισμα του Άντονι Ράντολφ, που αποτέλεσε κομβικό γρανάζι της καλοδουλεμένης μηχανής της Κούμπαν του Μπαρτζώκα. Ο τύπος έχει εξαιρετική επαφή με το καλάθι τόσο μέσα στο ζωγραφιστό όσο και μακριά. Αν τον περιορίσουμε θα έχουμε κάνει σημαντικό βήμα. Παράλληλα καλό θα ήταν να τον σημαδέψουμε με τον Πρίντεζη στην άμυνα για να τον κουράσουμε και σε σεύτερο χρόνο να του ρίξουμε το ταυρί-Παπαπέτρου.

ΥΓ5 Το 2012+1 στο Λονδίνο τους είχαμε ρίξει μια τεράστια φάπα στον τελικό. Αυτό δεν μπόρεσαν να το ξεπεράσουν ποτέ και την επόμενη χρονιά έκατσαν και έχασαν για να διασταυρωθούμε στα play-off, όπου είχαν πλεονέκτημα έδρας. Ήταν τόσος ο φόβος τους για να μην τους βρούμε στο final-4, που προτίμησαν να μας αντιμετωπίσουν σε σειρά αγώνων με τραυματίες μάλιστα τους Σπανούλη και Πρίντεζη. Παρόλαυτα αγκομάχησαν για να μας αποκλείσουν με 3-2. Την επόμενη χρονιά μας κέρδισαν στον τελικό της Μαδρίτης. Οπουδήποτε αλλού αν είχε διεξαχθεί ο τελικός θα τους είχαμε κερδίσει. Αυτά είναι κάποια από τα χρωστούμενα που πρέπει να ξεπληρώσουμε στη σιχαμένη ρεαλ.