Ο τρόμος στα μάτια τους

Το κείμενο που ακολουθεί μπορεί να χαρακτηριστεί υπερβολικό, συναισθηματικό και ωραιοποιημένο. Καμία αντίρρηση. Απλά για τον γράφοντα και μερικούς ακόμη είναι απτή πραγματικότητα των τελευταίων επτά χρόνων.

Η ομάδα μετά τις εμφατικές νίκες με τον βάζελο και την Εφες ταξίδεψε στη Λευκάδα για να παίξει με τη νεοφώτιστη Δόξα. Όλοι λίγο πολύ περιμέναμε πως η ομάδα θα είχε ένα εύκολο απόγευμα. Η μαχητικότητα των νεοφώτιστων, η σκέψη της ομάδας στα επερχόμενα παιχνίδια και η προφύλαξη από την κούραση κάποιων παιχτών έκαναν το παιχνίδι να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά.



Του red1925white


Μια ήττα χθες δεν θα ήταν καταστροφική, αλλά θα ήταν σίγουρα πισωγύρισμα, και μάλιστα σε μια περίοδο που η ομάδα έδειχνε πως πάει για απογείωση.

Και τότε τι συνέβη; 

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία επτά χρόνια. Ο Πρίντεζης σούταρε κι αστόχησε, ο Λοτζέσκι πάλεψε για το ριμπάουντ, η μπάλα έγινε διεκδικίσημη ο Σπανούλης όρμηξε και την πήρε. Το τέλος το ξέρετε. Το έχετε ζήσει δεκάδες φορές. Στην Κωνσταντινούπολη το 2012, στο Λονδίνο το 2013, με την Τσσκα το 2015, στο ΟΑΚΑ πέρυσι και σας αναφέρω μόνο τα εμφατικά τα τρανταχτά. Έτσι για την ιστορία λοιπόν η μπάλα χθες έφτασε στον Έρικ Γκριν. Για τον οποίο γράψαμε από το πρώτο παιχνίδι με αντίπαλο την Ρόδο για το κύπελλο πως πρόκειται για έναν εκπληκτικό σουτέρ που έλειψε τα προηγούμενα χρόνια από τον Ολυμπιακό. Ο Γκριν σηκώθηκε ευστόχησε και ο Ολυμπιακός εκτός από το παιχνίδι κέρδισε σε ψυχολογία αυτοπεποίθηση και τσαμπουκά.

Οι νεαροί παίχτες της Λευκάδας έπεσαν στο έδαφος μετά το νικητήριο σουτ. Παιδιά ψυχραιμία. Όλη η Ευρώπη τότε τι έπρεπε να κάνει τόσα χρόνια. Να πηδάει από τις κερκίδες στα παρκέ; Όποιος παίζει με τον Ολυμπιακό περιμένει ποιο νέο τρόπο θα βρουν αυτοί οι σαδιστές να τον κερδίσουν. Τι να πει η καημένη η ΤΣΣΚΑ; Τι να πει η Ρεάλ; Η Μπαρτσελόνα; Και πόσες ακόμη ομάδες...

Όποιος έρχεται αντιμέτωπος με αυτή την ΟΜΑΔΑΡΑ --με όλα τα γράμματα κεφαλαία-- έχει τον τρόμο στα μάτια του.

Πάντα θα υπάρχει ένας Πρίντεζης με «πεταχτάρι», ένας Σπανούλης με τρίποντο εκτός ισορροπίας από τα 9 μέτρα και δυο κρεμασμένους πάνω του, ένας Λοτζέσκι με κρύο αίμα, ένας Παπανικολάου με κάρφωμα, ένας Χάκετ με αμυνάρα που θα τους κλέβει τη χαρά την τελευταία στιγμή.

Η ιστορία λένε επαναλαμβάνεται σα φάρσα. Αλλά αυτός ο Ολυμπιακός έχει σταματήσει να κάνει τους αντιπάλους του να γελάνε. Συνήθως κλαίνε και βουτάνε στα παρκέ.

Μαθαίνουμε πως ο κόουτς Σφαιρόπουλος έτριξε τα δόντια στους παίχτες για το χθεσινό παιχνίδι. Και πολύ καλά έκανε. Φέτος τα θέλουμε ΟΛΑ. Και τα θέλουμε όλα γιατί εσείς μας δώσατε το δικαίωμα. Με την εικόνα που έχετε μέχρι τώρα και ας είναι αρχή. Και για να το κάνω πιο φραγκοδίφραγκα. Δεν μιλάω για την εικόνα που έχετε αγωνιστικά μόνο. Αλλά κυρίως για τις αντιδράσεις σε κάθε σουτ, σε κάθε άμυνα, για το πως πετάγεστε από τον πάγκο σε κάθε κάρφωμα με τις φλέβες να πετιούνται. Εσείς μας έχετε δώσει λοιπόν το δικαίωμα να ονειρευόμαστε πως και φέτος το ταξίδι θα είναι παρανοϊκό.