Του Dr. Jekyl
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Μπέντο, με το --πιο-- λειτουργικό σύστημα 4-2-3-1, για τον αγώνα με τον Πανιώνιο ήταν: τερματοφύλακος ο Καπίνο, αριστερό μπακ ο Ρέτσος, κεντρικοί αμυντικοί Μποτία και Ντα Κόστα, δεξί μπακ ο Φιγκέιρας, στο κέντρο Μιλιβόγεβιτς και Μάρτινς, αριστερά ο Σεμπά, δεξιά ο Ελιονούσι, πίσω από τον επιθετικό ο Μάριν και επιθετικός ο Ιντέγιε. Από το ξεκίνημα του αγώνα φάνηκε ότι ο Πανιώνιος μπήκε με σκοπό να πιέσει ψηλά, να παίξει δυνατά και να εκμεταλλευτεί την ταχύτητα που έχουν κυρίως ο Μασούντ και ο Ανσαριφάρντ. Ο Ολυμπιακός είχε πρόβλημα στην κυκλοφορία της μπάλας, με τον Μάριν να χάνεται από το δυνατό και σφιχτό παιχνίδι των γηπεδούχων, τον Σεμπά να είναι ο κλασικός Σεμπά (δηλαδή να κάνει τα πάντα, εκτός από καλές τελικές ενέργειες), τον Ελιονούσι να μην μπορεί να κάνει το κάτι παραπάνω, και τον Ιντέγε να τρέχει ασταμάτητα, αλλά να το τροφοδοτείται ελάχιστα.
Η ανάπτυξη γινόταν κυρίως από τις πτέρυγες, με τον Φιγκέιρας να προσφέρει πολλά στην δεξιά πλευρά με συνεχείς προωθήσεις, ενώ, τόσο ο Μιλιβόγεβιτς, όσο και ο Μάρτινς προσπάθησαν να συνεισφέρουν στην ανάπτυξη από τον άξονα, αλλά κυρίως με κοντινές μπαλιές, που οι αποδέκτες τους βρίσκονταν μπλοκαρισμένοι από τους παίκτες του Πανιωνίου. Σε ένα κακό αγωνιστικό χώρο, με εχθρικό κοινό και με τον αντίπαλο να παίζει δυνατά στην άμυνα, ο Ολυμπιακός θυμήθηκε το όπλο με το οποίο ξεκλειδώνεις τέτοιους αγώνες: τις στημένες φάσεις.
Στο 15΄ λεπτό, ο Μάριν εκτελεί το κόρνερ και ο Μποτία, με άψογη κίνηση και εκτέλεση, ανοίγει με κεφαλιά το σκορ. Από στημένη φάση, στο 64΄ λεπτό, με απευθείας εκτέλεση φάουλ, στο ύψος της μεγάλης περιοχής, ο Μίλι σφραγίζει την καλή του εμφάνιση, διπλασιάζει τα τέρματα του Ολυμπιακού και δίνει το τέλος στη σεμνή τελετή, αφού ο Πανιώνιος αντί να προσπαθήσει, έστω, να εκμεταλλευτεί την αριθμητική του υπεροχή, μετά την δεύτερη κίτρινη κάρτα του Ρέτσου στο 76΄ λεπτό, επιλέγει να κάνει το παιχνίδι ροντέο και να επενδύσει στην ένταση. Με τον Ολυμπιακό, όμως, να προηγείται ήδη με δύο τέρματα, η συνταγή αυτή ήταν πιο πιθανό να αποφέρει και τρίτο τέρμα, παρά να προσφέρει κάτι καλό για τον Πανιώνιο.
Τι κρατάμε
Προφανώς τους τρεις βαθμούς μέσα στη δύσκολη έδρα του Πανιωνίου. Επίσης, τη μαχητικότητα των παικτών μας. Στα εκτός έδρας παιχνίδια χρειάζεσαι περισσότερο από ποτέ το μέταλλο του νικητή. Στον σημερινό αγώνα οι ποδοσφαιριστές, φάνηκαν αποφασισμένοι να κερδίσουν και το κατάφεραν, σχετικά εύκολα, απέναντι σε έναν καλύτερο και ποιοτικότερο αντίπαλο και από τον Ηρακλή και από την ΑΕΛ και από την ΑΕΚ. Κρατάμε, επίσης, το ότι εκμεταλλεύτηκε στημένες φάσεις: ο Ολυμπιακός του Σίλβα στις στημένες φάσεις ήταν κίνδυνος θάνατος. Ο φετινός Ολυμπιακός δεν είχε, ως τώρα, αποτελεσματικότητα σε αυτόν τον τομέα, γεγονός που σε τέτοιους αγώνες, με τον αντίπαλο να παίζει δυνατά και με αμυντικούς προσανατολισμούς, μπορεί να σου κοστίσει την απώλεια βαθμών.
Ακόμα, απέναντι σε μια ομάδα με καλές αντεπιθέσεις, κρατάμε τη σωστή αμυντική λειτουργία: αγώνα με τον αγώνα ο Ολυμπιακός βρίσκει τα πατήματά του, συνολικά, στην άμυνα. Η προσωπική μου άποψη δεν αλλάζει: το αμυντικό δίδυμο του Ολυμπιακού είναι μάλλον το καλύτερο σε ποιότητα στη Σούπερ Λίγκα. Αφήνοντας για λίγο στην άκρη το δεδομένο πως η ποδοσφαιρική λογική επιτάσσει πως τουλάχιστον ο ένας από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς σου πρέπει να είναι γρήγορος, θα επαναλάβω πως, με όσα έγιναν το καλοκαίρι, είναι πολύ δύσκολο να έχουν οι Ντα Κόστα, κυρίως, και Μποτία, εμπιστοσύνη στα πόδια τους, καθώς και να αλλάξει η γνώμη που έχει παγιώσει ο κόσμος για αυτούς (αυτός είναι και ο λόγος που θεωρώ πως ο Ντα Κόστα έπρεπε να είχε αποχωρήσει).
Τι πρέπει να βελτιωθεί
Η ανάπτυξη από το κέντρο ήταν αναιμική και οι σέντρες ή οι γιόμες προς την περιοχή του Πανιωνίου δεν είχαν αποτέλεσμα. Οι δικαιολογίες πολλές: ο αμυντικός προσανατολισμός του αντιπάλου και ο κακός αγωνιστικός χώρος δεν ευνοούν την ομάδα που παίζει τεχνικά. Όμως αυτή θα είναι η εικόνα του αγώνα σχεδόν σε όλα τα εκτός έδρας παιχνίδια, και ο Ολυμπιακός οφείλει να βελτιωθεί. Εύλογα στην, χαμηλής ποιότητας, Σούπερ Λίγκα, το σύστημα που ο Μπέντο προσπαθεί να εφαρμόσει έχει επιθετική λογική: τα πλάγια μπακ προωθούνται συνεχώς, η άμυνα ανεβαίνει ψηλά (συχνά το αμυντικό δίδυμο καλύπτει ο Μιλιβόγεβιτς, ο Μάρτινς ή ο Φιγκέιρας), η τριάδα των μέσων αλλάζει θέσεις για να αποκτά ο Ολυμπιακός αριθμητικό πλεονέκτημα, και η πίεση γίνεται ψηλά. Σταδιακά, και ειδικά στο χαλί του Καραϊσκάκης, όλο και περισσότερα από αυτά εκτελούνται επιτυχημένα, όμως το ζήτημα είναι η διάρκεια, καθώς και η πετυχημένη εφαρμογή τους σε εχθρικές έδρες και με τον αγωνιστικό χώρο να είναι σε τέτοια κατάσταση, που περιμένεις να εμφανιστεί μια γιαγιά, με μαύρο τσεμπέρι, στο σημαιάκι του κόρνερ για να μαζέψει ρίγανη.
Η κριτική των παιχτών
Καπίνο: Στο μεγαλύτερο κομμάτι του αγώνα θα μπορούσε να μασουλάει ποπ κορν, ακουμπισμένος με την πλάτη στο δοκάρι. Στις λίγες στιγμές που χρειάστηκε να επέμβει, πάντως, το έκανε σωστά.
Ρέτσος: Στις αρχές του 21ου αιώνα, αναζητούσα μανιωδώς παίκτες στο Championship Manager που να αγωνίζονται ως D/DM RLC (για τους μη μυημένους στον εξαιρετικά εθιστικό και μαγικό κόσμο του, πρώην Champions και νυν Football, Manager, αυτό σημαίνει παίκτες που μπορούσαν να αγωνιστούν ως αμυντικοί ή αμυντικοί μέσοι, τόσο στο κέντρο, όσο και αριστερά ή δεξιά). Οι περισσότεροι από αυτούς, όμως, εκτός από μία θέση, σπάνια έπαιρναν πάνω από 6 (δηλαδή τη default βαθμολογία). Και υπάρχει λόγος γι' αυτό. Ο Ρέτσος θεωρείται, μάλλον, το μεγαλύτερο ταλέντο από τους μικρούς. Είναι, όμως, κεντρικός αμυντικός και με το να αγωνίζεται σε όλες τις θέσεις της άμυνας δεν ξέρω αν θα βελτιωθεί ή θα χαντακωθεί. Επίσης, πρέπει να μάθει να παίζει λιγότερο με τους αγκώνες (από την άλλη, εδώ ο Μπεργκ πάτησε τα τριάντα και ακόμα δεν το έμαθε). Στα θετικά του μικρού, η εξαιρετική του προώθηση (λογικής Μπέντο), που παραλίγο να αποφέρει το δεύτερο γκολ.
Ντα Κόστα: Από τα καλά παιχνίδια του Μαροκινού/Πορτογάλου με τη φανέλα του Ολυμπιακού. Το δεύτερο συνεχόμενο, μετά τον αγώνα με την ΑΕΚ, και φτου μην τον ματιάσουμε. Οι γιόμες του, πάντως, με θλιβερό ποσοστό επιτυχίας, καλό θα ήταν, τόσο για αυτόν όσο και για την ανάπτυξη της ομάδας, να περιοριστούν (αν και, κάτι μου λέει, πως είναι οδηγία του προπονητή).
Μποτία: Μόνο και μόνο για την εξαιρετική κεφαλιά, με την οποία άνοιξε το σκορ ο Ολυμπιακός, τοποθετείται στους διακριθέντες. Πάντως, και στα αμυντικά του καθήκοντα ήταν σχεδόν αλάνθαστος και δικαίωσε τους πιο ψύχραιμους και υπομονετικούς οπαδούς, που τον θεωρούν έναν πολύ καλό αμυντικό.
Φιγκέιρας: Οι αντίπαλες άμυνες τον αισθάνονται περισσότερο από τους περισσότερους πλάγιους μέσους του πρωταθλήματος. Συνεχίζοντας τις καλές εμφανίσεις, πρόσφερε επιθετικά, πάλεψε αμυντικά και με τα τρεξίματά του βοήθησε την ομάδα. Οι σέντρες και οι τελικές του επιλογές, δέχονται βελτίωση, αλλά δικαιολογημένα, πλέον, πρέπει να σταματήσει η μουρμούρα της εξέδρας, και να του δοθεί η ευκαιρία να αποδείξει ότι παρά το, επιεικώς, χάλια γούστο του στα τατουάζ, αποτελεί μια αξιόπιστη λύση στην ομάδα.
Μιλιβόγεβιτς: Μπορεί να ήταν κουρασμένος από τους αγώνες με την Εθνική του ομάδα, αλλά και πάλι έτρεξε πολύ, κάλυψε χώρους και στην άμυνα και στην επίθεση, και με την εκτέλεση του φάουλ στο 64ο λεπτό σφράγισε τη νίκη του Ολυμπιακού. Πα μαλ, που λένε και στο χωριό μου.
Μάρτινς: Προσπαθώ να θυμηθώ αν έκανε έστω και μία λάθος μεταβίβαση. Ναι, δεν έβγαλε τη μαγική μπαλιά, πάρε βάλε, σε συμπαίκτη, όμως κάθε φορά που η μπάλα έφτανε στο πόδια του, αισθανόσουν τη βεβαιότητα ότι θα καταλήξει σε ποδοσφαιριστή μας. Από την τηλεόραση δεν μπορείς να καταλάβεις πολλά για τη κίνηση ενός παίκτη χωρίς τη μπάλα στα πόδια, όμως η αίσθηση που μου άφησε ο Πορτογάλος, είναι ότι συμμετείχε αποτελεσματικά και στην αμυντική λειτουργία της ομάδας.
Σεμπά: Με εξαίρεση την καταπληκτική του εμφάνιση στο ντέρμπυ (;) με την ΑΕΚ, θα μπορούσες να κάνεις copy/paste το κείμενο για την απόδοσή του από αγώνα σε αγώνα. Έτρεξε, κάλυψε χώρους, ίδρωσε τη φανέλα, αλλά στη τελική επιλογή κάπου χωλαίνει το πράγμα. Από την άλλη, έκανε και ένα κοντρόλ, α λα Ζιοβάνι, που, αν είχε και ανάλογη εκτέλεση, θα έβαζε σοβαρή υποψηφιότητα για το γκολ της χρονιάς.
Μάριν: Από τους πρώτους αγώνες, είχα μια αμφιβολία για τον Γερμανό: το πόσο θα μπορούσε να ανταποκριθεί σε αγώνες που κρίνονται στη δύναμη. Ο ταλαντούχος μέσος διαθέτει γρήγορη σκέψη, γρήγορη εκτέλεση και, αδιαμφισβήτητα καλή τεχνική. Σε έναν κακό αγωνιστικό χώρο, με τους αντίπαλους να μην αφήνουν πολλά κενά, και να τον μαρκάρουν δυνατά, πολλές από τις ικανότητές του πάνε στο βρόντο. Όμως: από δική του, πολύ καλή, εκτέλεση κόρνερ, άνοιξε το σκορ ο Ολυμπιακός, ενώ ήταν και ο παίκτης που κέρδισε το πέναλτι (στην μετάφραση έγινε φάουλ), με το οποίο διπλασιάσαμε τα τέρματά μας. Δεν το λες και κακό, σωστά;
Ελιονούσι: Χρήσιμος ή πολύτιμος, ανάλογα με το αν βλέπει κανείς το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Δεν είναι Τζόλε ή Γκαλέτι, όμως το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, και οι Τζόλε και Γκαλέτι, αν υπάρχουν, αγωνίζονται σε άλλα πρωταθλήματα και άλλης εμβέλειας ομάδες. Ο Νορβηγός προσφέρει: τρέχει, δεν ξεχνά τα αμυντικά του καθήκοντα και δεν αφήνει τους αντίπαλους αμυντικούς να τον ξεγράψουν. Έχει κάνει και καλύτερες εμφανίσεις, αλλά, και πάλι, παίρνει καλή βαθμολογία.
Ιντέγε: Η τροφοδότηση του κεντρικού επιθετικού είναι ένα ζήτημα που κρατά από πέρσι. Ενστικτωδώς, φαντάζει απαράδεκτο να μην παίρνει μπαλιές ο ποδοσφαιριστής που, θεωρητικά, είναι το βαρύ σου χαρτί για να πετύχεις γκολ. Με λίγη περισσότερη, όμως, σκέψη, δεν φαντάζει και τόσο παράλογο: ο Ιντέγε στον Ολυμπιακό κάνει περισσότερα από το να σκοράρει. Με τη συνεχή του κίνηση και τη δύναμη, απασχολεί τους αντίπαλους αμυντικούς, δεν τους επιτρέπει να απομακρύνονται από την περιοχή τους, και ανοίγει χώρους για τους συμπαίκτες του, που θεωρητικά, προωθούνται συνέχεια: ο Ολυμπιακός του Μπέντο, επιδιώκει να παίρνει γκολ από τους “επιθετικούς” ΄ή αμυντικούς μέσους, μέχρι και τα πλάγια μπακ. Σε αυτόν τον ρόλο, μια χαρά τα πηγαίνει ο Νιγηριανός.
Τσόρι: Μπήκε στη θέση του, κουρασμένου, Μάριν, στο 65ο λεπτό. Είχε ένα δοκάρι, σε μία από τις εμπνεύσεις του, τεράστιου Αργεντινού, μοίρασε κάμποσες καλές μπαλιές, και σε μία αντεπίθεση ανάγκασε τον αντίπαλό του να πάρει τη δεύτερη κίτρινη κάρτα. Ήταν, όμως, και πρωταγωνιστής στον, ανόητο, τσαμπουκά με τον Μασούντ: ο Τσόρι περισσότερο αφήνει, παρά πετάει, τη μπάλα στον πεσμένο παίκτη του Πανιωνίου, αυτός, αφού το σκέφτεται κάνα τεταρτάκι, πραγματοποιεί μια καταπληκτική θεατρική ερμηνεία του κεραυνόπληκτου, πτωχού πλην άτιμου, ποδοσφαιριστή, ο Τσόρι παίρνει (σχετικά δίκαια) κίτρινη κάρτα, μαζί με τον Φούντα (εντελώς άδικη), και το παιχνίδι τελειώνει για να πάρει τη θέση του η εκτόξευση αντικειμένων από την εξέδρα, και τα καλαμπαλίκι εντός αγωνιστικού χώρου. Μεγαλύτερη εντύπωση από όλα αυτά μου έκανε ότι ο Τσόρι σε 3-4 φάσεις σαν να έχασε τη συγκέντρωσή του από τις ομορφιές της εξέδρας.
Βιάνα: Μπήκε στο 78' στη θέση του Σεμπά, για να καλύψει την ορφανή θέση του κοκκινισμένου Ρέτσου. Με δεδομένο πως λίγα λεπτά μετά σταμάτησε να παίζεται ποδόσφαιρο, ειδικά στην πλευρά του Ολυμπιακού, δεν μπορεί να κριθεί.
Καμπιάσο: Μπήκε στις καθυστερήσεις στη θέση του Ιντέγιε, και δεν μπορεί να κριθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου