Του Dr. Jekyll
Χωρίς μεγάλες εκπλήξεις η αρχική ενδεκάδα: Βατσλίκ, Ρέαμπτσιουκ, Σωκράτης, Μανωλάς, Λαλά, Εμβιλά, Μπουχαλάκης, Καμαρά, Μασούρας, Αγκιμπού και Τικίνιο. Οι αλλαγές ήταν Ονιεκουρού (ημίχρονο, Μαντί Καμαρά), Βαλμπουενά (67', Μασούρας), Καρβάλιο και Ελ Αραμπί (80', Μπουχαλάκης και Τικίνιο) και Μπα (90', Αγκιμπού).
Το βασικότερο: ο Ολυμπιακός παραμένει κακός. Σε τρίτο σερί ντέρμπι, μετά τους αγώνες με ΠΑΟ και ΠΑΟΚ, η αγωνιστική εικόνα της ομάδας είναι χειρότερη από αυτή του αντίπαλου (και αυτό είναι κάτι που το είχαμε ξεχάσει). Συνεχίζοντας για την κακή εικόνα: το πρόβλημα είναι πως δεν είναι μόνο τα ντέρμπι. Ακόμα και απέναντι σε ομάδες πολύ μικρότερης δυναμικότητας, η εικόνα μας είναι κακή. Σε όλα τα παιχνίδια ο αντίπαλος βγάζει ευκαιρίες (πρόβλημα στην ανασταλτική λειτουργία), ενώ εμείς δυσκολευόμαστε να δημιουργήσουμε φάσεις (πρόβλημα στην ανάπτυξη).
Συνεχίζοντας: η σημαντικότερη δικαιολογία (και αν χτυπάει άσχημα η λέξη, ας την αντικαταστήσουμε με τη λέξη «εξήγηση») για την εικόνα που βλέπουμε είναι ότι οι παίκτες μας, μετά από δύο καλοκαίρια χωρίς σοβαρή ξεκούραση, και χωρίς σοβαρή προετοιμασία, φαίνονται ξεζουμισμένοι. Η ομάδα μπορεί να βγάλει ένταση το πολύ για είκοσι λεπτά σε κάθε αγώνα, πολλοί παίκτες αποδίδουν χειρότερα από αυτό που έχουμε δει ότι μπορούν να προσφέρουν, και οι αντίπαλοί μας (δικαιολογημένα) πιστεύουν ότι μπορούν να πάρουν αποτέλεσμα (και κάποιες φορές αυτό αρκεί για να μπλέξεις -- με τις φετινές μας εμφανίσεις, καμία ομάδα δεν θεωρεί ότι είναι χαμένη από χέρι, ακόμα και μες στο Καραϊσκάκης).
Δεν ξέρω αν θα μπορούσε ο Ολυμπιακός να βρει καλύτερο προπονητή από τον Μαρτίνς. Δεν γίνεται, όμως, με --σταθερά-- τόσο κακή εικόνα, να μην υπάρχει ευθύνη και του προπονητή. Ακόμα και με τους ξεζουμισμένους παίκτες που έχει στη διάθεσή του: για να αντιμετωπίσει και την κόπωση (γιατί αμφιβάλλω αν αυτό δεν ήταν μερικώς αναμενόμενο) ο Ολυμπιακός έφερε το καλοκαίρι τους Τικίνιο, Λόπες, Ονιεκούρου, Καρμπόβνικ, Κουντέ και Ροντρίγκεζ (ο Βατσλίκ ήρθε για να αντικαταστήσει τον Σα και ο Αγκιμπού για την δεύτερη ομάδα) -- κανείς δεν έχει καταφέρει να βρει ακόμα τη θέση του στην ομάδα.
Ακόμα: ο Ολυμπιακός αφήνει συστηματικά χώρο στον αντίπαλο. Αυτό δεν είναι εικόνα κυρίαρχης ομάδας. Έχω στηρίξει Μαρτίνς (και άλλους) για αμυντικό μενταλιτέ απέναντι σε ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Ο φετινός Ολυμπιακός δίνει χώρους και κατοχή απέναντι στις ελληνικές ομάδες, παρότι έχει το ποιοτικότερο (και ακριβότερο) ρόστερ. Ο Ολυμπιακός της Τούμπας πήρε τα εύσημα, επειδή πήρε την απαραίτητη (βαθμολογικά) ισοπαλία: ο ΠΑΟΚ τελείωσε το ημίχρονο με 70% κατοχή και με τρεις σπουδαίες ευκαιρίες για γκολ στα πρώτα 12 λεπτά (και αυτές δεν ήταν οι μοναδικές ευκαιρίες που έχασε στο ημίχρονο). Η εικόνα αυτή θα μπορούσε να γίνει ανεκτή αν παίζαμε με Μπάγερν και Σίτυ: απέναντι στον ΠΑΟΚ δεν υπάρχει καμία δικαιολογία -- δεν μιλάμε για ένα κακό παιχνίδι, για να δικαιολογήσουμε μια κακή παρένθεση, αντίστοιχη στήριξη είδαμε και μετά τον αγώνα της Λεωφόρου: πόσο προβληματική είναι η κατάσταση του Ολυμπιακού για να δικαιολογούμε την πλήρη επιθετική του ανυπαρξία απέναντι στον Παναθηναϊκό που δυσκολεύεται να χτυπήσει τετράδα;
Συνεχίζοντας: η εικόνα της ομάδας χειροτερεύει χρόνο με τον χρόνο. Πράγματι, ο Ολυμπιακός της δεύτερης χρονιάς Μαρτίνς ήταν πιο ώριμος από τον εντυπωσιακό (αλλά αναποτελεσματικό -- και λόγω προβληματικού ρόστερ, ειδικά στην επίθεση) Ολυμπιακό της πρώτης χρονιάς, αλλά η ομάδα, ειδικά στον τομέα της δημιουργίας, παρουσιάζεται όλο και χειρότερη (για να φτάσουμε στη φετινή χρονιά που αν βγάλουμε έξι ευκαιρίες θεωρούμε ότι παίξαμε καλά). Δεν γίνεται, με αυτή την εικόνα, να χειροκροτούμε τον «ρεαλιστικό» τρόπο προσέγγισης των αγώνων. Το συζητούσαμε και προχθές: κυνισμός ήταν το φετινό παιχνίδι στο ΟΑΚΑ, κυνισμός ήταν ο τρόπος που καθάρισες κάμποσα παιχνίδια την δεύτερη (έστω και την τρίτη) χρονιά. Η φετινή εικόνα είναι, απλά, κακή. Ο κυνισμός δεν βασίζεται στην ανικανότητα των αντιπάλων να σκοράρουν, αλλά στο να καθαρίζεις τα παιχνίδια, χωρίς να κινδυνεύεις και χωρίς να βγάζεις μεγάλη ένταση. Σε όλους τους τελευταίους αγώνες, ο αντίπαλος χάνει μεγάλες ευκαιρίες (στα περισσότερα παιχνίδια, περισσότερες και μεγαλύτερες από εμάς), ενώ εμείς ζοριζόμαστε για να σκοράρουμε.
Επίσης: λάθος προπονητή είναι το σύστημα με τους τρεις κεντρικούς αμυντικούς στην Τούμπα (η αλλαγή συστήματος στο δεύτερο ημίχρονο ισορρόπησε κατά πολύ τον αγώνα -- και ας έχασε και στο δεύτερο ευκαιρίες ο ΠΑΟΚ), λάθος ήταν και η προχθεσινή αλλαγή του Μαντί στο ημίχρονο (και σε αυτό δεν φταίει ο Ονιεκουρού). Αυτά εκ του αποτελέσματος, γιατί, στα μάτια μου, αδικαιολόγητο λάθος είναι ότι δεν περνούν προχθές νωρίτερα στον αγώνα και οι Ελ Αραμπί και Καρβάλιο (και ειδικά ο Ελ Αραμπί έπρεπε να είχε περάσει πολύ νωρίτερα -- στα δέκα λεπτά αγώνα που απομένουν, καλά καλά δεν προλαβαίνουν να βρουν τα πατήματά τους). Εκτός αν και μετά από ισοπαλία με την ΑΕΚ, θα λέγαμε ότι οκ, κρατήσαμε τη διαφορά στους επτά βαθμούς.
Λίγα λόγια και για τους παίκτες: για την εικόνα του Ολυμπιακού δεν ευθύνεται ούτε ο Μπουχαλάκης (ο οποίος βοηθάει στην ανάπτυξη -- και έχει και την πολύ καλή πάσα στον Μαντί), ούτε ο Ονιεκουρού. Όλη η ανασταλτική λειτουργία της μεσαίας γραμμής ήταν προβληματική και η αλλαγή του Μαντί την έκανε ακόμα χειρότερη. Επίσης: ο Ονιεκουρού χάνει εύκολα δύο φορές την μπάλα, αλλά η άμυνα της ΑΕΚ, γενικά, τον αισθάνεται. Ανάπτυξη, έτσι κι αλλιώς, για να εκμεταλλευτείς τα --επιμένω-- καλά χαρακτηριστικά του παίκτη, δεν υπάρχει: όταν ο Ελ Αραμπί βγάζει καλή πάσα, ο Ονιεκουρού, με την ταχύτητά του, βγαίνει τετ α τετ (το οποίο χάνει, αλλά αν τον κρεμάσουμε για το χαμένο τετ α τετ, ο Ποντένσε θα έπρεπε να είχε τσιμεντωθεί στου Ρέντη). Προσωπικά δεν περιμένω να δω τη φετινή χρονιά για να κρίνω αν ο Μπουχαλάκης (που καίει λάδια) έχει θέση στην ομάδα (έχει), ούτε για να βγάλω άχρηστο τον βαψομαλλιά όταν η ομάδα δεν παίζει στρωμένο ποδόσφαιρο.
Αντίστοιχα και για τον Ρέαμπτσιουκ: όλοι (έστω οι περισσότεροι) σχολιάζαμε την εντυπωσιακή του βελτίωση. Από Γενάρη και μετά, παίζοντας σερί ένα χρόνο, έχει αρχίσει και αυτός να κρεμάει (δεν θα ξεχάσω ένα κοντινό πλάνο στο πρόσωπό του όταν έγινε αλλαγή σε ένα πρόσφατο παιχνίδι, που αποτύπωνε ξεκάθαρα την απόγνωση). Λάθος Μαρτίνς που δεν έχουμε αλλαγή για να παίρνει ανάσες; Λάθος της διοίκησης; Πάντως δεν είναι λάθος του Ρέαμπτσιουκ, ο οποίος (δεν μπορώ να κρίνω αν αυτό είναι οδηγία ή ένστικτο επιβίωσης) έχει περισσότερο στο μυαλό του πώς θα αποφύγει το αμυντικό λάθος, παρά να βγει μπροστά και να βοηθήσει.
Συνεχίζοντας: διαβάζω, και ακούω, για την «αναμενόμενη» αντίδραση της πληγωμένης ΑΕΚ. Σόρυ, αλλά δεν τ' αγοράζω. Αν είχε μεσολαβήσει έστω μία εβδομάδα από τον αποκλεισμό της από τον ΠΑΟΚ, θα το δεχόμουν. Τέσσερις ημέρες μετά από τον αποκλεισμό/ήττα από τον ΠΑΟΚ, ειδικά με τον τρόπο που ήρθε, δεν γίνεται να μιλάμε για αντίδραση (εκτός και αν έχουν το μαγικό κουμπί). Η ΑΕΚ λίγα 24ωρα πριν τον μεταξύ μας αγώνα, είχε χάσει, όπως τον έχασε, τον τελευταίο της στόχο για να σώσει τη χρονιά. Ο προπονητής είναι υπ' ατμόν, ο καλύτερός της παίκτης είναι τραυματίας, το (αξιόλογο) υλικό δεν είναι ούτε 10 παίκτες, και, όμως, κάνει μια από τις καλύτερες της εμφανίσεις, τα τελευταία χρόνια, στην έδρα μας.
Στα υπόλοιπα του αγώνα: σταθερός ο Βατσλίκ (που όπως λέγαμε προχθές με τον Καπετάνιο, ήταν σαν να είχα μαγνήτη στα γάντια), καλός στο ξεκίνημα, μέτριος στη συνέχεια, ο Λαλά, μια καλή κεφαλιά από τον Τίκινιο, προσπαθώντας να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα στη μεσαία γραμμή ο Εμβιλά (που το γκολ του, τον καθιστά MVP, κλέβοντας τον τίτλο από τον Αμραμπάτ, που προχθές έμοιαζε ασταμάτητος), μέτριος (αλλά και ο μόνος που μπορούσε να ντριπλάρει) ο Αγκιμπού (και είναι προβληματικό από μόνο του να βασιζόμαστε στις εμπνεύσεις του Αγκιμπού), κακός ανασταλτικά ο Μπουχαλάκης (και αυτό μένει, δυστυχώς, από την προχθεσινή του εικόνα), μέτριοι και οι Μασούρας και Μαντί.
Διαφωνώ με τα διθυραμβικά σχόλια για Μανωλά (κυρίως) και Παπασταθόπουλο, παρότι, λόγω της ανύπαρκτης ανασταλτικής μας λειτουργίας, στη μεσαία γραμμή, πράγματι χρειάστηκε να καθαρίσουν (και καθάρισαν) πολλές φάσεις. Ο Παπασταθόπουλος, πάντως, παραμένει αργός (όσο και να το καλύπτει με την εμπειρία), ενώ ο Μανωλάς έχει μια κακή απομάκρυνση με κεφαλιά (στρώνοντας την μπάλα στον Καρίμ, ο οποίος την έστειλε πάνω στον Βατσλίκ) και ένα παραλίγο --εντυπωσιακό-- αυτογκόλ (μπαρούφα, που αν είχε κάνει ο Σισέ, θα το γράφαμε για πέντε χρόνια).
Σημαντική η προσφορά του Ματιέ, αφού από δικό του στημένο έρχεται το γκολ (με βοήθεια και από την κακή αντίδραση των αμυντικών της ΑΕΚ) -- είχε, όμως, και άλλες καλές εκτελέσεις σε στημένες φάσεις, ενώ τα τρεξίματά του μέχρι και το σφύριγμα της λήξης «έβγαζαν» μια ένταση και προς τους συμπαίκτες (εννοώ ότι έδειχνε πως ο Ολυμπιακός οφείλει να πιέσει και να κυνηγήσει και δεύτερο γκολ). Συμβολή (όση επιτρέπει η διάρκεια της συμμετοχής της) είχαν και οι Ελ Αραμπί --αρκεί η πάσα στον βαψομαλλιά-- και Καρβάλιο -- και μπάλα κράτησε, και φάουλ κέρδισε.
Για τον Πορτογάλο είναι το δεύτερο ενθαρρυντικό δείγμα (και όπως έγραφα: ΜΑΚΑΡΙ να πέσω έξω για αυτόν), ενώ για τον Ελ Αραμπί είναι κάπως αναμενόμενο (το έχουμε πει πολλάκις: ακόμα και σε μέτρια ημέρα, η ποιότητά του είναι τέτοια που μπορεί να καθαρίσει ένα παιχνίδι -- όπως θα είχε κάνει, αν ο Ονιεκουρού ολοκλήρωνε σωστά το τετ α τετ). Μένοντας στον Ελ Αραμπί: μπορεί ο Μαρτίνς να θεωρεί ότι ο Τικίνιο μπορεί να προσφέρει περισσότερο, ίσως να γίνεται διαχείριση (ο Ελ Αραμπί --αν δεν κάνω λάθος-- έχει κλείσει τα 35), μπορεί να είναι σιωπηρή πίεση για να ανανεώσει με τους όρους της ομάδας, και ίσως να είναι δοκιμή για το αν μπορεί ο Τικίνιο (ανεξάρτητα από το αν ανανεώσει ή όχι ο Μαροκινός) να σταθεί ως βασικός επιθετικός τη χρονιά που έρχεται. Με εξαίρεση την περίπτωση που γίνεται διαχείριση (που είναι και το πιο απίθανο σενάριο), ο Ελ Αραμπί έπρεπε να παίζει περισσότερο. Ο Ολυμπιακός αγκομαχά σε όλα (σχεδόν) τα παιχνίδια, ενώ η έλλειψη ποιότητας βγάζει μάτια. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να παρκάρεις στον πάγκο τον, ίσως, ποιοτικότερο παίκτη του ρόστερ.
Στα υπόλοιπα: όσο και να γκρινιάζουμε (για να μην παίρνουν αέρα και οι απέναντι), ο Ολυμπιακός είχε ένα δοκάρι, ένα χαμένο τετ α τετ, ένα γκολ και ένα ακυρωθέν τέρμα, δηλαδή --ρεαλιστικά-- ήταν πιο επικίνδυνος από την ΑΕΚ. Πλάκα έχει και η υπερασπιστική γραμμή των ρεπόρτερ της ΑΕΚ (γενικά οι ρεπόρτερ --σε τεράστια πλειοψηφία ρεπόρτερ/οπαδοί-- των δικεφάλων κατέχουν λιγότερο το άθλημα από τη γάτα μου): αρχικά, ότι στη φάση του γκολ, υπάρχει χέρι του Μανωλά, και όταν στη συνέχεια φαίνεται καθαρά ότι χέρι κάνει ο Μήτογλου, το γυρίζουν στο ότι δεν έπρεπε να είχε δοθεί κόρνερ -- πάλι καλά που δεν έφτασαν να φωνάζουν γιατί δεν δόθηκε το πέναλτι (κάτι που, αν δεν έχει αλλάξει ο κανονισμός, θα είχαν και δίκιο, αφού στο πέναλτι δεν υπάρχει πλεονέκτημα).
Και αφού αναφέρθηκα στους δικέφαλους: δεν ξέρω αν ο ΠΑΟΚ έχει καλύτερη εικόνα από τον Ολυμπιακό στον δεύτερο γύρο (γιατί στο πρώτο δεν...), αλλά επίσης εξακολουθεί να μη μαγεύει με τις εμφανίσεις του (όσο και να συνεχίζεται το σπρωξιματάκι) -- τα ξανάπαμε: οκ, εμείς είμαστε χάλια, αυτοί που δεν κατάφεραν να νικήσουν εμάς, χρειάστηκαν γκολ στις καθυστερήσεις για να νικήσουν τον Παναθηναϊκό και να αποκλείσουν την --καλύτερή τους-- ΑΕΚ και θέλουν μούφα μπέναλτι για να νικήσουν τον ΟΦΗ, τι σκατά είναι;
Στα σημαντικά: την Πέμπτη έχουμε τον πρώτο αγώνα απέναντι στην Αταλάντα. Θα μου έκανε εντύπωση αν ο Ολυμπιακός έφευγε με βαρύ κι ασήκωτο σκορ. Αντίθετα, βρίσκω πολύ πιθανό, μετά την ολοκλήρωση και των δύο αγώνων, να φανεί ότι ποτέ δεν βρεθήκαμε σε θέση να διεκδικήσουμε την πρόκριση. Η Αταλάντα δεν είναι εύκολος αντίπαλος και οι πιθανότητες πρόκρισης (από την ώρα της κλήρωσης) ήταν ελάχιστες. Το ζήτημα είναι να μην είμαστε κομπάρσος, δηλαδή να μην φανεί ότι πιάσαμε το ταβάνι στη φάση των ομίλων και η συμμετοχή μας σε αυτόν τον γύρο είναι τουριστική...
Για το τέλος: μακάρι η γκρίνια μας να είναι πάντα μετά από νίκες (πόσο μάλλον για νίκες όπως η προχθεσινή, που --ανεξάρτητα από την απόδοση της ομάδας-- μάς φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στην κατάκτηση του βασικού μας στόχου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου