Του Dr. Jekyll
Το βέβαιο: με ένα κακό πρώτο ημίχρονο και ένα συμπαθητικό δεύτερο, η ομάδα έφυγε με το διπλό από τη Νίκαια και ετοιμάζεται για τη δύσκολη συνέχεια. Δεν υπάρχουν και πολλά να ειπωθούν για ένα παιχνίδι, στο οποίο ανάθεμα και αν κάναμε 10 φάσεις, και καλύτερός μας παίκτης στο πρώτο ημίχρονο ήταν ο τερματοφύλακας. Το τελικό σκορ (και η διαμόρφωσή του στο 58΄) έδωσαν την ευκαιρία να περάσουμε ένα ήσυχο απόγευμα, αλλά (για να είμαστε ειλικρινείς) οι χαμηλές πτήσεις συνεχίζονται (και ίσως να βλέπαμε ένα διαφορετικό παιχνίδι αν δεν ήταν οφσάιντ η μισή φτέρνα του Καμαρά στο --ορθά-- ακυρωμένο γκολ μας στο τρίτο λεπτό).
Τα θετικά: ο Βατσλίκ φαίνεται να βρίσκει την φόρμα του σε ένα πολύ κρίσιμο σημείο της χρονιάς. Από τους βασικούς συντελεστές της ισοπαλίας στην Τούμπα και καθοριστικός (ειδικά στο πρώτο ημίχρονο) για το μηδέν παθητικό σήμερα (και το αρνητικό: για να χρειάζεται, όμως, σπουδαία εμφάνιση του τερματοφύλακα ώστε να κρατήσεις το μηδέν απέναντι στον Ιωνικό, κάτι πηγαίνει λάθος στη συνολική αμυντική λειτουργία [για να μην εστιάζουμε μόνο στο αν είναι αργός --που είναι-- ο Παπασταθόπουλος ή αν είναι ακόμα ανέτοιμος --που, υποθέτω, πως, εν μέρει, είναι-- ο Μανωλάς]).
Συνέχεια στις πολύ καλές εμφανίσεις και από τον Αγκιμπού, ο οποίος πετυχαίνει το πανέμορφο πρώτο γκολ και συμμετέχει στο τρίτο (και το αρνητικό: όταν με αυτό το ρόστερ, ένας από τους σταθερά καλύτερους και με μεγαλύτερη προσφορά παίκτης, είναι ο Αγκμιπού --που αποκτήθηκε για να δοκιμαστεί στη Β΄ ομάδα--, το πιθανότερο σενάριο, που στην περίπτωσή μας ισχύει, είναι ότι δεν τραβάνε τα μεγάλα ονόματα). Ο μικρός Καμαρά δίνει μεγάλη ενέργεια στη μεσαία γραμμή, δείχνει μεγάλη ωριμότητα (για την ηλικία και την εμπειρία του) και, αυτή τη στιγμή, φαίνεται ο περισσότερο ικανός για το απρόβλεπτο στην ομάδα (για το καλό απρόβλεπτο, από κακά απρόβλεπτα έχουμε γκώσει -- όπως λένε και στην Οξφόρδη).
Τρίτο θετικό η γεμάτη εμφάνιση του Μασούρα. Περνά ως αναγκαστική αλλαγή του Ροντρίγκεζ (που δεν τον βλέπω να συμπληρώνει τρία σερί ματς χωρίς τραυματισμό) και στο δεύτερο ημίχρονο καθαρίζει το παιχνίδι, κερδίζοντας το πέναλτι για το 0-2 και πετυχαίνοντας το τρίτο γκολ). Το βέβαιο: για να τελειώσουμε όμορφα τη χρονιά (και αυτό δεν εξαρτάται μόνο από την κατάκτηση του πρωταθλήματος) ο Ολυμπιακός χρειάζεται να ανέβουν (και να μείνουν σταθεροί) και οι παίκτες που τραβούσαν το κουπί την περσινή χρονιά (γιατί μπορεί να λέμε ότι η προσφορά των φετινών αποκτημάτων είναι μικρή, αλλά προχθές οι Αγκιμπού και Βατσλίκ ήταν καταλυτικοί).
Ένα ακόμα σχόλιο: η εικόνα της ομάδας στο δεύτερο ημίχρονο βελτιώθηκε πολύ. Και σε αυτό είναι βέβαιο πως έπαιξε ρόλο και η αποχώρηση του Ματιέ (που δεν αντέχει πλέον για πολλά) και η είσοδος του Μπουχαλάκη (θα έσκαγα αν δεν το έγραφα). Ο Μπούχα δεν είναι ο ιδανικός μέσος, αλλά, στα μάτια μου, αν συγκρίνω τα θετικά με τα αρνητικά του, αξίζει τη θέση του στην ομάδα (είναι ανέφικτο να διαθέτεις δεκαπέντε ποδοσφαιριστές επιπέδου Ελ Αραμπί -- κάποιοι παίκτες θα είναι τα πολύτιμα γρανάζια).
Και αφού δεν υπάρχουν και πολλά να πεις για τον αγώνα (ο Ολυμπιακός, σε κάθε περίπτωση, έκανε αυτό που έπρεπε) λίγα λόγια, κουβέντα να γίνεται, για τον βαψομαλλιά. Με δεδομένο πως από την τηλεόραση, ελάχιστα καταλαβαίνεις πώς κινείται ένας παίκτης χωρίς την μπάλα, τουλάχιστον τρεις φορές κάνει σωστή κίνηση μπροστά, αλλά δεν υπάρχει ο παίκτης για να του περάσει τη μακρινή μπαλιά. Επίσης: είναι ταχύτατος με την μπάλα και προσπαθεί να συμμετέχει, πιέζοντας, στην ανασταλτική λειτουργία. Δεν έχω ιδέα αν τελικά θα προλάβει να προσφέρει (όσο περνά ο χρόνος, όλο και λιγοστεύουν οι πιθανότητες για ένα εντυπωσιακό came back), αλλά εξακολουθώ να μην τον βλέπω σαν καμένο χαρτί (και, σίγουρα, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, αλλά δεν αισθάνομαι το ίδιο για τον παικτΡόνι Λόπεζ -- μην πω και για τον Καρβάλιο, που ακόμα δεν τον έχουμε καν δει).
Αύριο, ο Ολυμπιακός έχει τον επαναληπτικό με τον Παναιτωλικό (και η πρόσφατη αναμέτρηση έδειξε ότι δεν θα είναι ένα εύκολο απόγευμα), την Κυριακή αντιμετωπίζει την ΑΕΚ και την Πέμπτη υποδέχεται την Αταλάντα, στον πρώτο αγώνα για τα πλέι-οφ του Europa -- δηλαδή τρεις αγώνες που, για όλους τους λόγους του κόσμου, πρέπει να νικήσει (ανεξάρτητα από τη βαρύτητα του θεσμού του Κυπέλλου, την --όποια-- βαθμολογική ασφάλεια στο πρωτάθλημα και τον υψηλό βαθμό δυσκολίας της ευρωπαϊκής αναμέτρησης).
Όσο και αν, θεωρητικά, η εικόνα της ομάδας βελτιώνεται, η βελτίωση αυτή έχει έρθει απέναντι σε ομάδες χαμηλής δυναμικότητας (όσο συμπαθητική/αποτελεσματική μπάλα να παίζουν ο Παναιτωλικός και ο Ιωνικός, το επίπεδό τους παραμένει χαμηλό), ενώ η αμυντική μας εικόνα επιτρέπει --κυρίως, αλλά όχι μόνο, από αντεπιθέσεις-- σπουδαίες ευκαιρίες στον αντίπαλο (και οι παίκτες της ΑΕΚ --ειδικά στην επίθεση-- και της Αταλάντα, αμφιβάλλω αν δεν θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν κάποιες από αυτές).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου