Του Dr. Jekyll
Με κάμποσες αλλαγές η ενδεκάδα που επέλεξε ο Πέδρο: Τζολάκης κάτω απ' τα δοκάρια, Όλεγκ (ε, ναι, κι ας είναι ιεροσυλία, αν σκεφτούμε τον Προτάσοφ, σιγά μη γράφω Ρέαμπτσιουκ) αριστερό μπακ, Σισέ και Μπα κεντρικό αμυντικό δίδυμο, Ντρέγκερ δεξί μπακ, Εμβιλά, Καμαρά και Φορτούνης κεντρικοί μέσοι, Μασούρας και Μπρούμα οι πλάγιοι μέσοι και Ελ Αραμπί στην επίθεση. Οι αλλαγές ήταν οι Ματιέ και Ραντζέλοβιτς (ημίχρονο, Φορτούνης, Μπρούμα), Βρουσάι (60΄, Μασούρας), Ανδρούτσος (85΄, Ντρέγκερ) και Κόμπρα της Αιγύπτου, aka Χασάν (90φεύγα, Ελ Αραμπί).
Τα βασικά, αφού ο αγώνας δεν σηκώνει και πολλή ανάλυση (καλή τη πίστη, θα δεχτούμε ότι το γρήγορο γκολ του Φορτούνη, οι πολλές αλλαγές, οι μαζεμένοι αγώνες, καθώς και το παιχνίδι της Τετάρτης, έπαιξαν τον ρόλο τους για την κακή εικόνα της ομάδας): ο Ολυμπιακός πέτυχε το γκολ νωρίς νωρίς και μετά χαλάρωσε. Ο Παναιτωλικός κυνήγησε τις όποιες ελπίδες του, ισοφάρισε με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου (σε μια φάση που υπενθύμισε ότι η φετινή μας αμυντική λειτουργία είναι κάπως προβληματική), ταλαιπώρησε την ομάδα μας, που είχε έλλειψη ρυθμού, αλλά τελικά έχασε, εξαιτίας της ποιότητας και του πείσματος του (κατά τ' άλλα, μέτριου) Ματιέ και της αποτελεσματικότητας του (επίσης, χθες, βαρύ) Ελ Αραμπί.
Συνοπτικά, λίγα λόγια για τους παίκτες: ο Τζολάκης δεν έχει ευθύνη στο γκολ που δέχτηκε, αλλά σε εμένα, και φοβάμαι και στους συμπαίκτες του, δεν εμπνέει την εμπιστοσύνη που εμπνέει ο Σα (και αυτό είναι λογικό). Με λάθη, αλλά και καλές στιγμές, οι Μπα και Σισέ. Κάποια πράγματα είναι δεδομένα: ο Σισέ θα κάνει τις επιπολαιότητές του (αν και σήμερα πρέπει να πιστωθεί την πολύ καλή μακρινή μπαλιά στον Ντρέγκερ, στη φάση του πρώτου γκολ), ενώ ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος δεν μπορούν να βγάλουν την πρώτη πάσα, όπως κάνει ο Σεμέδο (πράγμα που σημαίνει ότι όταν δεν αγωνίζεται, ή αν φύγει, ο Πορτογάλος, την ορθολογική ανάπτυξη από τα μπακ πρέπει να την ξεχάσουμε).
Συμπαθητικός (κυρίως επιθετικά) ο Ντρέγκερ (με την ασίστ για το πρώτο γκολ, αλλά και μια πολύ όμορφη --και λίγο τυχερή-- μπαλιά στον Μασούρα), αλλά κάπως εξαφανισμένος (είτε λόγω οδηγιών, είτε από μόνος του) στο δεύτερο ημίχρονο -- ενώ είναι, πιθανότατα, ο αμυντικός μας που χάνει τον παίκτη του στην φάση της ισοφάρισης. Τα βασικά, στην πρώτη του εμφάνιση (και ενώ δεν έχει κλείσει δέκα ημέρες στην ομάδα) από τον Όλεγκ: νομίζω ότι ήδη φάνηκε (ναι, από έναν αγώνα) ότι έχουμε έναν παίκτη ακόμα για τη θέση του αριστερού μπακ. Δεν ξέρω αν θα βγει Τσιμίκας, Κούτρης ή Γκασπάρ, αλλά σίγουρα δεν θα είναι Βινάγκρε (δηλαδή το απόλυτο τίποτα) -- και ας σημειώσω πως έχασε μονομαχίες από τον παίκτη του.
Κουρασμένος ο Εμβιλά, ο οποίος δεν επιλέχθηκε για να πάρει ανάσες (και αυτό κάπως με προβληματίζει, αφού είναι ο μοναδικός διαθέσιμος για τη θέση του, και είναι κομβικός στο παιχνίδι της ομάδας). Ο Γκιγιέρμε έβγαλε τρέχοντας όλη την περσινή σεζόν (ήταν επίσης το μόνο διαθέσιμο εξάρι), αλλά δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι ο Γάλλος είναι βιονικός όπως ήταν ο Βραζιλιάνος (και η κούρασή τού Εμβιλά φάνηκε σε λανθασμένες μεταβιβάσεις --δύο από αυτές δημιούργησαν ιδανικές συνθήκες αντεπίθεσης για τον Παναιτωλικό-- και στην ευκαιρία που χάνει). Αντιλαμβάνομαι πως άλλο «καθαρόαιμο» εξάρι δεν υπάρχει, αλλά αν είναι να πειραματιστείς με κάποιον άλλον σε αυτή τη θέση, καλύτερα να το κάνεις στον αγώνα με τον Παναιτωλικό, ώστε να μην είναι ο Γάλλος ξεζουμισμένος στην Τούμπα.
Ο Φορτούνης δεν εντυπωσίασε, αλλά έβαλε το γκολ (και δεν ξέρω αν οι άλλοι μέσοι μας θα το πετύχαιναν), έβγαλε από στημένη φάση πολύ καλή μπαλιά στον Σισέ --για δεύτερο σερί παιχνίδι (αλλά ο Σισέ, που η τεχνική δεν περιλαμβάνεται στα χαρίσματά του, την έχασε)--, κράτησε μπάλα, και προσπάθησε να οργανώσει την ομάδα (παρότι ούτε αυτός, αλλά ούτε οι επιθετικογενείς συμπαίκτες του βρέθηκαν σε σπουδαία μέρα). Θετικό το πρόσημα (αλλά --νομίζω-- ως εκεί) και για τους Μπρούμα (και τώρα μένει να τον δούμε στα πιο δύσκολα), Καμαρά (που ανέβαζε την απόδοσή του όσο περνούσε η ώρα -- και αυτό είναι εκτιμητέο, καθώς τότε τον χρειάστηκε περισσότερο η ομάδα) και Ελ Αραμπί (ο οποίος, όντως, είναι πιο βαρύς από πέρσι, αλλά έχει ήδη πετύχει 14 γκολ στο πρωτάθλημα, και είναι να αναρωτιέσαι πόσα θα έβαζε αν ήταν αέρινος).
Πιο χαμηλός βαθμός για τον αγαπημένο μου Μασουρίνιο: όχι γιατί πραγματικά υστέρησε (δυσκολεύομαι να βρω σοβαρά διακριθέντα από το πρώτο ημίχρονο), αλλά γιατί πρέπει --επιτέλους-- να βελτιώσει τα τελειώματά του. Όσο χαριτωμένο και να φαίνεται στο φαν κλαμπ του (του οποίου είμαι, ξεκάθαρα, μέλος) ότι χάνει αστεία γκολ και πετυχαίνει τέρματα που δύσκολα μπαίνουν, η κυκλοθυμική φύση του μέσου γαύρου, δεν συγχωρεί τα χαμένα γκολ στα παιχνίδια που το αποτέλεσμα στραβώνει (αν χάσει το άχαστο στην Τούμπα, κανείς δεν θα σκεφτεί «έλα μωρέ, τακτικά είναι άψογος»).
Και αφού κλείσαμε με το πρώτο ημίχρονο, ας εκμυστηρευτώ ότι έχω βάσιμες υποψίες πως ο Πορτογάλος Γούναρης (ειδικά από την μέρα που ρώτησε και έμαθε ποιος είναι ο Έλληνας, ο ορίτζιναλ, Γούναρης) είναι φανατικός αναγνώστης του blog. Εξού, και ως αλεπού της ζωής και των πάγκων, σκέφτηκε ο Πορτογάλος: «βάζω τον Ματιέ, γκρινιάζει ο Terso, βάζω τον Φορτούνη, γκρινιάζει ο RoD, ρε δεν με χέζετε οι biancorossi, ένα ημίχρονο ο καθένας. Και άμα λάχει, ανεβάστε και poll, στα πρότυπα των talent shows, να δούμε ποιον θα κρατήσουμε».
Στο πιο σοβαρό: σήμερα δεν ήταν καλός ούτε ο Φορτούνης ούτε ο Ματιέ. Με το χέρι στην καρδιά, όμως, όπως πιστεύω ότι το γκολ του Κωστάκη δεν έβαζε επ' ουδενί ο Ματιέ, αντίστοιχα δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε ο Κωστάκης να βγάλει την μπαλιά που βγάζει, πέφτοντας, ο Ματιέ (δείγμα και αυτό της τρέλας που έχει ο Γάλλος εντός γηπέδου, είτε του πηγαίνει είτε όχι το παιχνίδι). Ολοκληρώνοντας: ο Ολυμπιακός είναι σίγουρα τυχερός που διαθέτει αυτούς τους δύο παίκτες, αλλά --όπως όλοι έχουμε αφουγκραστεί-- αυτό αποτελεί και ένα εν δυνάμει πρόβλημα (που όσο η ομάδα, αλλά και οι συγκεκριμένοι παίκτες -- σήμερα ο ένας είχε γκολ και ο άλλος ασίστ, πάνε καλά, δεν θα βγαίνει στην επιφάνεια).
Από τις υπόλοιπες αλλαγές: είναι δεδομένο πως σε αυτή την φάση ο Βρουσάι φαίνεται σε καλύτερη κατάσταση από τον Ραντζέλοβιτς. Η συμμετοχή του και μόνο στη φάση του δεύτερου γκολ (που κατεβάζει σωστά την μπάλα) αρκεί για να τον τοποθετήσει στους διακριθέντες -- αντίθετα ο Ραντζέλοβιτς, αν δεν ξεχνάω κάτι, έχει μόνο ένα άοσμο και άγευστο σουτ, σπαταλώντας μια σχετικά καλή μεταβίβαση του Ματιέ. Ελάχιστα πράγματα από Ανδρούτσο, ενώ το σημαντικότερο στη συμμετοχή του Φαραώ της Καρδιάς μας δεν είναι άλλο από τη συμμετοχή του, δηλαδή την επιστροφή του στους αγωνιστικούς χώρους (και νομίζω ότι θα χρειαστεί λίγο καιρό ακόμα για να αγωνιστεί με αξιώσεις).
Στα υπόλοιπα: η ομάδα του τραγανού βδέλλα (ή όπως αλλιώς λέγεται) έπαιξε ιδιαιτέρως παθιασμένα, προσπαθώντας να κόψει βαθμούς από τον Ολυμπιακό. Θα διαφωνήσω, όμως, ότι το κίνητρο είναι οι (υπαρκτές ή όχι) σχέσεις με τη Μητρική Βόλου, Ξάνθης και άλλων Εν Ελλάδι Σουπερλιγδάτων Ομάδων, aka ΠΑΟΚ: ο Ολυμπιακός με την εμφάνισή του έδωσε δικαιώματα και επέτρεψε στον Παναιτωλικό να πιστέψει ότι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα (η παγίδα στην οποία έχουν πέσει φέτος --με τα μούτρα-- ΠΑΟΚ και ΑΕΚ -- δεν συζητάμε για το Παναθηναϊκό).
Για το τέλος: το παιχνίδι της Τούμπας πλησιάζει και προβληματίζομαι. Με προβληματίζει ότι η ομάδα κόσμημα της ηθικής έχει αποκτήσει τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά του προπονητή της (κλωτσιές στο ψαχνό και ποδοσφαιρικές μαϊμουδιές για να εκβιάσουμε διαιτητικές αποφάσεις). Με προβληματίζει ότι γι' αυτούς είναι το παιχνίδι και highlight της χρονιάς, ενώ για τους παίκτες μας (και για τον Μαρτίνς, που έχει αποδείξει ότι τον απασχολεί η οικονομία του πρωταθλήματος -- και γι' αυτήν, η ισοπαλία είναι ιδανικό αποτέλεσμα) είναι, απλά, Τετάρτη.
Μα πιο πολύ απ' όλα με προβληματίζει το αρσενικό, παντελονάτο, μάτσο βλέμμα του αρσενικού, παντελονάτου, μάτσο Παμπλίτο Γκαρσία. Το βλέμμα που προκαλεί τρόμο και σεβασμό, όπως το βλέμμα της Μέδουσας, σε φίλους και αντιπάλους. Το βλέμμα, που για αυτό ξοδεύτηκαν τόνοι μελάνι και TB από σαυροσαββιδοαρδάκια. Ένα βλέμμα σημαντικότερο από νίκες σε αγωνιστικούς χώρους, σημαντικότερο από τους προβολείς της Αγιάς Σοφιάς (που είναι σημαντικότεροι από νίκες σε αγωνιστικούς χώρους), σημαντικότερο από πρόκριση σε ομίλους του Champions League. Ένα βλέμμα που έχει κάνει τα απανταχού παοκτσάκια να τραγουδούν μερακλωμένα, υπό την επήρεια Μαλαματίνας με κόκα κόλα --το περίφημο Tumba Libre--: «μια ματιά σου μόνο φτάνει αεροπλάνο να με κάνει» και «θάλασσες, μέσα στα μάτια σου θάλασσες» -- και που, όπως με την mamacitaAEK, εάν έρθει καμιά συντριβή, θα γίνει «σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα, λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα»...
Ή, για να το θέσω και αλλιώς: με νίκη μας την Τετάρτη (που, στα πιο σοβαρά, δεν την βλέπω να έρχεται), η μεγαλύτερη αγωνία στους υπόλοιπους αγώνες του Ολυμπιακού θα είναι αν θα νικήσει ο Κωστάκης ή ο Μπρούμα στο Πέτρα, Ψαλίδι, Χαρτί... (και αυτό με τον Ολυμπιακό να είναι, σε γενικές γραμμές, χειρότερος από πέρσι...).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου