Του Dr. Jekyll
Ο Μαρτίνς κατέβασε Σα, Όλεγκ (αριστερό μπακ), Μπα και Σεμέδο ως κεντρικούς αμυντικούς, Ραφίνια δεξί μπακ, Εμβιλά, Μπουχαλάκη και Καμαρά ως κεντρικούς μέσους, Μπρούμα και Φορτούνη ως πλάγιους μέσους (λέμε τώρα) και Ελ Αραμπί ως επιθετικό. Οι αλλαγές ήταν οι Βρουσάι (72΄, Φορτούνης), Πέπε (87΄, Καμαρά), και Χασάν, Μασούρας (89΄, Ελ Αραμπί, Μπρούμα).
Λίγα λόγια για την εικόνα του αγώνα: ο ΠΑΟΚ μπήκε πολύ δυνατά στο πρώτο μισάωρο. Με ασταμάτητη πίεση ψηλά (καλή δουλειά εκεί ο Ουαρντά), με μιάμιση καλή φάση (πάντα από τα δεξιά μας, εκεί που ο Ραφίνια είχε, δεδομένα, αμυντικά προβλήματα), και με τον Ολυμπιακό σε παθητικό ρόλο, με πολύ μεγάλα προβλήματα στην ανάπτυξη. Για την ακρίβεια, η πρώτη «συμπαθητική» ανάπτυξη της ομάδας ήταν στο 32΄, με καλή χαμηλή μεταβίβαση Φορτού στον Ραφίνια, καλή σέντρα του Βραζιλιάνου και χαμένη ευκαιρία από τον Μπρουμά.
Έως εκείνο το σημείο, η μεσαία γραμμή του Ολυμπιακού ήταν κακή: οι Εμβιλά και Μπουχαλάκης έδειχναν να έχουν σοβαρά προβλήματα από τη μεσαία γραμμή του ΠΑΟΚ, ενώ Φορτούνης και Καμαρά είχαν κακές επιλογές και κακές εκτελέσεις, «καταστρέφοντας» εναλλάξ όποιες πιθανότητες αντεπίθεσης. Κακή εικόνα και από τον Ραφίνια: δεν γνωρίζω πόσο επηρεάζει ότι δεν είχε βοήθειες από Φορτού ή ότι δεν υπάρχει ένας αντίστοιχος Γκιγιέρμε (ο Σεμέδο, πάντως, είχε φουλ τον νου του, σε ένα παιχνίδι που και, γενικότερα, είχε --και αυτό δεν είναι το σύνηθες-- φουλ τον νου του, στο να βοηθάει δεξιά), αλλά η δεξιά μας πλευρά έμπαζε πολύ.
Και εκεί που αναρωτιόμουνα (και, νομίζω, και άλλοι) πού στο διάολο είναι πάλι ο Ολυμπιακός, με κομβική στιγμή τη φάση του 32΄, η εικόνα του αγώνα άλλαξε. Βασικό: θα ήταν αδύνατον να αντέξει ο ΠΑΟΚ να ασκεί τόση πίεση (ειδικά χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα άφηνε και χώρους πίσω). Ο Ολυμπιακός πήρε μέτρα, και έως το τέλος του ημιχρόνου έχασε τρεις μεγάλες ευκαιρίες (με τη μία δοκάρι) για να ανοίξει το σκορ. Και εκεί που, πάλι, αναρωτιόμουνα ποιον Ολυμπιακό θα δούμε στο δεύτερο ημίχρονο, νωρίς νωρίς τα πράγματα άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο τους: μακρινή μπαλιά Εμβιλά, που κυνηγά και διεκδικεί (θέμα ικανοτήτων) ο Φορτού, πάσα σε Καμαρά, αυτός σε Μπούχα, και μαγική μπαλιά Μπούχα σε Ελ Αραμπί για το παστέλωμα.
Ο ΠΑΟΚ προσπάθησε να βγάλει αντίδραση, με τον Ολυμπιακό να οπισθοχωρεί, αλλά, λίγο η ικανότητα του Σα, λίγο η ανικανότητα η δική τους, δεν τα κατάφερε (παρότι βοηθήσαμε, είναι η αλήθεια, αφήνοντας τον Ουάρντα να φανεί κεφαλοσφαιριστής κλάσης). Αντίθετα, μετά την ύβρη της Τούμπας και τα μεγάλα λόγια, μεγάλων αντρών, για ανωτερότητα της ΠΑΟΚάρας, ήρθε η Νέμεση, με τον Καμαρά να πετυχαίνει το 2-0 (σε φάση που ξεκινά με υπέροχη κάθετη πάσα του Τζόλη στον Ελ Αραμπί, ο οποίος ξεδιάντροπα πουτανοποίησε την μισή αμυντική γραμμή του ΠΑΟΚ, πριν βγάλει την πάσα στον Καμαρά) και τέλος η Κάθαρση, με τον Βρουσάι να παίρνει την ασίστ του Ελ Αραμπί και να στέλνει για τρίτη φορά τη μπάλα στα δίχτυα (αφού πρώτα την έστειλε για τρίτη φορά στο δοκάρι).
Λίγα περισσότερα για τους παίκτες: κομβικές επεμβάσεις του Σα, ο οποίος πάντως έχει θέμα με τις απομακρύνσεις με τα πόδια (και πρέπει να το βελτιώσει). Μέτριος προς κακός, ο Ραφίνια, που --υποθέτω-- ότι επιλέγεται λόγω της εμπειρίας του (η οποία φαίνεται, κάποιες στιγμές, σε όλα τα παιχνίδια). Στα θετικά, η πολύ καλή σέντρα προς τον Μπρούμα, στην πρώτη αξιοπρεπή επίθεση του Ολυμπιακού. Στα αρνητικά, όλη του η αμυντική λειτουργία: χωρίς αντοχές για να καλύπτει την έλλειψη ταχύτητας, υπήρχαν πολλές στιγμές (περισσότερες από όσες φαίνεται η εμπειρία του) που πατούσε αλλού ντ’ αλλού…
Σπουδαία εμφάνιση από Σεμέδο (να ξαναπούμε ότι όση μπάλα ξέρει, πρέπει να ξέρουν όσοι κεντρικοί αμυντικοί πέρασαν από την ομάδα μας από τότε που έφυγε και ο Σιόβας -- και, φυσικά, να ξαναπούμε ότι αυτή η σιγουριά του κάποια στιγμή θα οδηγήσει σε μαλακία). Με καλές στιγμές, αλλά και κακές, ο Μπα. Πιθανολογώ πως αν ο Σισέ δεν ήταν εκτός πλάνων, ίσως να πλήρωνε, με πάγκο, την πανηλίθια ενέργειά του να κλωτσήσει μπάλα (και αντίπαλο) στον αγώνα με τον Ατρόμητο. Στο χθεσινό: ο Ουάρντα του παίρνει δυο κεφαλιές (στη δεύτερη παραλίγο να ισοφαρίσει) και είναι ο μόνος παίκτης που --έχω την αίσθηση, πως συμπωματικά το γλιτώνουμε-- κινδυνεύει, ξεχασμένος, να χαλάσει το οφσάιντ, στην φάση που --ολόσωστα-- ακυρώνεται το γκολ του Τζόλη.
Καλός και ο Όλεγκ. Πιθανότατα δεν είναι αμυντικός ογκόλιθος (όπως τον βλέπω, σε Κούτρη φέρνει), αλλά βγάζει ένταση και ταχύτητα από τα αριστερά (και νομίζω πως όλοι σκεφτόμασταν γιατί δεν μπορούμε να βρούμε έναν Όλεγκ και από τα δεξιά να ησυχάσουμε). Καλή εμφάνιση από Εμβιλά, με κερασάκι τη μακρινή μεταβίβαση στον Φορτούνη (στη φάση του πρώτου γκολ) και το κλέψιμο, από το οποίο ξεκινά η φάση του τρίτου γκολ. Εκτός από αυτά, όμως, πολύ (πολύ) τρέξιμο και σωστό μοίρασμα παιχνιδιού (αφήνω έξω το πρώτο μισάωρο που ο Ολυμπιακός έδειχνε ανίκανος να ανταπεξέλθει στην πίεση του ΠΑΟΚ).
Κι άλλοι θετικοί πόντοι για τον Μπουχαλάκη: δεν είναι μόνο η μπαλιά ποίημα που βγάζει στον Ελ Αραμπί για το 1-0. Είναι το πόσο δουλεύει και προσπαθεί να φανεί αντάξιος της φανέλας που φορά. Τα πλεονεκτήματά του γνωστά: καλός στις μακρινές μεταβιβάσεις, ακάματος εργάτης στη μεσαία γραμμή και όλα όσα σχετίζονται με τον χαρακτήρα του. Τα μειονεκτήματά του, επίσης, γνωστά: η ταχύτητά του δεν τον βοηθά σε αγώνες με αθλητικούς αντιπάλους, ενώ συχνά θα κάνει ανόητες ενέργειες στην άμυνα (κυρίως με αχρείαστα φάουλ, αλλά και με λανθασμένες μεταβιβάσεις). Παραμένει, όμως, σημαντικό γρανάζι της μηχανής (και έχω την αίσθηση ότι κάνει, μακράν, την καλύτερη χρονιά του στην ομάδα).
Μέτριος προς κακός (και) ο Καμαρά στο ξεκίνημα, ανέβαζε στροφές όσο περνούσε η ώρα (και αυτό, ευτυχώς, συμβαίνει συστηματικά): μπλέκεται στη φάση του πρώτου γκολ (μπορεί οι υπόλοιποι συμμετέχοντες να θεωρούνται οι «πρωταγωνιστές» της, αλλά η πάσα στον Μπούχα βγαίνει στο τέλειο timing), έχει την καταπληκτική κίνηση και την πάσα για το (πρώτο) δοκάρι του Μπρούμα, πετυχαίνει το δεύτερο γκολ και έχει το καταπληκτικό σουτ απόκρουση και δοκάρι. Με λίγα λόγια: όσο ανεβαίνει η ταχύτητα του Καμαρά (ο οποίος ξανά απέδειξε ότι κινείται καλύτερα με ανεβάσματα, μπροστά από τους δύο κεντρικούς αμυντικούς μέσους), τόσο ανεβαίνει η ταχύτητα όλης της ομάδας.
Καλός, μετά το 30΄ και έως την αλλαγή του και ο Φορτούνης: βγάζει την πρώτη σπουδαία πάσα προς τον Ραφίνια, κυνηγά (και σώζει) την καλή, αλλά δύσκολη, μπαλιά για το πρώτο γκολ, και παίζει εξαιρετικά το ένα δύο με τον Καμαρά, στη φάση που καταλήγει στο (δεύτερο) δοκάρι. Πάντως, ως τεράστιος φαν του, εξακολουθώ να πιστεύω ότι ακόμα δεν κάνει αυτά που μπορεί, και είναι ένα κλικ κάτω σε ταχύτητα και εκρηκτικότητα από τον καλό Φορτούνη.
Λίγα λόγια για τον Μπρούμα: προφανώς δεν τον έχω δει στο γήπεδο (καλά καλά δεν τον έχω δει με καλή ποιότητα εικόνας) για να έχω μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα στο πόσα προσφέρει στη συνολική οικονομία του αγώνα (ο Ποντένσε, για παράδειγμα, ήθελε μόνιμη επιτήρηση από έναν ή δύο αντιπάλους). Όμως, χθες: έχει ένα καλό σουτ (με λίγο αργό κοντρόλ) στην πρώτη φάση μας, βγάζει μια καταπληκτική μπαλιά τρύπα στον Καμαρά (και δεν είναι η πρώτη που βγάζει καλή πάσα στο μικρό δείγμα γραφής), έχει ένα σουτ στο δοκάρι, ένα ακόμα καλό σουτ, ενώ κινείται συνέχεια και κυνηγάει τις φάσεις (και αυτά στο χθεσινό, ένα από τα, θεωρητικά, πιο δύσκολα παιχνίδια του πρωταθλήματος). Κοντολογίς: δεν γνωρίζω αν αξίζει τα χρήματα της option αγοράς (για να τα αξίζει, θα πρέπει να έχει και λιγότερες απουσίες), ούτε αν μπορεί να κάνει όσο ο κοντός. Όλο και περισσότερο, πάντως, νομίζω ότι πρέπει να τον δούμε.
Τα στατιστικά του Ελ Αραμπί αποτυπώνουν την προσφορά του στον αγώνα (και εξηγούν γιατί είναι, σίγουρα, ο MVP): ένα γκολ (που δεν είναι και εύκολο) και δύο πραγματικές ασίστ (και αν στην πρώτη παρασέρνει τους τρεις αμυντικούς του ΠΑΟΚ για να δώσει στον Καμαρά, στην δεύτερη δίνει πάσα πάρε βάλε στον Βρουσάι) -- και δεν αναφέρω κάτι άλλο, αφού τα στατιστικά τα λένε όλα. Από τις αλλαγές, ο Βρουσάι πετυχαίνει γκολ (αφού έστειλε την μπάλα στο δοκάρι -- το τρίτο), ενώ Πέπε, Μασούρας και Χασάν δεν πρόλαβαν να προσθέσουν κάτι στον αγώνα.
Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός χωρίς να πιάσει σπουδαία απόδοση (έχουμε στο μυαλό μας την εικόνα αγώνων που ισοπέδωσε τους αντιπάλους του -- ας πούμε ότι στην ήττα, με 0-1, ήταν πολύ ανώτερος του αντίπαλού του σε σύγκριση με το χθεσινό αγώνα), νίκησε με 3-0 τον --στη θεωρία-- βασικό ανταγωνιστή του για τον τίτλο, είχε δύο δοκάρια και λίγες ακόμα σπουδαίες ευκαιρίες. Και αυτά σε μια χρονιά που δεν έχει κάνει προετοιμασία (μην το ξεχνάμε), με αποτέλεσμα να μην μπορεί να βγάλει ένταση για μεγάλα διαστήματα σε κανέναν φετινό αγώνα.
Ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε, ίσως, να προηγηθεί (ή και να ισοφαρίσει) και τότε, ίσως, να βλέπαμε διαφορετικό αγώνα. Επειδή, όμως, η πραγματικότητα δεν είναι τα what if σενάρια, θα πω ότι θεωρώ πολύ πιθανότερο να κατέρρεε ο ΠΑΟΚ αν ο Εμβιλά σημάδευε τα δίχτυα, και όχι το δοκάρι, στο πρώτο παιχνίδι (και μια ήττα του ΠΑΟΚ στην Τούμπα θα έκανε αναπόφευκτη, στα μάτια μου, και δεύτερη ήττα του στο Καραϊσκάκης -- ο κούναβος είναι εμψυχωτής, και όχι προπονητής), από το να μην έβγαζε αντίδραση ο Ολυμπιακός αν στράβωνε το χθεσινό παιχνίδι.
Δεν περιμένω τεράστια βελτίωση στο υπόλοιπο της χρονιάς: ο Ολυμπιακός έχει παρουσιαστεί σοβαρός στα ντέρμπι, και έχει κάνει κάποια (μετρημένα στα δάχτυλα) άκρως απολαυστικά παιχνίδια απέναντι σε, φανερά, πιο αδύναμες ομάδες. Υποθέτω πως, αν μπουν στην εξίσωση οι ιδιαιτερότητες της φετινής χρονιάς, αξίζουν μπράβο στον Πορτογάλο Γούναρη και τους παίκτες για τα έως τώρα αποτελέσματα στην Ελλάδα. Δεν λέω να γίνουμε σαν τους απέναντι, που χαίρονται όταν οι ομάδες τους κρατούν το μισό μηδέν ή κραυγάζουν που οι προπονητές τους δεν κατεβάζουν ακόμα πιο αμυντικά σχήματα για να κρατήσουν τα υπέρ τους σκορ, αλλά να αντιμετωπίσουμε με ρεαλισμό τη φετινή ομάδα (και να μην την μηδενίζουμε όταν οι μέτριες εμφανίσεις γίνονται συνήθεια -- ομάδα χωρίς προετοιμασία δύσκολα βγάζει κυριαρχικό παιχνίδι).
Στα υπόλοιπα: το κουνάβι των πάγκων, η νυφίτσα των γηπέδων (με κάθε συμπάθεια προς τα ζωάκια) Πάμπλο Γκαρσία, μπορεί να πήγε την ομάδα από το -2 στο -15, αλλά προετοιμάζει για τα πλέι-οφ το πιο παντελονάτο και λεβέντικο, παλικαρίσιο, επαναστατικό βλέμμα, για να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς του ΠΑΟΚ. Επαναλαμβάνω: κάποιος που διαθέτει αντίληψη μπράτσου καναπέ, όπως ο Παμπλίτο, δεν μπορεί να γίνει σοβαρός προπονητής. Πρώτα θα γίνει σοβαρός άνθρωπος και μετά, ίσως, να γίνει και προπονητής. Ως τότε, στην καλύτερη θα μπορεί να βρει κάποιον ταλαντούχο παίκτη και να τον κάνει κωλόπαιδο από τα μικράτα του (όπως έλεγε ο παππούς μου), καλή ώρα όπως τον Τζόλη: δεν ξέρω αν διαθέτει αρκετό ταλέντο για να πετύχει (το ποδόσφαιρο έχει κάμποσους υπερβολικά πετυχημένους, και ικανούς, ανόητους -- όπως και πολλούς περισσότερους αποτυχημένους, που η βλακεία τους επισκίασε το ταλέντο και τις ικανότητές τους), αλλά διαθέτει σπάνιο, για την ηλικία του, κωλοπαιδαρισμό: όχι τόσο για τη γελοιότητα της πτώσης του μπας και εκβιάσει το πέναλτι (κίνηση που επαναλαμβάνει συχνά), αλλά κυρίως με την ενδεικτική για το ήθος του (μη) αντίδρασή όταν χτυπά τον Σα.
Μεγάλες στιγμές, στην --έτσι κι αλλιώς-- μεγαλειώδη, αθλητική δημοσιογραφία: κλάμα και οδυρμός για την παράγκα που στήθηκε, με απόδειξη τον αγώνα με τον Ατρόμητο, από τον Ολυμπιακό (ο οποίος δεν έχει άνθρωπο στην ΕΠΟ και δεν ελέγχει ούτε μία από τις Ενώσεις -- αυτές τις ένωσε στην mamacitaEnosi, κάτω από τα πατουσάκια του, ο πρόεδρος-που-δεν-είναι-πρόεδρος, το αιλουροειδές της μη-διοίκησης). Αντικειμενικοί και οπαδικοί δημοσιογράφοι έκρουσαν τον κώδωνα του κινδύνου για τις Κυριακές που τείνουν να χαθούνε ξανά. Μίλησαν για ανεπανάληπτα αίσχη και για επίδειξη ισχύος (πριν συμπληρωθεί εξάμηνο από τον τραγέλαφο του τελικού κυπέλλου), σε μια χρονιά που, με νορμάλ διαιτησίες, ο Ολυμπιακός θα ήταν άλλους πέντε βαθμούς μπροστά. Και πριν αλέκτωρ λαλήσει, όχι απλώς χάνονται οι Κυριακές, αλλά χάνονται και οι Τετάρτες! Εκεί, που όλη η εξυγίανση είχε ποντάρει να βγάλει τ’ απωθημένα της, ακολουθώντας τη σίγουρη συνταγή: αποκλείεσαι νωρίς νωρίς (ή δεν συμμετέχεις καν) από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, και μετά αράζεις στον καναπέ σου, βλέποντας παιχνίδια του Ολυμπιακού, με σοβαρές ομάδες, ελπίζοντας στις ήττες του για να σκάσεις χαμογελάκι.
Δεν περιμένω θαύματα: όταν δημοσιογράφοι, που θεωρούνται, από τη μεγάλη πλειοψηφία, αντικειμενικοί, έγραφαν για τη σημασία να έρθει η εξυγίανση από ανθρώπους όπως οι Σαββίδης και Μελισσανίδης (σοβαρά;;; ο Μελισσάν και η KGB να πολεμήσουν την διαφθορά;;;; ), δεν έχεις κάτι να περιμένεις από τους δηλωμένους αρθρογράφους-οπαδούς (μπορείς, όμως, να αναρωτιέσαι αν πραγματικά είναι αυτό το iq τους και οι ποδοσφαιρικές τους γνώσεις, όταν μιλούν για κάρμα, παύλες, τελείες και αχτύπητες ομάδες με Σβάρνα και Μπακάκη).
Παρ' όλα αυτά, τις τελευταίες ημέρες είχαμε και εκλάμψεις: κάπως έτσι τα σαυροσαββιδοαρδάκια αναφέρθηκαν στο ντέρμπι των δικεφάλων με τίτλο «σπουδαία μάχη με νικητή το πραγματικό ποδόσφαιρο». Πράγματι, η ισοπαλία τους ανέδειξε νικητή το πραγματικό ποδόσφαιρο, δηλαδή τον Ολυμπιακό, που, με πραγματικό ποδόσφαιρο, τους φιλοδώρησε με τρία τεμάχια τον καθένα. Κλείνοντας, με τους διασκεδαστές της ελληνικής αθλητικογραφίας, να βεβαιώσουμε τον γίγαντα της σκέψης, που δημιούργησε το κίνημα της παύλας, πως είναι βέβαιο ότι οι παίκτες του ΠΑΟΚ, και ο ασβός που κάθεται στον πάγκο, όχι μόνο ένιωσαν λίγο από τη συντριβή, αλλά τους πλημμύρισαν τα συναισθήματα. Και, φυσικά, να αναφέρουμε και τον άλλον υποψήφιο για Πούλιτζερ, που λίγες μέρες μετά το μανιφέστο του περί «ισοπέδωσης που είχαμε χρόνια να δούμε», γράφει «για πολύτιμα μαθήματα από το 3-0» (μαθήματα που θα πάνε χαμένα, εδώ βλέπαμε Ριβάλντο, Καστίγιο, Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Ζιοβάνι, Καστίγιο και γκολ, και αυτοί μιλούσαν για κλεμμένα πρωταθλήματα -- μυαλό δεν βάζουν ούτε με επέμβαση).
Φεύγοντας από τους αδικημένους της ζωής του Βορρά και εστιάζοντας στους αδικημένους του Τζόλε του Νότου, στη mamakaAEK, προκειμένου να πούμε και λίγες αλήθειες: η manaAEK δεν χάνει (είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ). Απλά όταν διαπίστωσε ότι τους τρεις βαθμούς της νίκης διεκδικούσε και ο ΠΑΣ, αρνήθηκε να μπει σε πλειστηριασμό, έδωσε προθεσμία 33 λεπτά και μετά αποσύρθηκε από τη διεκδίκησή τους. Άλλωστε, όποιους βαθμούς θέλει να πάρει, ή να κρατήσει, τους παίρνει, και είναι βέβαιο ότι θα βρει και καλύτερους τρεις βαθμούς από αυτούς με τον ΠΑΣ. Στο πιο σοβαρό, και σε σχέση με τον Σωκρατή: είπε η ΑΕΚ ότι δεν μπορούσε να περιμένει περισσότερο από μια εβδομάδα για τον Παπασταθόπουλο. Ποια; Η ΑΕΚ! Η ομάδα που περιμένει τρία χρόνια τον μικροτσούτσουνο, τον εγκεφαλικά νεκρό Βράνιες, που, όπως μάθαμε από αναρτήσεις του, ένα pousti δεν τον ήθελε τελικά στην ομάδα -- και χάσαμε την ευκαιρία να τον χαρούμε με τα κιτρινόμαυρα (είπαμε: διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ και να έχεις ινδάλματα του επιπέδου του Βράνιες...).
Και αφού είπα Σωκράτη: δεν έχω ιδέα σε τι κατάσταση είναι και διαπίστωσα πως, ό,τι και αν έχω πει, αισθάνθηκα κάπως παράξενα στην είδηση ότι αποχωρεί (έστω ως δανεικός) ο Σισέ. Παραμένει, όμως, πραγματικότητα: ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη από ποιοτικούς Έλληνες. Δεν γνωρίζω αν θα πιάσει ο Παπασταθόπουλος και πόσο τον έχουν επηρεάσει οι δύο τελευταίες (κακές του) χρονιές. Είναι, πάντως, βέβαιο ότι ανήκει σε μια πολύ μικρή ομάδα Ελλήνων ποδοσφαιριστών, που --στη θεωρία-- μπορούν να φορέσουν, και να διακριθούν με, την ερυθρόλευκη. Με δεδομένο πως οι περισσότεροι από αυτούς, είναι παίκτες που έχουν φύγει από εμάς και, ακόμα, είναι ανέφικτος ο επαναπατρισμός τους, προφανώς και --στα ματιά μου-- η διοίκηση έκανε πολύ καλά και τον απέκτησε (όπως --στα δικά μου μάτια-- καλά θα είχε κάνει να έφερνε πίσω τον Σιόβα το καλοκαίρι -- ειδικά με την πιθανότητα να αποχωρούσε τότε ο Σεμέδο, και με τη βεβαιότητα ότι, αργά ή γρήγορα, θα αγωνιστεί σε καλύτερο πρωτάθλημα).
Ολοκληρώνοντας με ένα χθεσινό σχόλιο: Ντροπή, ρε! Ισάξιος σε ισάξιο τέτοια πράγματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου