Στο περσινό τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακού, η Θύρα 7 ανέβασε το πανό: ΚΑΙ ΟΛΑ ΠΑΛΙ ΞΑΝΑ ΟΠΩΣ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΕΤΣΙ ΘΑ ΑΡΧΙΣΟΥΝ. Ο Ολυμπιακός είχε χάσει το πρωτάθλημα και είχε αποκλειστεί από τη Λαμία στο Κύπελλο. Ο φετινός Ολυμπιακός είναι πρωταθλητής, στον τελικό του Κυπέλλου και στους 16 του Europa. Είναι κρίμα που, όπως όλα δείχνουν, δεν θα υπάρξει η δυνατότητα για τον κόσμο να χειροκροτήσει αυτή την ομάδα του Μαρτίνς.
Του Dr. Jekyll
Μετά από την ΑΕΚ, το πρόγραμμα έγραφε ΟΦΗ. Έτσι, μετά τις νίκες με ΠΑΟΚ, Άρη, ΠΑΟ και ΑΕΚ, ήταν η σειρά του ΟΦΗ. Λίγο οι αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα (απαραίτητες), λίγο η έλλειψη συγκέντρωσης (ας μην είμαστε αχάριστοι), ο Ολυμπιακός δυσκολεύτηκε μάλλον περισσότερο από όλα τα έως τώρα παιχνίδια των πλέι-οφ, αλλά το τελικό αποτέλεσμα ήταν και πάλι η νίκη. Οι έντεκα που επέλεξε ο Μαρτίνς ήταν οι Αλέν, Τσιμίκας, Σισέ, Μπα, Γκασπάρ, Γκιγιέρμε, Καφού, Καμαρά, Μασούρας, Φορτούνης και Χασάν. Οι αλλαγές ήταν οι Ομάρ (46΄, Μασούρας), Ματιέ (46΄, Τσιμίκας), Ελ Αραμπί (57΄, Καφού), Λοβέρα (83΄, Χασάν), Μπουχαλάκης (84΄, Φορτούνης).
Λίγες παράγραφοι για τον αγώνα που βγάζει τον Ολυμπιακό πρωταθλητή, ανεξάρτητα από αφαιρέσεις βαθμών. Ο Γκασπάρ βγάζει τη σέντρα για το πρώτο γκολ και έχει μία ακόμα καλή μεταβίβαση, πριν ανοίξει (αν θυμάμαι καλά) το σκορ. Αυτά... Κατά τ' άλλα, δεν έχει δείξει σε καμία από τις ευκαιρίες που έχει, έως τώρα, πάρει (και θυμίζω ότι πρόκειται για παίκτη που διαθέτει ένα κάποιο βιογραφικό) ότι θα μπορούσε να καλύψει το κενό του Ομάρ ή του Τσιμίκα: κακός αμυντικά (φέρει ευθύνη και στο γκολ της ισοφάρισης, αλλά και, γενικότερα, άφηνε ακάλυπτη την πλευρά του) και με πολύ μέτριο ποσοστό καλών μεταβιβάσεων. Ο Χασάν σκοράρει και τα δύο τέρματα (στο πρώτο την πιο σημαντική μεταβίβαση κάνει ο Φορτούνης για να στρώσει στον Γκασπάρ και στο δεύτερο είναι καταπληκτική σέντρα του Ομάρ), ενώ βρίσκεται κάμποσες φορές ακόμα σε καλή θέση για να σκοράρει. Συνοπτικά: δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά περισσότερα από τον δεύτερο επιθετικό σου. Αρκεί να είναι ξεκάθαροι οι ρόλοι και να μην υπάρχουν γκρίνιες και μουτράκια. Και, προφανώς, σε βάθος χρόνου, δεν μπορεί ο Χασάν να αντικαταστήσει τον Ελ Αραμπί, ειδικά σε παιχνίδια που ο αντίπαλος διαθέτει καλή άμυνα (κανόνας, και όχι εξαίρεση, στην Ευρώπη).
Κομβικό για το παιχνίδι με την Γουλβς να πατάει καλύτερα αμυντικά ο Τσιμίκας. Ειδικά αφού στις στημένες φάσεις παραμένει το πρόβλημα με τις χαμένες κεφαλιές, είναι σημαντικό να εξασφαλίζεις ότι από την αριστερή σου πτέρυγα δεν θα μπάζει η ομάδα (ένας λιγότερος πονοκέφαλος). Στα υπόλοιπα: ο Φορτούνης δεν έχει μόνο ουσία, αλλά ομορφαίνει και το παιχνίδι (και πάλι δεν θα κάνω μεγαλύτερη αναφορά, αφού η εικόνα του μιλά από μόνη της). Ο Ελ Αραμπί είναι κάπως σκουριασμένος μετά την διακοπή (έστω και έτσι, παραμένει ο κορυφαίος επιθετικός του πρωταθλήματος -το γκολ με την ΑΕΚ το επιβεβαιώνει). Ο Μασούρας πρέπει να βελτιώσει την τελική του ενέργεια (και πριν τον φάμε, ας αναλογιστούμε ότι παρά την μεγάλη προσφορά του στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, και ο Ποντένσε είχε τεράστιο θέμα στην τελική ενέργεια). Συνεχίζω να παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον Καφού (ο οποίος χθες δεν έκανε κάτι το ιδιαίτερο).
Όπως παρατήρησε και ο Terso: ο Καμαρά με τον τρόπο που αγωνίζεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, δίνει πλάτος και μεγάλο πλεονέκτημα στην ανάπτυξη της ομάδας. Η ευκαιρία που χάνει, με το σκορ 2-1, δικαιολογείται: ο mvp των πλαίη οφ, σε μια φάση που, ξανά, παίρνει παραμάζωμα τους αντιπάλους, επιλέγει να την τελειώσει θεαματικά, αντί να δώσει πάσα που ενδεχομένως να σήμανε το τρίτο γκολ που θα καθάριζε και το παιχνίδι. Ας μην είμαστε επικριτικοί: θα ήταν ένα πανέμορφο γκολ, που θα του άξιζε σαν επιστέγασμα στις καταπληκτικές του εμφανίσεις. Ακόμα και αν ο ΟΦΗ ισοφάριζε δεν θα άλλαζα άποψη (και δεν θα ίσχυε το ίδιο αν μιλούσαμε για την Γουλβς ή τον τελικό).
Ο Ματιέ χάνει το πέναλτι, αλλά εμένα με γεμίζει ο ενθουσιασμός του και το πάθος του (ακόμα και στους πανηγυρισμούς όταν μπουγελώνει τον κόουτς και την Μαρίνα: το διασκεδάζει στον Πειραιά και το δείχνει σε κάθε ευκαιρία, είναι και αυτό χαρακτηριστικό που θέλω από τους παίκτες μας). Και γενικότερα για τους πανηγυρισμούς: οκ, για πανηγυρισμούς πρόκειται, δεν συνηθίζεται να βλέπεις σκυθρωπά και σκεπτικά πρόσωπα. Ο φετινός Ολυμπιακός, πάντως, έβγαζε από το ξεκίνημα των υποχρεώσεων υγεία και αυτό έβγαλε και χθες (και ας μην τα ξαναλέμε: προφανώς και με καλά αποτελέσματα οι ομάδες βγάζουν υγεία, στις στραβές είναι τα δύσκολα). Επιτέλους μεγάλα χαμόγελα για τον Πορτογάλο Γούναρη, τον άνθρωπο που πολλοί (εγώ ήμουν ένας από αυτούς) θεωρούσαν αδικαιολόγητο ρίσκο, περίπου δύο χρόνια πριν, ότι του δόθηκε η ευκαιρία να κάτσει στον πάγκο του Ολυμπιακού.
Επίσης: ο Ολυμπιακός ήταν 99% πρωταθλητής, οι περισσότεροι παίκτες έχουν δώσει δεκάδες παιχνίδια (ο Ολυμπιακός είχε 26 αγωνιστικές πρωταθλήματος, 6 παιχνίδια κυπέλλου, 15 ευρωπαϊκά και 5 πλαίη οφ -με μόλις 6 ήττες) και παρόλα αυτά είχαν κίνητρο ακόμα και με τον ΟΦΗ (ο Ολυμπιακός σκόραρε το γκολ της νίκης στο 82΄, αλλά έπαιζε φουλ επιθετικά για την νίκη, έχοντας στην ενδεκάδα Φορτούνη, Ματιέ, Ελ Αραμπί και Χασάν). Η συγκέντρωση που βγάζει ακόμα η ομάδα είναι εντυπωσιακή και πιστώνεται κυρίως (και αυτό) στον Μαρτίνς (προφανώς και υπάρχει ένας ακόμα μεγάλος στόχος ανοιχτός, που δεν είναι το κύπελλο, αλλά θα ήταν και κάπως ανθρώπινο να μην υπάρχει ενθουσιασμός για νίκη επί του ΟΦΗ -η ζέστη αρκεί, εμείς δυσκολευόμασταν να συγκεντρωθούμε στον αγώνα από την ζέστη στο καφενείο).
Για το τέλος: χωρίς καμιά διάθεση γκρίνιας, αλλά επειδή η υπερβολική αισιοδοξία δεν συνάδει με την (επαναλαμβάνω: λογική) εικόνα της ομάδας. Αν δεν υπάρξει βελτίωση στο αμυντικό κομμάτι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουμε την Γκουλβς. Θεωρώ βέβαιο πως με διαφορετική συγκέντρωση θα μπουν οι παίκτες στον επαναληπτικό και με άλλη μπήκαν χθες (και στα πλαίη οφ γενικότερα). Όσο δύσκολο και να είναι (τέτοιες ώρες, τέτοια λόγια), ειδικά στην άμυνα, πρέπει να δοθεί βαρύτητα και να βελτιωθεί η εικόνα συνολικά.
Γι' αυτό θα ζω, με ένα όνειρο τρελό, ο Θρύλος να σηκώσει το Ευρωπαϊκό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου