ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ – ΠΑΟΚ 0-1

Ο Ολυμπιακός συνεχίζοντας τις μέτριες εμφανίσεις έχασε με 0-1, σε ένα παιχνίδι που δεν ήταν καλός. Η ήττα δεν κοστίζει βαθμολογικά, αλλά επιτρέπει να βγάλουν γλώσσα, αυτοί που ένα χρόνο τώρα είναι κρυμμένοι στα λαγούμια τους.

Του Dr. Jekyll

Με λίγα λόγια: ο Ολυμπιακός ήταν ντεφορμέ. Από τον Μαρτίνς έως τους παίκτες, η ομάδα συνέχισε τις μέτριες εμφανίσεις που ξεκίνησαν στο δεύτερο ημίχρονο με την ΑΕΚ. Δύο τα σενάρια: ή --το πιθανότερο σενάριο-- η ομάδα θεωρεί πως έχει πετύχει τους στόχους της και έχει έλλειψη συγκέντρωσης και δυνάμεων ή --το θετικό σενάριο-- κάνει συντήρηση δυνάμεων ενόψει των δύο αγώνων που έχουν πραγματικά σημασία (το Κύπελλο και --κυρίως-- τον επαναληπτικό με τη Γουλβς). Ποιο από τα δύο σενάρια ισχύει, θα το διαπιστώσουμε στο κοντινό μέλλον.

Λίγα λόγια για το αήττητο: από τη στιγμή που είχε τεθεί ως στόχος από επίσημα χείλη (Μαρτίνς και παίκτες) το γεγονός ότι δεν τα καταφέραμε αποτελεί έναν χαμένο στόχο. Ναι, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία και κανείς δεν θα μείνει σε αυτό, αλλά δεν μπορούμε να λέμε (όπως όλοι λέγαμε χθες στο καφενείο) ότι δεν πειράζει. Πειράζει, και περισσότερο πειράζει ότι το έχασες από τον ΠΑΟΚ, που στα τρία τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος στο Καραϊσκάκης έχει δύο νίκες και μία ισοπαλία. Ο αντίπαλος πρέπει να ξέρει πως όταν έρχεται στην έδρα σου, η ελπίδα του θα είναι μια αξιοπρεπής ήττα. Και όσο γελοίο είναι να μιλά το κοντοστούπικο για “εξοχικό”, άλλο τόσο πραγματικότητα είναι πως ο ΠΑΟΚ και τον επόμενο χρόνο θα πιστεύει ότι μπορεί να πάρει αποτέλεσμα στο Φάληρο.

Στα του αγώνα: τα βαριά χαρτιά δεν τράβηξαν, λύσεις από τον πάγκο και τον Μαρτίνς δεν ήρθαν, και το γκολ στις καθυστερήσεις δεν άφησε μεγάλα περιθώρια για να ξυπνήσει η ομάδα και να διεκδικήσει κάτι καλύτερο. Πολύ συνοπτικά: ο Ματιέ, ο Ελ Αραμπί και ο Τσιμίκας δεν είναι σε φόρμα, η ταυτόχρονη παρουσία Ματιέ και Φορτούνη σε ένα ακόμα παιχνίδι δεν φαίνεται να αποδίδει ούτε σε δημιουργία και, σίγουρα, διαταράσσει την αμυντική λειτουργία, ενώ η έλλειψη συγκέντρωσης/δυνάμεων (και μην τα ξαναλέμε) οδήγησαν σε πολλές λανθασμένες πάσες, όχι μόνο από τους συνήθεις υπόπτους (Σισέ), αλλά και από παίκτες που σπάνια κάνουν τέτοια, και τόσα, λάθη (Γκιγιέρμε). 

Ο Μπρούνο (παρότι έχει συμμετοχή σε μια από τις ελάχιστες μεγάλες ευκαιρίες μας) σε όλα τα παιχνίδια που έχει αγωνιστεί, δείχνει ότι δεν διαθέτει ποιότητα: τρέχει πολύ (και κάνει άγαρμπα φάουλ), αλλά είτε λόγω άγχους είτε επειδή αυτές είναι οι ικανότητές του, υστερεί πολύ στην τελική ενέργεια (και οι Ποντένσε, Μασούρας υστερούν, αλλά αυτός το έχει πάει σε άλλο επίπεδο). Όταν έμπαινε χθες ως αλλαγή, αναρωτιόμασταν με τον Terso γιατί ο παίκτης που μπαίνει στον αγώνα είναι ο Μπρούνο και όχι ο Ραντζέλοβιτς (και τελικά, και εκ του αποτελέσματος, και κρίνοντας και από την ολιγόλεπτη εμφάνιση του Ραντζέλοβιτς, δικαιωνόμαστε) -- και, προφανώς, ο Μπρούνο (και ας του αφιέρωσα μια ολόκληρη παράγραφο) δεν είναι ο βασικός υπεύθυνος για τη χθεσινή εμφάνιση και ήττα.

Και αφού έπιασα το φτυάρι: στον αγώνα με τον Άρη, ο Γκασπάρ πήρε τρίτο συνεχόμενο παιχνίδι και, μάλιστα, από την καλή του, δεξιά πλευρά. Το αποτέλεσμα μια από τα ίδια: είναι να απορείς τι βλέπει σε αυτόν ο Μαρτίνς, που δεν μπορεί να το διακρίνει κανείς άλλος. Σύμφωνοι: ένας παίκτης μπορεί να δείχνει άλλα στην προπόνηση (όπου η ένταση, πάντως, δεν είναι ίδια με έναν κανονικό αγώνα -- πόσο μάλλον στην Ελλάδα) και άλλα στις επίσημες υποχρεώσεις. Παραμένει, πάντως, η ανησυχία πως αν οι αντικαταστάτες παικτών, όπως οι Ομάρ, Τσιμίκας, Ποντένσε, είναι του επιπέδου Γκασπάρ και Μπρούνο, η ομάδα θα είναι ένα τουλάχιστον επίπεδο κάτω.

Κατά τ' άλλα, από μόνα τους τα στατιστικά του χθεσινού αγώνα, αποδεικνύουν ότι ο ΠΑΟΚ μπήκε πιο έτοιμος και ότι το ήθελε περισσότερο (για να τιμήσουμε και τα κλισέ). Δεν γνωρίζω αν ο Ολυμπιακός πίστευε πως θα είχε ένα εύκολο βράδυ, μετά τις φάπες που έχει ρίξει στον ΠΑΟΚ όπου τον συναντά, αλλά η αλήθεια είναι πως το καμπανάκι των μέτριων εμφανίσεων έπρεπε να είχε ακουστεί νωρίτερα (όσο και αν οι νίκες καλύπτουν τον θόρυβο που κάνει ακόμα και μια καμπάνα). Ο Ολυμπιακός που (και) φέτος πραγματοποίησε πολύ καλές ευρωπαϊκές εμφανίσεις και πήρε το πρωτάθλημα κόντρα σε όλους και όλα, οφείλει στον εαυτό του να κλείσει την χρονιά πανηγυρικά, όπως του αξίζει, και να μην αφήσει πικρή γεύση στο τέλος -- πόσο μάλλον που η επόμενη χρονιά θα ξεκινήσει πολύ κοντά στο τέλος των φετινών υποχρεώσεων.

Για το τέλος: ο Γιάννης Λιοφάγος είναι ένας από τους ανθρώπους που, όχι απλά συμμετείχαν στην ιστορία της, αλλά έφτιαξαν τη Θύρα 7. Χωρίς να πιστεύω σε μετά θάνατον ζωή, πιστεύω πως οι άνθρωποι φεύγουν όταν τους ξεχνάμε. Από αυτή την άποψη, ο Λιοφάγος δεν θα φύγει ποτέ. Δύναμη και κουράγιο στους ανθρώπους του.