Μια Ολυμπιακή Ιστορία (από όσες τύχει να γραφτούν) #15

Είναι σχεδόν άνοιξη. Εντάξει, λείπει μια βδομάδα για να έρθει η άνοιξη, τουλάχιστον ημερολογιακά. Σήμερα είναι τσικνοπέμπτη. Και αν έπρεπε να βάλουμε έναν υπότιτλο στο κείμενο θα ήταν: «Ολυμπιακός, καπνοί και μυρωδιές». Όμως αυτό το κείμενο δεν θα ’ναι χαρούμενο. Ίσως είναι νοσταλγικό. Μάλλον προσπαθεί να κρατήσει ζωντανές τις αναμνήσεις.

Του red1925white

Στην πρώτη Ολυμπιακή Ιστορία, κάποια χρόνια, πριν είχαμε γράψει πως κάθε άνοιξη η καρδιά μας χτυπούσε λίγο πιο δυνατά, πιο χαοτικά, πιο ακαθόριστα. Ήταν οι μέρες που ξεκινούσαν τα playoffs στην Ευρωλίγκα. Κατέβαινες τα πρώτα σκαλοπάτια του ηλεκτρικού και χωνόσουν στη στοά ανάμεσα στο πλήθος που, σαν μαγεμένο, βάδιζε άλλες φορές με τα πόδια στη γη και άλλες περπατώντας στον αέρα την πιο οπαδική στοά της χώρας.

Άκουγες τον «τσάκα – τσούκα» με τη χαρακτηριστική φωνή του και τα μεγάλα μυωπικά γυαλιά του να προσπαθεί να αυξήσει τις πωλήσεις του σε ξηροκάρπια, ενώ όταν αντιλήφθηκε πως τα οινοπνευματώδη εμπλούτισε τον αυτοσχέδιο ξύλινο πάγκο του με τσίπουρο που έκανε ένα ευρώ. Κι όπως περπάταγες, άθελά σου, γινόσουν αδιάκριτος, καθώς οι παρέες συζητούσαν έντονα και άκουγες από τα προσωπικά τους μέχρι αναλύσεις για την ομάδα, τα συστήματα, τον προπονητή και όλη αυτή την ερυθρόλευκη διαλεκτική, που άλλες φορές ανταποκρίνεται στη πραγματικότητα και άλλες φορές στο φαντασιακό των γαύρων.

Και πάντα ήθελα να σταθώ στον τυπάκο με το χάρτινο πλακάτ που γράφει «έχω όγκο στον εγκέφαλο» και να του εξηγήσω πόσο τυχερός είναι που δεν έχει. Πόσο τυχερός που δεν έχει αυτή τη γαμωαρρώστια που μας έχει πάρει τόσους αγαπημένους ανθρώπους είτε από τις κερκίδες είτε από το φιλικό και οικογενειακό μας περιβάλλον. Αλλά σχεδόν δυο δεκαετίες που τον συναντάω στη στοά, δεν έχω αράξει ποτέ να του πω τίποτα. Κι όταν ανεβαίνεις τα σκαλοπάτια, αυτά που είχαμε μετρήσει επακριβώς σε κάποια άλλη ολυμπιακή ιστορία, εμφανίζεται μπροστά σου η γαστρονομική απόλαυση του ΣΕΦ. Ανάμεσα στα κόκκινα φώτα περιμετρικά του γηπέδου που την άνοιξη, αν τα προσέξεις, κάνουν έναν κύκλο από την υγρασία που τα περιβάλλει, ανάμεσα από τις μυρωδιές με τα νυχτολούλουδα και τα γιασεμιά που κάθε άνοιξη αναμετριουνται για το ποιο θα κερδίσει σε μυρωδιά στοn Πειραιά, εμφανίζεται ένα μωσαϊκό από λάμπες πανηγυριών και καπνούς που συγκρίνονται σε ομορφιά μόνο με το άρωμα των καπνογόνων. 

Φέτος ήταν το πιο σιωπηλό ΣΕΦ που θυμάμαι. Ένα γήπεδο που δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τις καταστάσεις. Δεν έχει σημασία αν θα έχει κόσμο με το βάζελο σε λίγες μέρες, το γήπεδο φέτος έμεινε σιωπηλό και σε κάποιες περιστάσεις βουβό. Μπορούσες να ακούσεις τα βήματα των παιχτών στο παρκέ. Βήματα αβέβαια και αναιμικά τις περισσότερες φορές και από τα πλέξιγκλας πια δεν φαινόταν η αντανάκλαση από τις σιλουέτες των οπαδών, αλλά άδεια καθίσματα.

Αύριο η στοά θα έχει την τιμητική της. Μετά το μπάσκετ, ο κόσμος θα τρέξει να πιάσει μια θέση στο Καραϊσκάκη για το μεγάλο παιχνίδι με την Άρσεναλ. Οι μυρωδιές από τα βρώμικα στο ΣΕΦ θα συναντήσουν εκείνες από τις καντίνες έξω από το Καραϊσκάκη και αν σταθείς για λίγα δευτερόλεπτα στη πεζογέφυρα και απομονώσεις τον ήχο από τα αυτοκίνητα στη Ποσειδώνος, θα αφουγκραστείς τα συνθήματα που ενώνονται. Θα δεις στον ουρανό καπνούς και φώτα, εκτυφλωτικούς προβολείς όταν το ΣΕΦ θα κλείνει τα φώτα του και θα παραδίδεται στη κατάθλιψη που έχουν τα στάδια όταν τελειώνουν τα παιχνίδια, το Καραϊσκάκη θα παίρνει τη σκυτάλη και θα φοράει τα γιορτινά του. Και όλη την ημέρα σκεφτόμουν πως όλη αυτή η μυσταγωγία θα έπρεπε να έχει ένα soundtrack. Κι δεν μπορούσα να αποφασίσω ποιο από όλα ταιριάζει καλύτερα λόγω της ημέρας. Κι ίσως τελικά να μη χρειαζόταν κιόλας…