Ο Ολυμπιακός νίκησε, με μεγαλύτερη άνεση και από ό,τι υποδηλώνει το τελικό σκορ, τον Πανιώνιο με 4-0, προκρίθηκε στο Κύπελλο, απέναντι στην Λαμία και είναι έτοιμος για τη δεκαήμερο της φωτιάς, που θα κληθεί να αντιμετωπίσει την Άρσεναλ και τον ΠΑΟΚ.
Τα καλά νέα: ο Ολυμπιακός πέρασε από τη δύσκολη έδρα του Ατρόμητου, έστω και με γκολ στις καθυστερήσεις, ξεπέρασε το εμπόδιο της Λαμίας στο κύπελλο, και καθάρισε με συνοπτικές διαδικασίες τον Πανιώνιο με 4-0. Λίγα πράγματα για αυτούς τους αγώνες:
Ο Μαρτίνς επέμενε στην απόκτηση του Χασάν (εμείς πάλι όχι) και ο Αιγύπτιος τον βγάζει ασπροπρόσωπο και με το παραπάνω: δικό του είναι το γκολ με το οποίο ο Ολυμπιακός δραπετεύει από το Περιστέρι, δικό του το πρώτο τέρμα με την Λαμία και το πρώτο γκολ με τον Πανιώνιο. Από μία σατανική σύμπτωση δε, ειδικά στα πρώτα δύο παιχνίδια ο Ελ Αραμπί δεν τράβηξε ή έχασε ευκαιρίες από αυτές που δεν χάνονται. Με λίγα λόγια: δεν υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση από το να σε διαψεύδουν (με τις καλές τους εμφανίσεις) παίκτες της ομάδας. Ο Χασάν δεν είναι πυραυλοκίνητος, αλλά σκοράρει, και αυτή είναι η δουλειά του επιθετικού. Πόντος για τον Χασάν, πόντος και για τον Μαρτίνς που επέμενε για την επιστροφή του.
Συνέχεια στις πολύ καλές εμφανίσεις και από τον Βαλμπουενά: ασίστ στο Περιστέρι, τρεις ασίστ με τη Λαμία, ασίστ και με τον Πανιώνιο για το πρώτο γκολ. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα πλέον η συζήτηση για το αν είναι πετυχημένη η μεταγραφή του Γάλλου (και, προφανώς, όταν μιλάμε για πετυχημένη μεταγραφή ενός παίκτη του διαμετρήματος του Ματιέ, μιλάμε μόνο για το αν καθαρίζει παιχνίδια με την απόδοσή του). Ο Βαλμπουενά συνέβαλε τα μάλα στους προκριματικούς για το Champions League, από τα πόδια του πέρασε η πρόκριση με τη Λαμία, ενώ έχει συνεισφέρει και σε πολλά παιχνίδια του πρωταθλήματος. Για την ακρίβεια, με εξαίρεση το διάστημα Νοέμβρη-Γενάρη, που έφευγε και ερχόταν από συνεχείς τραυματισμούς, είναι σταθερά ένας από τους καλύτερους (και πιο ψυχωμένους, θα πρόσθετα) παίκτες της ομάδας.
Επιστροφή σιγά σιγά και για τον Φορτούνη (και καλό θα είναι να έχουμε στο μυαλό μας ότι είναι αρκετά αμφίβολο ότι θα επαναλάβει φέτος τις περσινές του εμφανίσεις). Όντας σταθερά υποστηρικτής του Φορτούνη (επαναλαμβάνω πως τον θεωρώ τον ποιοτικότερο Έλληνα ποδοσφαιριστή -- άσχετα με το ότι είναι soft και, πιθανότατα, δεν θα μπορέσει ποτέ να γίνει ο ηγέτης που υπήρξε ο Τζόλε), θα διαφωνήσω με τους διθυράμβους που αναφέρονται στην απόδοσή του απέναντι στον Πανιώνιο. Αρχικά, ο αγώνας απέναντι στον Πανιώνιο (όπως και αυτοί με την Καλαμάτα για το Κύπελλο) είναι λάθος να θεωρούνται δείγματα γραφής για τους παίκτες. Στη συνέχεια, επειδή --και-- στο συγκεκριμένο παιχνίδι ο Φορτούνης είχε πολλές λανθασμένες επιλογές και μεταβιβάσεις (και αυτό είναι φυσιολογικό για παίκτη που επιστρέφει από τόσο σοβαρό τραυματισμό).
Δεν υπάρχει λόγος για να παρουσιάζεται ως έτοιμος, αφού ακόμα δεν είναι (και μπορεί στα ίδια --ρηχά, για Φορτούνη-- επίπεδα να κινηθεί σε όλη την υπόλοιπη σεζόν). Πράγματι πετυχαίνει ένα πανέμορφο γκολ και έχει μερικές πολύ καλές μεταβιβάσεις. Προσέχει, όμως, τα τρεξίματά του (και αυτό είναι λογικό, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ποτέ τα τρεξίματα δεν ήταν το δυνατό του σημείο) και συνήθως είναι ένα κλικ πιο κάτω σε ταχύτητα εκτέλεσης στις πάσες που δοκιμάζει, με αποτέλεσμα να βρίσκουν συχνά αντίπαλο.
Δύο λόγια και για τον Σισέ, που πέτυχε δύο γκολ με κεφαλιά στο παιχνίδι με τη Λαμία. Ο Σισέ έχει προσόντα (και έχουμε βαρεθεί να το γράφουμε). Από πέρσι έχουμε βεβαιωθεί ότι είναι πολύ καλός (καλύτερος από ό,τι έχει δείξει στις λίγες φετινές του εμφανίσεις) στα στημένα (για την ακρίβεια, καλύτερος στην επίθεση, παρά στην άμυνα). Παραμένει, όμως, επιπόλαιος και αυτό γίνεται χειρότερο από το δεδομένο (επαναλαμβανόμενη σύμπτωση, παύει να είναι σύμπτωση) ότι το πρώτο λάθος θα ακολουθήσει δεκάλεπτο χάους. Στον αγώνα με τη Λαμία είναι στους διακριθέντες (και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού σκόραρε δύο φορές), αλλά είναι και ο παίκτης που κάνει ένα ανόητο και αχρείαστο πέναλτι, και στα υπόλοιπα τρία λεπτά, μέχρι το σφύριγμα της λήξης, αλλού πατά κι αλλού βρίσκεται.
Καλύτερος, παίρνοντας παιχνίδια, και ο Γκασπάρ, που προς το παρόν διακρίνεται μόνο για την ταχύτητά του. Δυστυχώς, το παιχνίδι με τον Πανιώνιο, στο οποίο πραγματοποιεί θετική εμφάνιση, και μάλιστα στο αριστερό άκρο της άμυνας, δεν μπορεί να αποτελέσει σοβαρό κριτήριο. Σε κάθε περίπτωση, η πραγματικότητα παραμένει: καλά να είναι ο Ομάρ και ο Τσιμίκας, αλλιώς, ειδικά μετά την αποχώρηση του Κούτρη, η ομάδα θα έχει πρόβλημα.
Καλύτερη, σε σύγκριση με την πρώτη του (και αυτό είναι το φυσιολογικό), η εμφάνιση του Καφού στον αγώνα με τον Πανιώνιο. Εξακολουθεί να φαίνεται αργός, αλλά φάνηκε πολύ πιο κοντρολαρισμένος και με συμπαθητικές, κοντινές, κυρίως, μεταβιβάσεις. Μακάρι να βελτιωθεί και άλλο, γιατί, με εξαίρεση τον αγώνα με τον Παναιτωλικό στο Καραϊσκάκης, ο Ολυμπιακός δεν πρόκειται να έχει άλλο εύκολο παιχνίδι μέχρι το τέλος της χρονιάς.
Ενδιαφέρουσα δοκιμή με τον Ραντζέλοβιτς στο δεξί άκρο της άμυνας (ναι, η παραχώρηση του Κούτρη ήταν μαλακία). Σε ένα παιχνίδι που δεν προβλεπόταν, και δεν υπήρξε ποτέ, πίεση από τον Πανιώνιο, ο Ραντζέλοβιτς ανέλαβε στην πραγματικότητα όλη την πτέρυγα, χωρίς να διακρίνεται, στα δικά μου μάτια, ούτε στο αμυντικό κομμάτι (αφού όλο πισωπεταλιές πήγαινε όταν είχε μπροστά του αντίπαλο), ούτε στο επιθετικό, αφού του έλειπε το καθαρό μυαλό για την τελική ενέργεια. Πιστεύω, όπως και όλοι, ότι μετά την αποχώρηση του Ποντένσε πρέπει να πάρει ευκαιρίες (όπως και ο Μορ, που αγωνιστικά μοιάζει με τον Ποντένσε). Καλό θα ήταν οι ευκαιρίες αυτές να αφορούν στη θέση που μπορεί να αγωνίζεται καλύτερα.
Διευκρίνηση: δεν θα είναι ούτε η πρώτη, αλλά ούτε η τελευταία φορά που παίκτης αλλάζει θέση (και δεν θα αναφερθώ στον Ρέτσο, που επί Μπέντο έπαιξε σχεδόν σε όλες τις θέσεις της ενδεκάδας). Θα θυμίσω πως ο Γεωργάτος ήταν το δεκάρι της Παναχαϊκής και οι Τζόλε και Γιαννακόπουλος το αριστερό και δεξί μπακ του Πανηλειακού. Μια από αυτές τις ημέρες διάβασα και ότι ο Τσιμίκας ξεκίνησε την καριέρα του ως αριστερό χαφ. Είναι βέβαιο, όμως, ότι για τέτοιες αλλαγές χρειάζεται χρόνος, και αυτό το timing, με την Άρσεναλ, τον ΠΑΟΚ και τα πλέιοφ, μόνο ιδανικό δεν είναι.
Λίγο πιο γενικά: ο Ολυμπιακός μέσα στο 2020 έχει παίξει καλά απέναντι στον Άρη (από τον οποίο δέχεται, πάντως, και δύο γκολ), την Ξάνθη στο Καραϊσκάκη, και τον Πανιώνιο (που με δύο πολύ σοβαρά λάθη των παικτών του, ο Πανιώνιος βρίσκεται στο 3-0 πριν κλείσει το δεκάλεπτο) -- για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω τους δύο αγώνες κυπέλλου με την Καλαμάτα. Από την άλλη: κακή εμφάνιση με Παναθηναϊκό εντός (και η μοναδική που ο αντίπαλος του Ολυμπιακού φάνηκε καλύτερος από την ομάδα μας), μέτρια με την ΑΕΚ εκτός, και --επιεικώς-- μέτριες εμφανίσεις με ΟΦΗ, Ατρόμητο και με Λαμία για το Κύπελλο (και όσο και αν ο πρώτος αγώνας δεν μπορεί να θεωρηθεί κριτήριο, ο Ολυμπιακός καθάρισε τον επαναληπτικό μετά από μία τουλάχιστον τραβηγμένη κόκκινη κάρτα σε παίκτη της Λαμίας).
Η ομάδα εξακολουθεί, από τον Γενάρη, να μην παρουσιάζει αυτοματισμούς στο γήπεδο και να πετυχαίνει τους στόχους της κυρίως από τις ατομικές ενέργειες των πολύ καλών (ειδικά όταν μιλάμε για Ελλάδα) ποδοσφαιριστών της. Δικαιολογίες και υπάρχουν και πρέπει να γίνονται αποδεκτές: η ομάδα έχει να αντιμετωπίσει ένα σοβαρό σερί σοβαρών τραυματισμών: από τα φιλικά και τον Φορτούνη, μέχρι τον Σουντανί, ο Ολυμπιακός έχει χάσει κατά διαστήματα αρκετούς κομβικούς παίκτες, όπως Βαλμπουενά, Σουντανί και Ποντένσε (και αυτό μέχρι ο Πορτογάλος να μετακινηθεί στην Premiere League).
Σε αυτό έχει να προστεθεί και το ανορθολογικό rotation που σε βγάζει στην τελική ευθεία με παίκτες που ή έχουν κάψει λάδια ή δεν έχουν αγωνιστικό ρυθμό. Και πάλι δικαιολογίες υπάρχουν και πρέπει να γίνουν αποδεκτές: εκτός από το ξεκίνημα, στο οποίο η ομάδα έπρεπε να βρει συνοχή (ειδικά αφού ο περσινός οργανωτής ήταν στα πιτς), ο Ολυμπιακός είχε συνεχόμενα παιχνίδια και έναν προπονητή, που χωρίς κανένα λόγο, έπρεπε συνέχεια να αποδεικνύει ότι είναι καλός. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, ήταν αναμενόμενο πως θα επέλεγε τους καλύτερους παίκτες ακόμα και σε --θεωρητικά-- πιο εύκολα παιχνίδια (αν και ο Ολυμπιακός --και-- φέτος σε ελάχιστα εκτός έδρας έχει κάνει εύκολα περάσματα).
Και μια μικρή αναδρομή: τέτοια --περίπου-- εποχή πέρσι, ο Ολυμπιακός έμενε εκτός Ευρώπης, από έναν ευκολότερο αντίπαλο από την Άρσεναλ, είχε μείνει εκτός κυπέλλου (από τη Λαμία που απέκλεισε φέτος), και έμενε οριστικά εκτός πρωταθλήματος μετά από την ντροπιαστική (για τον τρόπο που εμφανίστηκε η ομάδα μας στο γήπεδο) ήττα από τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα. Φέτος ο απολογισμός φαίνεται καλύτερος. Για να τελειώσει, όμως, με τον σωστό τρόπο η χρονιά, ο Ολυμπιακός πρέπει να κάνει πολύ καλύτερες εμφανίσεις στα πλέι-οφ.
Το πείραμα με ταυτόχρονη συμμετοχή Χασάν, Ελ Αραμπί, Βαλμπουενά και Φορτούνη, μπορεί να πέτυχε στους αγώνες με Ατρόμητο και Λαμία, αλλά είναι αμφίβολο ότι θα μπορέσει να δώσει λύσεις απέναντι σε πραγματικά ποιοτικούς αντιπάλους (τέτοιος με βεβαιότητα είναι η Άρσεναλ και, πιθανότατα, είναι και ο ΠΑΟΚ). Ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει καλύτερη ανάπτυξη (στα τελευταία παιχνίδια, αν κλειστεί/βγει ο Βαλμπουενά, ο Ολυμπιακός πέφτει) και να σιγουρέψει την άμυνα. Ή για να μην το κουράζω: στα παιχνίδια που έρχονται, τα βαριά χαρτιά, δηλαδή οι Σα, Σεμέδο, Ομάρ, Τσιμίκας, Γκιγιέρμε, Βαλμπουενά, Ελ Αραμπί και ο Φορτούνης, να επαναλάβουν ή να επιστρέψουν στις καλές εμφανίσεις. Αν αυτό συμβεί, ο Ολυμπιακός έχει αρκετές πιθανότητες για καλό αποτέλεσμα με την Άρσεναλ (η πρόκριση είναι άλλο θέμα) και θα είναι πολύ δύσκολο να χάσει στην Τούμπα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου