Ο Ιανός είναι ένας από τους παλαιότερους θεούς των αρχαίων Ρωμαίων και για την προέλευσή του υπάρχουν πολλοί μύθοι. Από αυτόν έχει πάρει και το όνομά του ο Ιανουάριος, που είναι και ο πρώτος μήνας του χρόνου, καθώς ο Ιανός ήταν ο θεός των ενάρξεων, των μεταβάσεων. Απεικονιζόταν συχνά με δύο πρόσωπα με συνέπεια να αποκαλείται Janus bifrons, που σημαίνει διπρόσωπος Ιανός. Αυτό ήταν και η αφορμή να θεωρηθεί και ο θεός των αντιθέσεων.
Του JosuTernera
Ο σύγχρονος μπασκετικός Ολυμπιακός είναι ένας τέτοιος θεός, ένας Ιανός της εποχής, που έχει δύο όψεις εντελώς αντίθετες η μία από την άλλη. Και αυτό δεν προκύπτει μόνο από τα φετινά σκαμπανεβάσματα, αλλά είναι το συμπέρασμα της πορείας των πρόσφατων χρόνων, η οποία μάλλον οδεύει προς το τέλος της.
Αν περιμένατε να ακούσετε αναλύσεις για τον αγώνα με τη Ζάλγκιρις τότε πάρτε το 0. Αυτό το κείμενο δεν θα τις παρέχει, καθώς ο γράφων δεν έχει καμία διάθεση να αναλωθεί στην αναπαραγωγή αυτού που παρακολουθήσαμε την Τρίτη.
Πριν από τον αγώνα, είχα μία συζήτηση με έναν φίλο από τη δουλειά και μου είπε ότι πιστεύει βαθιά πως το παιχνίδι με τους Λιθουανούς θα το πάρουμε. Εγώ θεώρησα ότι η τοποθέτηση δεν πατάει σε καμία μπασκετική λογική, καθώς τα νούμερα δεν βγαίνουν και η «σαρξ» του Ολυμπιακού είναι «αδύναμη». Για να υπερθεματίσω, το έχω πει και παλαιότερα ότι βλέπουμε μπροστά μας το τέλος ενός μεγάλου και σημαντικού κύκλου.
Όταν παλιά καιγόμουν στο Football Manager, υπήρχαν κάποιες χρονιές που τα πράγματα δεν βγαίναν και η ομάδα δεν τράβαγε. Επίσης υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να αποχωριστώ αγαπημένους παίκτες είτε πουλώντας τους είτε επειδή τελείωνε η καριέρα τους λόγω προχωρημένης ηλικίας. Είχα μία πολύ δύσκολη σχέση με τους αποχωρισμούς. Για παράδειγμα στην Μπαρτσελόνα του 2007 δεν μπορούσα να αφήσω από την ομάδα τον αγαπημένο Ezquerro (κάποιοι θα καταλάβουν γιατί).
Λοιπόν τώρα είναι μία από αυτές τις στιγμές. Η ομάδα δεν διεκδικεί πια κανέναν στόχο μέσα στη χρονιά –και είναι ακόμη Φεβρουάριος– και η εικόνα της είναι αποκαρδιωτική. Το χθεσινό μάλιστα παιχνίδι λειτούργησε λίγο πολύ ως μέσο συνειδητοποίησης της πραγματικότητας ακόμη και για όσους έτρεφαν ελπίδες ότι η κατάσταση μπορούσε να ανατραπεί. Αυτός είναι όμως ο φετινός Ολυμπιακός και οι δυνατότητές του. Μπορεί η ομάδα να έπαιξε χωρίς Πρίντεζη και στην πορεία του παιχνιδιού χωρίς Ρότσεστι και Σπανούλη, αλλά δεν βλέπω πώς θα μπορούσε να αλλάξει το αποτέλεσμα ακόμη και με την παρουσία τους.
Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι και ίσως αυτό να είναι και το μόνο που μπορεί να μας κάνει να χαμογελάμε. Γιατί πέρα από τη μαυρίλα για τα χάλια μας, υπάρχει το μυστήριο και η αγωνία μιας νέας αρχής που ελπίζω ότι θα δρομολογηθεί με γενναίες και μετρημένες αποφάσεις.
Για το ποια θα είναι τα στοιχεία της επόμενης περιόδου, αυτό το ξέρουν καλύτερα όσοι είναι επιφορτισμένοι με τις αποφάσεις. Εγώ θέλω να πω όμως ότι ήρθε η στιγμή να μπουν νέες βάσεις και να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Και σίγουρα να δώσουμε χώρο στην επόμενη γενιά που θα ξαναφέρει τον σύλλογο ψηλά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι πρέπει συλλήβδην οι παλιοσειρές να «αποκεφαλιστούν».
Ενώ λοιπόν όλο το παιχνίδι με τη Ζάλγκιρις κύλησε μέσα σε γκρίνια και απογοήτευση, βρήκα έναν λόγο να χαμογελάσω όταν πάτησε παρκέ ο Νικολαΐδης. Ένα κλέψιμο έκανε το παιδί και το απόλαυσα. Δεν ξέρω αν μπορεί να σταθεί στο επίπεδο του Ολυμπιακού ή αν οποιοσδήποτε από τους μικρούς μπορεί, αλλά τέτοιες κινήσεις είναι οι μόνες που μπορούν να δώσουν ένα νόημα στο υπόλοιπο της μπασκετικής χρονιάς, που είναι μακρά όταν δεν υπάρχει στόχος και βασανιστική με τον τ΄ροπο που έχει δομηθεί η ομάδα και τα μεγάλα κενά της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου