Το παιχνίδι ανάμεσα στον Ερυθρό Αστέρα και τον Ολυμπιακό, είχε δύο επίπεδα: Από τη μια, τη μαγική ατμόσφαιρα στις εξέδρες με τους οπαδούς των δύο ομάδων να αναδεικνύουν την πολυετή φιλία τους, που έκανε τον γύρο του κόσμου, και από την άλλη, όσα έγιναν στον αγωνιστικό χώρο, που αφήνουν σίγουρα μια πικρή γεύση και κάνουν τη συνέχεια του ομίλου του Champions League για την ομάδα μας μια πολύ δύσκολη υπόθεση. Αδέλφια στις εξέδρες, αλλά στο χορτάρι ο Κάιν σκότωσε τον Άβελ...
Και κάπως έτσι συσχετίζεται ο βιβλικός μύθος του αδελφοκτόνου Κάιν, που σκότωσε τον μικρότερο αδερφό του Άβελ (στο βιβλίο της Γένεσης), επειδή τον φθόνησε, που ο Θεός είχε δείξει επιδοκιμασία στο πρόσωπο του μικρού... Και η συσχέτιση με το ποδοσφαιρικό σήμερα των δύο ομάδων έχει να κάνει με το γεγονός ότι ο Ολυμπιακός φαίνεται ως η ομάδα, που έχει την «επιδοκιμασία», αγωνιζόμενος για πολλά χρόνια στο ανώτερο ευρωπαϊκό επίπεδο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι ο Αστέρας είχε κατακτήσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών (το 1991) δύο χρόνια πριν την επίσημη μετονομασία σε Champions League. Τέλος όμως με τους βιβλικούς παραλληλισμούς. Το ποδόσφαιρο είναι ένα «λογικό» άθλημα και τα λάθη, που εναντιώνονται στη λογική, συνήθως τα πληρώνεις. Και το χθεσινό βράδυ έγιναν κορυφαία λάθη.
Ο Μαρτίνς επέλεξε προς γενική έκπληξη (του γράφοντος σίγουρα) να παρατάξει μια ενδεκάδα, που δεν είχε ξαναβρεθεί σε επίσημο ή φιλικό παιχνίδι, αφήνοντας στον πάγκο όλα τα --θεωρητικά-- βαριά ονόματα (Ποντένσε, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Βαλμπουενά) και χρησιμοποιώντας τους Σα, Τσιμίκα, Μεριά, Σεμέδο, Τοροσίδη, Καμαρά, Μπουχαλάκη, Λοβέρα, Μπενζιά, Μασούρα και Γκερέρο.
Στο πρώτο ημίχρονο, καμία ομάδα δεν προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας με αποτέλεσμα να παρακολουθήσουμε ένα μάλλον ανιαρό ματς. Ο Αστέρας στα πρώτα 25 λεπτά είχε την κατοχή, αλλά σταδιακά ο Ολυμπιακός άρχισε να κερδίζει μέτρα και να φαίνεται πιο απειλητικός. Στο τέλος του ημιχρόνου μάλιστα ευτύχησε να προηγηθεί με γκολ του Σεμέδο (μετά από έξοχη εκτέλεση του Μασούρα) σε μια φάση, που φέρει μεγάλη ευθύνη ο πορτίερο των Σέρβων.
Στο δεύτερο μέρος, ο Αστέρας μπήκε πολύ πιο δυνατά στο χορτάρι και προσπάθησε από την αρχή να απειλήσει. Η φάση στην οποία στάθηκε ο περισσότερος κόσμος είναι αυτή του 57΄, που άλλαξε τις ισορροπίες, μιας και ο Μπενζιά δέχεται δεύτερη --από τραβηγμένη ως ανύπαρκτη-- κίτρινη κάρτα και ο Ολυμπιακός μένει με 10 παίχτες. Παρόλο που η απόφαση είναι τουλάχιστον συζητήσιμη, ο Μπενζιά πέφτει σαν... κριάρι πάνω στον παίχτη του Αστέρα, τη στιγμή που η μπάλα παίζεται προς την πλευρά των Σέρβων, αλλά η κίνησή του, τη στιγμή που βρίσκεται πίσω από τον αντίπαλο, δίνει τη δυνατότητα στον ...ευαίσθητο διαιτητή να δείξει την κάρτα. Από εκεί και πέρα, ο Αστέρας νιώθει πολύ μεγαλύτερη «ασφάλεια», εκμεταλλεύεται όλα τα λάθη-δώρα της άμυνας του Ολυμπιακού και φθάνει στην τελική επικράτηση με 3-1.
Μικρή παρένθεση στο αγωνιστικό κομμάτι. Η ατμόσφαιρα, που έφτιαξαν από κοινού οι οπαδοί των δύο ομάδων, τιμώντας την πλέον των 30 ετών αδελφοποίησή τους, ήταν πραγματικά εντυπωσιακή και σίγουρα είναι κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό στον κόσμο, του μοντέρνου αθλητισμού. Η εικόνα μιλάει από μόνη της:
Επιστροφή στα αγωνιστικά. Η γνώμη μου είναι ότι ο Ολυμπιακός έχασε το παιχνίδι από τις επιλογές του προπονητή του. Όμως αυτές οι επιλογές δεν προήλθαν λόγω μιας «συναστρίας» στο κεφάλι του Πορτογάλου. Εξηγούμαι. Τις προτεραιότητες στους στόχους μιας ομάδας τις θέτει σε κάθε σοβαρή ομάδα ποδοσφαίρου η διοίκηση και ο κόουτς καλείται να τις υλοποιήσει. Έτσι λοιπόν με έκπληξη ακούσαμε μετά την σπουδαία εμφάνιση απέναντι στην Τότεναμ, τον πρόεδρο του Ολυμπιακού να ασχολείται με την «επίστροφή της κανονικότητας» στην πολιτική ζωή του τόπου και την οριοθέτηση ως πρώτου στόχου την ανάκτηση των πρωτείων στο «πρωτάθλημα των Πρεσπών». Και μετά είδαμε τους βασικούς να παίζουν χωρίς ενέργεια απέναντι στο βάζελο, με τα γνωστά αποτελέσματα και στη συνέχεια να ξαναπαίζουν απέναντι στο «τέρας» της Λαμίας λίγα εικοσιτετράωρα πριν το κρίσιμο ευρωπαϊκό ματς του Μαρακανά. Ας μη βιαστεί κάποιος να πει ότι rotation έγινε και με τη Λαμία. Οι τέσσερις πιο κομβικοί παίχτες για την ομάδα, που έχει παρουσιάσει ο Μαρτίνς, έπαιξαν όλοι απέναντι στη Λαμία το Σάββατο το βράδυ. Ποντένσε, Βαλμπουενά, Γκιγιέρμε και Ομάρ (όταν δεν είναι τραυματίας) έχουν απουσιάσει αθροιστικά σε μονοψήφιο αριθμό αγώνων τα δύο τελευταία χρόνια και επιλέχθηκε να μείνουν και οι τέσσερις μαζί ταυτόχρονα στον πάγκο! Και η αιτιολόγηση συνίσταται στο επικείμενο --όντως πολύ δύσκολο-- παιχνίδι με τον Άρη στο Χαριλάου.
Ο αντίλογος λέει ότι ο Ολυμπιακός μέχρι την αποβολή είχε στα χέρια του τα ηνία της αναμέτρησης. Όμως αυτή η ανάγνωση είναι επιφανειακή, κατά τη γνώμη μου, μιας και η ομάδα αδυνατούσε να κρατήσει μπάλα (ελλείψει των 2 κοντών), δυσκολευόταν να αναπτυχθεί ορθολογικά και η χημεία ήταν εμφανώς προβληματική. Αν σε αυτό συνυπολογίσουμε την έλλειψη εμπειρίας σε αυτό το επίπεδο των Μπενζιά (που φάνηκε από το ανόητο μαρκάρισμά του) και Λοβέρα (που ήταν επιεικώς μέτριος), μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο Ολυμπιακός παρουσίασε σημάδια διάλυσης μετά την κόκκινη κάρτα. Μπορεί να φθάσαμε κοντά στο 1-2 στο 86΄, αλλά φαινόταν εύκολα ότι ο Αστέρας έβγαζε πολύ πιο εύκολα φάσεις στο δεύτερο ημίχρονο και έφθανε με άνεση στην περιοχή μας.
Στα δικά μου μάτια, το δίλημμα ανάμεσα στην Ευρώπη και στο Πρωτάθλημα είναι ψευδές. Ειδικά από τη στιγμή, που παρουσιάζεται με κολακεία προς τις καλοκαιρινές επιλογές, από τα φίλια μέσα, το βάθος και η ποιότητα του ρόστερ. Προφανώς είναι μεγάλη υπόθεση η κατάκτηση του πρωταθλήματος (μην τα ξαναλέμε, στους καιρούς της «εξυγίανσης», της εύνοιας των δικεφάλων κ.λπ.), αλλά δεν μπορεί να παραγνωρίζουμε την ταυτόχρονη σημασία της εδραίωσης του ονόματος του Ολυμπιακού στο ανώτατο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Και συνιστά μεγάλο λάθος η ταυτόχρονη μη χρησιμοποίηση βασικών μονάδων, που δεν λείπουν, ούτε στα προπονητικά διπλά, από ένα κρίσιμο ευρωπαϊκό παιχνίδι, επειδή την Κυριακή παίζουμε με τον σκώληκα....
Πολλοί μπορεί να θεωρήσουν ότι με τα παραπάνω λόγια «σταυρώνεται» ο Μαρτίνς. Προφανώς και έχει μεγάλη ευθύνη μιας και αυτός είναι ο προπονητής και αυτός κάνει τις επιλογές. Όμως στο δικό μου μυαλό την ευθύνη σε μεγαλύτερο βαθμό φέρει η διοίκηση και η εμφανής «πριμοδότηση» της κατάκτησης του πρωταθλήματος έναντι της Ευρώπης. Και σαφέστατα ευθύνη φέρει και ο Μάρτινς, που αποδέχεται αυτή τη λογική με αποτέλεσμα να κάνει το τελευταίο διάστημα λάθη (βλ. βάζελο και εχτές). Δεν σταματάει να είναι ένας καλός προπονητής, που έχει φτιάξει μια πολύ σοβαρή ομάδα (σίγουρα την καλύτερη των τελευταίων 5 ετών), αλλά ας φροντίσει να μην κηλιδώνει και αυτός την εικόνα του. Και για να καταστεί ακόμα πιο εμφατική η θέση, θα γράψω ότι δεν θέλω να απομακρυνθεί σε καμία περίπτωση. Μου φαίνεται όμως ότι σε βάθος χρόνου τείνει να γίνει «ευάλωτος» σε σχέση με τις διοικητικές προτεραιότητες.
Και μια σύντομη κριτική στην ατομική παρουσία των παιχτών μας. Ο Σα δεν φέρει ευθύνη στα γκολ και σε αρκετές στιγμές έκανε αποκρούσεις που κράτησαν την ομάδα στο παιχνίδι. Ο Τσιμίκας ήταν για άλλο ένα ματς ο καλύτερος της ομάδας, ο Μεριά είχε κάποιες πολύ κακές επιλογές, που δυστυχώς είναι υπεύθυνες για το αποτέλεσμα, όπως και η κούραση του Σεμέδο (που έκανε υπερπροσπάθεια να επιστρέψει στο ματς με την Τότεναμ και έκτοτε δεν έχει χάσει δευτερόλεπτο αγώνα), ενώ ο Τόρο περιορίστηκε στα ανασταλτικά του κυρίως καθήκοντα, αλλά είχε τουλάχιστον ηγετική παρουσία όντας ο Αρχηγός της ομάδας. Στη μεσαία γραμμή, ο Καμαρά ήταν πολύ καλός (μέχρι τα μέσα του δευτέρου ημιχρόνου, που «έσκασε») χωρίς να έχει την ανάλογη υποστήριξη από τον Μπουχαλάκη, που έπαιζε πιο πίσω (να το ζήτημα της χημείας). Ο Μπενζιά φάνηκε μόνο στις δύο κάρτες που πήρε, ο Λοβέρα ήταν ανεπαρκής σε σχέση με τις ανάγκες του αγώνα, ενώ ο Μασούρας είχε καλές (η άψογη εκτέλεση φάουλ-ασίστ στο γκόλ της ομάδας) και κακές στιγμές. Ο Γκερέρο προσπάθησε πάρα πολύ και αν ήταν λίγο πιο τυχερός/ψύχραιμος θα μπορούσε να είχε σκοράρει. Από τις αλλαγές, ο Ποντένσε αναστάτωσε την άμυνα του Αστέρα και εξέθεσε την επιλογή του Μαρτίνς, ενώ οι Ομάρ και Ελ Αραμπί στο λίγο χρόνο που αγωνίστηκαν δεν πρόσφεραν κάτι ιδιαίτερο.
Ο Ολυμπιακός πλέον --μετά την «αδελφοκτονία» από τον Ερυθρό Αστέρα-- βρίσκεται σε αρκετά μειονεκτική θέση σε σχέση με την υπόθεση «συνέχεια στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις την άνοιξη», ειδικότερα αν σκεφτούμε οτι στο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα ατένιζε με αισιοδοξία το μέλλον ακόμα και για τη δεύτερη θέση. Πλέον τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα ακόμα και για την τρίτη θέση, αφού ακολουθούν τα δύο παιχνίδια με τη Μπάγερν και πιθανότατα η πρόκριση να κριθεί στο τελευταίο παιχνίδι με τον Αστέρα στον ναό. Οι οπαδοί του Αστέρα έγραψαν στο κεντρικό τους πανό ότι «θα παραμείνουμε φίλοι στα καλά και στα άσχημα και αυτός που θα έχει τη καλύτερη διάθεση ας κερδίσει». Και κάπως έτσι έγινε. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε τις επιλογές του και πλέον βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Αυτό όμως δεν σημαίνει δεν πρέπει να κυνηγήσουμε το καλύτερο στη συνέχεια της διοργάνωσης, αρχής γενομένης απέναντι στους Βαυαρούς στον ναό, όπου η ομάδα θα πρέπει να δείξει ότι ήταν κακή παρένθεση το χθεσινό ματς.
* * *
ΥΓ1 Η φιλία ανάμεσα στους Delije και τη Θύρα 7 είναι καλά θεμελιωμένη και ενισχυμένη στο πέρασμα των χρόνων. Και αυτό δεν αλλάζει. Αυτοί είναι Ερυθρός Αστέρας και εμείς Ολυμπιακός. Και τη φιλία μπορούμε να συνεχίσουμε να την τιμούμε πανηγυρίζοντας τα γκολ της ομάδας μας, όπως έκαναν και αυτοί στα δικά τους.
ΥΓ2 Ο Μάρκο Μάριν ήταν η χειρότερη παρουσία στον αγωνιστικό χώρο, μιας και φαινόταν ότι ήθελε να εκδικηθεί τον Ολυμπιακό για τη μη συνέχιση της συνεργασίας ανάμεσα στις δύο πλευρές. Το φάουλ που κάνει στον Τσιμίκα στο τέλος του ματς είναι εγκληματικό. Μάρκο Μαριν, δεν μας λείπεις καθόλου...
ΥΓ3 Δεν θέλω να ασχοληθώ με τους εντός συνόρων ανταγωνιστές μας, αλλά θα κάνω μια παρασπονδία. Είσαι μπαογκ, δεν έχεις δει ποτέ το σεντόνι, επιθυμείς διακαώς να χάσει ο Ολυμπιακός και στο τέλος κερδίζει ο Ερυθρός Αστέρας. Το λες και μαρτύριο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου