O ψυχωμένος Ολυμπιακός δεν μάσησε από το γκολ του Άρη, έκανε ολική ανατροπή, νίκησε με 1-2 και πέτυχε μια πολύ σημαντική νίκη, πριν τη διακοπή του πρωταθλήματος.
Η ενδεκάδα που επέλεξε ο Μαρτίνς ήταν: Σα, Τσιμίκας, Αβραάμ και Σεμέδο, Ομάρ, Γκιγιέρμε, Μπουχαλάκης, Μασούρας, Ποντένσε, Βαλμπουενά και Ελ Αραμπί. Οι αλλαγές (με τις δύο πρώτες αναγκαστικές) ήταν οι Σουντανί (38΄ Ποντένσε), Τοροσίδης (57΄ Τσιμίκας) και Γκερέρο (83΄ Ελ Αραμπί).
Του Dr. Jekyll
Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε δυνατά το παιχνίδι, αλλά βρέθηκε να χάνει στο 6΄, από κεφαλιά σε στημένη φάση (και από το ριπλέι προσπαθώ ακόμα να καταλάβω ποιος παίκτης μας δεν πήγε σωστά πάνω στον Ντιγκινί -- ο οποίος, παρεμπιπτόντως, έκανε πολύ καλό παιχνίδι). Ο Ολυμπιακός δεν τα έχασε, ισοφάρισε με τον Μασούρα, σε εξαιρετική σέντρα και ενέργεια του Τσιμίκα, στο 33΄ και πέτυχε το γκολ της νίκης 5 λεπτά μετά, με κεφαλιά του Ελ Αραμπί σε στημένη φάση που εκτέλεσε ο Βαλμπουενά. Στο δεύτερο ημίχρονο, τον πρώτο λόγο είχε το σκληρό παιχνίδι, και οι δύο ομάδες δεν κατάφεραν να βγάλουν οργανωμένες επιθέσεις και, με κάμποσο άγχος, το σκορ δεν άλλαξε και το σφύριγμα της νίκης βρήκε τον Ολυμπιακό να φεύγει με το τρίποντο από τη Θεσσαλονίκη.
Η κριτική στο πρόσωπο του Μαρτίνς για το rotation στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα ήταν αυστηρή (και, κάπως, δικαιολογημένη, αφού το τελικό σκορ --και ειδικά το τρίτο γκολ-- μπορεί να στοιχίσει τη συνέχεια στην Ευρώπη -- και ο Αστέρας δεν είναι μεγαθήριο για να δικαιολογείται ο αποκλεισμός). Από την άλλη, με όλους τους τόνους, διοίκηση και προπονητής δηλώνουν ότι πρώτος στόχος είναι το πρωτάθλημα. Με υποθέσεις δεν μπορεί να μιλήσει κανείς, αλλά είναι πολύ πιθανό, η ξεκούραση να βοήθησε τον Γκιγιέρμε, που --παρά τα λαθάκια του-- ήταν από τους καλύτερους παίκτες του γηπέδου.
Πολύ καλή εμφάνιση και από τον Μπουχαλάκη, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Σημαντική και η συνεισφορά των Ελ Αραμπί και Βαλμπουενά. Ο πρώτος συνεχίζει να σκοράρει --και ας μην ξαναλέμε πόσο στοίχισε η δυσκολία στο γκολ πέρσι-- και ο δεύτερος συνεχίζει να εκτελεί πολύ καλά στημένα (ακόμα και αν το ποσοστό έχει πέσει, εξακολουθεί να έχει εκτελέσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γκολ). Καταπληκτικός και ο Τσιμίκας, όσο πρόλαβε να αγωνιστεί: έχοντας απέναντί του τον Φετφατζίδη να προσπαθεί --μάταια και ζημιογόνα, για την ομάδα του-- να αποδείξει ότι ήταν λάθος η αποδέσμευσή του, ο Τσιμίκας ήταν πολύ καλός αμυντικά, αλλά και χρήσιμος επιθετικά (με αποκορύφωμα τη σέντρα από την οποία ήρθε η ισοφάριση).
Στο ύψος τους Σεμέδο και Ομάρ: είναι προφανές, και από τα --αδιαμφισβήτητα-- αποτελέσματα, ότι η άμυνα του Ολυμπιακού δεν φαίνεται το ίδιο απροσπέλαστη και συγκεντρωμένη, όπως στα καλοκαιρινά προκριματικά. Παραμένει, όμως, γεγονός ότι ο Σεμέδο δίνει ασφάλεια και ποιότητα (που μάταια αναζητούσαμε κάμποσα χρόνια) στο κεντρικό αμυντικό δίδυμο, ενώ και ο Ομάρ είναι παίκτης που ξεχωρίζει στο φτωχό ελληνικό πρωτάθλημα (οι γρήγορες επιστροφές του και μόνο αρκούν για να βοηθούν τα μάλα στο αμυντικό κομμάτι).
Ο Μασούρας είναι παίκτης που τακτικά ακολουθεί πολύ σωστά το πλάνο του προπονητή, σήμερα σκόραρε και το πρώτο γκολ Έλληνα παίκτη στο πρωτάθλημα, αλλά χρεώνεται και ότι σπατάλησε ατομιστικά τη σπουδαιότερη (αν όχι μοναδική) τεράστια ευκαιρία του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο, ευκαιρία που αν κατέληγε στα δίχτυα θα είχε τελειώσει τον αγώνα. Κάπως προβληματισμένος από τον Σουντανί: επηρεασμένος και από τη live εικόνα του, μου φαίνεται ότι ούτε σωστά κινείται ούτε αγωνίζεται με μυαλό (αποκορύφωμα, μια φάση που ενώ, έντιμα, βρίσκεται στην άμυνα, αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την υπερβολικά καλύτερη θέση του, και χάνει την μπάλα --καταλογίστηκε φάουλ-- από τον αντίπαλο).
Τίμιοι οι Αβραάμ και Τοροσίδης. Έβγαλαν ψυχή σε μια δύσκολη έδρα (και ας μην ξεχνάμε πως ο Ολυμπιακός του Μαρτίνς μένει να αποδειχθεί ότι δεν μασά από δύσκολες έδρες). Η χρονιά είναι μεγάλη και, στα δικά μου μάτια, μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά στο rotation, αλλά και στον ψυχολογικό παράγοντα. Οι Ποντένσε και Γκερέρο δεν έκαναν κάτι άξιο αναφοράς, ούτε θετικό, ούτε αρνητικό, στον χρόνο που αγωνίστηκαν.
Κατά τ' άλλα: ο Ολυμπιακός έχει πετύχει αρκετά γκολ με κεφαλιές (με πολλά από αυτά να προέρχονται από στημένες φάσεις), αλλά έχει αρχίσει και να δέχεται γκολ με κεφαλιές (με πολλά από αυτά --ίσως όλα-- να προέρχονται, επίσης, από στημένες φάσεις). Επίσης, η τελευταία αλλαγή του Μαρτίνς είναι η είσοδος επιθετικού (όπως και επιθετικός βγήκε, για να μπει ο Γκερέρο): σημαντικό ότι ο Ολυμπιακός έχει συναίσθηση πως οφείλει να παίξει επιθετικά και όχι να γυρίσει σε τελείως αμυντικό στυλ, προκειμένου να προφυλάξει το, εύθραυστο, 1-2. Παραμένει, όμως, πραγματικότητα ότι η νίκη μπορεί να χαρακτηριστεί κυνική και ψυχωμένη. Προσωπικά, και από τα δύο, σε αυτή την ηλικία, προτιμώ τις νίκες που προκύπτουν από την αγωνιστική ανωτερότητα (που οφείλεις να έχεις στην Ελλάδα).
Ο Ολυμπιακός του πρώτου ημιχρόνου δεν ήταν καθόλου κακός, παρότι βρέθηκε να χάνει στην πρώτη απόπειρα επίθεσης του Άρη. Ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου, απείλησε ελάχιστα τον Άρη, που προσπάθησε να επιτεθεί για να ισοφαρίσει. Για μια ακόμα φορά, υπήρξε διάστημα που ο Ολυμπιακός δύσκολα κρατούσε μπάλα (χωρίς, πάντως, να κινδυνεύει). Στις έξι πρώτες αγωνιστικές, ο Ολυμπιακός έδειξε ότι προβληματίζεται απέναντι στις κλειστές άμυνες του πρωταθλήματος (και, πιθανολογώ, πως με τα στημένα του Βαλμπουενά έχει γλιτώσει από γκέλες -- με εξαίρεση το τραγικό παιχνίδι του ΟΑΚΑ).
Η διακοπή είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να αισθανθούν πιο γερά στα πόδια τους περισσότεροι παίκτες. Το rotation πρέπει να ανοίξει, αλλά με τα δύσκολα παιχνίδια να διαδέχονται το ένα το άλλο, αυτό είναι δύσκολο. Πιστεύοντας πως ο Μαρτίνς δεν τα έχει κάνει πολύ καλά σε αυτό τον τομέα, παραμένει πραγματικότητα ότι όσοι δεν αγωνίζονται φαντάζουν, κατά κανόνα, χειρότεροι από την «καλή ευρωπαϊκή» ενδεκάδα -- με εξαίρεση τους Γκερέρο και Ελ Αραμπί, που, νομίζω, κάνουν και οι δύο καλό ξεκίνημα. Μια κακή εμφάνιση στο πρώτο παιχνίδι, μπορεί να στοιχίσει στον παίκτη (και δεν ξέρω πόσο καλοί ψυχολόγοι είναι ο Μαρτίνς και το επιτελείο): ο Μπρούνο, που στα φιλικά φαινόταν να διεκδικεί ισχυρή θέση στο rotation, εξαφανίστηκε μετά το τραγικό του παιχνίδι με την Μπασάκ, και μένει να δούμε αν θα επηρεαστεί ο Μπενζιά από την --έστω αυστηρή/άδικη-- δεύτερη κίτρινη στο Βελιγράδι ή ο Λοβέρα από την κακή του εμφάνιση.
Για το τέλος: δεν γνωρίζω κατά πόσο η ΑΕΚ θα μπορέσει να διεκδικήσει τον τίτλο. Αν ισχύει ότι δεν έκανε προετοιμασία, το θεωρώ απίθανο να αντέξει (και τα χειρότερα έρχονται). Ο ΠΑΟΚ από την άλλη, δείχνει ότι παραμένει ισχυρός (και ξεκούραστος, αφού η μαφία της Ουέφα τον έριξε στα δόντια του μεγαθηρίου της Σλόβαν Μπρατισλάβας): μοναδικό του --σοβαρό-- στραβοπάτημα, η ισοπαλία εντός έδρας με τον Άρη. Όσο και αν έχω την αίσθηση πως πολλά θα κριθούν στο τέλος, όταν τα ντέρμπι θα διαδέχονται το ένα το άλλο, ο Ολυμπιακός πρέπει σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς να αποδεικνύει ότι θα είναι αυτός ο πρωταθλητής (και να διαχειρίζεται την δυσκολία και κούραση του Champions League). Από αυτή την άποψη, η νίκη στο Χαριλάου --ειδικά με ανατροπή, και, ειδικά, μετά την βαριά ήττα στο Βελιγράδι-- είναι πολύ μεγάλο αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου