Αυτοί που έβγαλαν τα πράσινα για την ερυθρόλευκη

Πριν λίγες μέρες ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Αντώνη Κόνιαρη, με τον Έλληνα γκαρντ να γίνεται μ’ αυτό τον τρόπο ο 18ος παίκτης που πρώτα αγωνίστηκε στον Παναθηναϊκό, αλλά τελικά πήρε την πιο σωστή απόφαση της ζωής του (εκτός από τον Οικονόμου), επιλέγοντας να αφήσει τα βόρεια προάστια για να κατηφορίσει στον Πειραιά για χάρη του Θρύλου. Στον χέρι του Κόνιαρη είναι να αποδείξει στον Παο και στους ανθρώπους του πως έκαναν λάθος που τον έδιωξαν έτσι εύκολα από την ομάδα τους. Μέχρι τότε, όμως, μπορούμε να θυμηθούμε τα πεπραγμένα των υπόλοιπων 17 παικτών που έκαναν αυτή τη διαδρομή. Το παρόν κείμενο διαβάζεται μαζί με τα «Τον προδότη ουδείς αγάπησε…» και «Πότε ο Γιάννης δεν μπορεί…»

Του Mad Prophet

Χρήστος Ιορδανίδης

Για τον 1ο παίκτη που επέλεξε να αλλάξει στρατόπεδο τα έχει γράψει αναλυτικότατα ο Θεολόγος.

Τζέρι Τζένκινς

Ένας από τους πρώτους Αμερικανούς που έπαιξαν στην ομάδα μας είχε προηγουμένως αγωνιστεί στον Παναθηναϊκό. Ο Τζένκινς ήταν μέλος της ομάδας που έφτασε ως το Final 6 του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1979, κάνοντας σπουδαία ματς στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ενώ δεν αντιμετώπισε ποτέ τους πράσινους ως αντίπαλους, αφού είχε δικαίωμα συμμετοχής μόνο στην Ευρώπη.

Κιθ Γούλφοκ 

Παρόμοια περίπτωση με τον Τζένκινς, με τη διαφορά ότι αγωνίστηκε ελάχιστα με τα ερυθρόλευκα, χωρίς να ξεχωρίσει.

Νίκος Δαρίβας 

Πλεϊμέικερ που ανδρώθηκε τη δεκαετία του ’70 στο Μαρούσι, έπαιξε για 4 χρόνια στον Παναθηναϊκό κατακτώντας 3 σερί πρωταθλήματα, για να ακολουθήσει μια άγονη διετία από τίτλους στον Ολυμπιακό. Δυστυχώς απεβίωσε το 2005, σε ηλικία 49 ετών, από ανακοπή καρδιάς.

Αλεξάντερ Βολκόφ

Έπαιξε καλύτερα με τον Παο, όμως ο τρόπος που τον αποκτήσαμε θα μείνει για πάντα χαραγμένος. Πρέπει να είναι από τα μεγαλύτερα χουνέρια που τους έχουμε κάνει και η καλύτερη απάντηση για την απόκτηση του Πάσπαλι. Ο Ολυμπιακός του μέγα Σωκράτη κυριολεκτικά κορόιδεψε τους πράσινους, χρησιμοποιώντας μια ομάδα από το NBA για να πάρει τον Βολκόφ. Οι Νετς υποτίθεται πως συμφώνησαν με τον παίκτη, αναγκάζοντας τον Παναθηναϊκό να τον αποζημιώσει και να τον αφήσει ελεύθερο. Το συμβόλαιο με τους Νετς όμως ήταν εικονικό και ο Ολυμπιακός, ένα ωραίο πρωί, ανακοίνωσε τον παίκτη που ουσιαστικά ήταν πληρωμένος από τον αιώνιο αντίπαλο.

Άριαν Κόμαζετς

Ένας ικανός σκόρερ με εξαιρετικά προσόντα, δεν έπιασε ποτέ το ταβάνι του, σύμφωνα μ’ αυτά που είχε παρουσιάσει στις αρχές της καριέρας του. Ήταν όμως άφαντος στα δύσκολα και αυτό ισχύει τόσο για τη θητεία του στον Παναθηναϊκό όσο και στον Ολυμπιακό. Μέλος της ομάδας που έχασε το πρωτάθλημα με break το ’99, δεν μας έχει αφήσει και τις καλύτερες αναμνήσεις ώστε να τον αναπολούμε.

Ντίνο Ράτζα

Έχουμε πολλούς και διάφορους λόγους να τον αγαπάμε -- ο καλύτερος παίκτης αυτής της λίστας μετά τον Σπανούλη. Στον Παναθηναϊκό έκανε τρομερές εμφανίσεις και δυστυχώς για εμάς ήταν από τους πρωταγωνιστές στους τελικούς του ’99. Ο Ιωαννίδης καθυστέρησε κατά 1 χρόνο τον ερχομό του στην ομάδα. Έκανε πολύ καλή σεζόν με τα ερυθρόλευκα, όντας ένας από τους ηγέτες εκείνης της σεζόν. Τα έδωσε όλα για να κατακτήσει ο Θρύλος το πρωτάθλημα, όμως στα δύσκολα ήταν απελπιστικά μόνος σε μια κακοφτιαγμένη φροντ λάιν. Πρέπει να επιστρέψει άμεσα με πόστο στην ομάδα.

Νίκος Μπουντούρης

Ένας αθλητής με μακρά και σπουδαία καριέρα, αφού αγωνίστηκε στην πιο επιτυχημένη ομάδα του Παοκ, κατηφόρισε στην πρωτεύουσα για τον Παναθηναϊκό, κατακτώντας 2 πρωταθλήματα. Αποτέλεσε τον 3ο παίκτη εκείνο το καλοκαίρι που ήρθε στους Πειραιώτες έχοντας πράσινο παρελθόν κι είχε σημαντικότερη συνεισφορά από Ράτζα και Οικονόμου. Δεν έπαιξε πολύ με Ζούρο, όμως ο Σούμποτιτς εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις αμυντικές ικανότητές του με αποκορύφωμα τις μονομαχίες με τον Μποντιρόγκα, όπου ο Έλληνας γκαρντ τον έσβησε, ενώ παράλληλα ήταν μέλος της ομάδας που κατέκτησε το Κύπελλο το 2002.

Νίκος Οικονόμου

Δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά για ένα από τα μεγαλύτερα λάθη στην ιστορία του τμήματος. Ένας παίκτης που δεν έπρεπε ποτέ και για κανένα λόγο να φορέσει την ερυθρόλευκη. Τελικά έγινε μέλος της ομάδας, απέτυχε παταγωδώς και κατάφερε να γίνει μισητός και στις 2 πλευρές.

Νταμίρ Μουλαομέροβιτς

Ήρθε ως αντικαταστάτης του Ματσιγιάουσκας, έχοντας το παράσημο του πρώτου σκόρερ στην Α1 με τον Πανελλήνιο, πρόλαβε να παίξει σε 15 επίσημα παιχνίδια, όμως όλοι θα τον θυμόμαστε για το ολέθριο λάθος του στην ήττα με 73-74 από τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ. Ουσιαστικά αυτή η φάση αποτέλεσε την αρχή του τέλους του από τον Πειραιά και σύντομα αποτέλεσε παρελθόν. Σαφώς με τα πράσινα τα πήγε πολύ καλύτερα, τη χρονιά που έπαιξε εκεί, όντας χρήσιμο μέλος της ομάδας που κατέκτησε την Ευρωλίγκα στη Μπολόνια.

Ανδρέας Γλυνιαδάκης

Παλίκαρος από τους λίγους. Μπορεί ο Παο να τον απέκτησε ως ταλέντο, αλλά δεν του έδωσε και καμία σοβαρή ευκαιρία. Εκείνος κυνήγησε το όνειρο του στην Αμερική, αγωνίστηκε στο NBA, επέστρεψε στην Ελλάδα κι πέρασε από διάφορες ομάδες μέχρι ο Γιαννάκης να του δώσει την ευκαιρία να έρθει στον Θρύλο. Το πιθανότερο είναι ότι αν δεν τραυματιζόταν ο Νεστέροβιτς στην Καβάλα, ο Κρητικός σέντερ θα περνούσε απαρατήρητος. Πήρε χρόνο συμμετοχής στους τελικούς εκείνης της χρονιάς, έκανε εξαιρετικές εμφανίσεις δίνοντας τις μάχες του και, όταν τελείωσε η σεζόν, ήταν από τους πρώτους που δέχτηκαν γερή μείωση αποδοχών για να παραμείνει στο λιμάνι. Ξεκίνησε ξανά ως 3ος σέντερ τη χρονιά, αλλά στο διάστημα που μεσολάβησε από τον τραυματισμό του Παπαδόπουλου μέχρι τον ερχομό του Ντόρσεϊ, πάλι δήλωσε παρών και έδωσε λύσεις. Έμεινε 3 χρόνια στον Ολυμπιακό και είχε την τύχη να ζήσει ως μέλος της ομάδας όλη την πορεία μέχρι το πεταχτάρι του Πρίντεζη.

Λάζαρος Παπαδόπουλος

Σε ένα αρκετά δύσκολο καλοκαίρι, ο ερχομός του αύξησε ακόμη περισσότερο την δυσαρέσκεια του κόσμου. Κάτι το πράσινο παρελθόν του, κάτι το ότι είχαν περάσει προ πολλού τα καλά του χρόνια, δεν ήθελε και πολύ ο κόσμος να είναι επιφυλακτικός μαζί του. Όμως ο Ντούντα, που είχε συνεργαστεί μαζί του στη Ρωσία, επέμενε για εκείνον και ο Λάζος μέχρι τον Δεκέμβριο τον δικαίωσε μέχρι ένα βαθμό. Στη Regular Season ήταν χρήσιμος, αλλά ένας τραυματισμός τον άφησε πίσω, τότε ήρθε ο Ντόρσεϊ που μαζί με τον Χάινς απογείωσαν την ομάδα στη θέση 5 κι έτσι δεν υπήρχε λόγος ο Παπαδόπουλος να πάρει σημαντικό χρόνο συμμετοχής. Έμεινε 1 χρόνο στην ομάδα, στυγνός επαγγελματίας, δεν έδωσε δικαιώματα αλλά ούτε και δέθηκε με την ομάδα. Θα έχει να λέει πάντως πως κατέκτησε ευρωπαϊκό και με τους 2 μεγάλους, αλλά με σαφώς σημαντικότερο ρόλο στον Παναθηναϊκό.

Γκιόργκι Σερμαντίνι

Τα έχουμε ξαναπεί και σε προηγούμενο κείμενο για τον Γεωργιανό: ήταν μέλος εκείνης της χρυσής εποχής του back2back. Είχε 2 θητείες με τους ερυθρόλευκους, σίγουρα το πρόσημο είναι θετικό από την παρουσία του και μόνο καλά πράγματα έχουμε να θυμόμαστε από εκείνον. Όμως αυτός που τον ανακάλυψε και τον έφερε στο προσκήνιο ήταν ο Ομπράντοβιτς για λογαριασμό του Παναθηναϊκού το 2008. Τότε σε ηλικία 19 χρονών, ο Σερμαντίνι είχε θεωρηθεί next big thing στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, ωστόσο δεν δικαίωσε τους αιώνιους αντιπάλους μας και αποχώρησε κακήν κακώς.

Βασίλης Σπανούλης

Ο σπουδαιότερος όλων! Τι να γράψεις για τον άνθρωπο που με μια του απόφαση άλλαξε την ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ; Αντί να επιλέξει τον εύκολο δρόμο παραμένοντας στον Παο, με τους σίγουρους τίτλους του ελληνικού φάρου, έχοντας μια πορεία αντίστοιχη του Διαμαντίδη, αυτός έφτυσε κατάμουτρα το σύστημα, επιλέγοντας να πάει στον επί 15 συναπτά έτη 2ο. Ρίσκαρε τα πάντα, το καλοκαίρι του 11, έβαλε πλάτη, και γύρω του χτίστηκε η μεγαλύτερη ομάδα του Θρύλου σ’ αυτό το άθλημα. Αν έπρεπε να διαλέξω να ξαναζήσω μια στιγμή στη ζωή μου, θα ήταν αυτή που ακολουθεί στο βίντεο, «και τώρα οι 2 τους…».

Στράτος Περπέρογλου

Ο Λιανός του Πανιώνιου έκανε τα πάντα για να μην έρθει στον Πειραιά, όπως το ίδιο έπραξε κι αργότερα με τον Καββαδά, παρά την επιθυμία του παίκτη. Ο Στράτος πήγε στο βάζελο, πανηγύρισε αρκετούς τίτλους, αλλά το 2012 ήταν η ώρα να φορέσει την φανέλα της ομάδας που υποστήριζε από μικρός. Αγωνίστηκε για 2 σεζόν στο λιμάνι, κατέκτησε το ευρωπαϊκό στο Λονδίνο, όμως ατομικά ξεχώρισε την τελευταία χρονιά. Πήρε αρκετό χρόνο και στο 4, ήταν από τους πυλώνες εκείνης της ομάδας, με αποκορύφωμα την βράβευση του ως MVP Δεκεμβρίου για τη Euroleague του 2014, όπου σε εκείνο το διάστημα είχε 22 πόντους μ.ό. ανά αγώνα. Στη συνέχεια αγωνίστηκε στο εξωτερικό. Δεν θα ήταν άσχημο να έκλεινε την καριέρα του στον Θρύλο.

Γιώργος Μπόγρης

Πιο πολύ θα τον θυμόμαστε για κατορθώματα του εκτός παρκέ παρά εντός. Αγωνιστικά είχε τις καλές και κακές του στιγμές. Βέβαια μιλάμε για το 3ο σέντερ, οπότε και οι απαιτήσεις είναι λιγότερες. Σίγουρα παράσημο αποτελούν και οι αποθεωτικές δηλώσεις του Μπλατ, όπου τον εκθείασε αρκετές φορές. Πριν από όλα αυτά, όμως, είχε προηγηθεί η διάκρισή του με την Εθνική Νέων, αναγκάζοντας τον Παναθηναϊκό να τον πάρει από τον Ηλυσιακό κι αυτός όμως πήρε λίγες ευκαιρίες κι αποχώρησε σύντομα.

Πάρης Μαραγκός

Έμαθε το άθλημα στις ακαδημίες των πρασίνων και αγωνίστηκε στη Α1 το 2010 σε ηλικία 16 χρονών. Στη συνέχεια, έφυγε για την Αμερική, ώστε να παίξει σε 2 κολεγιακές ομάδες, για να επιστρέψει τελικά στη χωρά μας και τον Ολυμπιακό ως μια συμπληρωματική λύση στους ψηλούς. Κατά τη θητεία του στον Θρύλο, αντιμετώπισε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, όμως το σημαντικότερο είναι ότι το ξεπέρασε και συνεχίζει αγωνιζόμενος σε ομάδες της Basket League.