Επιστρέφοντας στην κορυφή...

Ο τίτλος του κειμένου θα μπορούσε να είναι «παραπλανητικός». Δεν θα μιλήσουμε σε αυτό το κείμενο με την αγωνιστική κατάκτηση της κορυφής από τον Ολυμπιακό, ούτε θα γράψουμε για κάποια άλλη λαμπρή αθλητική επιτυχία της ομάδας. Το κείμενο αυτό θα μιλήσει για έναν αδερφό μας, για έναν άνθρωπο με τον οποίο έχουμε την ίδια τρέλα για την «ερυθρόλευκη» και μαζί του βρισκόμαστε στα ίδια πέταλα για να υποστηρίξουμε τον Θρύλο.

Των RedTerso και red1925white

Ο Λεωνίδας τραυματίστηκε σοβαρά σε αυτοκινητιστικό ατύχημα το 2008, επιστρέφοντας από τον Όλυμπο. Το ατύχημα του δημιούργησε σοβαρή παραπληγία και ο Λεωνίδας έδωσε μάχη για την αποκατάσταση της υγείας του. Ο ίδιος κατάφερε να ξεπεράσει τα στερεότυπα της αναπηρίας και συνεχίζει να ζει τη ζωή του ακολουθώντας την «τρέλα» του. Το πάθος για τον Ολυμπιακό, το punk και την «αλητεία». Ο Λεωνίδας, με τον τρόπο ζωής του, δίνει ένα μήνυμα ότι δεν πρέπει ποτέ να «τα παρατάμε», αλλά κόντρα σε κάθε δυσκολία να κοιτάζουμε μπροστά και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες για να μπορούμε να κυνηγάμε τα όνειρά μας. Κάπως έτσι, ο Λεωνίδας κυνήγησε το όνειρό του και κατάφερε παρά τις δυσκολίες να ξανανέβει στην κορυφή του Ολύμπου με αναπηρικό αμαξίδιο.

Την Τετάρτη 26 Σεπτέμβρη --θα παιχτεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Νύχτες πρεμιέρας»-- το ντοκιμαντέρ 2917: Επιστροφή στην κορυφή, που παρουσιάζει την προσπάθεια του Λεωνίδα για να επιστρέψει στην κορυφή του Ολύμπου! Το ντοκιμαντέρ γυρίστηκε από τον σκηνοθέτη Στρατή Χατζηελενούδα και κέρδισε το βραβείο κοινού στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης την περασμένη άνοιξη. Ο Λεωνίδας «το σήκωσε» μέσα στη Θεσσαλονίκη!

Μια ημέρα πριν την προβολή του ντοκιμαντέρ 2917: Επιστροφή στην κορυφή στην Αθήνα, ο Λεωνίδας μας δέχτηκε στο σπίτι του για μια μικρή κουβέντα. [Η σελίδα του ντοκιμαντέρ εδώ.]

Μας μίλησε για τον Ολυμπιακό, το πανκ και το μοναδικό συναίσθημα να επιστρέφεις εκεί που λαχταρά η ψυχή σου. Την Τετάρτη στις 17:30 το απόγευμα θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ και αξίζει να το δείτε όλοι.

-Τι ένιωσες όταν επέστρεψες στην κορυφή του Ολύμπου;

Καύλα, συγκίνηση, ήταν εκείνο το γαμώτο ότι δεν μας κρατάει τίποτα -- θα βάλουμε όλοι ένα χεράκι και θα τα καταφέρουμε. Η ιδέα να φτάσουμε στην κορυφή του Ολύμπου είχε γεννηθεί σε παλιότερη επίσκεψή μας στον Όλυμπο σε χαμηλότερο υψόμετρο. Σκέψου πριν το ατύχημα δεν είχαμε ανέβει στη κορυφή. Αράζαμε σε μια παλιότερη καβάντζα κοντά στον ποταμό Ενιπέα, στα χίλια μέτρα υψόμετρα. Εκεί γεννήθηκε η ιδέα.

-Όταν σε βλέπουμε στα γήπεδα ή στις συναυλίες σκεφτόμαστε πόση δύναμη έχεις. Εσύ από πού παίρνεις δύναμη;

Αυτό είναι αλληλοτροφοδοτούμενο. Όπως παίρνουν δύναμη από εμένα, έτσι παίρνω κι εγώ από τον κόσμο. Οι φίλοι και οι γνωστοί στηρίζουν, αλλά μπορεί να έρθει και ένας άνθρωπος παραπέρα να σου πει μια κουβέντα και από αυτή να αντλήσεις δύναμη.

-Πώς είναι η πρόσβαση στα γήπεδα της χώρας αν βρίσκεσαι σε αμαξίδιο.

Απλά δεν υπάρχει. Πέρα από το Καραϊσκάκη και το ΟΑΚΑ, δεν υπάρχει προσβασιμότητα.

-Σου έχουν δημιουργήσει ποτέ πρόβλημα οι αστυνομικές αρχές;

Ναι, στον τελικό με την Τρίπολη στο ΟΑΚΑ. Με ρωτούσαν αν έχω πανί με υβριστικό περιεχόμενο οι ματατζήδες. Έγινε μια μανούρα με τον ματατζή και επενέβη ο ταξίαρχος για να μπω στο γήπεδο. Το πανί πάντως δεν τους άφησα να το αγγίξουν. Με είχαν σταμπάρει κάποιους μήνες νωρίτερα, όταν στον τελικό του κυπέλλου στο μπάσκετ υπήρξαν συμπλοκές και εκκενώθηκε το γήπεδο και είχαμε μείνει 3 άτομα με το πανί και μας στραβοκοιτούσαν.

-Ποιες είναι οι μεγαλύτερες πίκρες και οι μεγαλύτερες χαρές που έχεις βιώσει με τον Ολυμπιακό.

Από πίκρες --αν και δεν θέλουμε να το θυμόμαστε-- είναι το 7-0 με τη Γιουβέντους και οι χαμένοι ευρωπαϊκοί τελικοί στο μπάσκετ στις αρχές της δεακετίας του ’90. Οι μεγαλύτερες χαρές είναι τα τρία ευρωπαϊκά που έχουμε κατακτήσει στο μπάσκετ.

-Ποιο ήταν το πρώτο παιχνίδι που είδες τον Ολυμπιακό από το γήπεδο;

Τη σεζόν 1994/95, το Ολυμπιακός-Παναχαϊκή που είχαμε χάσει 0-2. Από τότε μέχρι και σήμερα ο Ολυμπιακός παραμένει ιδέα.

-Mε το πανκ πώς ξεκίνησε η καψούρα;

Σε επίπεδο παρέας και γειτονιάς αρχικά. Ήταν οι πρώτες μας αλητείες. Και από ακούσματα, στην αρχή τα βασικά. Exploited, Dead Kennedys και μετά αρχίσαμε τις συναυλίες στο AN και τα αράγματα στα σκαλάκια του ηλεκτρικού στο Μοναστηράκι, ήταν γνωστό πανκ στέκι της εποχής, και κάποιες φορές στο «βαγόνι» στον Πειραιά.

-Κλείνοντας θα θέλαμε να μας πεις δυο λόγια για το ντοκιμαντέρ.

Το ντοκιμαντέρ είναι αφιερωμένο σε όλους τους ταλαίπωρους. Σε αυτούς που νιώθουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα. Θέλουμε ο κόσμος να βγει έξω από τα σπίτια και να στοχεύσει στη κορυφή ακόμη κι αν δεν καταφέρει να φτάσει. Είχαμε φτάσει μέχρι τα 2.400 μέτρα στο «Χριστάκη» (έτσι λέγεται το σημείο στον Όλυμπο) και έβλεπα το μονοπάτι που ήταν πλαγιαστό και σκέφτηκα πως με φίλους μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ήμασταν 16-17 άτομα στην ανάβαση. Όπως το σκεφτόμουν, μετά από λίγα χρόνια πραγματοποιήθηκε. Μέχρι να πάμε το σκεφτόμουν, ήμουν αγχωμένος. Όταν ξεκινήσαμε, είδα πως το έχουμε και θα τα καταφέρουμε.