Του Θεολόγου Μιχαηλίδη
Αν υπάρχει όμως κάποιος ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού από αυτούς που έχω δει ο οποίος είναι κυριολεκτικά εκτός συναγωνισμού, πέρα από οποιεσδήποτε συγκρίσεις και αποτελεί μια κατηγορία κλάσης μόνος του, αυτός είναι ένας από τους νεότερους, αυτούς του 21ου αιώνα. Όπως πολλοί από σας θα έχετε ήδη μαντέψει μιλώ για τον Τζιοβάνι.
Θα σας αναφέρω κάποιους λόγους, που πιθανόν να μην έχετε σκεφτεί.
Δεν είναι μόνο η ανεπανάληπτη μαγεία για την οποία μιλούν (παραμιλούν θα ήταν το σωστό) όλοι, αλλά ο συνδυασμός της μαγείας αυτής με την απόλυτη ουσία. Ο Τζιοβάνι δεν ήταν ντελικάτος παίκτης σαλονιού, με ικανότητες παράστασης τσίρκου. Είχε τεράστια ουσιαστική ποδοσφαιρική προσφορά στην ομάδα.
Έχετε σκεφτεί πόσες δεκάδες δεκάδων (περισσότερο ή λιγότερο εκπληκτικά) επίσημα γκολ έχει πετύχει ο Τζιοβάνι με τον Ολυμπιακό; Έχετε αναλογιστεί πόσες εκατοντάδες απίθανες ασίστ έχει δώσει; Έχετε συνειδητοποιήσει πόσες φορές, με μερικές --απλές γι αυτόν-- επινοήσεις, κινήσεις ή αγγίγματα της μπάλας δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για επιθετική ανάπτυξη της ομάδας, με τρόπο που την έκανε να πλησιάζει άμεσα και πολύ κοντά στο γκολ; Έχετε εκτιμήσει πώς με μια απλή κίνηση, ανά πάσα στιγμή, από το πουθενά, ήταν ικανός να αλλάξει τη ροή ενός αγώνα;
Ο Τζιοβάνι δεν κρυβόταν, ούτε χανόταν σε μεγάλους ή δύσκολους αγώνες. Στην Ελλάδα, έχει σκοράρει σε περισσότερους αγώνες εκτός, παρά εντός έδρας. Από Θεσσαλονίκη μέχρι Κρήτη. Σε όλα τα γήπεδα και γηπεδάκια της Αττικής: στη Λεωφόρο, στη Φιλαδέλφεια, στη Νέα Σμύρνη, στη Ριζούπολη, στα Λιόσια, στη Νίκαια κ.λπ. Σε ένα σωρό επαρχιακά γήπεδα της Ελλάδας. Έχει σκοράρει σε ντέρμπι εναντίον των παραδοσιακά μεγάλων αντιπάλων του Ολυμπιακού, σε τελικούς Κυπέλλου, σε κρίσιμα ματς, σε αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ.
Για τα μαγικά που έκανε τώρα. Σκεφθείτε απλώς πόσο δύσκολο είναι να κάνει τέτοια πράγματα κάποιος, που είναι τόσο ψηλός (1,90 μ.) και επιπλέον δεν έχει κάποια ιδιαίτερη εκρηκτικότητα και επιτάχυνση. Όλοι οι μεγάλοι του παγκοσμίου φουτμπώλ που έχω θαυμάσει: Πελέ, Μπέστ, Μαραντόνα, Κρόιφ, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο, Αμάνθιο, Χέντο κ.λπ. είχαν μεγάλη εκρηκτικότητα και επιτάχυνση, αλλά και μεγαλύτερη ταχύτητα. Αυτό ισχύει σήμερα κατεξοχήν και για τον Μέσι. Το ίδιο συνέβαινε λίγο-πολύ και στην Ελλάδα με όλους τους μεγάλους άσους και κυρίως με τον Χατζηπαναγή .
Τα προσόντα αυτά βοηθούσαν αφάνταστα την αξιοποίηση της αναμφίβολα σπουδαίας τεχνικής κατάρτισής τους. Συντελούσαν πολύ στο να πιάνουν και να σε αφήνουν άναυδο οι ντρίμπλες, οι προσποιήσεις τους και τα περάσματα τους. Έσκαγαν λοιπόν οι άσοι αυτοί την ντρίμπλα στους αντιπάλους και μετά εξαφανίζονταν, βοηθούμενοι από την εκρηκτικότητα και την επιτάχυνση ή την ταχύτητά τους. Πριν περάσουν τον αντίπαλο είχαν ήδη φόρα και είχαν ξεκινήσει την γρήγορη κίνηση και μόλις τον πέρναγαν, αυτός τους έχανε. Με αρωγούς την κίνηση, την έκρηξη και την σπιρτάδα και βασιζόμενοι σε αυτά τα προσόντα, αποκάλυπταν τα δικά τους μαγικά.
Όμως για τον Τζιοβάνι δεν ίσχυαν αυτά. Ό,τι έκανε το έκανε καθαρά και μόνο με την τεχνική του και χάρις στο ασύλληπτο ποδοσφαιρικό του μυαλό, που μπορούσε να γεννήσει τις πιο απίθανες ιδέες και εμπνεύσεις και να κάνει τα πιο απρόβλεπτα πράγματα. Έτσι σε περνούσε ή σε ακινητοποιούσε χωρίς να καταλαβαίνεις το πώς, αφήνοντας σε σύξυλο επί τόπου, χωρίς να χρειάζεται να βοηθηθεί σε αυτό από εκρηκτικότητα ή ταχύτητα ή επιτάχυνση. Το έκανε χωρίς ιδιαίτερη κίνηση, περίπου στατικά. Κι αυτό ήταν και είναι το πιο δύσκολο, αλλά και το πιο μαγικό. Όλοι μας θα έχουμε ακούσει την παροιμιώδη φράση: « Αυτός μπορεί να ντριμπλάρει δύο μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο». Ε, πιο κοντά στην υπερβολική αυτή φράση από όλους όσους έχω δει ήταν ο Τζιοβάνι.
Ειδικά στο θέμα της ταχύτητας του πρέπει να διευκρινίσω, για να μην παρεξηγηθώ, ότι δεν ήταν και πολύ αργός, σε τελική ταχύτητα, στα πολλά μέτρα και στις μεγάλες αποστάσεις. Ιδιαίτερα αν κατόρθωνε να ανοίξει τα κανιά, επειδή έκανε και μεγάλες δρασκελιές, δεν τον ανέκοπτες εύκολα. Θυμηθείτε για παράδειγμα τα γκολ «χάρμα οφθαλμών» με ΠΑΟΚ 3-2 στο ΟΑΚΑ και με τον Ακράτητο 5-2 στα Λιόσια, όταν και πέταξε την μπάλα μπροστά και έφυγε. Απλώς δεν είχε επιτάχυνση και ταχύτητα στα λίγα μέτρα, στις μικρές αποστάσεις.
Υπάρχουν και μερικά άλλα πράγματα, που δείχνουν πόσο ξεχωριστός ήταν. Πρώτα-πρώτα, το περίφημο περιστατικό με τα συγχαρητήρια του Αναστασιάδη στον αγώνα Κυπέλλου με τον Ηρακλή. Σκεφθείτε την κρισιμότητα του αγώνα, τη διακύμανση του σκορ, την προέλευση και το ιστορικό του συγκεκριμένου προπονητή, αυτού που έκανε τη συγκεκριμένη τιμητική (όχι μόνο για τον Ζίο, αλλά και για τον ίδιο) χειρονομία και θα καταλάβετε πως πρόκειται για ένα πρωτοφανές και ιστορικό παγκόσμιο ποδοσφαιρικό περιστατικό, που δείχνει την τεράστια αξία του μοναδικού αυτού ποδοσφαιριστή.
Πριν από λίγο καιρό όταν ξαναρωτήθηκε ο Αναστασιάδης επιβεβαίωσε για μια ακόμη φορά την εκτίμηση του για την αξία του Ζίο: «Τι με ρωτάτε… Είμαι πολύ μικρός εγώ για να μιλήσω για τον Τζιοβάνι».
Αυτή η αξία φαίνεται και από κάποια άλλα πράγματα: Από το πώς τον αποκαλούσαν οι οπαδοί της Σάντος όταν πρωτοξεκίνησε να παίζει εκεί: «Μεσσία» (!) τον φωνάζανε, και αυτοαποκαλούνταν «μάρτυρες του Τζιοβάνι», φαινόμενο που ούτε με τον Πελέ είχε συμβεί. Ο ίδιος ο Πελέ τον είχε χρίσει διάδοχο του. Δεν πάει πολύς καιρός που ο Νεϊμάρ που, ως Βραζιλιάνος, κάτι έχει δει, ακούσει ή μάθει για την τεράστια αξία του, θέλησε να φωτογραφηθεί με θαυμασμό και σεβασμό μαζί του, δηλώνοντας ευτυχής, που έστω και για λίγο έπαιξε μαζί του.
Αλλά μην πάμε μακριά. Διαβάστε όλες τις συνεντεύξεις όλων των μεγάλων συμπαικτών του στον Ολυμπιακό: Καραταΐδη, Αλεξανδρή, Γεωργάτου, Τζόρτζεβιτς, Στολτίδη. Σε ένα πράγμα συμφωνούν άπαντες ανεπιφύλακτα: «ουδείς ανώτερος του Ζίο». Όσοι έπαιξαν μαζί με Ρίμπο και Ζίο το γνωρίζουν και το διακηρύσσουν: «Αυτά που έκανε ο Ζιοβάνι δεν τα έκανε ο Ρίμπο. Θεός ο Ριβάλντο, αλλά τον Τζιοβάνι δεν τον έφτανε». Βέβαια αν τα πεις αυτά σε ευρύ διεθνές επίπεδο η πλειοψηφία δεν θα συμφωνήσει, γιατί δεν ξέρει, ενώ εμείς που ξέρουμε είμαστε λίγοι.
Γι αυτό και εγώ μια φορά, πριν από αρκετά χρόνια, σε μια χορηγική εκδήλωση της ΠΑΕ στα Βόρεια Προάστια, πήγα, παίρνοντας μαζί μου τη μικρή μου κόρη και πλησίασα το βραζιλιάνικο δίδυμο Ζίο-Ρίμπο, που καθόταν μαζί σε ένα καναπέ. Ήταν τότε που μόλις είχε έλθει ο Ριβάλντο στην ομάδα και έτρεχαν όλοι πίσω του.
Εμείς όμως δεν πηγαίναμε εκεί για τον Ριβάλντο. Είχαμε μαζί μια δική μας τυπωμένη φωτογραφία του Ζίο (από πανηγυρισμό του σε ένα γκολ) και ένα στυλό. Ο Ρίμπο νόμιζε ότι πηγαίναμε γι’ αυτόν, όπως όλοι τότε, και ότι θα του ζητούσαμε να υπογράψει. Εμείς όμως ούτε που τον κοιτάξαμε, αλλά πήγαμε ντουγρού και αποκλειστικά στον Ζίο, που φορούσε θυμάμαι ένα κίτρινο μπλουζάκι. Ο Ζίο μας υπέγραψε αμέσως πάνω στη φωτογραφία, μάς χαμογέλασε και μάς αποχαιρέτησε σηκώνοντας προς τα πάνω τον αντίχειρα.
Απέναντι στους δύο Βραζιλιάνους, καθόντουσαν μαζί σε καναπέ, θυμάμαι, οι Στολτίδης και Ταραλίδης, που σχεδόν τα έχασαν, βλέποντας το περιστατικό. Θα έκοβαν τον λαιμό τους ότι θα πηγαίναμε στον «φρέσκο» Ρίμπο και όταν είδαν πώς τον αγνοήσαμε πλήρως και ασχοληθήκαμε μόνο με τον «παλιό» Ζίο έδειξαν ότι εντυπωσιάστηκαν.
Αυτό είναι το μόνο αυτόγραφο από παίκτη του Ολυμπιακού, γιατί γενικά δεν πιστεύω στα αυτόγραφα. Το έκανα κατ’ εξαίρεση για χατίρι της κόρης μου, που τον θαύμαζε, και λόγω της αξίας του Ζίο. Και ακόμη βλέπω την άδεια βούλα, που έβαζε το χέρι του ως τόνο πάνω από το όνομά του, όταν το έγραφε.
Ευτυχώς που γι’ αυτόν τουλάχιστον υπάρχουν πολλά βίντεο και λοιπά πειστήρια, γιατί αυτά που έχει κάνει είναι τόσο πολλά, τόσο φοβερά και απίστευτα, που δεν θα μπορούσαν να περιγραφούν σε χαρτί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου