Βλέποντας συχνά την Προοδευτική, που αγωνιζόταν στο Καραϊσκάκη Σάββατα, γνώριζα καλά την αξία του Γκλέζου. Ήταν ένας αμυντικός όχι πολύ ψηλός, αλλά με μυαλό και σωστές τοποθετήσεις, που επιπλέον ήξερε μπάλα. Δεν θα γράψω όμως εδώ για τις αγωνιστικές του αρετές και τη μεγάλη προσφορά του στην ομάδα. Αυτά θα τα έχετε διαβάσει ή ακούσει και αλλού. Θα μιλήσω για την αδάμαστη ψυχή του. Αυτή που τον έκανε τόσο ταιριαστό με αυτό που συμβολίζει η ερυθρόλευκη φανέλα και το σήμα του δαφνοστεφανωμένου έφηβου.
Όταν ο Γκλέζος έπαιζε στην Προοδευτική τον φώναζαν «Παλόμα», κατά μια εκδοχή από το όνομα μιας τραγουδίστριας στην περιοχή των δυτικών προαστίων της Αττικής, με την οποία διατηρούσε τότε σχέση. Άλλωστε την εποχή εκείνη, ιδίως στον Πειραιά, τα παρατσούκλια ανθούσαν. Το «Παλόμα» κόπηκε όταν πήγε στον Ολυμπιακό επί Γουλανδρή, γεγονός που οφείλεται στην επιμονή του Πετρόπουλου, που ήξερε από μπάλα.
Στην διαδικτυακή Wikipedia, που εκ φύσεως αρκετές φορές δεν είναι αξιόπιστη, αναφέρθηκε ότι έχει σκοράρει επτά φορές με τον Ολυμπιακό για το Πρωτάθλημα. Αυτό είναι εντελώς ανακριβές. Έχει σκοράρει ένα μόνο γκολ, το 1977, σε ένα αγώνα με τον Πιερικό, που άνοιξε το σκορ.
Υπάρχουν όμως κάποια άλλα γκολ που έβαλε, τα οποία δείχνουν κάτι από τον χαρακτήρα του. Ξεκινάμε από την Εθνική Ελλάδας. Τον Οκτώβριο του 1974, σε αγώνα με τη Βουλγαρία (3-3) στη Σόφια για το Κύπελλο Εθνών Ευρώπης, προωθείται και ισοφαρίζει με σουτ ένα λεπτό πριν από τη λήξη του αγώνα. Τον Ιούνιο του 1976, στον τελικό Κυπέλλου με τον Ηρακλή (4-4) στη Φιλαδέλφεια και ενώ η ομάδα παίζει με 10 παίκτες, προωθείται και ισοφαρίζει ένα λεπτό πριν από τη λήξη της παράτασης, οδηγώντας το ματς στη διαδικασία των πέναλτι. Τον Ιούνιο του επόμενου χρόνου (1977), στον ημιτελικό του Κυπέλλου Ελλάδας με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο, ισοφαρίζει για μια ακόμη φορά, πάλι ένα λεπτό πριν από τη λήξη του αγώνα, αυτή τη φορά με κεφαλιά, και οδηγεί το ματς σε παράταση.
Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών των γκολ που σημείωσε (με προωθήσεις του από την άμυνα) είναι το ότι όλα αφορούσαν κρίσιμα παιχνίδια, τα οποία όλα θα έληγαν σε δευτερόλεπτα και στα οποία --σε όλα-- η ομάδα του έχανε. Αυτό το φάσμα της ήττας ήταν που τρέλαινε τον Γκλέζο που δεν αποδεχόταν ποτέ τη διαγραφόμενη ήττα. Άλλωστε ποτέ δεν τον έπαιρνε ψυχολογικά «από κάτω», όσο σοβαρό και αν ήταν το ματς και όποιος να ήταν ο αντίπαλος. Ιδίως στα ντέρμπι ή στα ματς ειδικών συνθηκών ή δυσκολιών, τα έδινε όλα και δεν λύγιζε ούτε δίσταζε ποτέ.
Όταν συχνά συνέβαιναν διενέξεις μεταξύ παικτών στα ντέρμπι, πάντα ήταν από τους πρώτους που έσπευδε, τις περισσότερες φορές όχι για να κατευνάσει τα πνεύματα, αλλά για να ασχοληθεί με εκείνους τους αντιπάλους που πουλούσαν τσαμπουκά ή προκαλούσαν. Μολονότι τις περισσότερες φορές ο Σιώκος (λόγω ύψους και θέσης) ήταν αυτός που αντιμετώπιζε τον Αντωνιάδη, ο Λάκης δεν έχανε όποια ευκαιρία του παρουσιαζόταν μέσα στον αγώνα για να τζαρτζάρει τον ψηλό (1,93) του ΠΑΟ που αποτελούσε φόβητρο για κάθε σέντερ μπακ. Ήθελε να τον κάνει να τον αισθανθεί πάνω στον αγώνα. Αλλά και στα επεισόδια μεταξύ παικτών ήταν ο μόνος που είχε έρθει στα χέρια και σε αλληλοσπρωξίματα με τον πολύ ψηλότερο και βαρύτερό του Αντωνιάδη. Δεν φοβόταν τίποτε και δεν κώλωνε πουθενά.
Ακόμη και με τους οπαδούς του Ολυμπιακού τα είχε βάλει! Πότε; Στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας του 1975 μεταξύ Ολυμπιακού και ΠΑΟ στο Καραϊσκάκη. Σε εκείνο τον αγώνα, ο ΠΑΟ, καταλαβαίνοντας ότι θα έχανε και επικαλούμενος κάποιες προκατασκευασμένες δικαιολογίες, αποφάσισε, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να κατέβει με μια ομάδα που ήταν κράμα βασικών και αναπληρωματικών, την οποία απάρτιζαν αξιόλογοι παίκτες, πλην όμως οπωσδήποτε είχε πολλές και σημαντικές απουσίες. Ήταν ένα έξυπνο τρικ αφού αφαιρούσε κάθε άγχος από τους παίκτες του ΠΑΟ, δικαιολογούσε εκ των προτέρων την ήττα και ταυτόχρονα στερούσε κίνητρο και διάθεση από τον Ολυμπιακό. Πράγματι ο Ολυμπιακός έπαιξε ίσα-ίσα για να κερδίσει 1-0 και να πάρει το Κύπελλο.
Όμως οι οπαδοί της ομάδας, που αποτελούσαν τη συντριπτική πλειοψηφία των θεατών του τελικού, περίμεναν πολύ καλύτερη εμφάνιση και πολύ περισσότερα γκολ, δεδομένων των ελλείψεων του αντιπάλου. Έτσι όταν ο αγώνας έληξε, αρχικά επικράτησε μια παγωμάρα και μετά μουρμούρες, που στη συνέχεια γρήγορα εξελίχθηκαν σε αποδοκιμασίες από αρκετούς φιλάθλους της ομάδας. Αντίθετα οι αντίπαλοι χειροκροτήθηκαν από ορισμένους για την προσπάθεια τους, αφού υπήρχαν και οπαδοί του ΠΑΟ στο γήπεδο (τελικός γαρ). Διευκρινίζω πάντως ότι αυτό που γράφουν ορισμένοι δημοσιογράφοι ότι όλοι οι οπαδοί του Ολυμπιακού αποθέωσαν τους παίκτες του ΠΑΟ είναι… ανέκδοτο.
Μπροστά σε αυτή την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί, με τον κόσμο του Ολυμπιακού να μην έχει όρεξη για πανηγυρισμούς και με αρκετούς να αποδοκιμάζουν κιόλας, προέκυψε θέμα αν μετά την απονομή θα έπρεπε να γίνει ή όχι ο γύρος του θριάμβου κατά τα ειωθότα. Οι παίκτες ήταν πολύ διστακτικοί και κανείς δεν τολμούσε να πάρει την πρωτοβουλία να πάρει το κύπελλο και να αρχίσει να τρέχει.
Κανείς εκτός από τον Γκλέζο, ο οποίος τρελαμένος επειδή ένιωθε ότι αυτό που συνέβαινε ήταν άδικο απέναντι στην ομάδα και στους παίκτες της, αψήφησε την κατάσταση και όχι μόνο άρπαξε το κύπελλο, αλλά άρχισε με χειρονομίες τύπου «ελάτε όλοι » προς τους συμπαίκτες του να τους παροτρύνει να τον ακολουθήσουν, πράγμα που έγινε. Ταυτόχρονα ο Γκλέζος γύρισε προς τους φιλάθλους, καλώντας τους με χειρονομίες να αλλάξουν στάση, να χειροκροτήσουν και να αποθεώσουν την ομάδα. Τελικά ο γύρος έγινε και ο κόσμος χειροκρότησε.
Ο Γκλέζος είχα απόλυτο δίκιο και οι δυσαρεστημένοι οπαδοί άδικο. Δεν είναι μόνο η απόδοση της ομάδας σε ένα παιχνίδι (έστω και σε ένα τελικό, απέναντι στον αιώνιο) που μετρά, αλλά η όλη πορεία της ομάδας στη διοργάνωση, όλη τη χρονιά. Γι’ αυτή την πορεία συνολικά γίνεται ο γύρος του θριάμβου. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι για να φτάσει στον συγκεκριμένο τελικό, ο Ολυμπιακός είχε διαλύσει 4-0 στον ημιτελικό τον σπουδαίο τότε ΠΑΟΚ. Γι’ αυτό και δεν δίστασα καθόλου να χειροκροτήσω την ομάδα όταν πέρναγαν με μπροστάρη τον Γκλέζο μπροστά από την κερκίδα όπου βρισκόμουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου