Θυμάμαι ακόμα, ήμουν παιδάκι όταν με φέρανε μεσ' το Καραϊσκάκη, στα σκαλοπάτια και τα τσιμέντα... Ήταν οι αρχές της «τρελής» δεκαετίας του '90, που οι δύο συγγραφείς του παρόντος κειμένου επισκέφτηκαν τις πρώτες φορές τα τσιμέντα του «ναού» μας, του παλιού Καραϊσκάκη. Τα συναισθήματα και οι αναμνήσεις είναι δύσκολο να αποτυπωθούν στην... οθόνη του υπολογιστή.
Πριν ξεκινήσουν τα παιχνίδια έβλεπες πολύ κόσμο να περπατάει στα γύρω στενά προσεγγίζοντας το γήπεδο και αρκετούς ατίθασους νέους να αράζουν στα πεζοδρόμια γύρω από την Ερυθρόλευκη Στρατιά. Πολλοί από αυτούς τους τύπους είχαν κάποιες ιδιαιτερότητες: Πέρα από το γεγονός οτι φαίνονταν αρκετά οξύθυμοι την ώρα που φώναζαν συνθήματα για τον Θρύλο, οι περισσότεροι ήταν μακρυμάλληδες και είχαν την κλασική αμφίεση της εποχής: flyin' μπουφάν, το ξεφτισμένο ερυθρόλευκο κασκόλ περασμένο γύρω από τον λαιμό ή τον καρπό, φθαρμένο από τη χρήση τζιν (καμία σχέση με τα επιτηδευμένα σημερινά πανάκριβα), αρβύλες, αλυσίδες και κονκάρδες της ομάδας και συγκροτημάτων. Όλοι αυτοί οι ωραίοι τύποι λίγο πριν ξεκινήσουν τα παιχνίδια κινούνταν μαζικά προς τα τσιμέντα της παλιάς θύρας 7.
Ο κόσμος που γέμιζε εκείνη την εποχή την 7 ήταν ροκ και μέταλ και πανκ. Οι τύποι αυτοί μέσω της ομάδας, αλλά και μέσω της σκληρής μουσικής, εξέφραζαν με έναν άλλο τρόπο τη λαϊκή καταγωγή τους, που ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την ιστορική αναφορά του Ολυμπιακού στην εργατική τάξη. Αυτοί οι τύποι, με το πάθος τους για την ομάδα, είχαν μετατρέψει την εξέδρα του Ολυμπιακού σε αυτό που θαύμαζε και ταυτόχρονα έτρεμε όλη η Ευρώπη. Και ήταν το τελείως αντίθετο από την «γκλαμουριά» και «πόζα», που εκρποσωπούσαν οι βάζελοι. Πέρα όμως από το γήπεδο οι «θαμώνες» της 7 είχαν, ήδη από τη δεκετία του '80, κατακλύσει και τα ροκ κλαμπ όλης της Αθήνας και τα είχαν μετατρέψει σε «άβατα» για τους αλλόθρησκους. Στις αρχές της δεκαετίας του '80, η Πλάκα ήταν το σημείο-ραντεβού για τους «αμφισβητίες» της εποχής, όμως λίγα χρόνια αργότερα το σχέδιο μετατροπής της Πλάκας σε τουριστική --αμιγώς-- ζώνη ανάγκασε αυτόν τον κόσμο να αναζητήσει άλλα «στέκια». Αυτά τα στέκια είχαν έντονο το ερυθρόλευκο χρώμα εξαιτίας των ροκάδων/μεταλλάδων της 7. Πέρα από τη Victoria που βρισκόταν στην Νίκαια και ως εκ τούτου παίζαμε «εντός έδρας», οι μεταλλάδες Ολυμπιακοί είχαν κάνει δικά τους και τα ροκάδικα σε άλλες περιοχές: Ombre και Crazy horse στο Χαλάνδρι, Rainbow στη Βουλιαγμένης και στα πιο πρόσφατα χρόνια Μάγος του Οζ στην πλατεία Αμερικής, Χωρίς Ανάσα στο Περιστέρι και τα ροκάδικα της περιοχής των Εξαρχείων.
Εκείνα τα χρόνια λοιπόν όσοι «είχαν την τιμή» να συχνάζουν στο πέταλο του ναού (αλλά και στα πέταλα όλης της χώρας για να συντροφεύσουν τον Δαφνοστεφανωμένο) ένιωθαν ως καθήκον, πρώτα απ' όλα, να «κερδίζουν» τη μάχη της κερκίδας από τους «απέναντι». Αυτό σήμαινε να είναι όλοι όρθιοι στο πέταλο, να χοροπηδάνε στον ρυθμό των τυμπάνων και να αφήνουν τα «λαρύγγια» τους στα τσιμέντα. Οι εποχές όμως αλλάζουν και αυτό το πάθος έχει αντικατασταθεί από το «τσεκάρισμα» στο facebook, από τις «selfie» και από την «πόζα» με τα μαύρα ρούχα, το καπελάκι και φυσικά από το οτι είναι περιττό να φωνάζουν.
Ας το αφήσουμε αυτό όμως. Το κείμενο αυτό γράφεται με αφορμή την επερχόμενη συναυλία των Iron Maiden το καλοκαίρι (20/7). Και προσπαθεί να συνδέσει σημεία της ιστορίας του Ολυμπιακού με κομμάτια-ύμνους του θρυλικού αγγλικού συγκροτήματος. Ολυμπιακός και Heavy Metal λοιπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου