Δεύτερο δείγμα αρνητικό(τατο)

Μετά την φιλική τεσσάρα από την Γκενκ, η ομάδα του Μαρτίνς έδειξε αξιοσημείωτη σταθερότητα και συνέπεια και δέχθηκε τέσσερα γκολ και από την (πιο έτοιμη και πρωταθλήτρια Ολλανδίας, πάντως) PSV. Ο Ολυμπιακός με κακό, αλλά μαζεμένο, ποδόσφαιρο στο πρώτο ημίχρονο, είχε ένα καταστροφικό δεκάλεπτο (70-80), στο οποίο, κάνοντας το ένα αμυντικό λάθος πίσω από το άλλο, δέχτηκε τέσσερα γκολ. 

Του Dr. Jekyll

Οι παίκτες που αγωνίστηκαν με τον Ολυμπιακό ήταν οι Γιαννιώτης, Ομάρ, Μιράντα, Βούκοβιτς, Τσιμίκας, Καμαρά, Μπουχαλάκης, Ποντένσε, Φορτούνης, Βρουσάι, Γκερέρο. Οι αλλαγές ήταν Χριστοδουλόπουλος και Καρίμ (61', Βρουσάι και Γκερέρο), Χατζισαφί, Σισέ, Πάρντο και Φέτφα (69', Μπουχαλάκης, Βούκοβιτς, Ποντένσε και Φορτούνης), Ανδρούτσος (77', Καμαρά) και Μασούρας (84', Ομάρ).

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο αγωνίστηκε σφιχτά και με πολύ κοντά τις γραμμές, έχοντας φανερά στο μυαλό του να μην αφήσει ανοιχτούς διαδρόμους και δώσει τη δυνατότητα να επιτεθεί η PSV. Με λίγα λόγια, όπως θα περίμενε -κάποιος κακεντρεχής- να αγωνίζεται μια ομάδα Πορτογάλου προπονητή ή όπως θα αγωνιστεί μια μικρή ομάδα απέναντι σε κάποια μεγάλη (για να μην παρεξηγηθώ, το μόνο θετικό που βρίσκω στην απόκτηση του Μαρτίνς είναι ότι η τραγική περυσινή αμυντική λειτουργία έπρεπε φέτος να βελτιωθεί και πως, πράγματι, αναγνωρίζω ότι απέναντι στην -πολύ πιο έτοιμη- πρωταθλήτρια Ολλανδίας είναι μια χρυσή ευκαιρία για να δοκιμαστείς).

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Ολυμπιακός μπήκε (πολύ) πιο δυνατά και έχασε κάμποσες ευκαιρίες, με κορυφαίο το δοκάρι, με κεφαλιά του Βούκοβιτς σε άψογη σέντρα του Φορτούνη. Και εκεί που έβλεπες σημάδια ζωής, ήρθε το πρώτο γκολ της PSV στο 68' (σε φάση που ξεκινά με λάθος του Ποντένσε). Γίνονται κι όλες οι αλλαγές μαζεμένες, και πριν το καταλάβουμε μέσα στα επόμενα δέκα λεπτά (περ. 72', 76' και 79') η άμυνα του Ολυμπιακού, θυμίζοντας τις περυσινές ένδοξες στιγμές, με τον Μιράντα να αγκομαχά για να βρεθεί εντός φάσης σε ένα από τα γκολ και τον Σισέ να γίνεται παιχνίδι του επιθετικού σε ένα άλλο, το σκορ κλείδωσε στο 4-0 (με την PSV να έχει ευκαιρίες και για άλλα γκολ).

Αιτίες και δικαιολογίες πολλές: η Αϊντχόφεν είναι πράγματι πιο έτοιμη (προτελευταίο φιλικό), οι παίκτες του Ολυμπιακού, συνεπώς, έχουν πιο βαριά από την προετοιμασία πόδια,η ενδεκάδα του Ολυμπιακού έχει πολλές αλλαγές σε σχέση με πέρυσι, ο προπονητής φάνηκε (πράγματι) ότι δοκίμαζε πράγματα και αντιδράσεις. Όμως: όσο και αν τα φιλικά είναι για τον προπονητή κάτι δείχνουν για την κατάσταση της ομάδας. Και ο Ολυμπιακός, δυστυχώς, στα τρία πιο δυνατά φιλικά που έχει δώσει έχει δείξει ελάχιστες αρετές και πολλά προβλήματα (και δεν βρισκόμαστε, πλέον, στο ξεκίνημα της προετοιμασίας).

Δεδομένο πρώτο: όλα γίνονται πιο εύκολα όταν υπάρχουν παίκτες με ποιότητα και προσωπικότητα στην ομάδα. Με το χέρι στην καρδιά, δεν θυμάμαι άλλη φορά τόσο γυμνό από σπουδαίες προσωπικότητες (και με αρκετές ποδοσφαιρικές ικανότητες, ώστε ακόμα και αν δεν μπορούσαν να καθορίσουν το αποτέλεσμα ενός αγώνα, να έκαναν, τουλάχιστον, εμφανή την παρουσία τους) το ρόστερ του Ολυμπιακού. Ποιος θα γίνει ο ηγέτης της ομάδας που θα αναλάβει να μαζέψει τα μπόσικα, αν η ομάδα για οποιονδήποτε λόγο χάσει τη συγκέντρωσή της και αρχίσει να καταρρέει (όπως έχει συμβεί στα δύο τελευταία φιλικά); Από την περυσινή ομάδα δύο παίκτες έδειξαν κάποια ηγετικά χαρακτηριστικά, ο Ρομαό (για όσο κρατούσαν τα πόδια του) και ο Προτό, και, πλέον, αποτελούν και οι δύο παρελθόν (άσε που η σύγκριση Ρομαό-Προτό με τους παικταράδες που είχαν αυτό τον ρόλο παλιότερα, προκαλεί από μόνη της θλίψη).

Και πάμε, πάλι, στο αμυντικό κομμάτι. Ο Μανωλάς σε λίγο θα γίνει αρχηγός της Ρομά, από ταλέντο θα έχει γίνει βετεράνος, και εμείς ακόμα θα ψάχνουμε τον επόμενο γρήγορο αμυντικό. Εξοργίζομαι στην ιδέα πως στο, δεδομένο εδώ και τρία χρόνια, σοβαρό αμυντικό σου πρόβλημα, η λύση που προκρίνεται είναι η επιστροφή του Βούκοβιτς (ο οποίος δεν μας έκανε πέρυσι) και κάποιος Μιράντα, που μακάρι (προφανώς) να είναι ο νέος Μπεκενμπάουερ, αλλά η παρουσία του στους δύο πρώτους φιλικούς αγώνες, με ταχύτητα που προκαλεί οίκτο, ακόμα και σε σύγκριση με Μποτία και Ντα Κόστα, δικαιολογεί απόλυτα το γεγονός ότι, με την φανέλα της (περυσινής πρωταθλήτριας της Τσάμπιονσιπ) Γουλβς από την 28η Οκτωβρίου 2017 και μετά (δηλαδή στις επόμενες 32 αγωνιστικές ή, αλλιώς, σε 2880') αγωνίστηκε μόλις 197 ' (όπως, και για να λέμε και τις δύο όψεις του νομίσματος, ισχύει ότι έως τότε, δηλαδή στις πρώτες 14 αγωνιστικές, ήταν βασικός και αναντικατάστατος σε ολόκληρα τα 14 90λεπτα).

Συνεχίζουμε με την άμυνα: το γράφαμε από πέρυσι πως ο Σισέ όσο μεγάλο ταλέντο και να είναι, είναι επιρρεπής στις γκάφες και χρειάζεται (εκτός από πολλή δουλειά) δίπλα του κάποιον σοβαρό αμυντικό για να τον καθοδηγεί και, ιδανικά, να διορθώνει κάποιες από αυτές τις γκάφες. Τέτοιος δεν φαίνεται να είναι ούτε ο αργός Βούκοβιτς, ούτε ο Μιράντα και, σίγουρα, ούτε ο, επίσης ταλαντούχος και επιρρεπής στο λάθος, Νικολάου. Επίσης: ο Ομάρ (εξακολουθεί να) είναι σκιά του καλού του εαυτού και με δεδομένο ότι πλέον μετράμε δύο γεμάτα χρόνια, είναι εύλογο να αναρωτιέται κανείς αν η εικόνα του Ομάρ την πρώτη του χρονιά με τη ριγωτή ήταν η εξαίρεση και αυτό που είδαμε πέρυσι και πρόπερσι είναι ο κανόνας.

Ολοκληρώνοντας με την αμυντική μας γραμμή (και δεν αναφέρομαι μόνο στο χθεσινό φιλικά, αλλά στη γνώμη που έχω σχηματίσει από τα φιλικά έως τώρα): συμπαθητικός ο Τσιμίκας (με μια καταπληκτική σέντρα στο δεύτερο ημίχρονο του χθεσινού αγώνα), ενώ ταχύς, αλλά με τραγικά άστοχες σέντρες ο Μασούρας (για αθλητές στίβου έχουμε και το ανάλογο τμήμα). Πιο ολοκληρωμένος από τους τρεις φαντάζει ο Κούτρης, ο οποίος, θυμίζω, ΔΕΝ είναι ο νέος Γεωργάτος. Συνεπώς, και για να ολοκληρώνω, η εικόνα των πλάγιων μπακ στα τρία τελευταία φιλικά (και με εξαίρεση τον Χατζισαφί, για τον οποίο δεν έχω άποψη) είναι πάνω κάτω η περυσινή: ακριβώς μια μέτρια κατάσταση, από την οποία ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να περιμένει και πολλά, όπως περίμενε κάποτε από τους Γεωργάτο, Μαυρογενίδη, Πατσατζόγλου και Τοροσίδη.

Μια άλλη πονεμένη ιστορία είναι οι θέσεις 6-8, κομβικές για την λειτουργία, τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, μιας ομάδας στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Ο χθεσινός Ολυμπιακός ξεκίνησε με τους Μπουχαλάκη και Καμαρά, και με τους δύο να παίρνουν χαμηλό βαθμό. Ο μεν Μπουχαλάκης, προς το παρόν, δικαιώνει όσους θεωρούν πως απλά δεν μπορεί το παλικάρι και ότι η επιστροφή του στην ομάδα, μετά από αρκετές ευκαιρίες, στερείται λογικής. Λίγα πράγματα και από τον Καμαρά, ο οποίος, πράγματι, χάνει με δυσκολία την μπάλα όταν την έχει στα πόδια, αλλά συστηματικά χθες καθυστερούσε την, όποια, ανάπτυξη της ομάδας (κάτι που, πάντως, βελτιώνεται αν γνωρίσει καλύτερα τους συμπαίκτες του).

Λίγα πράγματα από τον Βρουσάι, ο οποίος, προφανώς, δικαιούται ευκαιρίες (ο χθεσινός Βρουσάι, άλλωστε, είναι καλύτερος από τον περυσινό Σεμπά), ελάχιστα από τον Φορτούνη, με σημαντικότερες στιγμές του Τρικαλινού την δημιουργία δύο επιθέσεων στο (καλό) πρώτο τέταρτο του β' ημιχρόνου, περισσότερα πράγματα από τον Ποντένσε, ο οποίος φαντάζει ό,τι πιο ελπιδοφόρο από τις φετινές (ισχνές) μεταγραφικές κινήσεις. Καλές κινήσεις, αλλά όχι καλό τελείωμα (ειδικά στην μία μεγάλη του ευκαιρία) από τον Γκερέρο.

Λίγα πράγματα γενικότερα: δύο παιχνίδια από τα οποία δεν έμεινε ικανοποιημένος ο Μαρτίνς, αλλά «θα είμαστε έτοιμοι όταν πρέπει», και ένα το χθεσινό, από το οποίο είναι βέβαιο ότι, επίσης, δεν έμεινε ικανοποιημένος, και «στην ενδεκάδα θα μείνουν όσοι δουλεύουν και παλεύουν». Αρχικά, ότι, όντως, ο Ολυμπιακός, παρά την απογοητευτική του εικόνα στα τρία τελευταία φιλικά, μπορεί να είναι έτοιμος όταν πρέπει. Όμως: η απόδοση αρκετών από των παικτών αμφιβάλω αν είναι θέμα δουλειάς και πάλης, αλλά, φοβάμαι, περιορισμένων ικανοτήτων. Είναι δεδομένο πως ένας καλός προπονητής (και μακάρι τέτοιος να αποδειχθεί ο Μαρτίνς) θέτει συγκεκριμένο ρόλο σε κάθε ποδοσφαιριστή, ο οποίος αναδεικνύει τα προτερήματά του και καλύπτει τις αδυναμίες τους, συνεπώς και με μέτριο υλικό μπορεί να δημιουργήσει ένα συμπαθητικό σύνολο.

Από τη χθεσινή ενδεκάδα, αλλά και το σύνολο του, έως τώρα, ρόστερ (και σε αντίθεση με το περυσινό), οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές θα αποτελεί έκπληξη να φανούν ποιοτικοί. Τερματοφύλακες που δεν έχουν δοκιμαστεί (και ειδικά ψυχολογικά) στα δύσκολα, κεντρικοί αμυντικοί πάναργοι ή νέοι (με την απειρία να αποτελεί πάντα πηγή κινδύνων). Στις θέσεις 6-8, εκεί που πέρυσι (και ανεξάρτητα από την απόδοσή τους) είχες Ρομαό, Ζιλέ, Ταχτσίδη, Μάρτινς, Οφόε, Ανδρούτσο και τους παραχωρηθέντες Ζντιέλαρ και Σιώπη, φέτος διαθέτεις τους Μπουχαλάκη, Καμαρά και τον (ολωσδιόλου βελτιωμένο -το αντίθετο) Ανδρούτσο (με λίγα λόγια, ακόμα και αν κλείσει ο Αράο χρειάζεσαι έναν ακόμα ενδεκαδάτο παίκτη). Ως οργανωτή, αντί των Φορτούνη, Μάριν και Οφόε, διαθέτεις τον Φορτούνη και τον (φοβάμαι, πρώην ποδοσφαιριστή) Φέτφα (συνεπώς και εκεί θέλεις παίκτη ενδεκάδας).

Στα εξτρέμ ο Ποντένσε είναι ο καλύτερος (στην θεωρία) παίκτης μας, για να ακολουθήσει ο βετεράνος Χριστοδουλόπουλος (που ανάθεμα αν βγάζει δύο ενενηντάλεπτα με ένταση στη σειρά), ενώ ο Βρουσάι είναι μια πολύ καλή αλλαγή και ο Φέτφα καλείται να αποδείξει ότι δεν είναι πρώην ποδοσφαιριστής (για τον Πάρντο, σε αντίθεση με το ξεκίνημα της περυσινής σεζόν, νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί πλέον να έχει προσδοκίες). Ακόμα και στην επίθεση: στην γραμμή που πέρυσι (και άσχετο με το πώς εξελίχθηκε η χρονιά) ξεκινούσες με Εμενίκε, Καρίμ και Τζούρτζεβιτς (Μπεν σε τριτοτέρτο πλάνο) φέτος ξεκινάς με Γκερέρο (επιθετικό που στην Ισπανία, και, ευτυχώς, σε αντίθεση με τα πρώτα μας φιλικά, έβλεπε το γκολ με το σταγονόμετρο), τον Καρίμ (πρώτο σου περυσινό σκόρερ, αλλά και έναν από τους ελάχιστους που διασώθηκαν) να φαίνεται ότι είναι σε διαδικασία πώλησης και τον πρώτο σκόρερ της Β' Εθνικής, Μάνο.

Για να μην πολυλογώ: στο ποδόσφαιρο όλα κρίνονται στο χορτάρι. Οι φετινές μας μεταγραφές, όμως, έως τώρα, είναι (με μοναδική εξαίρεση τον Ποντένσε που θα μπορούσε να έρθει μόνο ως δανεικός) επιπέδου Αεκ και όχι Ολυμπιακού. Δικαιολογίες πλέον δεν υπάρχουν. Οι κινήσεις που γίνονται (και με δεδομένο ότι οι ελλείψεις μας ήταν γνωστές από τον Γενάρη) στα δικά μου μάτια είναι παράλογες και χαμηλής ποιότητας. Εύχομαι να πέσω πανηγυρικά έξω ή να αλλάξουν την κατάσταση οι μεταγραφές που θα ακολουθήσουν.

Στα δικά μου μάτια, ο τωρινός Ολυμπιακός δεν έχει ούτε έναν ηγέτη (πολύ αμφιβάλω ότι τον ρόλο αυτό μπορεί να παίξει ο Χριστοδουλόπουλος -όσο και να το ελπίζω, αφού είναι ο μόνος που διαθέτει κάποια από τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται σε έναν ηγέτη). Ο τωρινός Ολυμπιακός, επίσης, κινείται όσο ποτέ άλλοτε με στοιχήματα, πράγμα ακατανόητο, ειδικά όταν οι απέναντι είναι ενισχυμένοι αγωνιστικά και ιδιαίτερα ενισχυμένοι εξωαγωνιστικά. Οι παίκτες με ακριβά συμβόλαια και βαριά βιογραφικά δεν αποτελούν από μόνοι τους εγγύηση επιτυχίας και αυτό αποδείχθηκε, δυστυχώς, και πέρυσι, αλλά όλα αυτά κάτι δείχνουν (αλλιώς η πρωταθλήτρια Λέστερ δεν θα χαρακτηριζόταν το θαύμα του αιώνα, αλλά θα ήταν ο κανόνας).

Από τον προπονητή μέχρι τους παίκτες, απλά ελπίζουμε ότι κάμποσοι θα μας βγουν, αφού, με ελάχιστες εξαιρέσεις, δεν υπάρχει τίποτα στην έως τώρα ποδοσφαιρική τους καριέρα που να είναι άξιο αναφοράς. Θυμίζω πως είναι άλλο να έχεις 2-3νεαρούς και ελπιδοφόρους σε μια ενδεκάδα, δίπλα σε 2-3 πραγματικά σπουδαίους παίκτες και άλλους 2-3 που έχουν επανειλημμένα δείξει την αξία τους, και άλλο να έχεις μια ενδεκάδα που ο ένας θα κοιτάζει τον άλλο για να τραβήξει προς τα πάνω την κατάσταση.

Οι Φορτούνης, Λάζαρος, Καρίμ είναι οι μόνοι παίκτες που θα είχαν σίγουρα θέση σε παλιότερους Ολυμπιακούς (και, προφανώς, αναφέρομαι πάντα στην προεδρία Μαρινάκη), ο Ποντένσε θα ήταν η μια από τις κάμποσες ελπιδοφόρες μεταγραφές του καλοκαιριού, ενώ η ομάδα θα διέθετε τουλάχιστον άλλους πέντε ικανούς και καταξιωμένους (για Ελλάδα μιλάμε πάντα) παίκτες. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει (χωρίς να γνωρίζω τι σημαίνει αυτό σε χρηματικά ποσά για την ομάδα μας) το FFP και, το βασικότερο, ξέρω ότι δεν μπορώ να κάνω κουμάντο πάρα μόνο στα δικά μου λεφτά. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί την πραγματικότητα: ο Ολυμπιακός αντί να κάνει τα πάντα για να ανέβει επίπεδο μετά από δύο δύσκολες χρονιές, βαδίζει στον αβέβαιο δρόμο των πολλών λαχείων και της εμπιστοσύνης (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας) σε συγκεκριμένους μεγαλομάνατζερ.

Σχετικά με τα τελευταία μου σχόλια: στον αθλητισμό υπάρχει ξεκάθαρο κριτήριο επιτυχίας ή αποτυχίας: το αποτέλεσμα. Συνεπώς η διοίκηση, και παρά την περυσινή άκρως αποτυχημένη, σε όλα τα επίπεδα, χρονιά, παραμένει γενικά ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ (πόσο μάλλον που στηρίζει τον Ερασιτέχνη για να πρωταγωνιστεί σε όλα τα αθλήματα). Επίσης, σχετικά με το πούλα (ή και πιο άκομψα) που όλο και πιο συχνά αρχίζει να ακούγεται από κάποιους οπαδούς, με αφορμή το χαμένο πρωτάθλημα και την κακή εικόνα της ομάδας: ο μοναδικός λόγος για την καθολική (ελπίζω) αναγνώριση της (τεράστιας) προσφοράς του Κόκκαλη στον Ολυμπιακό (και παρά την συμπεριφορά του προς το τμήμα του μπάσκετ) είναι ότι, πράγματι, βρέθηκε ένας άνθρωπος για να ξανασηκώσει τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό μετά την αποχώρηση του Σώκρατες. Αντίστοιχη διάδοχη κατάσταση στην Ελλάδα της κρίσης δεν βλέπω στον ορίζοντα, καθώς, όπως φαίνεται, κανείς άλλος επιχειρηματίας δεν ενδιαφέρεται για τα μυθικά ποσά που παντελονιάζει “ο Βαγγέλας” από τον Ολυμπιακό. Εκτός και αν είναι πιο κοντά στην αλήθεια το, πολύ πιθανότερο, σενάριο πως “ο Βαγγέλας δεν παντελονιάζει”, αλλά, στην καλύτερη -για αυτόν- περίπτωση, δεν βάζει από την τσέπη του. Συνεπώς, μέχρι να έρθουν οι Κινέζοι (μάλλον έρχονται με τα πόδια), τουλάχιστον ας σταθούμε έμπρακτα δίπλα στην ομάδα.

Κλείνοντας: όλα όσα έγιναν χθες και θα γίνουν στο φετινό πρωτάθλημα δεν μπορεί να έχουν καμία βαρύτητα σε σύγκριση με την, για μια ακόμα φορά, καμμένη γη της Αττικής. Εκατοντάδες ζωές, ανθρώπινες και μη, και απαραίτητα για την επιβίωση περιουσιακά στοιχεία, έγιναν στάχτη. Παρότι έχουμε πάντα ως δεδομένο τον προβληματικό κρατικό μηχανισμό, αλλά και τις ατομικές συμπεριφορές (από την δόμηση έως τα αυτοκίνητα που προχθές έκλειναν τις ΛΕΑ), η τεράστια καταστροφή δύσκολα μπορεί να οφείλεται σε τυχαίο γεγονός και κακιά στιγμή -πόσο μάλλον που η κουβέντα για την εκμετάλλευση στα Γεράνεια Όρη είχε ξεκινήσει, όπως και οι αντιδράσεις των κατοίκων για την περιβαλλοντική καταστροφή που θα έφερνε η καπιταλιστική “ανάπτυξη”. Από προχθές, το δάσος στα Γεράνεια Όρη έπαψε να αποτελεί πρόβλημα. Ανάθεμα στους αίτιους.