Επιστροφή στα κλισέ: μετά το 0-0 στο Καραϊσκάκης, ο Ολυμπιακός και η κούλα άφησαν ανοιχτούς λογαριασμούς και όλα θα κριθούν στην ρεβάνς του ΟΑΚΑ. Και επιστροφή στο σύνηθες: ο Ολυμπιακός προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο, η κούλα να καταστρέψει το παιχνίδι του Ολυμπιακού (με κάμποσους αστερίσκους), και με την ομάδα μας να μην μπορεί να σκοράρει στις καλές ευκαιρίες που είχε, ο αγώνας έληξε ισόπαλος με 0-0.
Του Dr. Jekyll
Για πρώτη φορά φέτος, η αρχική ενδεκάδα έκρυβε εκπλήξεις. Ο Γκαρσία επέλεξε να ξεκινήσουν οι Προτό (τερματοφύλακας), Κούτρης (αριστερό μπακ), Σισέ και Μποτία (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Φιγκέιρας (δεξιό μπακ), Ρομαό (εξάρι), Ζιλέ (οκτάρι), Σεμπά (αριστερός μέσος), Φορτούνης (οργανωτής), Μάριν (δεξιός μέσος) και Τζούρτζεβιτς (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Μιραλάς (56΄ Σεμπά), Ανδρούτσος (76΄ Μάριν) και Νικολάου (84΄ Κούτρης).
Παρότι η αρχική ενδεκάδα έκρυβε εκπλήξεις, η εικόνα του αγώνα ήταν αναμενόμενη: ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ δυνατά και για 25 περίπου λεπτά κυριάρχησε απόλυτα στον αγωνιστικό χώρο. Με το αεκ σε ρόλο κομπάρσου (ακόμα και η αμυντική της τακτική δεν μπορούσε να κρατήσει μακριά τους παίκτες μας) υπήρξαν κάμποσες καλές επιθετικές στιγμές, με τις δύο καλύτερες ευκαιρίες να χάνονται στο 6΄ (προβολή του Τζούρτζεβιτς) και στο 7΄ (προβολή Ζιλέ). Μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός πίεζε, αλλά, κυρίως, η αμυντική διάταξη του αεκ, που είχαν ως αποτέλεσμα την μέτρια απόδοση Φορτούνη και Μάριν, καθώς και η τραγική εμφάνιση του Σεμπά, η κούραση του Κούτρη και ο κάπως περιορισμένος, υποθέτω λόγω τακτικής, Φιγκέιρας, δεν επέτρεψαν να μπει το γκολ που θα έκανε κόλαση το Καραϊσκάκης.
Με το ημίχρονο να βρίσκει, δυστυχώς, τις δύο ομάδες ισόπαλες, ήταν φανερό (έτσι, τουλάχιστον, το βίωσα από τις εξέδρες) ότι ο Ολυμπιακός θα είχε το πολύ άλλα δεκαπέντε λεπτά πριν αρχίσει να βγαίνει η κούραση από την πίεση (και να ανεβαίνει το αεκ). Πράγματι, ο Ολυμπιακός είχε το καλό του δεκάλεπτο (με την είσοδο του Μιραλάς να παίζει κομβικό ρόλο, και όχι τόσο καθαρά αγωνιστικά, σε αυτό), αλλά μετά ο ρυθμός έπεσε, η ομάδα έβγαλε κούραση, το αεκ δεν ήταν ούτε ικανό, αλλά ούτε αποφασισμένο, να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, και ο αγώνας έληξε στο 0-0.
Λίγα σχόλια, ξεκινώντας από τον Σεμπά. Για αρχή, ότι είναι απαράδεκτο να γιουχάρεται παίκτης της ομάδας όταν ακουμπά την μπάλα (κάτι που φαίνεται ακόμα χειρότερο όταν γίνεται από τις κεντρικές θύρες, που ανάθεμα αν φωνάζουν και κάνα σύνθημα κατά την διάρκεια του αγώνα). Επίσης: στην ερώτηση «ποιος τον έφερε», η απάντηση είναι ότι, γενικά, όπως όλους τους παίκτες (είτε μιλάμε για Σεμπά, είτε για Μιραλάς), η διοίκηση, και, για τον συγκεκριμένο, ο Μάρκο Σίλβα (με τον οποίον είχε πολλές συμμετοχές, όπως πολλές και καλές συμμετοχές είχε και επί Μπέντο).
Η μόνη ερώτηση που στέκει, σχετικά με τη χθεσινή συμμετοχή, είναι ποιος τον έβαλε στην ενδεκάδα. Και η απάντηση είναι ο Γκαρσία, επιλέγοντάς τον, σε σχέση με Μιραλάς και Πάρντο. Και αν για τον Βέλγο υπάρχει η ανάγκη για ξεκούραση, η επιλογή του Σεμπά αντί του Πάρντο, σημαίνει, εκτός των άλλων, και μετάθεση του Μάριν στα δεξιά, αντί τα αριστερά, από όπου αποδίδει --κάπως-- καλύτερα. Ολοκληρώνοντας: ο Σεμπά επιλέχθηκε επειδή ο Γκαρσία πίστεψε ότι μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα το πλάνο του. Πιθανολογώ πως δεν περίμενε τόσο κακό κομμάτι στη δημιουργία, αλλά από τον Σεμπά περίμενε (και είχε) μεγάλη συμμετοχή στην --ασφυκτική-- πίεση που ο Ολυμπιακός ήθελε να ασκήσει.
Προσωπικά, είμαι εξοργισμένος με τις αντιδράσεις των «οπαδών» απέναντι στον Σεμπά. Ναι, και εγώ θέλω να φύγει, και εγώ θεωρώ πως δεν μπορεί να βοηθήσει στο επόμενο βήμα, που ονειρεύομαι ότι θα κάνει ο Ολυμπιακός. Όμως: πρόκειται για τον ίδιο παίκτη που πέρυσι φωνάζαμε με σύνθημα (το «εοεοε Προτό» ήταν «εοεοε Σεμπά), ο οποίος έχει συγκεκριμένα (μάλλον λίγα) πλεονεκτήματα και (μάλλον περισσότερα απ’ ό,τι πρέπει) μειονεκτήματα. Καταλαβαίνω το αυθόρμητο σιχτίρισμα στην κάθε μαλακία του, αλλά η συστηματική αποδοκιμασία όταν φτάνει η μπάλα στα πόδια παίκτη με τη ριγωτή είναι δείγμα ΜΗ οπαδού.
Και επειδή πολύ στάθηκα στον Σεμπά: πράγματι, κάνει μια πολύ κακή εμφάνιση στο δημιουργικό κομμάτι, με ελάχιστες σωστές επιλογές και πάρα πολλές λανθασμένες, καταστρέφοντας κάμποσες επιθέσεις της ομάδας (μην ξεχνιόμαστε: από το εξτρέμ σου περιμένεις και δημιουργία). Και αν την απόδοσή του μπορώ να τη συγχωρέσω, την αντίδραση που έφερε την κίτρινη κάρτα (όσο και αν καταλαβαίνω τον εκνευρισμό του από την πίεση της εξέδρας) δεν την δικαιολογώ: θα το γράψω και παρακάτω, πως ο Ολυμπιακός κανένα παράπονο δεν μπορεί να έχει από τον Σιδηρόπουλο. Αν ο Σιδηρόπουλος ήθελε, ο Σεμπά θα έπαιρνε τον δρόμο για τα αποδυτήρια στο 53΄.
Και αφού ξεκίνησα με τις ηλίθιες αντιδράσεις: δεν είμαι βέβαιος για τον κανονισμό και αν προβλέπεται έμμεσο (πολύ αμφιβάλω), αλλά η φάση του Φιγκέιρας στο 94΄ είναι σίγουρα κόκκινη κάρτα και, συνεπώς, πέναλτι. Ευχαριστώ τον Πορτογάλο που, παρότι όλα δείχνουν ότι φεύγει, τα δίνει όλα για την μισοπρώην ομάδα του. Τι να το κάνω, όμως, (και γι’ αυτό δεν θα σταθώ καθόλου στην «υπόλοιπη» απόδοσή του) όταν, λόγω της βλακείας που τον δέρνει, χτυπά εκτός φάσης παίκτη: το αεκ θα μπορούσε να φύγει με 0-1 (από το πουθενά) και ο Ολυμπιακός θα έπαιζε, μέχρι την επιστροφή του Ομάρ, με δεξί μπακ τον Ιγκορ.
Στα άλλα: σιχαίνομαι να βγαίνω «σταλεγάκιας» ειδικά όταν αυτό επιβεβαιώνει αρνητικό μου σχόλιο για την ομάδα (και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος όταν δυσοίωνες προβλέψεις μου δεν επιβεβαιώνονται). Η χθεσινή εμφάνιση του Κούτρη (καλή σε γενικές γραμμές) επιβεβαιώνει ότι θα ήταν καλύτερο κόντρα στην Ξάνθη να είχε αγωνιστεί ο Χατζισαφί. Είναι το πρώτο παιχνίδι που ο Κούτρης έβγαλε τόση κούραση στο χορτάρι (μαζί με τους μέσους Ρομάο --κυρίως-- και Ζιλέ) έδειχναν να έχουν παραδώσει πνεύμα (η ταυτόχρονη κούραση Ρομαό και Κούτρη, έδωσε και το δικαίωμα στο αεκ να προσπαθήσει να αναπτυχθεί). Ο Κούτρης, πάντως, και με εξαίρεση τις φάσεις που κάνει πισωπεταλιά (κάποιος πρέπει να επιμείνει σε αυτό) έκανε μια συμπαθητική εμφάνιση (για όσο κρατούσαν τα πόδια του).
Αδιάφορη εμφάνιση από Προτό, ο οποίος ελάχιστες φορές χρειάστηκε να κάνει κάτι (αν και η αλήθεια είναι πως στη μεγαλύτερη ευκαιρία της αεκ στον αγώνα, και μοναδική στο πρώτο ημίχρονο, παραλίγο να του φύγει η μπάλα από τα χέρια, σε ένα «πονηρό» σουτ). Καλή εμφάνιση από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, που δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα κόντρα στην επιθετική (?) γραμμή του αεκ. Ο Σισέ με πιο εντυπωσιακή εμφάνιση (σωστές --κατά κανόνα-- τοποθετήσεις, ταχύς πάνω στην μπάλα, με μια χαμένη ευκαιρία), αλλά και κάμποσες λανθασμένες (όχι, όμως, σε επικίνδυνο σημείο) μεταβιβάσεις, ενώ ο Μποτία πιο αθόρυβος (και σε μερικές φάσεις πιο αργός).
Λίγα ακόμα για τον Μποτία: ο Ολυμπιακός του Γκαρσία είναι φανερό ότι προορίζεται για να πιέζει ψηλά και να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο. Δεν είμαι βέβαιος στο κατά πόσο μπορεί να εξυπηρετήσει ο Ισπανός αμυντικός αυτό το μοντέλο. Υπάρχει, όμως, και το «εκτός». Εκτός, λοιπόν, και αν μπορεί να καθοδηγεί την άμυνα. Ο χθεσινός Σισέ ήταν καταπληκτικός στις τοποθετήσεις. Αν σε αυτό, παίζει ρόλο η παρουσία του Μποτία, τότε εξακολουθεί να είναι χρήσιμος (τόσο ο Μέλμπεργκ, όσο και ο Χένρικσεν --δηλ. δύο από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς που έχω δει στην Ελλάδα-- δεν είχαν ως όπλο την ταχύτητα: το κάλυπταν με τις σωστές τους τοποθετήσεις και με τον τρόπο που καθοδηγούσαν τον συμπαίκτη τους).
Ρομαό και Ζιλέ πραγματοποιούν πολύ καλό παιχνίδι. Νομίζω ότι τώρα όλοι βλέπουμε για ποιον λόγο ο Χάσι ήθελε τον Ζιλέ (να λυθεί και το μυστήριο), αλλά πολύ αμφιβάλω αν ο πρώην τεχνικός μπορούσε να τον βάλει σε σωστό ρόλο. Ο Βέλγος είχε (υποθέτω πως θα είχε, δεν μπορεί...) ελάχιστες λανθασμένες μεταβιβάσεις, έδωσε δύναμη στη μεσαία γραμμή και έχασε (σπουδαία) ευκαιρία για να χριστεί σκόρερ (είχα γράψει ότι δεν μπορεί να είναι τυχαίο πόσο συχνά βρίσκεται κοντά στο γκολ).
Ο Ρομαό (ως «σταλεγάκιας» θα μπορούσα να αναφέρω ότι θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα αλλαγή την Κυριακή), από την άλλη, κάλυψε πάλι πολλά χιλιόμετρα και έπαιξε ρόλο στην δυσλειτουργική ανάπτυξη της αεκ (όσο, τέλος πάντων, ήθελε να είχε ανάπτυξη). Το πρόβλημα μου, και με Ρομαό και με Ζιλέ, είναι ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν στην ανάπτυξη όσο εγώ θέλω από τους μέσους μας (η σύγκριση του Ζιλέ με τον Οφόε, στο θέμα της προσφοράς στην επίθεση, εξακολουθεί να βγαίνει αρνητική για τον Ζιλέ -και το ίδιο ισχύει για τον περυσινό Μάρτινς).
Κουρασμένος και άνευρος ο Φορτούνης (και υπό στενή επιτήρηση, για να μην ξεχνιόμαστε) δεν μπορούσε να κάνει την διαφορά και σε αυτόν τον αγώνα (επειδή, πάντως, την έκανε σε κάμποσους τώρα μαζεμένα, ας είμαστε και λίγο μετρημένοι στο κράξιμο). Κατά τ’ άλλα: σε αυτό, το κακό του παιχνίδι, κάνει το φάουλ από το οποίο χάνει την ευκαιρία ο Ζιλέ στο ξεκίνημα του αγώνα, έχει μια συμπαθητική εκτέλεση φάουλ, προσπαθεί να παίξει ένα δύο με τον Τζούλε (στη φάση που ο Σέρβος προσπαθεί να το τελειώσει μόνος του), χάνει τη (σπουδαία) ευκαιρία στην ασίστ του Μιραλάς, βρίσκεται μέσα σε κάμποσες ακόμα φάσεις, και τρώει αρκετό ξύλο από τους αντιπάλους που δεν τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Συμφωνώ, πάντως, ότι δεν πέρασε τρεις αμυντικούς για να πλασάρει πάνω από τον Μπάρκα, οπότε μάλλον μαλάκας είναι (το ψοφίμι).
Καλύτερος του Κωστάκη, ο Μάριν. Και αυτός, πάντως, έβγαλε κούραση μετά από ένα σημείο, ενώ (προφανές από το σκορ) δεν κατάφερε να μετουσιώσει σε γκολ ούτε τις μικροευκαιρίες που είχε (με δύο μέτρια προς κακά και ένα καλό μακρινό σουτ), ούτε να σερβίρει γκολ σε συμπαίκτη (παρότι από τα δικά του πόδια ξεκινά η ευκαιρία που χάνει στο ξεκίνημα του αγώνα ο Τζούλε). Επίσης: θα ήταν κρίμα να φορτώσουμε στον Τζούρτζεβιτς την ευθύνη για το χθεσινό μηδέν. Είναι από τους λίγους αγώνες που ο Ολυμπιακός καλείται να διασπάσει μια τόσο καλά στημένη άμυνα (το ίδιο προσπαθεί να κάνει και η Λαμία, αλλά δεν διαθέτει ,ούτε το υλικό, ούτε το δέσιμο του αεκ). Με δεδομένο ότι η κυκλοφορία δεν ήταν καλή, αλλά και ούτε υπάρχει το δέσιμο που υπάρχει με Καρίμ, ο Τζούρτζεβιτς έκανε αυτά που ξέρει καλύτερα: έτρεξε πολύ (βοηθώντας στην πίεση που ήθελε ο Γκαρσία), κράτησε κάποιες φορές την μπάλα, αλλά έμοιαζε αποκομμένος και χωρίς καθαρό μυαλό για την τελική ενέργεια. Επίσης, σε σχέση με τον Τζούρτζεβιτς: από την στιγμή που, όπως φαίνεται, δεν κινείσαι (προσωπικά, πιστεύω δικαιολογημένα), για άλλον επιθετικό (μιλάμε πάντα για τώρα, και όχι για το καλοκαίρι), δεν γίνεται να γκρινιάζουμε που επιλέχθηκε ο Τζούλε αντί του Καρίμ.
Όλοι κι όλοι οι επιθετικοί μας είναι δύο: δεν μπορεί να θεωρείται τόσο μέτρια λύση ο Τζούρτζεβιτς. Αν, πράγματι, θεωρείται τόσο κακή επιλογή, τότε έπρεπε να αποκτηθεί σοβαρός επιθετικός χθες (στο ξεκίνημα της χρονιάς, είχαμε το --μεγάλο όνομα-- Εμενίκε, τον Τζούρτζεβιτς --ως το μεγάλο ταλέντο, που θα διεκδικήσει ακόμα και τη θέση του βασικού--, τον Καρίμ --για τριτοτέταρτο, καθώς ήταν απαξιωμένος από τη στάση του Μπέντο και του Χάσι--, και τον Μπεν).
Η αλλαγή του Μιραλάς στο 56΄ δείχνει ότι, όταν το πρόβλημα είναι φανερό, ο Γκαρσία κάνει τις αλλαγές στον σωστό χρόνο. Δεν είναι μόνο η, τεράστια, διαφορά ποιότητας που χωρίζει τον Σεμπά με τον Βέλγο, είναι και ο ενθουσιασμός που μετέδωσε στην εξέδρα (αρχικά) και στην ομάδα (στη συνέχεια) η είσοδος του Καλύτερου: τα μοναδικά λεπτά που ο Ολυμπιακός έβγαλε «ένταση» στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο (τουλάχιστον όπως μου φάνηκε από την εξέδρα) είναι αυτά που ακολουθούν την είσοδο του Μιραλάς στον αγωνιστικό χώρο. Στα περίπου σαράντα λεπτά που αγωνίστηκε ο Βέλγος, και ευκαιρία πρόλαβε να δημιουργήσει (την έχασε ο Φορτούνης), και τα πόδια του δοκίμασε, με σουτ, τρίπλες και μεταβιβάσεις.
Λίγα πράγματα, για την ακρίβεια σχεδόν αδιάφορη εμφάνιση, από τις άλλες δύο αλλαγές: είναι φανερό πως ο Ανδρούτσος περνά στον αγώνα για να προσφέρει τα απαραίτητα τρεξίματα, καθώς η ομάδα ήταν σκασμένη –και τα τρεξίματα αυτά, θεωρώ πως τα πρόσφερε. Ακόμα λιγότερα από τον Νικολάου, ο οποίος πέρασε ως αναγκαστική αλλαγή του Κούτρη, για να αγωνιστεί στη θέση του αριστερού μπακ (με μοναδικό πλεονέκτημα, ως προς την ανοίκεια θέση, το αριστερό του πόδι).
Στα γενικότερα: ήταν φανερό ότι περίμενα τη νίκη. Είναι φανερό ότι έπεσα έξω. Εξακολουθώ, πάντως, να πιστεύω ότι η εικόνα του αγώνα δικαιολογούσε, εν μέρει, την αισιοδοξία μου. Το αεκ, σε μια αρχή προς την επιστροφή της κανονικότητας στα μεταξύ μας παιχνίδια (το επόμενο, και το ουσιαστικό βήμα, θα είναι να τους κερδίζουμε), κατέβηκε με προοπτική να κρατήσει το μηδέν. Εκ του αποτελέσματος (αυτό μετράει) τα κατάφερε: στη θέση του Μανόλο, όμως, δεν θα ήμουν και τόσο χαρούμενος. Το αεκ περίμενε την ασφυκτική πίεση του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα του αγώνα: παρότι το αγωνιστικό σύστημα του ήταν σχεδιασμένο για την καταστροφή της δημιουργίας του Ολυμπιακού, οι δύο μεγάλες ευκαιρίες (αλλά και η καθολική υπεροχή) των πρώτων 20 λεπτών, της ομάδας μας, έδειξαν ότι η μπάλα έφτασε με αξιώσεις στην εστία τους.
Χαρούμενος, προφανώς, δεν μπορεί να είναι ούτε ο Όσκαρ. Πιστεύω πως στην επιλογή της ενδεκάδας έπαιξε βασικότερο ρόλο ότι το πρωτάθλημα είναι προτεραιότητα (αν και ο Γκαρσία βλέποντας τις προπονήσεις, μπορεί απλά να έκρινε ότι ο Καρίμ και ο Μιραλάς δεν αντέχουν άλλο ένα παιχνίδι σε τόσο μικρό διάστημα –η κακή απόδοση του Φορτούνη και η κούραση των Ρομαό και Κούτρη συνηγορούν). Άλλωστε, πόσους κουρασμένους παίκτες μπορείς να ξεκινήσεις ταυτόχρονα, όταν ο σκοπός σου είναι να πιέσεις;
Το τελικό αποτέλεσμα (ας ξαναπούμε πως αυτό είναι που μετράει) δείχνει πως το αεκ πήρε αυτό που ήθελε (και μπορούσε, καθώς το να νικούσε θα ήταν τεράστια αναντιστοιχία στην εικόνα του αγώνα -το έχουμε δει, δυστυχώς, και αυτό). Οι δύο προπονητές θα ξανασυναντηθούν άλλες δύο φορές μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες. Έχει ενδιαφέρον η μάχη που στήνεται: δεν αμφιβάλω ότι ένας ακόμα λόγος ως προς τις ενδεκάδες που είδαμε, ήταν να μείνουν και κάποια χαρτιά κρυμμένα.
Δεν θα μου κάνει εντύπωση, στο επόμενο παιχνίδι (και ειδικά στη ρεβάνς) να δούμε μια πολύ πιο επιθετική αεκ (ίσως η μεγαλύτερη μου αστοχία σε προβλέψεις φέτος να ήταν πως στον αγώνα του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ, το αεκ θα μας έπαιζε --όπως τα δύο τελευταία χρόνια-- αμυντικά). Όπως και να έχει, είμαι πραγματικά πολύ περίεργος για να δω τη μάχη των δύο προπονητών (για τον Χιμένεθ είμαι βέβαιος: είναι ένας μέτριος προπονητής, κάτι που για το Ελληνικό πρωτάθλημα, και με δεδομένο ότι διαθέτει το τρίτο σε ποιότητα ρόστερ, είναι υπεραρκετό –πολλοί προπονητές είναι κακοί και κάμποσοι δεν είναι καν προπονητές).
Δύο ακόμα λόγια: πρώτο, πως είναι υποκριτικό να γκρινιάζει το αεκ για το πούλμαν της Λάρισας, όταν την ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχε απέναντι στον Ολυμπιακό (μία ευκαιρία στο ημίχρονο, για να μην ξεχνιόμαστε, και αυτή με δύο κόντρες). Το ίδιο υποκριτικό θα ήταν να γκρινιάζουμε με την επιλογή της κούλας και όσοι είδαμε ρεαλιστικό το πλάνο του Ολυμπιακού στο Ch.L. – ομάδα χωρίς επιθετικό, ακόμα και στον αγώνα που έπρεπε να κερδίσει.. Δεύτερο, πως ο Σιδηρόπουλος, τελικά, δεν εκπλήρωσε καμία αποστολή: σίγουρα έκανε λάθη και εις βάρος μας, αλλά η τελική εικόνα είναι ότι, αν ήθελε, μπορούσε να είχε αποβάλει τον Σεμπά, και, αν είχε δει, να δώσει πέναλτι (με μια μικρή επιφύλαξη για τον κανονισμό) και κόκκινη (ξεκάθαρα) στον Φιγκέιρας.
Για πρώτη φορά φέτος, η αρχική ενδεκάδα έκρυβε εκπλήξεις. Ο Γκαρσία επέλεξε να ξεκινήσουν οι Προτό (τερματοφύλακας), Κούτρης (αριστερό μπακ), Σισέ και Μποτία (αριστερός και δεξιός κεντρικός αμυντικός), Φιγκέιρας (δεξιό μπακ), Ρομαό (εξάρι), Ζιλέ (οκτάρι), Σεμπά (αριστερός μέσος), Φορτούνης (οργανωτής), Μάριν (δεξιός μέσος) και Τζούρτζεβιτς (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Μιραλάς (56΄ Σεμπά), Ανδρούτσος (76΄ Μάριν) και Νικολάου (84΄ Κούτρης).
Παρότι η αρχική ενδεκάδα έκρυβε εκπλήξεις, η εικόνα του αγώνα ήταν αναμενόμενη: ο Ολυμπιακός μπήκε πολύ δυνατά και για 25 περίπου λεπτά κυριάρχησε απόλυτα στον αγωνιστικό χώρο. Με το αεκ σε ρόλο κομπάρσου (ακόμα και η αμυντική της τακτική δεν μπορούσε να κρατήσει μακριά τους παίκτες μας) υπήρξαν κάμποσες καλές επιθετικές στιγμές, με τις δύο καλύτερες ευκαιρίες να χάνονται στο 6΄ (προβολή του Τζούρτζεβιτς) και στο 7΄ (προβολή Ζιλέ). Μέχρι το τέλος του ημιχρόνου, ο Ολυμπιακός πίεζε, αλλά, κυρίως, η αμυντική διάταξη του αεκ, που είχαν ως αποτέλεσμα την μέτρια απόδοση Φορτούνη και Μάριν, καθώς και η τραγική εμφάνιση του Σεμπά, η κούραση του Κούτρη και ο κάπως περιορισμένος, υποθέτω λόγω τακτικής, Φιγκέιρας, δεν επέτρεψαν να μπει το γκολ που θα έκανε κόλαση το Καραϊσκάκης.
Με το ημίχρονο να βρίσκει, δυστυχώς, τις δύο ομάδες ισόπαλες, ήταν φανερό (έτσι, τουλάχιστον, το βίωσα από τις εξέδρες) ότι ο Ολυμπιακός θα είχε το πολύ άλλα δεκαπέντε λεπτά πριν αρχίσει να βγαίνει η κούραση από την πίεση (και να ανεβαίνει το αεκ). Πράγματι, ο Ολυμπιακός είχε το καλό του δεκάλεπτο (με την είσοδο του Μιραλάς να παίζει κομβικό ρόλο, και όχι τόσο καθαρά αγωνιστικά, σε αυτό), αλλά μετά ο ρυθμός έπεσε, η ομάδα έβγαλε κούραση, το αεκ δεν ήταν ούτε ικανό, αλλά ούτε αποφασισμένο, να διεκδικήσει κάτι καλύτερο, και ο αγώνας έληξε στο 0-0.
Λίγα σχόλια, ξεκινώντας από τον Σεμπά. Για αρχή, ότι είναι απαράδεκτο να γιουχάρεται παίκτης της ομάδας όταν ακουμπά την μπάλα (κάτι που φαίνεται ακόμα χειρότερο όταν γίνεται από τις κεντρικές θύρες, που ανάθεμα αν φωνάζουν και κάνα σύνθημα κατά την διάρκεια του αγώνα). Επίσης: στην ερώτηση «ποιος τον έφερε», η απάντηση είναι ότι, γενικά, όπως όλους τους παίκτες (είτε μιλάμε για Σεμπά, είτε για Μιραλάς), η διοίκηση, και, για τον συγκεκριμένο, ο Μάρκο Σίλβα (με τον οποίον είχε πολλές συμμετοχές, όπως πολλές και καλές συμμετοχές είχε και επί Μπέντο).
Η μόνη ερώτηση που στέκει, σχετικά με τη χθεσινή συμμετοχή, είναι ποιος τον έβαλε στην ενδεκάδα. Και η απάντηση είναι ο Γκαρσία, επιλέγοντάς τον, σε σχέση με Μιραλάς και Πάρντο. Και αν για τον Βέλγο υπάρχει η ανάγκη για ξεκούραση, η επιλογή του Σεμπά αντί του Πάρντο, σημαίνει, εκτός των άλλων, και μετάθεση του Μάριν στα δεξιά, αντί τα αριστερά, από όπου αποδίδει --κάπως-- καλύτερα. Ολοκληρώνοντας: ο Σεμπά επιλέχθηκε επειδή ο Γκαρσία πίστεψε ότι μπορούσε να εξυπηρετήσει καλύτερα το πλάνο του. Πιθανολογώ πως δεν περίμενε τόσο κακό κομμάτι στη δημιουργία, αλλά από τον Σεμπά περίμενε (και είχε) μεγάλη συμμετοχή στην --ασφυκτική-- πίεση που ο Ολυμπιακός ήθελε να ασκήσει.
Προσωπικά, είμαι εξοργισμένος με τις αντιδράσεις των «οπαδών» απέναντι στον Σεμπά. Ναι, και εγώ θέλω να φύγει, και εγώ θεωρώ πως δεν μπορεί να βοηθήσει στο επόμενο βήμα, που ονειρεύομαι ότι θα κάνει ο Ολυμπιακός. Όμως: πρόκειται για τον ίδιο παίκτη που πέρυσι φωνάζαμε με σύνθημα (το «εοεοε Προτό» ήταν «εοεοε Σεμπά), ο οποίος έχει συγκεκριμένα (μάλλον λίγα) πλεονεκτήματα και (μάλλον περισσότερα απ’ ό,τι πρέπει) μειονεκτήματα. Καταλαβαίνω το αυθόρμητο σιχτίρισμα στην κάθε μαλακία του, αλλά η συστηματική αποδοκιμασία όταν φτάνει η μπάλα στα πόδια παίκτη με τη ριγωτή είναι δείγμα ΜΗ οπαδού.
Και επειδή πολύ στάθηκα στον Σεμπά: πράγματι, κάνει μια πολύ κακή εμφάνιση στο δημιουργικό κομμάτι, με ελάχιστες σωστές επιλογές και πάρα πολλές λανθασμένες, καταστρέφοντας κάμποσες επιθέσεις της ομάδας (μην ξεχνιόμαστε: από το εξτρέμ σου περιμένεις και δημιουργία). Και αν την απόδοσή του μπορώ να τη συγχωρέσω, την αντίδραση που έφερε την κίτρινη κάρτα (όσο και αν καταλαβαίνω τον εκνευρισμό του από την πίεση της εξέδρας) δεν την δικαιολογώ: θα το γράψω και παρακάτω, πως ο Ολυμπιακός κανένα παράπονο δεν μπορεί να έχει από τον Σιδηρόπουλο. Αν ο Σιδηρόπουλος ήθελε, ο Σεμπά θα έπαιρνε τον δρόμο για τα αποδυτήρια στο 53΄.
Και αφού ξεκίνησα με τις ηλίθιες αντιδράσεις: δεν είμαι βέβαιος για τον κανονισμό και αν προβλέπεται έμμεσο (πολύ αμφιβάλω), αλλά η φάση του Φιγκέιρας στο 94΄ είναι σίγουρα κόκκινη κάρτα και, συνεπώς, πέναλτι. Ευχαριστώ τον Πορτογάλο που, παρότι όλα δείχνουν ότι φεύγει, τα δίνει όλα για την μισοπρώην ομάδα του. Τι να το κάνω, όμως, (και γι’ αυτό δεν θα σταθώ καθόλου στην «υπόλοιπη» απόδοσή του) όταν, λόγω της βλακείας που τον δέρνει, χτυπά εκτός φάσης παίκτη: το αεκ θα μπορούσε να φύγει με 0-1 (από το πουθενά) και ο Ολυμπιακός θα έπαιζε, μέχρι την επιστροφή του Ομάρ, με δεξί μπακ τον Ιγκορ.
Στα άλλα: σιχαίνομαι να βγαίνω «σταλεγάκιας» ειδικά όταν αυτό επιβεβαιώνει αρνητικό μου σχόλιο για την ομάδα (και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενος όταν δυσοίωνες προβλέψεις μου δεν επιβεβαιώνονται). Η χθεσινή εμφάνιση του Κούτρη (καλή σε γενικές γραμμές) επιβεβαιώνει ότι θα ήταν καλύτερο κόντρα στην Ξάνθη να είχε αγωνιστεί ο Χατζισαφί. Είναι το πρώτο παιχνίδι που ο Κούτρης έβγαλε τόση κούραση στο χορτάρι (μαζί με τους μέσους Ρομάο --κυρίως-- και Ζιλέ) έδειχναν να έχουν παραδώσει πνεύμα (η ταυτόχρονη κούραση Ρομαό και Κούτρη, έδωσε και το δικαίωμα στο αεκ να προσπαθήσει να αναπτυχθεί). Ο Κούτρης, πάντως, και με εξαίρεση τις φάσεις που κάνει πισωπεταλιά (κάποιος πρέπει να επιμείνει σε αυτό) έκανε μια συμπαθητική εμφάνιση (για όσο κρατούσαν τα πόδια του).
Αδιάφορη εμφάνιση από Προτό, ο οποίος ελάχιστες φορές χρειάστηκε να κάνει κάτι (αν και η αλήθεια είναι πως στη μεγαλύτερη ευκαιρία της αεκ στον αγώνα, και μοναδική στο πρώτο ημίχρονο, παραλίγο να του φύγει η μπάλα από τα χέρια, σε ένα «πονηρό» σουτ). Καλή εμφάνιση από το κεντρικό αμυντικό δίδυμο, που δεν αντιμετώπισε ιδιαίτερα προβλήματα κόντρα στην επιθετική (?) γραμμή του αεκ. Ο Σισέ με πιο εντυπωσιακή εμφάνιση (σωστές --κατά κανόνα-- τοποθετήσεις, ταχύς πάνω στην μπάλα, με μια χαμένη ευκαιρία), αλλά και κάμποσες λανθασμένες (όχι, όμως, σε επικίνδυνο σημείο) μεταβιβάσεις, ενώ ο Μποτία πιο αθόρυβος (και σε μερικές φάσεις πιο αργός).
Λίγα ακόμα για τον Μποτία: ο Ολυμπιακός του Γκαρσία είναι φανερό ότι προορίζεται για να πιέζει ψηλά και να παίζει επιθετικό ποδόσφαιρο. Δεν είμαι βέβαιος στο κατά πόσο μπορεί να εξυπηρετήσει ο Ισπανός αμυντικός αυτό το μοντέλο. Υπάρχει, όμως, και το «εκτός». Εκτός, λοιπόν, και αν μπορεί να καθοδηγεί την άμυνα. Ο χθεσινός Σισέ ήταν καταπληκτικός στις τοποθετήσεις. Αν σε αυτό, παίζει ρόλο η παρουσία του Μποτία, τότε εξακολουθεί να είναι χρήσιμος (τόσο ο Μέλμπεργκ, όσο και ο Χένρικσεν --δηλ. δύο από τους καλύτερους κεντρικούς αμυντικούς που έχω δει στην Ελλάδα-- δεν είχαν ως όπλο την ταχύτητα: το κάλυπταν με τις σωστές τους τοποθετήσεις και με τον τρόπο που καθοδηγούσαν τον συμπαίκτη τους).
Ρομαό και Ζιλέ πραγματοποιούν πολύ καλό παιχνίδι. Νομίζω ότι τώρα όλοι βλέπουμε για ποιον λόγο ο Χάσι ήθελε τον Ζιλέ (να λυθεί και το μυστήριο), αλλά πολύ αμφιβάλω αν ο πρώην τεχνικός μπορούσε να τον βάλει σε σωστό ρόλο. Ο Βέλγος είχε (υποθέτω πως θα είχε, δεν μπορεί...) ελάχιστες λανθασμένες μεταβιβάσεις, έδωσε δύναμη στη μεσαία γραμμή και έχασε (σπουδαία) ευκαιρία για να χριστεί σκόρερ (είχα γράψει ότι δεν μπορεί να είναι τυχαίο πόσο συχνά βρίσκεται κοντά στο γκολ).
Ο Ρομαό (ως «σταλεγάκιας» θα μπορούσα να αναφέρω ότι θα έπρεπε να είχε γίνει νωρίτερα αλλαγή την Κυριακή), από την άλλη, κάλυψε πάλι πολλά χιλιόμετρα και έπαιξε ρόλο στην δυσλειτουργική ανάπτυξη της αεκ (όσο, τέλος πάντων, ήθελε να είχε ανάπτυξη). Το πρόβλημα μου, και με Ρομαό και με Ζιλέ, είναι ότι δεν μπορούν να συμμετέχουν στην ανάπτυξη όσο εγώ θέλω από τους μέσους μας (η σύγκριση του Ζιλέ με τον Οφόε, στο θέμα της προσφοράς στην επίθεση, εξακολουθεί να βγαίνει αρνητική για τον Ζιλέ -και το ίδιο ισχύει για τον περυσινό Μάρτινς).
Κουρασμένος και άνευρος ο Φορτούνης (και υπό στενή επιτήρηση, για να μην ξεχνιόμαστε) δεν μπορούσε να κάνει την διαφορά και σε αυτόν τον αγώνα (επειδή, πάντως, την έκανε σε κάμποσους τώρα μαζεμένα, ας είμαστε και λίγο μετρημένοι στο κράξιμο). Κατά τ’ άλλα: σε αυτό, το κακό του παιχνίδι, κάνει το φάουλ από το οποίο χάνει την ευκαιρία ο Ζιλέ στο ξεκίνημα του αγώνα, έχει μια συμπαθητική εκτέλεση φάουλ, προσπαθεί να παίξει ένα δύο με τον Τζούλε (στη φάση που ο Σέρβος προσπαθεί να το τελειώσει μόνος του), χάνει τη (σπουδαία) ευκαιρία στην ασίστ του Μιραλάς, βρίσκεται μέσα σε κάμποσες ακόμα φάσεις, και τρώει αρκετό ξύλο από τους αντιπάλους που δεν τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί. Συμφωνώ, πάντως, ότι δεν πέρασε τρεις αμυντικούς για να πλασάρει πάνω από τον Μπάρκα, οπότε μάλλον μαλάκας είναι (το ψοφίμι).
Καλύτερος του Κωστάκη, ο Μάριν. Και αυτός, πάντως, έβγαλε κούραση μετά από ένα σημείο, ενώ (προφανές από το σκορ) δεν κατάφερε να μετουσιώσει σε γκολ ούτε τις μικροευκαιρίες που είχε (με δύο μέτρια προς κακά και ένα καλό μακρινό σουτ), ούτε να σερβίρει γκολ σε συμπαίκτη (παρότι από τα δικά του πόδια ξεκινά η ευκαιρία που χάνει στο ξεκίνημα του αγώνα ο Τζούλε). Επίσης: θα ήταν κρίμα να φορτώσουμε στον Τζούρτζεβιτς την ευθύνη για το χθεσινό μηδέν. Είναι από τους λίγους αγώνες που ο Ολυμπιακός καλείται να διασπάσει μια τόσο καλά στημένη άμυνα (το ίδιο προσπαθεί να κάνει και η Λαμία, αλλά δεν διαθέτει ,ούτε το υλικό, ούτε το δέσιμο του αεκ). Με δεδομένο ότι η κυκλοφορία δεν ήταν καλή, αλλά και ούτε υπάρχει το δέσιμο που υπάρχει με Καρίμ, ο Τζούρτζεβιτς έκανε αυτά που ξέρει καλύτερα: έτρεξε πολύ (βοηθώντας στην πίεση που ήθελε ο Γκαρσία), κράτησε κάποιες φορές την μπάλα, αλλά έμοιαζε αποκομμένος και χωρίς καθαρό μυαλό για την τελική ενέργεια. Επίσης, σε σχέση με τον Τζούρτζεβιτς: από την στιγμή που, όπως φαίνεται, δεν κινείσαι (προσωπικά, πιστεύω δικαιολογημένα), για άλλον επιθετικό (μιλάμε πάντα για τώρα, και όχι για το καλοκαίρι), δεν γίνεται να γκρινιάζουμε που επιλέχθηκε ο Τζούλε αντί του Καρίμ.
Όλοι κι όλοι οι επιθετικοί μας είναι δύο: δεν μπορεί να θεωρείται τόσο μέτρια λύση ο Τζούρτζεβιτς. Αν, πράγματι, θεωρείται τόσο κακή επιλογή, τότε έπρεπε να αποκτηθεί σοβαρός επιθετικός χθες (στο ξεκίνημα της χρονιάς, είχαμε το --μεγάλο όνομα-- Εμενίκε, τον Τζούρτζεβιτς --ως το μεγάλο ταλέντο, που θα διεκδικήσει ακόμα και τη θέση του βασικού--, τον Καρίμ --για τριτοτέταρτο, καθώς ήταν απαξιωμένος από τη στάση του Μπέντο και του Χάσι--, και τον Μπεν).
Η αλλαγή του Μιραλάς στο 56΄ δείχνει ότι, όταν το πρόβλημα είναι φανερό, ο Γκαρσία κάνει τις αλλαγές στον σωστό χρόνο. Δεν είναι μόνο η, τεράστια, διαφορά ποιότητας που χωρίζει τον Σεμπά με τον Βέλγο, είναι και ο ενθουσιασμός που μετέδωσε στην εξέδρα (αρχικά) και στην ομάδα (στη συνέχεια) η είσοδος του Καλύτερου: τα μοναδικά λεπτά που ο Ολυμπιακός έβγαλε «ένταση» στο παιχνίδι στο δεύτερο ημίχρονο (τουλάχιστον όπως μου φάνηκε από την εξέδρα) είναι αυτά που ακολουθούν την είσοδο του Μιραλάς στον αγωνιστικό χώρο. Στα περίπου σαράντα λεπτά που αγωνίστηκε ο Βέλγος, και ευκαιρία πρόλαβε να δημιουργήσει (την έχασε ο Φορτούνης), και τα πόδια του δοκίμασε, με σουτ, τρίπλες και μεταβιβάσεις.
Λίγα πράγματα, για την ακρίβεια σχεδόν αδιάφορη εμφάνιση, από τις άλλες δύο αλλαγές: είναι φανερό πως ο Ανδρούτσος περνά στον αγώνα για να προσφέρει τα απαραίτητα τρεξίματα, καθώς η ομάδα ήταν σκασμένη –και τα τρεξίματα αυτά, θεωρώ πως τα πρόσφερε. Ακόμα λιγότερα από τον Νικολάου, ο οποίος πέρασε ως αναγκαστική αλλαγή του Κούτρη, για να αγωνιστεί στη θέση του αριστερού μπακ (με μοναδικό πλεονέκτημα, ως προς την ανοίκεια θέση, το αριστερό του πόδι).
Στα γενικότερα: ήταν φανερό ότι περίμενα τη νίκη. Είναι φανερό ότι έπεσα έξω. Εξακολουθώ, πάντως, να πιστεύω ότι η εικόνα του αγώνα δικαιολογούσε, εν μέρει, την αισιοδοξία μου. Το αεκ, σε μια αρχή προς την επιστροφή της κανονικότητας στα μεταξύ μας παιχνίδια (το επόμενο, και το ουσιαστικό βήμα, θα είναι να τους κερδίζουμε), κατέβηκε με προοπτική να κρατήσει το μηδέν. Εκ του αποτελέσματος (αυτό μετράει) τα κατάφερε: στη θέση του Μανόλο, όμως, δεν θα ήμουν και τόσο χαρούμενος. Το αεκ περίμενε την ασφυκτική πίεση του Ολυμπιακού στο ξεκίνημα του αγώνα: παρότι το αγωνιστικό σύστημα του ήταν σχεδιασμένο για την καταστροφή της δημιουργίας του Ολυμπιακού, οι δύο μεγάλες ευκαιρίες (αλλά και η καθολική υπεροχή) των πρώτων 20 λεπτών, της ομάδας μας, έδειξαν ότι η μπάλα έφτασε με αξιώσεις στην εστία τους.
Χαρούμενος, προφανώς, δεν μπορεί να είναι ούτε ο Όσκαρ. Πιστεύω πως στην επιλογή της ενδεκάδας έπαιξε βασικότερο ρόλο ότι το πρωτάθλημα είναι προτεραιότητα (αν και ο Γκαρσία βλέποντας τις προπονήσεις, μπορεί απλά να έκρινε ότι ο Καρίμ και ο Μιραλάς δεν αντέχουν άλλο ένα παιχνίδι σε τόσο μικρό διάστημα –η κακή απόδοση του Φορτούνη και η κούραση των Ρομαό και Κούτρη συνηγορούν). Άλλωστε, πόσους κουρασμένους παίκτες μπορείς να ξεκινήσεις ταυτόχρονα, όταν ο σκοπός σου είναι να πιέσεις;
Το τελικό αποτέλεσμα (ας ξαναπούμε πως αυτό είναι που μετράει) δείχνει πως το αεκ πήρε αυτό που ήθελε (και μπορούσε, καθώς το να νικούσε θα ήταν τεράστια αναντιστοιχία στην εικόνα του αγώνα -το έχουμε δει, δυστυχώς, και αυτό). Οι δύο προπονητές θα ξανασυναντηθούν άλλες δύο φορές μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες. Έχει ενδιαφέρον η μάχη που στήνεται: δεν αμφιβάλω ότι ένας ακόμα λόγος ως προς τις ενδεκάδες που είδαμε, ήταν να μείνουν και κάποια χαρτιά κρυμμένα.
Δεν θα μου κάνει εντύπωση, στο επόμενο παιχνίδι (και ειδικά στη ρεβάνς) να δούμε μια πολύ πιο επιθετική αεκ (ίσως η μεγαλύτερη μου αστοχία σε προβλέψεις φέτος να ήταν πως στον αγώνα του πρώτου γύρου στο ΟΑΚΑ, το αεκ θα μας έπαιζε --όπως τα δύο τελευταία χρόνια-- αμυντικά). Όπως και να έχει, είμαι πραγματικά πολύ περίεργος για να δω τη μάχη των δύο προπονητών (για τον Χιμένεθ είμαι βέβαιος: είναι ένας μέτριος προπονητής, κάτι που για το Ελληνικό πρωτάθλημα, και με δεδομένο ότι διαθέτει το τρίτο σε ποιότητα ρόστερ, είναι υπεραρκετό –πολλοί προπονητές είναι κακοί και κάμποσοι δεν είναι καν προπονητές).
Δύο ακόμα λόγια: πρώτο, πως είναι υποκριτικό να γκρινιάζει το αεκ για το πούλμαν της Λάρισας, όταν την ίδια ακριβώς συμπεριφορά είχε απέναντι στον Ολυμπιακό (μία ευκαιρία στο ημίχρονο, για να μην ξεχνιόμαστε, και αυτή με δύο κόντρες). Το ίδιο υποκριτικό θα ήταν να γκρινιάζουμε με την επιλογή της κούλας και όσοι είδαμε ρεαλιστικό το πλάνο του Ολυμπιακού στο Ch.L. – ομάδα χωρίς επιθετικό, ακόμα και στον αγώνα που έπρεπε να κερδίσει.. Δεύτερο, πως ο Σιδηρόπουλος, τελικά, δεν εκπλήρωσε καμία αποστολή: σίγουρα έκανε λάθη και εις βάρος μας, αλλά η τελική εικόνα είναι ότι, αν ήθελε, μπορούσε να είχε αποβάλει τον Σεμπά, και, αν είχε δει, να δώσει πέναλτι (με μια μικρή επιφύλαξη για τον κανονισμό) και κόκκινη (ξεκάθαρα) στον Φιγκέιρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου