Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας

Δεν μπορώ σε αυτό το κείμενο να μπω στη διαδικασία καμίας ανάλυσης του παιχνιδιού με τον Ερυθρό Αστέρα και της ήττας. Σε έναν αγώνα που θα έπρεπε να έχουμε κερδίσει κανονικά, με όλο τον σεβασμό στα αδέρφια από τη Σερβία, δεν υπάρχουν δικαιολογίες, ειδικά σε μία τέτοια συγκυρία, που η ομάδα δείχνει να καταρρέει.






Του JosuTernera

Είναι το τέταρτο παιχνίδι που χάνει ο Ολυμπιακός μέσα σε ένα σύντομο χρονικό διάστημα και, για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να βρω ποιες θα μπορούσε να είναι οι αιτίες. Για την απόδοση των παικτών και του προπονητικού τιμ τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους, δεν φτάνουν στα επίπεδα που τους έχουμε συνηθίσει. Ο Μπιλ χθες στο πρώτο μέρος ήταν πολύ θετικός για την ομάδα, αλλά πάλι είδαμε στο δεύτερο ημίχρονο τη δεύτερη πεντάδα να είναι παραγωγική και να φέρνει τούμπα το ματς. Ο Πρίντεζης μακριά από τον καλό του εαυτό, κινείται σε επίπεδα μέτρια ή λίγο πάνω του μετρίου.

Αναφέρω πρώτα τους δύο αρχηγούς γιατί, πώς να το κάνουμε, αυτοί είναι η βάση της ομάδας, μέχρι να αλλάξει κάτι. Και δεν υπαινίσσομαι ότι αυτό πρέπει να γίνει. Σίγουρα όμως πρέπει να προβληματίσει ο τρόπος που αντιδρά η ομάδα και ο καταμερισμός του χρόνου και της ευθύνης.

Χθες που έλειπε ο Παπαπέτρου υπήρξε ένα μεγάλο κενό, δυναμισμού και αμυντικό, στις θέσεις 3 και 4, αναγκάζοντας κλασσικά τον Παπανικολάου να τρέχει και μάλλον να μην φτάνει. Ο Κώστας έκανε ένα καλό παιχνίδι, με επιπολαιότητες που τις συνηθίζει και χαμένες φάσεις και ριμπάουντ, αλλά ρε πούστη μου όταν ο Μιλουτίνοφ σέρνεται και ο Μακλίν είναι αλλού γι’ αλλού, τι μπορεί να περιμένει κάποιος; Ο Κάιλ κάνει για τα τρίποντα και ο ψηλός που καθαρίζει, αναζητείται.

Τον ρόλο αυτό έχει έρθει να παίξει ο Τιλί, αλλά αυτός περιμένουμε να επανέλθει από τον τραυματισμό του. ΟΚ, αυτό είναι γκαντεμιά. Κάποιος θα έλεγε βέβαια ότι υπάρχει και άλλος ψηλός στην ομάδα! Ο Μπόγρης! Αλλά αυτό είναι κομμάτι της εσωτερικής ισορροπίας και των κανονισμών που ισχύουν γενικώς.

Όσο για την περιφέρειά μας, μία από τα ίδια, εκτός Ρόμπερτς. Ο Αμερικανός χθες ήταν καλός, είχε ρυθμό, έβαλε πόντους, αλλά αμυντικά είναι τρύπα. Ο Σπανούλης όμως δεν είναι εναλλακτική. Τον ρόλο τον αμυντικό ήρθε να τον παίξει ο Μάντζαρης, ο οποίος φέτος είναι λίγο να πάω να μην πάω, πού είναι το παιδί και τέτοια. Και για μην γίνομαι κάφρος δεν τα εκμηδενίζω όλα. Αλλά ρε φίλε φέτος ο Βαγγέλης δεν είναι παίκτης στον οποίο μπορείς να στηριχθείς. Ο Στρέλνιεκς περιμένουμε να επανέλθει σωματικά και υπάρχει και ο Τόμπσον!

Τον οποίο τείνω να πιστέψω ότι στον Ολυμπιακό τον έφερα εγώ. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται. Δεν μπορεί αυτός ο παίκτης να έχει επιλεγεί από τον Σφαιρόπουλο. Υποτίθεται ότι ο κόουτς πήγε στην Αμερική και έκατσε κάνα μήνα για να βρει καινούργιους ξένους να φέρει και να πάρουν τη θέση του Λοτζέσκι (άντε γαμήσου κι εσύ και ο βάζελος, μαλάκα) και του Γκριν. Έφερε λοιπόν τον Ρόμπερτς και τον Τόμπσον, που αυτή τη στιγμή είναι οι δύο παίκτες που αμφισβητούνται περισσότερο. Ο Ρόμπερτς δεν μπορεί να παίξει άμυνα, όταν δέχεται πίεση μπερδεύεται και είναι σοφτ. Επίσης για να παίξει πρέπει να ρολάρει και να βρει ρυθμό. Και να του δείξει ο κόουτς εμπιστοσύνη. Αλλιώς δεν μπορεί να σου κάνει τη διαφορά. Τουλάχιστον όχι μέχρι τώρα. Αν προσθέσουμε και το ότι ο Ρόμπερτς ήρθε για δημιουργία, αλλά κινείται σε πολύ χαμηλά επίπεδα, τότε αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε.

Και ας πούμε δυο πράγματα για τον Τόμπσον. Χθες πήρε πάλι πολύ λίγο χρόνο συμμετοχής και όσο έπαιξε έχασε σουτ και από το τρίποντο αλλά και όταν μπήκε προς τα μέσα. Δηλαδή το βασικό που είναι να κάνει χθες δεν το πέτυχε. Αυτή είναι η μία πλευρά του νομίσματος.

Ποια είναι τα συστήματα που βασίζονται στον Τόμπσον ως επιθετικό όπλο, αυτό ακόμη το ψάχνω. Γιατί αν πήραμε αυτό τον παίκτη για να τον μετατρέψουμε σε «Ευρωπαίο», δηλαδή σε παίκτη που παίζει σκληρή άμυνα, είναι δυναμικός στα ριμπάουντ και παίζει πέντε λεπτά, τότε τζάμπα πλήρωσαν οι Αγγελόπουλοι. Θα μπορούσαμε να έχουμε κάποιον που την ξέρει από μόνος του αυτή τη δουλειά. Και για να τα χώνει να κρατούσαμε τον Γκριν. Η ομάδα φέτος θα άλλαζε τον προσανατολισμό της και θα έβλεπε περισσότερο επίθεση. Αλλά επίθεση δεν είναι να επιχειρούμε περισσότερα τρίποντα από δίποντα. Και όταν δεν μπορούμε να παίξουμε τρανζίσιον ή με τους ψηλούς, τότε χέσ’ τα.

Και για να πούμε την αλήθεια ο Ερυθρός Αστέρας δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση φόβητρο. Και το χθεσινό παιχνίδι το χάσαμε στα ίσα, το παλέψαμε. Αλλά το χάσαμε. Δεν είχαμε χαώδη διαφορά για να πεις: «Χάλασε, δεν γαμιέται. Πάμε γι’ άλλα». Οπότε έχουμε αρχίσει να χάνουμε μα διάφορους τρόπους.

Εγώ αυτό το έλεγα καιρό. Ότι με τους ηρωισμούς και τις νίκες με φοβερές ανατροπές, κάποια στιγμή είχε αρχίσει να φαίνεται ότι η ομάδα έκανε υπερβάσεις. Και οι υπερβάσεις, όπως και να το κάνουμε, δεν είναι για πάντα. Δεν μπορούμε να κερδίζουμε πάντα ηρωικά. Και φαίνεται ότι χάνεται το πλεονέκτημα το ψυχολογικό. Ότι αυτή η ομάδα δεν χάνει. Ότι και να χάνει θα τα έχει δώσει πριν όλα. Και ότι το βλέμμα του αντιπάλου είναι φοβισμένο.

Χθες παρατήρησα τον Ρότσεστι σε ένα τάιμ άουτ στο 4ο δεκάλεπτο, αν δεν κάνω λάθος. Προσπαθούσε να παθιάσει τους συμπαίκτες του, λέγοντάς τους: «Είναι δικό μας». Δεν ξέρω αν το πίστευε ή το έλεγε γιατί τέτοια λένε οι παίκτες στα τάιμ άουτ για να πωρωθούν. Εγώ πάντως το πίστεψα.

Πρόεδρε, ρίχ’ το

Δεν ξέρω τι είναι αυτό που πρέπει να γίνει για να αλλάξει το τοπίο. Η πρώτη σκέψη είναι να φύγει ο προπονητής. Ή κάποις παίκτης. Ή παίκτες.

Ο Σφαιρόπουλος είναι προπονητής κανονικός, με προβλήματα και έχει κατά πάσα πιθανότητα ένα ζήτημα με τους Αμερικανούς. Δεν του αρέσει αυτό το παιχνίδι. Ε τότε ας έπαιρνε έναν Σέρβο. Αν του δίνουν λεφτά βέβαια. Ή μην έφερνε τον Τόμπσον. Δεν φαίνεται να δουλεύει για κανέναν αυτή η σχέση.

Ας μην ξεχνάμε ότι η ομάδα χτίζεται με συγκεκριμένο μπάτζετ, καλώς ή κακώς. Και με συγκεκριμένη λογική. Και μπορεί να βρίσκεται στην αρχή της παρακμής της. Ή να κάνει μία αναγκαστική κοιλιά, για να εμφανιστεί δυνατή, όταν κρίνονται όλα. Αυτό δεν είναι δουλειά μας να το ξέρουμε. Μόνο να υποθέτουμε.

Αυτό που ξέρω όμως καλά είναι ότι τον Θρύλο τον έχω αγαπήσει πολύ στα ωραία, αλλά ακόμη περισσότερο στα δύσκολα.

Είναι δύσκολο να στέκεσαι κοντά σε κάποιον όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Θα κάτσεις λίγο, μετά θα κουραστείς και μπορεί σιγά σιγά να απομακρυνθείς. Έτσι και στην ομάδα. Θα πεις: «Πρόεδρε πάρε κεφάλια, κάνε κάτι, δώσε λεφτά».

Ή ακόμη καλύτερα: «Γιατί ρε πούστη δεν δίνεις λεφτά;»

Αυτά βέβαια δεν κρατάνε πολύ και κυρίως δεν είναι παραγωγικά. Η αγάπη για την ομάδα ούτε εισπράττεται, ούτε εξαργυρώνεται. Και αν θέλει κάποιος κάποιος πραγματικά να βοηθήσει τον Ολυμπιακό, τότε στο επόμενο παιχνίδι, πρέπει να βρίσκεται στο γήπεδο. Εκεί που η ομάδα πονάει. Γιατί αυτή η ομάδα πονάει. Και αν τώρα φαίνεται να είναι «άρρωστη», αυτό δεν αποτελεί λόγο για μαγκιές και τσαμπουκάδες. Αυτή ομάδα δεν το αξίζει.