Του Dr. Jekyll
Η ενδεκάδα που κατέβασε ο Ισπανός τεχνικός στο ντεμπούτο του στον ηλεκτρικό ερυθρόλευκο πάγκο ήταν Χουτεσιώτης (τερματοφύλακας), Χατζισαφί (αριστερό μπακ), Νικολάου και Σισέ (αριστερό και δεξί στόπερ), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Μάρτινς και Ζιλέ ως αμυντικούς μέσους (με τον Μάρτινς να φαίνεται στο ξεκίνημα του αγώνα περισσότερο πίσω, αλλά στην πορεία να προωθούνται εξίσου), Σεμπά (αριστερός μέσος), Μιραλάς (δημιουγός, δεύτερος επιθετικός), Ανδρούτσος (δεξιός μέσος) και Τζούρτζεβιτς (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Μάριν (70΄ Ανδρούτσος), Ταχτσίδης (78΄ Ζιλέ) και Βρουσάι (85΄ Μιραλάς).
Δεδομένο πρώτο: είναι εντελώς απίθανο ο Γκαρσία να έκανε εντελώς μόνος του την επιλογή της ενδεκάδας. Με μόλις τρεις μέρες με τη φόρμα του προπονητή, είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει χρόνος για να αξιολογήσει το δυναμικό που συναντά. Δεύτερο: η επιλογή να αγωνιστεί ο Ολυμπιακός με, σχεδόν, δύο επιθετικούς, είναι, πιθανότητα, δική του. Πράγματι, εκμεταλλευόμενοι τους δύο επιθετικούς, οι ερυθρόλευκοι πατούσαν πολύ στην αντίπαλη περιοχή (καμία σχέση με τα περισσότερα παιχνίδια που έχω δει φέτος --δηλ. όλα με εξαίρεση τον Πλατανιά-- στο Καραϊσκάκης). Τρίτο: ο αγώνας δεν σηκώνει πολλή κριτική. Το σκορ του πρώτου αγώνα είχε, έτσι κι αλλιώς, τον Ολυμπιακό στην επόμενη φάση, ενώ ο Πλατανιάς (θα αναφερθώ στο τέλος ως προς αυτό) έχει να σκέφτεται πολύ πιο έντονα την μάχη της παραμονής.
Επιστρέφοντας από τον αγώνα, διάβασα τα σχόλια, και επιβεβαίωσα ότι εντελώς διαφορετικά βλέπεις έναν αγώνα από την τηλεόραση και εντελώς διαφορετικά μέσα από το γήπεδο (εκεί μπορείς να βλέπεις τη κίνηση των παικτών και χωρίς την μπάλα, αλλά χάνεις φάσεις, δεν έχεις ριπλέι, και παρασύρεσαι από τη γενική ψυχολογία της εξέδρας). Ξεκινάμε με τις διαφωνίες: ο σημερινός Σεμπά δεν ήταν κακός, το αντίθετο θα έλεγα. Ναι, παραμένει άμπαλος, ναι, για μια ακόμα φορά σπατάλησε ευκαιρίες. Από την άλλη, έτρεξε πολύ (με αποτέλεσμα να κερδίσει μπάλες), δημιούργησε (καθαρές και σοβαρές) ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του, και έβγαλε, ύστερα από αρκετό καιρό, θέληση και όρεξη στον αγωνιστικό χώρο. Σε σύγκριση, για παράδειγμα, με τον κυριακάτικο Πάρντο (τον οποίον, προφανώς, έχω σε πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση ποδοσφαιρικά), ο σημερινός Σεμπά είναι πολύ περισσότερο χρήσιμος στην ομάδα. Επίσης: έχω γράψει κάμποσες φορές ότι είναι απαράδεκτο να γιουχάρεται παίκτης της ομάδας κατά την διάρκεια του αγώνα: η σημερινή γιούχα στον Σεμπά ήταν και άδικη.
Εντύπωση μου έκαναν και τα αρνητικά σχόλια για τον Μάρτινς: από τα πόδια του έφυγαν πολύ λίγες λανθασμένες μπαλιές, ενώ είχε και μερικές πολύ καλές μακρινές μεταβιβάσεις, από τις οποίες δημιουργήθηκαν φάσεις. Ξέφυγε αρκετές φορές από τους αντιπάλους του με καλές προσωπικές ενέργειες, ενώ, ως προς το αμυντικό κομμάτι, πίεσε τους αντιπάλους (χωρίς να είναι σφαίρα, αργό δεν τον λες), κερδίζοντας μονομαχίες . Και παρότι στο συγκεκριμένο ζήτημα αντικειμενικός δεν είμαι (θεωρώ, πάντως, πως οι δύο άνθρωποι που βλέπαμε μαζί τον αγώνα, και σχολιάζαμε την προσφορά του μικρόσωμου Πορτογάλου --και αναφέρομαι στο συγκεκριμένο αγώνα-- δεν έχουν τα ίδια κολλήματα με εμένα). Προς το τέλος, έκανε αχρείαστα λάθη, αλλά η συνολική του παρουσία, στα δικά μου μάτια, είχε θετικό πρόσημο (ακριβώς λόγω της συμπάθειας που έχω, παρατηρούσα συνέχεια τις κινήσεις του).
Ενθαρρυντικό ντεμπούτο από τον Χατζισαφί. Το πρώτο τριαντάλεπτο ήταν φανερό ότι προσπαθούσε να καταλάβει τον τρόπο που κινούνται οι συμπαίκτες του, γι' αυτό και μοίραζε τη μπάλα μόνο με κοντινές μεταβιβάσεις στους παίκτες που ήταν δίπλα του. Όσο περνούσε ο αγώνας, (προφανώς δεν έμαθε ακριβώς τον τρόπο που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός), πατούσε καλύτερα, δοκίμασε σέντρες και μακρινές μπαλιές (με αρκετά καλά αποτελέσματα), ενώ πήρε τα περισσότερα στημένα στη δεξιά μας πτέρυγα (με τις εκτελέσεις τόσο των κόρνερ, όσο και των φάουλ, να έχουν πολύ καλό ποσοστό ευστοχίας). Αν δεχτούμε το δεδομένο ότι έχει στην ομάδα περίπου μια βδομάδα, νομίζω ότι ο ανταγωνισμός με τον Κούτρη, θα βρει νικητή τον Ιρανό (και με την αισιοδοξία με την οποία αντιμετωπίζω πάντα τα νέα μας αποκτήματα).
Ο Φιγκέιρας βρίσκεται, διαβάζουμε, με ενάμισι πόδι εκτός ομάδας. Στην περίπτωση του τρελού Πορτογάλου δεν νομίζω ότι αυτό παίζει κάποιο ρόλο. Ο Φιγκέιρας προωθήθηκε κάμποσες φορές, είχε σωστές και λανθασμένες επιλογές στη τελική ενέργεια, έδωσε δείγματα ότι μυαλό δεν βάζει (όπως έλεγε και η γιαγιά μου, ανάβοντας τη στόφα, “you cannot teach an old dog new tricks”), αλλά αν αυτό το παιχνίδι ήταν πράγματι η τελευταία δοκιμή/ευκαιρία για να συνεχίσει να φορά τον δαφνοστεφανωμένο, νομίζω ότι η παρουσία του στο Λιμάνι σύντομα θα λάβει τέλος (και καλά να είναι, αφού ούτε εμείς, αλλά ούτε και αυτός ζημιώθηκε από τη συνεργασία).
Ο Νικολάου μαθαίνει. Μαθαίνει να τοποθετείται και να βοηθά με κατεβάσματα στην ανάπτυξη. Είχε μία τουλάχιστον αβίαστη λανθασμένη μεταβίβαση, που έδωσε στον Πλατανιά ιδανικές συνθήκες αντεπίθεσης, αλλά σε γενικές γραμμές δεν πιέστηκε (η αλήθεια είναι πως με τον Πλατανιά να αναζητά, έστω και για τις ελάχιστες μηδαμινές ελπίδες πρόκρισης, γκολ, είναι παράδοξος ο τόσο αμυντικός προσανατολισμός των Κρητικών). Πολύ καλή εμφάνιση από τον Σισέ: άρχοντας στην (ξεκούραστη, σήμερα) άμυνά μας, δοκίμασε αρκετές φορές μακρινές μεταβιβάσεις, με πολύ καλό ποσοστό επιτυχίας, με τη μία, μάλιστα, να βγάζει τετ α τετ, έστω και από πλάγια θέση, τον Τζούρτζεβιτς (για τον κεντρικό μας αμυντικό μιλάμε). Το λέγαμε και πέρυσι: οι μακρινές μεταβιβάσεις από τα στόπερ (από τους αγαπημένους τρόπους ανάπτυξης επί Μπέντο) δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά αν επιλέξεις να το κάνεις, καλό θα είναι να μπορούν να το στηρίξουν και οι παίκτες που διαθέτεις (με τον Βιανά, για παράδειγμα, ήταν αδύνατο).
Ο Ζιλέ παραμένει μυστήριο, ως προς τους λόγους που αποκτήθηκε. Δεν αμφισβητώ πως κάτι είχε στο μυαλό του ο Χάσι όταν επέμενε για την μεταγραφή του. Εξακολουθούμε, πάντως, να μην το βλέπουμε στο γήπεδο. Σε μια θέση που ο Ολυμπιακός έχει τους Οφόε, Ταχτσίδη, Ανδρούτσο και Μάρτινς, είναι πολύ δύσκολο να βρει χώρο ο Ζιλέ, ειδικά με τις εμφανίσεις που κάνει έως τώρα. Παρεμπιπτόντως, για να μην είμαστε μόνο με τη κακή κουβέντα στο στόμα, δύο φορές ο Βέλγος βρέθηκε --ως έξτρα παίκτης στην περιοχή-- σε θέση για να σκοράρει (και αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίο). Γενικά, με όσα παράξενα έχουν συμβεί στον Ολυμπιακό φέτος, είναι αλήθεια ότι η αξιολόγηση των παικτών δεν μπορεί να είναι ακριβοδίκαιη -σε μια αδούλευτη ομάδα, είναι δύσκολο να βρουν ρόλο οι παίκτες για να φανούν οι ικανότητές τους.
Μέτριος και ο Ανδρούτσος, ο οποίος επείγει, υποθέτω, να πάρει αγώνες στη κανονική του θέση, για να δούμε αν πρόκειται για παίκτη με μέλλον λαμπρό μπροστά του ή για απλό ταλέντο που θα δώσει μάχη για να διεκδικήσει κάτι καλό στη καριέρα του. Με αρκετά λάθη, τα περισσότερα, πάντως, τα τελευταία λεπτά πριν αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο, ο μικρός και έτρεξε, και τη σέντρα από την οποία ανοίξαμε το σκορ είχε. Ήταν φανερό, όμως, πως δεν του ταίριαζε η θέση. Δεν ξέρω πώς, και αν μπορεί να πάρει συμμετοχές στη καλή του (αν τη θυμάται πια) θέση, με τέτοιο συνωστισμό, αλλά ο περσινός Ανδρούτσος θα είναι κρίμα να χαθεί.
Τέλος καλό, όλα καλά και για τον νευρικό Τζούρτζεβιτς. Και τα γκολάκια του πέτυχε, και τις (σπουδαίες) ευκαιρίες έχασε (τουλάχιστον τέσσερις), και τους αντίπαλους βρέθηκε να πιέζει σε όλα τα μήκη του γηπέδου, και τσαμπουκά και ενέργεια έβγαλε, και κινήσεις σύγχρονου και δυναμικού σέντερ φορ πραγματοποίησε. Όλα καλά για τον Σέρβο, αρκεί να το βλέπει και αυτός έτσι. Σύμφωνοι: η άμυνα του Πλατανιά δεν αποτελεί φόβητρο, ούτε κριτήριο επιτυχίας. Με επαναλαμβανόμενες καλές εμφανίσεις, όμως, στα λίγα λεπτά, κατά κανόνα, συμμετοχής του, και με τον Καρίμ να συνεχίζει να παστελώνει, αλλά και να βρίσκει χημεία με Μάριν και Φορτούνη, νομίζω πως σταματά να είναι επιτακτική ανάγκη η απόκτηση επιθετικού (εκτός αν μιλάμε για τρίτη λύση), αφού και ο Τζούρτζεβιτς και ο Καρίμ δικαιούνται να πάρουν τις ευκαιρίες να δείξουν την αξία τους (και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις δεν έχεις).
Σε ένα τέταρτο συμμετοχής ο Μάριν επιβεβαίωσε ότι βρίσκεται σε φόρμα, αφού και πάσες έβγαλε (με μία πολύ καλή, βγάζοντας τετ α τετ τον Τζούρτζεβιτς) και τρίπλες έκανε. Ο Ταχτσίδης επίσης μπήκε δυναμικά (υποθέτω με ανεβασμένη ψυχολογία, μετά την καθοριστική του συμμετοχή στη νίκη επί της Λάρισας). Μια μικρή αναφορά και στον Βρουσάι: ο αγώνας δεν είχε κατηφορίσει για να περιμένεις τον Ολυμπιακό να σκοράρει κατά ριπάς, ούτε ο Πλατανιάς (θα αναφερθώ λίγο πιο κάτω) έδειχνε καμιά ιδιαίτερη κάψα να ανοιχτεί μπας και πετύχει κάποιο γκολ της τιμής (άλλωστε, για ποια τιμή να μιλήσουν οι ξεφτιλισμένοι). Η συμμετοχή του φάνταζε διαδικαστική, ίσα ίσα για να πάρει κάποια αγωνιστικά λεπτά. Όπως, όμως, και στον αγώνα με τον Νέο Αχαρναϊκό, ο Βρουσάι προσπάθησε να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά: από δική του επιμονή και ταχύτητα δημιουργήθηκε το δεύτερο γκολ (που ελπίζουμε να έφτιαξε κάπως και την διάθεση του Τζούρτζεβιτς).
Απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα ο Χουτεσιώτης, ο οποίος πρέπει να το μετάνιωσε που δεν πήρε κάποιο βιβλίο, ή έστω ένα τάμπλετ, για να περάσει λίγο πιο εποικοδομητικά τον χρόνο του. Δεν έδειξε την ίδια ευστοχία στα ελεύθερα, όσο με τον πρώτο αγώνα στη Κρήτη, αλλά με την παρουσία του να κρίνεται ελάχιστα πιο απαραίτητη από έναν κώνο προπόνησης, δεν μπορείς να έχεις και απαιτήσεις.
Τελευταίο άφησα τον Καλύτερο: αρχικά το ευχάριστο (αναμενόμενο μεν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις) γεγονός ότι έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό που φορούσε ξανά την ερυθρόλευκη με τους οπαδούς. Στα πρώτα 85 λεπτά συμμετοχής του πρόλαβε και έκανε δύο πολύ σπουδαίες ευκαιρίες, καθώς και μια καταπληκτική εκτέλεση φάουλ, που έδιωξε με, εξίσου καταπληκτική, επέμβαση ο κήπερ των Κρητικών (όχι ότι θα μας δίνουν συχνά φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή, αλλά κάτι είναι να ξαναβρίσκεις εκτελεστή). Ακόμα, έκανε τρίπλες (συνδυασμό τεχνικής και ταχύτητας) ταλαιπωρώντας τους αμυντικούς του Πλατανιά, έτρεχε σαν έφηβος για να διεκδικήσει τη μπάλα, έπαιρνε πρωτοβουλίες και έδωσε την αίσθηση ότι επιστρέφει για να ηγηθεί στον Ολυμπιακό. Προσοχή: χρειάζεται αγώνες και αυτό είναι φανερό (έχασε τρίπλες, όπως και ευκαιρίες, που ο παλιός Μιραλάς δύσκολα θα έβγαινε χαμένος). Επίσης, καλό και γι' αυτόν, αλλά και για εμάς, θα είναι να μην περιμένουμε τα πάντα από τον Βέλγο, ο οποίος, όσο καλός και να είναι, παραμένει ένας από τους έντεκα παίκτες της ομάδας.
Επαναλαμβάνω αυτά που είδα και με ικανοποίησαν: ο Ολυμπιακός ύστερα από πολλούς αγώνες (έχω ξεχάσει πόσους) βρισκόταν συστηματικά με δύο και τρεις παίκτες να πατούν αντίπαλη περιοχή. Η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Μιραλάς με Τζούρτζεβιτς, και παρότι οι δύο φετινοί κινητήριοι μοχλοί της ομάδας, Φορτούνης και Μάριν, οι οποίο διαθέτουν πολύ καλύτερες μεταβιβάσεις από τους σημερινούς τους αντικαταστάτες, όπως και ο Οφόε, δεν ήταν στη βασική ενδεκάδα, έκανε τα μαρκαρίσματα να βγαίνουν πολύ πιο δύσκολα (με δεδομένο ότι πάντα μιλάμε για τον ουραγό της βαθμολογίας, Πλατανιά).
Επίσης: ελπιδοφόρο ντεμπούτο και από Χατζισαφί και από Μιραλάς (με τον Ολυμπιακό να παρουσιάζεται ενισχυμένος στη ζυγαριά ποιότητας από τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο -σε αντίθεση με πέρυσι). Τέλος, περιμένω και από τους παίκτες να βγάλουν το καλύτερό τους εαυτό, προκειμένου να πείσουν τον νέο τεχνικό ότι μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα: με δεδομένο ότι οι δύο επόμενοι αγώνες γίνονται Καραϊσκάκης (Λαμία και Ξάνθη), υπάρχει ένα περιθώριο δοκιμών (περιθώριο για απώλειες βαθμών δεν υπάρχει). Και, στα δικά μου μάτια και στη δική μου λογική, υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ οι οποίοι δικαιούνται ευκαιρίες.
Και λίγα λόγια για τον Πλατανιά: ας αφήσω στην άκρη ότι παρότι χρειαζόταν το γκολ δεν ανοίχτηκε στιγμή, ούτε καν προς το τέλος του αγώνα για το γκολ της τιμής (όσο και αν δεν είναι ευχάριστο, και χωρίς να είναι σπόντα, θυμίζω πως το ίδιο κάναμε και εμείς με τη Σπόρτιγκ). Αξίζει, όμως, ξεχωριστή αναφορά στην ξεφτιλισμένη αντίδραση των παικτών του να χτυπούν στο ψαχνό, ακόμα και μετά το γκολ, αδιαφορώντας για τις κάρτες που έπαιρναν, τη στιγμή που η ομάδα τους χρειάζεται να διεκδικήσει την παραμονή της στη κατηγορία. Από την πλευρά μας, ας ευχηθούμε με το καλό το καλοκαίρι, καλή β' εθνική και σύντομα ακόμα πιο χαμηλά.
Η ενδεκάδα που κατέβασε ο Ισπανός τεχνικός στο ντεμπούτο του στον ηλεκτρικό ερυθρόλευκο πάγκο ήταν Χουτεσιώτης (τερματοφύλακας), Χατζισαφί (αριστερό μπακ), Νικολάου και Σισέ (αριστερό και δεξί στόπερ), Φιγκέιρας (δεξί μπακ), Μάρτινς και Ζιλέ ως αμυντικούς μέσους (με τον Μάρτινς να φαίνεται στο ξεκίνημα του αγώνα περισσότερο πίσω, αλλά στην πορεία να προωθούνται εξίσου), Σεμπά (αριστερός μέσος), Μιραλάς (δημιουγός, δεύτερος επιθετικός), Ανδρούτσος (δεξιός μέσος) και Τζούρτζεβιτς (επιθετικός). Οι αλλαγές ήταν οι Μάριν (70΄ Ανδρούτσος), Ταχτσίδης (78΄ Ζιλέ) και Βρουσάι (85΄ Μιραλάς).
Δεδομένο πρώτο: είναι εντελώς απίθανο ο Γκαρσία να έκανε εντελώς μόνος του την επιλογή της ενδεκάδας. Με μόλις τρεις μέρες με τη φόρμα του προπονητή, είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει χρόνος για να αξιολογήσει το δυναμικό που συναντά. Δεύτερο: η επιλογή να αγωνιστεί ο Ολυμπιακός με, σχεδόν, δύο επιθετικούς, είναι, πιθανότητα, δική του. Πράγματι, εκμεταλλευόμενοι τους δύο επιθετικούς, οι ερυθρόλευκοι πατούσαν πολύ στην αντίπαλη περιοχή (καμία σχέση με τα περισσότερα παιχνίδια που έχω δει φέτος --δηλ. όλα με εξαίρεση τον Πλατανιά-- στο Καραϊσκάκης). Τρίτο: ο αγώνας δεν σηκώνει πολλή κριτική. Το σκορ του πρώτου αγώνα είχε, έτσι κι αλλιώς, τον Ολυμπιακό στην επόμενη φάση, ενώ ο Πλατανιάς (θα αναφερθώ στο τέλος ως προς αυτό) έχει να σκέφτεται πολύ πιο έντονα την μάχη της παραμονής.
Επιστρέφοντας από τον αγώνα, διάβασα τα σχόλια, και επιβεβαίωσα ότι εντελώς διαφορετικά βλέπεις έναν αγώνα από την τηλεόραση και εντελώς διαφορετικά μέσα από το γήπεδο (εκεί μπορείς να βλέπεις τη κίνηση των παικτών και χωρίς την μπάλα, αλλά χάνεις φάσεις, δεν έχεις ριπλέι, και παρασύρεσαι από τη γενική ψυχολογία της εξέδρας). Ξεκινάμε με τις διαφωνίες: ο σημερινός Σεμπά δεν ήταν κακός, το αντίθετο θα έλεγα. Ναι, παραμένει άμπαλος, ναι, για μια ακόμα φορά σπατάλησε ευκαιρίες. Από την άλλη, έτρεξε πολύ (με αποτέλεσμα να κερδίσει μπάλες), δημιούργησε (καθαρές και σοβαρές) ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του, και έβγαλε, ύστερα από αρκετό καιρό, θέληση και όρεξη στον αγωνιστικό χώρο. Σε σύγκριση, για παράδειγμα, με τον κυριακάτικο Πάρντο (τον οποίον, προφανώς, έχω σε πολύ μεγαλύτερη εκτίμηση ποδοσφαιρικά), ο σημερινός Σεμπά είναι πολύ περισσότερο χρήσιμος στην ομάδα. Επίσης: έχω γράψει κάμποσες φορές ότι είναι απαράδεκτο να γιουχάρεται παίκτης της ομάδας κατά την διάρκεια του αγώνα: η σημερινή γιούχα στον Σεμπά ήταν και άδικη.
Εντύπωση μου έκαναν και τα αρνητικά σχόλια για τον Μάρτινς: από τα πόδια του έφυγαν πολύ λίγες λανθασμένες μπαλιές, ενώ είχε και μερικές πολύ καλές μακρινές μεταβιβάσεις, από τις οποίες δημιουργήθηκαν φάσεις. Ξέφυγε αρκετές φορές από τους αντιπάλους του με καλές προσωπικές ενέργειες, ενώ, ως προς το αμυντικό κομμάτι, πίεσε τους αντιπάλους (χωρίς να είναι σφαίρα, αργό δεν τον λες), κερδίζοντας μονομαχίες . Και παρότι στο συγκεκριμένο ζήτημα αντικειμενικός δεν είμαι (θεωρώ, πάντως, πως οι δύο άνθρωποι που βλέπαμε μαζί τον αγώνα, και σχολιάζαμε την προσφορά του μικρόσωμου Πορτογάλου --και αναφέρομαι στο συγκεκριμένο αγώνα-- δεν έχουν τα ίδια κολλήματα με εμένα). Προς το τέλος, έκανε αχρείαστα λάθη, αλλά η συνολική του παρουσία, στα δικά μου μάτια, είχε θετικό πρόσημο (ακριβώς λόγω της συμπάθειας που έχω, παρατηρούσα συνέχεια τις κινήσεις του).
Ενθαρρυντικό ντεμπούτο από τον Χατζισαφί. Το πρώτο τριαντάλεπτο ήταν φανερό ότι προσπαθούσε να καταλάβει τον τρόπο που κινούνται οι συμπαίκτες του, γι' αυτό και μοίραζε τη μπάλα μόνο με κοντινές μεταβιβάσεις στους παίκτες που ήταν δίπλα του. Όσο περνούσε ο αγώνας, (προφανώς δεν έμαθε ακριβώς τον τρόπο που αγωνίζεται ο Ολυμπιακός), πατούσε καλύτερα, δοκίμασε σέντρες και μακρινές μπαλιές (με αρκετά καλά αποτελέσματα), ενώ πήρε τα περισσότερα στημένα στη δεξιά μας πτέρυγα (με τις εκτελέσεις τόσο των κόρνερ, όσο και των φάουλ, να έχουν πολύ καλό ποσοστό ευστοχίας). Αν δεχτούμε το δεδομένο ότι έχει στην ομάδα περίπου μια βδομάδα, νομίζω ότι ο ανταγωνισμός με τον Κούτρη, θα βρει νικητή τον Ιρανό (και με την αισιοδοξία με την οποία αντιμετωπίζω πάντα τα νέα μας αποκτήματα).
Ο Φιγκέιρας βρίσκεται, διαβάζουμε, με ενάμισι πόδι εκτός ομάδας. Στην περίπτωση του τρελού Πορτογάλου δεν νομίζω ότι αυτό παίζει κάποιο ρόλο. Ο Φιγκέιρας προωθήθηκε κάμποσες φορές, είχε σωστές και λανθασμένες επιλογές στη τελική ενέργεια, έδωσε δείγματα ότι μυαλό δεν βάζει (όπως έλεγε και η γιαγιά μου, ανάβοντας τη στόφα, “you cannot teach an old dog new tricks”), αλλά αν αυτό το παιχνίδι ήταν πράγματι η τελευταία δοκιμή/ευκαιρία για να συνεχίσει να φορά τον δαφνοστεφανωμένο, νομίζω ότι η παρουσία του στο Λιμάνι σύντομα θα λάβει τέλος (και καλά να είναι, αφού ούτε εμείς, αλλά ούτε και αυτός ζημιώθηκε από τη συνεργασία).
Ο Νικολάου μαθαίνει. Μαθαίνει να τοποθετείται και να βοηθά με κατεβάσματα στην ανάπτυξη. Είχε μία τουλάχιστον αβίαστη λανθασμένη μεταβίβαση, που έδωσε στον Πλατανιά ιδανικές συνθήκες αντεπίθεσης, αλλά σε γενικές γραμμές δεν πιέστηκε (η αλήθεια είναι πως με τον Πλατανιά να αναζητά, έστω και για τις ελάχιστες μηδαμινές ελπίδες πρόκρισης, γκολ, είναι παράδοξος ο τόσο αμυντικός προσανατολισμός των Κρητικών). Πολύ καλή εμφάνιση από τον Σισέ: άρχοντας στην (ξεκούραστη, σήμερα) άμυνά μας, δοκίμασε αρκετές φορές μακρινές μεταβιβάσεις, με πολύ καλό ποσοστό επιτυχίας, με τη μία, μάλιστα, να βγάζει τετ α τετ, έστω και από πλάγια θέση, τον Τζούρτζεβιτς (για τον κεντρικό μας αμυντικό μιλάμε). Το λέγαμε και πέρυσι: οι μακρινές μεταβιβάσεις από τα στόπερ (από τους αγαπημένους τρόπους ανάπτυξης επί Μπέντο) δεν είναι ό,τι καλύτερο, αλλά αν επιλέξεις να το κάνεις, καλό θα είναι να μπορούν να το στηρίξουν και οι παίκτες που διαθέτεις (με τον Βιανά, για παράδειγμα, ήταν αδύνατο).
Ο Ζιλέ παραμένει μυστήριο, ως προς τους λόγους που αποκτήθηκε. Δεν αμφισβητώ πως κάτι είχε στο μυαλό του ο Χάσι όταν επέμενε για την μεταγραφή του. Εξακολουθούμε, πάντως, να μην το βλέπουμε στο γήπεδο. Σε μια θέση που ο Ολυμπιακός έχει τους Οφόε, Ταχτσίδη, Ανδρούτσο και Μάρτινς, είναι πολύ δύσκολο να βρει χώρο ο Ζιλέ, ειδικά με τις εμφανίσεις που κάνει έως τώρα. Παρεμπιπτόντως, για να μην είμαστε μόνο με τη κακή κουβέντα στο στόμα, δύο φορές ο Βέλγος βρέθηκε --ως έξτρα παίκτης στην περιοχή-- σε θέση για να σκοράρει (και αυτό, δεν μπορεί να είναι τυχαίο). Γενικά, με όσα παράξενα έχουν συμβεί στον Ολυμπιακό φέτος, είναι αλήθεια ότι η αξιολόγηση των παικτών δεν μπορεί να είναι ακριβοδίκαιη -σε μια αδούλευτη ομάδα, είναι δύσκολο να βρουν ρόλο οι παίκτες για να φανούν οι ικανότητές τους.
Μέτριος και ο Ανδρούτσος, ο οποίος επείγει, υποθέτω, να πάρει αγώνες στη κανονική του θέση, για να δούμε αν πρόκειται για παίκτη με μέλλον λαμπρό μπροστά του ή για απλό ταλέντο που θα δώσει μάχη για να διεκδικήσει κάτι καλό στη καριέρα του. Με αρκετά λάθη, τα περισσότερα, πάντως, τα τελευταία λεπτά πριν αποχωρήσει από τον αγωνιστικό χώρο, ο μικρός και έτρεξε, και τη σέντρα από την οποία ανοίξαμε το σκορ είχε. Ήταν φανερό, όμως, πως δεν του ταίριαζε η θέση. Δεν ξέρω πώς, και αν μπορεί να πάρει συμμετοχές στη καλή του (αν τη θυμάται πια) θέση, με τέτοιο συνωστισμό, αλλά ο περσινός Ανδρούτσος θα είναι κρίμα να χαθεί.
Τέλος καλό, όλα καλά και για τον νευρικό Τζούρτζεβιτς. Και τα γκολάκια του πέτυχε, και τις (σπουδαίες) ευκαιρίες έχασε (τουλάχιστον τέσσερις), και τους αντίπαλους βρέθηκε να πιέζει σε όλα τα μήκη του γηπέδου, και τσαμπουκά και ενέργεια έβγαλε, και κινήσεις σύγχρονου και δυναμικού σέντερ φορ πραγματοποίησε. Όλα καλά για τον Σέρβο, αρκεί να το βλέπει και αυτός έτσι. Σύμφωνοι: η άμυνα του Πλατανιά δεν αποτελεί φόβητρο, ούτε κριτήριο επιτυχίας. Με επαναλαμβανόμενες καλές εμφανίσεις, όμως, στα λίγα λεπτά, κατά κανόνα, συμμετοχής του, και με τον Καρίμ να συνεχίζει να παστελώνει, αλλά και να βρίσκει χημεία με Μάριν και Φορτούνη, νομίζω πως σταματά να είναι επιτακτική ανάγκη η απόκτηση επιθετικού (εκτός αν μιλάμε για τρίτη λύση), αφού και ο Τζούρτζεβιτς και ο Καρίμ δικαιούνται να πάρουν τις ευκαιρίες να δείξουν την αξία τους (και ευρωπαϊκές υποχρεώσεις δεν έχεις).
Σε ένα τέταρτο συμμετοχής ο Μάριν επιβεβαίωσε ότι βρίσκεται σε φόρμα, αφού και πάσες έβγαλε (με μία πολύ καλή, βγάζοντας τετ α τετ τον Τζούρτζεβιτς) και τρίπλες έκανε. Ο Ταχτσίδης επίσης μπήκε δυναμικά (υποθέτω με ανεβασμένη ψυχολογία, μετά την καθοριστική του συμμετοχή στη νίκη επί της Λάρισας). Μια μικρή αναφορά και στον Βρουσάι: ο αγώνας δεν είχε κατηφορίσει για να περιμένεις τον Ολυμπιακό να σκοράρει κατά ριπάς, ούτε ο Πλατανιάς (θα αναφερθώ λίγο πιο κάτω) έδειχνε καμιά ιδιαίτερη κάψα να ανοιχτεί μπας και πετύχει κάποιο γκολ της τιμής (άλλωστε, για ποια τιμή να μιλήσουν οι ξεφτιλισμένοι). Η συμμετοχή του φάνταζε διαδικαστική, ίσα ίσα για να πάρει κάποια αγωνιστικά λεπτά. Όπως, όμως, και στον αγώνα με τον Νέο Αχαρναϊκό, ο Βρουσάι προσπάθησε να αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά: από δική του επιμονή και ταχύτητα δημιουργήθηκε το δεύτερο γκολ (που ελπίζουμε να έφτιαξε κάπως και την διάθεση του Τζούρτζεβιτς).
Απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα ο Χουτεσιώτης, ο οποίος πρέπει να το μετάνιωσε που δεν πήρε κάποιο βιβλίο, ή έστω ένα τάμπλετ, για να περάσει λίγο πιο εποικοδομητικά τον χρόνο του. Δεν έδειξε την ίδια ευστοχία στα ελεύθερα, όσο με τον πρώτο αγώνα στη Κρήτη, αλλά με την παρουσία του να κρίνεται ελάχιστα πιο απαραίτητη από έναν κώνο προπόνησης, δεν μπορείς να έχεις και απαιτήσεις.
Τελευταίο άφησα τον Καλύτερο: αρχικά το ευχάριστο (αναμενόμενο μεν, αλλά ποτέ δεν ξέρεις) γεγονός ότι έδειξε τον ίδιο ενθουσιασμό που φορούσε ξανά την ερυθρόλευκη με τους οπαδούς. Στα πρώτα 85 λεπτά συμμετοχής του πρόλαβε και έκανε δύο πολύ σπουδαίες ευκαιρίες, καθώς και μια καταπληκτική εκτέλεση φάουλ, που έδιωξε με, εξίσου καταπληκτική, επέμβαση ο κήπερ των Κρητικών (όχι ότι θα μας δίνουν συχνά φάουλ έξω από τη μεγάλη περιοχή, αλλά κάτι είναι να ξαναβρίσκεις εκτελεστή). Ακόμα, έκανε τρίπλες (συνδυασμό τεχνικής και ταχύτητας) ταλαιπωρώντας τους αμυντικούς του Πλατανιά, έτρεχε σαν έφηβος για να διεκδικήσει τη μπάλα, έπαιρνε πρωτοβουλίες και έδωσε την αίσθηση ότι επιστρέφει για να ηγηθεί στον Ολυμπιακό. Προσοχή: χρειάζεται αγώνες και αυτό είναι φανερό (έχασε τρίπλες, όπως και ευκαιρίες, που ο παλιός Μιραλάς δύσκολα θα έβγαινε χαμένος). Επίσης, καλό και γι' αυτόν, αλλά και για εμάς, θα είναι να μην περιμένουμε τα πάντα από τον Βέλγο, ο οποίος, όσο καλός και να είναι, παραμένει ένας από τους έντεκα παίκτες της ομάδας.
Επαναλαμβάνω αυτά που είδα και με ικανοποίησαν: ο Ολυμπιακός ύστερα από πολλούς αγώνες (έχω ξεχάσει πόσους) βρισκόταν συστηματικά με δύο και τρεις παίκτες να πατούν αντίπαλη περιοχή. Η ταυτόχρονη χρησιμοποίηση Μιραλάς με Τζούρτζεβιτς, και παρότι οι δύο φετινοί κινητήριοι μοχλοί της ομάδας, Φορτούνης και Μάριν, οι οποίο διαθέτουν πολύ καλύτερες μεταβιβάσεις από τους σημερινούς τους αντικαταστάτες, όπως και ο Οφόε, δεν ήταν στη βασική ενδεκάδα, έκανε τα μαρκαρίσματα να βγαίνουν πολύ πιο δύσκολα (με δεδομένο ότι πάντα μιλάμε για τον ουραγό της βαθμολογίας, Πλατανιά).
Επίσης: ελπιδοφόρο ντεμπούτο και από Χατζισαφί και από Μιραλάς (με τον Ολυμπιακό να παρουσιάζεται ενισχυμένος στη ζυγαριά ποιότητας από τη χειμερινή μεταγραφική περίοδο -σε αντίθεση με πέρυσι). Τέλος, περιμένω και από τους παίκτες να βγάλουν το καλύτερό τους εαυτό, προκειμένου να πείσουν τον νέο τεχνικό ότι μπορούν να βοηθήσουν την ομάδα: με δεδομένο ότι οι δύο επόμενοι αγώνες γίνονται Καραϊσκάκης (Λαμία και Ξάνθη), υπάρχει ένα περιθώριο δοκιμών (περιθώριο για απώλειες βαθμών δεν υπάρχει). Και, στα δικά μου μάτια και στη δική μου λογική, υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ οι οποίοι δικαιούνται ευκαιρίες.
Και λίγα λόγια για τον Πλατανιά: ας αφήσω στην άκρη ότι παρότι χρειαζόταν το γκολ δεν ανοίχτηκε στιγμή, ούτε καν προς το τέλος του αγώνα για το γκολ της τιμής (όσο και αν δεν είναι ευχάριστο, και χωρίς να είναι σπόντα, θυμίζω πως το ίδιο κάναμε και εμείς με τη Σπόρτιγκ). Αξίζει, όμως, ξεχωριστή αναφορά στην ξεφτιλισμένη αντίδραση των παικτών του να χτυπούν στο ψαχνό, ακόμα και μετά το γκολ, αδιαφορώντας για τις κάρτες που έπαιρναν, τη στιγμή που η ομάδα τους χρειάζεται να διεκδικήσει την παραμονή της στη κατηγορία. Από την πλευρά μας, ας ευχηθούμε με το καλό το καλοκαίρι, καλή β' εθνική και σύντομα ακόμα πιο χαμηλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου