Σας καλωσορίζω λοιπόν κι εγώ στο δικό μας τόπο ερυθρόλευκης παράνοιας, με μία προσπάθεια μακροανάλυσης της πορείας του Θρύλου στην Ευρώπη φέτος. Αφού αναγκαστήκαμε να μπούμε στη διαδικασία του Europa League, έχοντας μάλιστα κινδυνεύσει να χάσουμε και αυτή την προοπτική, φέραμε το πρώτο διπλό της χρονιάς απέναντι στη Young Boys. Ομάδα βέβαια που σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί φόβητρο, όπως αποδείχτηκε και στο γήπεδο, αλλά έχοντας πίσω μας την εμπειρία με τη Χάποελ του Μπερ-Σεεβά και την κάποια Αρούκα, δεν θα μπορούσαμε να είμαστε ήσυχοι για την έκβαση του πρώτου αγώνα.
Ο Ολυμπιακός μάλλον πλέει σε άγνωστα γι' αυτόν νερά μετά τις αλλοπρόσαλες (;;) κινήσεις του καλοκαιριού. Καθαρά όμως ως προς την τωρινή εικόνα της ομάδας, αυτό που θα μπορούσαμε να πούμε με μία λέξη είναι: ΡΕΑΛΙΣΜΟΣ.Α υτό χαρακτηρίζει πια τις εμφανίσεις ενός συνόλου που δεν έχει την απαιτούμενη ομοιογένεια, τους αυτοματισμούς, τα τρεξίματα και συγκεκριμένη νοοτροπία παιχνιδιού. Πώς θα μπορούσε βέβαια αυτό να γίνει από τον Σεπτέμβριο; Ειδικά όταν πέρασε ένα καλοκαίρι με αλλεπάληλες αλλαγές προπονητών, με προβληματική προετοιμασία, και με εκ των υστέρων προσθαφαιρέσεις παιχτών;
Σε αυτό θα έπρεπε βέβαια να μας διαφωτίσει και η διοίκηση. Δηλαδή τελικά ποιο είναι το πλάνο, το όραμα για την ομάδα.
Αλλά ας είμαστε και εμείς ρεαλιστές και ας αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός αυτή τη στιγμή είναι μία ομάδα under construction. Σε όλα τα επίπεδα. Από τις αναταράξεις στα διοικητικά, τις σαρωτικές αλλαγές στα πρόσωπα και κυρίως στις αγωνιστικές προσδοκίες. Επακολούθως, και εμείς θα πρέπει να αναπροσαρμόσουμε την οπτική μας αν θέλουμε να μην τρελαινόμαστε. Δεν εννοώ βέβαια να υποβαθμίσουμε στο μυαλό μας και στην αντιμετώπισή μας την ομάδα. Απλώς να αφήσουμε την ομάδα να αναπνεύσει. Για παράδειγμα: τι φταίει ο Ντα Κόστα που δεν είναι Μέλμπεργκ; Ή ο Σεμπά που δεν είναι Μιραλάς; Οι παίχτες δεν αυτοαγοράζονται. Κάποιος τους φέρνει. Το ίδιο και οι προπονητές.
Όσο για τον Μπέντο μάλλον είναι πολύ νωρίς για να μιλάμε. Δεν ξέρω ποια είναι η φιλοσοφία του, το σίγουρο όμως είναι ότι καταλαβαίνει με τι έχει να κάνει. Διαχειρίστηκε το παιχνίδι με τον φόβο των Ιουδαίων (ελέω Χάποελ) και παρουσίασε έναν σχετικά σφιχτό Ολυμπιακό με απόλυτη στοχοπροσήλωση στο αποτέλεσμα. Προσέξτε: όχι απόλυτο έλεγχο του παιχνιδιού! Χρησιμοποιεί τους παίχτες, δεν δείχνει να αποκλείει. Ποντάρει στη φόρμα (δεν του πολυβγήκε με τον Μαρίν αλλά έτσι είναι αυτά). Κάνει ένα-ένα τα βήματα και δείχνει να το πλασάρει και ως αγωνιστικό πλάνο αυτό. Κάνει αλλαγές. Πρέπει να περιμένουμε να δούμε αν έχει όραμα όμως για την ομάδα και κυρίως αν μπορεί να το εφαρμόσει. Αυτή είναι άλλωστε και η δουλειά του προπονητή.
Στο αγωνιστικό κομμάτι της Βέρνης εμένα μου έλειψε η δημιουργία. Αλλά και τα αποτελεσματικά κοψίματα στο κέντρο για να μην απειλείται η ευάλωτη άμυνα .Κάποια στιγμή πρέπει να βγουν κάθετες, να δουλέψουν δημιουργικά τα πλάγια χαφ και να ανοίξει το παιχνίδι. Δεν γίνεται να στηριχθούμε μόνο στον τεράστιο Καμπιάσο, στα μισάωρα του Τσόρι και στο ένα πάρε-βάλε του Μάρτινς.
Για να μην κουράσω άλλο θα πω ότι ακόμη είναι νωρίς. Η χρονιά δεν άρχισε καλά, αλλά έχει πορεία. Δεν ξεχνάμε τις ευθύνες κανενός ούτε ότι τέτοια εποχή πέρσι είμασταν αλλού. Και ούτε προσφέρουμε συγχωροχάρτια σε κανέναν. Αλλά το κάθε πράγμα στην ώρα του.
Εξακολουθούμε να ονειρευόμαστε αλλιώς τον Ολυμπιακό,ό μως είμαστε γαύροι και των πέτρινων χρόνων και ξέρουμε να παλεύουμε. Απέναντι σε όποιον χρειαστεί!
Κριτική των παιχτών
Λεάλι: Η μοναδική αλλαγή σε σχέση με το κυριακάτικο παιχνίδι, στάθηκε στο ύψος της. Για να είμαστε ειλικρινείς, η μόνη φάση στην οποία κλήθηκε να δείξει τις ικανότητές του ήταν στη διπλή απόκρουση του 61ου λεπτού. Ένας πιο αυστηρός κριτής, πάντως, θα έλεγε ότι και στις δύο προσπάθειες των παιχτών της ελβετικής ομάδας, οι αντίπαλοι έκαναν τη δουλειά του πιο εύκολη στέλνοντας την μπάλα πάνω του.
Ντε λα Μπέγια: Καλός αμυντικά, μέτριος προς το κακός επιθετικά. Στο μέλλον μπορεί να βρει καλύτερα πατήματα, να μάθει το παιχνίδι των συμπαιχτών του και να γίνει πιο χρήσιμος στην ανάπτυξη της ομάδας. Αν και στο σημερινό παιχνίδι δεν έκανε κάτι ιδιαίτερα λάθος, δεν έκανε και κάτι ιδιαίτερα σωστό.
Ντα Κόστα: Όταν ένας παίχτης έχει κληθεί το καλοκαίρι να βρει ομάδα για να φύγει, σε αυτόν έχει προσωποποιηθεί ο αποκλεισμός από τη Μπερ Σεβά, έχει βριστεί με τους οπαδούς της ομάδας, και καταλήγει να είναι βασικός και αναντικατάστατος κάτι έχει γίνει λάθος. Στο ψητό τώρα: έκανε τα λαθάκια του, με κάποια να μπορούσαν να αποδειχθούν σοβαρά, έκανε και μερικές καλές επεμβάσεις, αλλά η τελική κρίση είναι ότι πρέπει να συμβούν πολλά για να αποκτήσει πάλι αυτοπεποίθηση και να κολλήσει το γυαλί στις σχέσεις του με τους οπαδούς.
Μποτία: Με εξαίρεση τα κακά πρώτα λεπτά, στα οποία όλη η ομάδα αλλού πατούσε κι αλλού βρισκόταν, έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση. Δεν είναι Μέλμπεργκ, και δεν θα γίνει ποτέ, αλλά παραμένει ένας από τους κορυφαίους --αν όχι ο καλύτερος-- σέντερ μπακ του πρωταθλήματος και του Ολυμπιακού, αρκεί η ομάδα να δέχεται πίεση και να μην τρώει όλη την ώρα αντεπιθέσεις (γρήγορος δεν θα γίνει ποτέ). Είχε και κάμποσες σωστές μεταβιβάσεις. Αν ο Μποτία αγωνιζόταν στις φιλότιμες μικρομεσαίες ομάδες της Σούπερ Λίγκας, ΠΑΟ, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, θα τον θεωρούσαν κράμα Μπαρέζι και Μπεκενμπάουερ. Στον Ολυμπιακό, που συνήθως η ομάδα προσπαθεί να παίξει ποδόσφαιρο κόντρα σε αντιαισθητικές γραμμές Μαζινό, προφανώς και θα βρίσκεται εκτεθειμένος σε αντεπιθέσεις και στη σκληρή κριτική των φιλάθλων.
Φιγκέιρας: Και πάνω που είπαμε τόσες καλές κουβέντες, μας έδειξε το πολύ μέτριο πρόσωπό του. Έκανε τις προωθήσεις του, με ελάχιστες ουσιαστικές ενέργειες, άφησε ακάλυπτη τη θέση του, έτρεξε απεγνωσμένα για να την καλύψει (ενίοτε με επιτυχία), είχε πείσμα, αλλά η εμφάνισή του παραμένει μέτρια.
Μιλιβόγεβιτς: Ο παλιός κλασικός Μιλιβόγεβιτς, ο οποίος παρά τα χιλιόμετρα και τις πολλές μάχες, σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς γίνεται τόσος ντόρος για αυτόν σε κάθε μεταγραφική περίοδο. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, με αυτό δεν εννοώ ότι ήταν κακός, τόσο σήμερα όσο και γενικότερα. Κάθε άλλο, ο Μίλι είναι ένας πολύ αξιόλογος μέσος. Απλώς σε μια θέση (και, φυσικά, σε εποχή που το ποδόσφαιρο παιζόταν αλλιώς) που έχουμε δει Ντούντου και Ζε Ελίας (τις πρώτες χρονιές τους), τον Καρεμπέ, και τον Στολτίδη (ακόμα και τον Καμπιάσο), αναρωτιέσαι πώς γίνεται να θεωρείται ο Μίλι μήλον της Έριδος σε κάθε μεταγραφική περίοδο.
Καμπιάσο: Τεράστιος: σκόραρε, πάσαρε, καθοδήγησε την ομάδα, αμυνόταν, έβγαινε στην επίθεση, σούταρε, κέρδισε μονομαχίες και, με λίγα λόγια, τα έκανε όλα. Έτρεξε όσο είχε δυνάμεις (κάπου μετά το 70΄ έβλεπες τα πνευμόνια του να έχουν εγκαταλείψει το σώμα του και να ζητούν αλλαγή), αλλά και όταν η βενζίνη τελείωσε, το μυαλό του αρκούσε για να αναπληρώσει τις περιορισμένες φυσικές δυνάμεις. Όπως σχολίασε και ένας φίλος, όταν ο Καμπιάσο ήταν φανερά κουρασμένος, είναι τόσο μεγάλος παίχτης που δεν χρειάζεται να πάει αυτός προς την μπάλα, πάει η μπάλα προς αυτόν.
Σεμπά: Αν μείνει χρόνια στον Ολυμπιακό (και, φυσικά, βελτιώσει τις τελικές του επιλογές) θα μιλάμε για έναν παίχτη όπως ήταν ο Φουστέρ, ο Πάντος, ο Σαλίνο. Τουτέστιν, για έναν παίχτη με χαμηλό ταβάνι στις ικανότητες (για τον Ολυμπιακό μιλάμε πάντα), αλλά με τόσο πάθος και φιλότιμο που αναπληρώνει τις τεχνικές του αδυναμίες. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος. Η άλλη όψη είναι ότι πειθαρχημένοι παίχτες που ακολουθούν πιστά το σύστημα, όπως ο Σεμπά, είναι παίχτες του προπονητή. Οι οπαδοί, πάντως, θέλουν να βλέπουν και καμιά ντρίπλα από τον πλάγιο μέσο της ομάδας.
Μάριν: Μετά τη μεγαλειώδη εμφάνιση της Κυριακής, ήρθε και η προσγείωση, με μια μέτρια, επιεικώς, απόδοση, για να μας υπενθυμίσει πως όλοι πρέπει να κρίνονται σε βάθος χρόνου. Να φταίει ο πλαστικός χλοοτάπητας που δεν ευνοεί τους τεχνίτες; Να φταίει ότι, όπως και ο ίδιος δήλωσε, βρίσκεται στο 70% της απόδοσής του; Να φταίει ότι, όπως λέει ένας φίλος του γείτονα του ξαδέρφου μου που τα ξέρει από μέσα, πως είναι soft παίχτης και απέναντι σε δυναμικούς αμυντικούς συνήθως περιορίζεται; Σίγουρα, πάντως, δεν του φταίνε οι συμπαίχτες του και καλό θα είναι να μην τους βάζει τις φωνές, όπως σε μια φάση του πρώτου ημιχρόνου.
Ελιονούσι: Για μια ακόμα φορά αρκετά συμπαθητικός ο Νορβηγός. Δεν άλλαξε τη ροή του αγώνα με μαγικές ενέργειες, αλλά έβγαλε δύναμη, έτρεξε πολύ και πρόσθεσε φασουλάκια στο πουγκί που κρίνει ποιος θα φορά τη φανέλα του βασικού. Όπως πολύ σωστά παρατήρησε και ο Soter την Κυριακή πατάει και πιο γερά από τον Μάριν.
Ιντέγε: Ένα ακόμα κλασικό παιχνίδι του Ιντέγε: έτρεξε, πάλεψε, κέρδισε μονομαχίες, μοίρασε μπαλιές, δεν τροφοδοτήθηκε όσο έπρεπε, αλλά και στις λιγοστές φορές που θα έπρεπε να κάνει ένα λίγο πιο γρήγορο ξεπέταγμα, μια υπέρβαση, να βάλει το αλατοπίπερο, βρε παιδάκι μου, δεν το έκανε. Και επειδή φαίνεται πολύ αυστηρή η κριτική, ας το πάμε πιο χαλαρά: ήταν καλός, αλλά κάτι η προβληματική ανάπτυξη (φταίει και το γκαζόν), κάτι που ο Ιντέγε δεν διαθέτει τη σωματοδομή του επιθετικού που θα πεταχτεί σαν σφαίρα, δεν κατόρθωσε να γίνει ο ίδιος απειλητικός. Έδωσε, όμως, το 100% των δυνάμεών του για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να γίνουν οι συμπαίκτες του.
Μάρτινς: Πέρασε αλλαγή στη θέση του κουρασμένου Μάριν στο 63΄. Πέρα από μια πολύ καλή μπαλιά, δεν έδειξε τις οργανωτικές του ικανότητες που είχε δείξει σε προηγούμενα παιχνίδια, αλλά κράτησε κάπως την μπάλα, πίεσε πίσω όταν χρειάστηκε και, γενικά, ήταν μέσα στο κλίμα της ομάδας: όχι κακός, όχι καλός, αλλά επειδή στο ποδόσφαιρο μετρά το αποτέλεσμα, όλα καλά.
Καρντόσο: Μπήκε στον αγώνα στο 83ο λεπτό στη θέση του Ιντέγε. Κράτησε τη μπάλα, έδειξε δείγματα της εμπειρίας του, αλλά είναι φανερά εκτός ρυθμού.
Ρομάο: Μπήκε στο 93΄ στη θέση του Ελιονούσι και, φυσικά, δεν μπορεί να κριθεί.
Μπέντο: Παραδόξως, χρησιμοποίησε την ίδια ενδεκάδα με τον αγώνα της Κυριακής, με εξαίρεση τον Λεάλι. Μετά τις αποκρουστικές εμφανίσεις των προκριματικών, είναι πολύ πιθανό να θέλει να δημιουργήσει έναν κορμό, που με τις σωστό rotation και την σταδιακή προσθήκη των ακόμα ανέτοιμων παιχτών (όπως ο Καρντόσο και ο Ρομάο), θα μπορεί να αποδώσει πολύ καλύτερα. Αρκετοί θα έλεγαν ότι αντί του Μάρτινς ή του Καρντόσο, θα μπορούσαν να είχαν μπει παίκτες που κρατούν περισσότερο τη μπάλα, όπως ο Φορτούνης (ο οποίος, παρεμπιπτόντως, θα αισθάνθηκε μια μεγάλη κρυάδα όταν είδε να επιλέγεται ως δεύτερη επιλογή ο Μάρτινς) ή ο Τσόρι. Κάποιοι άλλοι θα έλεγαν ότι και μια αλλαγή του Καμπιάσο δεν θα ήταν κακή ιδέα. Αυτός, πάντως, που είναι ο προπονητής του πάγκου και όχι της εξέδρας, έκανε τις επιλογές του και δικαιώθηκε από το τελικό αποτέλεσμα. Αν προσθέσει κανείς στην εξίσωση ότι ο πλαστικός χλοοτάπητας είναι πολύ μεγαλύτερο εμπόδιο, απ' ό,τι οι θεατές αντιλαμβάνονται και ότι αυτή η ομάδα δεν έχει βρει ακόμα, όχι απλώς ρυθμό, αλλά, το βασικότερο, την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να δημιουργεί προσδοκίες για κάτι καλύτερο.
* * *
Υ.Γ.1 Έστω ότι ο Μάριν είναι στο 70% της απόδοσής του και ο Ολυμπιακός είναι στο 50%. Με ένα ρόστερ 25 (υπολογίσιμων) ποδοσφαιριστών, πόσο θα ανεβάσει τη συνολική απόδοση της ομάδας ο Μάριν στο 100% της απόδοσής του;
Υ.Γ.2 Έβλεπε κανείς τις τσαρουχιές των παικτών της Γιανγκ Μπόις, μιας κλασικής ομάδας του Europa, και αντιλαμβανόταν, για μια ακόμα φορά, τη χαώδη διαφορά που είχε ο Ολυμπιακός με τις άλλες ελληνικές ομάδες.
Υ.Γ.3 Ίσως να είναι καλό ότι ξεκινάμε με στόχο την διάκριση στο Europa και όχι στο Champions League. Εκτός των άλλων, ο τωρινός Ολυμπιακός, ακόμα και να είχε περάσει τους δύο προκριματικούς για το ΤσουΛού, θα αντιμετώπιζε τρομακτική δυσκολία για να σταθεί αξιοπρεπώς αμυντικά απέναντι σε καλοδουλεμένη ομάδα.
Υ.Γ.4 Με τρεις πρωταθλητές στον όμιλό μας, για ποιο Champions League μιλάμε;
Υ.Γ.5 Το σύνολο των γκολ ήταν το κλασικό και ο νικητής ο αναμενόμενος. Το γκολ του Μπέργκ έκανε τη διαφορά.
Υ.Γ.6 Έλεγα κι εγώ το καλοκαίρι: να περάσουν και οι άλλοι (όχι, φυσικά, για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου) για να κουράζονται και αυτοί μες στην βδομάδα. Τελικά ο ένας σκοτώθηκε νωρίς και οι άλλοι δύο το πάνε φιρί φιρί να είναι εκτός στόχων από την επόμενη αγωνιστική...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου