Του RedTerso
Let me hear the battle cry, Calling on the wind, Let me see the banners fly, Before the storm begins, Let me feel the spirits soar, Destroy the enemy […], This day will last forever, Deep in the hearts of men, Courage and victory, Remember, remember, ONE SHOT AT GLORY, In the crossfire overhead, Fate stands before me, Words have all been said, ONE SHOT AT GLORY...
Ο Ολυμπιακός πήγε στην Κων/πολη για τα δύο παιχνίδια με τη Φενέρ, βρισκόμενος με την πλάτη στον τοίχο, έχοντας απολέσει το πλεονέκτημα έδρας. Δύο πιθανές απώλειες απέναντι στην τούρκικη ομάδα, θα σήμαιναν το άδοξο τέλος μιας πορείας που έχτισε τεράστιες προσδοκίες και άφησε πολλές υποσχέσεις. Καταρχήν, η ομάδα μας πέυχε τον βασικό της στόχο και γύρισε τη σειρά στον Πειραιά, πράγμα που αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολο. Μετά από ένα συγκλονιστικό παιχνίδι στο οποίο τολμώ να πω ότι είχαμε σε γενικές γραμμές την πρωτοβουλία, φτάσαμε να κριθεί στο τεράστιο σουτ του Κώστα Σλούκα.
Στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς, η Φενέρ βρέθηκε με τη σειρά της με την πλάτη στον τοίχο και κατάφερε να ισοφαρίσει τη σειρά σε 2-2, η οποία θα κριθεί στο αγχωτικό πέμπτο ματς (οι 3 στις 4 σειρές των play-off θα κριθούν σε 5η αναμέτρηση, αποδεικνύοντας το βαθμό δυσκολίας της διοργάνωσης).
Γύρω από τη σειρά με τη Φενέρ, έχει αναπτυχθεί μια τεράστια φιλολογία και έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων. Ας προσθέσω και εγώ, με τη σειρά μου, 2-3 σκέψεις. Σε αυτή τη γωνίτσα του πλανήτη, κάθε «σοβαρή» δημοσιογραφική άποψη που εκφέρεται (με μπασκετικά ή μη κριτήρια), για να απκτήσει υπόσταση, θα πρέπει να αναδεικνύει τις φοβερές ικανότητες των αντιπάλων μας, ειδικότερα δε αν έχουν και πράσινο παρελθόν. Σε αυτή τη σειρά, λοιπόν, έχει καλλιεργηθεί εντέχνως το μύθευμα ότι ο Ιτούδης έχει κερδίσει προπονητικά τον Μπαρτζώκα. Η δική μου αίσθηση δεν είναι αυτή, παρόλο που το κοουτσάρισμά του φαίνεται να είναι αποτελεσματικό. Είναι έτσι τα πράγματα; Ο Ολυμπιακός αντικειμενικά δεν έχει πιάσει τα επίπεδα απόδοσης της κανονικής περιόδου. Σημαντικός παράγοντας γι' αυτό είναι το μπασκετικό κατενάτσιο της τούρκικης ομάδας, που είναι βγαλμένο από τα πιο... υγρά όνειρα του Μάλκοβιτς στην εποχή της Λιμόζ. Χαμηλό τέμπο, ξύλο και των γονέων και συγκεκριμένη στόχευση για καταστροφή του παιχνιδιού του αντιπάλου, χωρίς κανένα ενδιαφέρον να παρουσιαστεί κάτι θελκτικό... Και επαναλαμβάνω ότι παρόλο που είναι τραγικό σαν σύλληψη, έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό. Αυτό όμως έχει γίνει πραγματικότητα γιατί οι γκρι έχουν σαφέστατα επιτρέψει αυτό το είδος παιχνιδιού και με διαφορετικά κριτήρια σφυρίγματος μάλιστα, ιδιαίτερα στα δύο ματς της Τουρκίας.
Είναι η μόνη εξήγηση αυτή; Όχι. Ο Ολυμπιακός έχει δυσκολευτεί πολύ κυρίως στο επιθετικό κομμάτι. Στην άμυνα τα πράγματα δεν είναι ασχημα. Στα 4 πρώτα ματς δεχτήκαμε 73,5 πόντους μ.ό. όταν στην κανονική διάρκεια δεχόμασταν κάτι λιγότερο από 76. Το τέμπο είναι αναμφίβολα χαμηλότερο και το παιχνίδι σκληρότερο, αλλά υπάρχει αποτελεσματικότητα στην άμυνα.
Εκεί που υπάρχει σοβαρό μέχρι στιγμής πρόβλημα είναι στην επιθετική λειτουργία. Η Φενέρ παίζει μια στοχευμένη άμυνα, όπου οι 2 παίχτες μας που εμπλέκονται στο pick έχουν να αντιμετωπίσουν 2 αντιπάλους στις αλλαγές αυστηρά χωρίς βοήθειες και αυτό έχει δυσκολέψει την κυκολφορία της μπάλας και την αναζήτηση λύσεων στο close-out. Αυτή η άμυνα (που περιλαμβάνει και άφθονο ξύλο υπό την ανοχή των γκρι, επαναλαμβάνω) μάς έχει οδηγήσει να σκοράρουμε σχεδόν 10 πόντους λιγότερο και με άσχημα ποσοστά (αν εξαιρέσουμε το πρώτο παιχνίδι, σουτάρουμε με 28% από το τρίποντο). Το πιο σημαντικό όμως πρόβλημα, όπως υπονοήθηκε παραπάνω, είναι η σοβαρή έλλειψη καλής και γρήγορης κυκλοφορίας της μπάλας. Ο Ολυμπιακός έχει σχεδόν 9 ασίστ λιγότερες από τη ρέγκιουλαρ. Στη μόνη περίπτωση (πέρα από το πρώτο παιχνίδι, όπου μπήκαν τα σουτ) που καταφέραμε να σπάσουμε την άμυνα της Φενέρ ήταν το 3ο ματς, όπου ο Σλούκας κατάφερε να εκμεταλλευτεί τα δυναμικά «βυθίσματα» του Μπλακ (και δευτερευόντως του Φαλ) έτσι ώστε να πάρει σκορ ή φάουλ από τα μις-ματς χαμηλά στη ρακέτα.
Ακόμα και έτσι όμως ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να έχει πάρει το 4ο παιχνίδι, αν είχαμε βάλει τα έστω ελάχιστα ελεύθερα σουτ που βγήκαν. Ή αν η διαιτησία έδινε κάποια από τα πολλά φάουλ που δεν σφυρίχτηκαν πάνω στους παίχτες μας. Ενδεικτικά για το τελευταίο, να σημειωθεί ότι ο Βεζένκοφ (βασικός υποψήφιος MVP της σεζόν, για να μην ξεχνιόμαστε) που εκτελούσε 2,8 βολές ανά ματς, δεν σούταρε καμία (!) στα υποτιθέμενα σκληρά ματς μιας σειράς play-off. Για να μην σχολιάσουμε βέβαια το γεγονός ότι ο προπονητής της Φενέρ έχει ανεβάσει το επίπεδο του τσαρλατανισμού σε μεγαλειώδη επίπεδα χωρίς να δει ποτέ το σήμα της τεχνικής ποινής...
Αρκετά όμως με τις αναλύσεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που πρέπει να κουβεντιάσουμε. Το μόνο πράγμα που πρέπει να υπάρξει στο τελευταίο παιχνίδι από την πλευρά της ομάδας μας είναι γνήσιο παραδοσιακό πειραιώτικο (μπασκετικό) βρωμόξυλο. Να παρουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε και να σφραγίσουμε την πρόκριση. Μέσα σε ένα ΣΕΦ που δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από κολαστήριο. Τώρα είναι η ώρα: One shot at glory!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου