Ερυθρόλευκη απόβαση στη Βαλτική

Το Final-4 του Κάουνας ολοκληρώθηκε περίπου μια εβδομάδα πριν, αφήνοντας μια πάρα πολύ πικρή γεύση στο στρατόπεδο του Ολυμπιακού, λόγω της έκβασης του τελικού στα τελευταία δευτερόλεπτα. Όλοι όσοι μιλάνε για τεράστια χαμένη ευκαιρία έχουν δίκιο. Υπάρχει όμως και δεύτερη ανάγνωση, που υποστηρίζει ότι ο Ολυμπιακός πατάει πλέον σε στέρεες βάσεις και ορίζει σε μεγάλο βαθμό την τύχη του, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για ανάλογη συνέχεια. Ας μη λησμονούμε ότι, ένα χρόνο πριν, μετά το Βελιγράδι, λεγόταν ότι χάθηκε μοναδική ευκαιρία. Το περσινό κείμενο που συνόδευε την ιστορική εκδορμή στην πρωτεύουσα της Σερβίας έκλεινε με τις φράσεις «πάμε για τα επόμενα, πάμε για τα καλύτερα». Παρά τη μεγάλη πίκρα από την κατάληξη του τελικού, το ίδιο αισθάνομαι και σήμερα.

Του RedTerso

Ας γυρίσουμε λίγο το χρόνο στην περσινή off-season, λίγο πριν την προετοιμασία και το ξεκίνημα της χρονιάς. Ο Ολυμπιακός στο εκθετικά αυξανόμενης δυσκολίας αγωνιστικό περιβάλλον της Ευρωλίγκας θέτει τον πήχη της επιτυχίας, σωστά, στην πρόκριση στην οκτάδα των play-offs. Τα μπάτζετ των ανταγωνιστών είναι πολύ μεγαλύτερα, πολλές ομάδες έχουν κάνει σπουδαίες μεταγραφές, παραδοσιακές δυνάμεις του ευρωπαϊκού μπάσκετ (βλ. Βίρτους και Παρτιζάν) επιστρέφουν. Ο Θρύλος ξεκινάει μαγικά τη σεζόν. Οι μεγάλες νίκες διαδέχονται η μια την άλλη. Υπάρχουν και σκληρές βραδιές για μας και ήττες που πόνεσαν (βλ. Βιλερμπάν έξω και Βαλένθια εντός). Όμως φαίνεται ότι ο Ολυμπιακός πάει για μεγάλα πράγματα. Το πρώτο «μαξιλαράκι» της πρόκρισης στην οκτάδα φαίνεται να εξασφαλίζεται σχετικά νωρίς. Κάπου εκεί αρχίζει και γιγαντώνεται η ιδέα για να ακολουθήσουμε το ταξίδι της ομάδας στον τελικό της προορισμό στο Κάουνας. Και αρχίζουν οι διαδικασίες για τα αεροπορικά και τη διαμονή. Ο Ολυμπιακός παράλληλα εξασφαλίζει το πλεονέκτημα έδρας και ο δρόμος για το Κάουνας φαίνεται πιο καθαρά. Κάπου εκεί εξασφαλίζουμε και τα εισιτήρια του F-4. Η κανονική περίοδος ολοκληρώνεται και οι ερυθρόλευκοι, παίζοντας το καλύτερο και αποτελεσματικότερο μπάσκετ όλη τη χρονιά, κατακτούν την πρώτη θέση, αλλά διασταυρώνονται με τη Φενέρ, που διολισθαίνει στην 8η θέση στις τελευταίες αγωνιστικές, αλλά η αγωνιστική της αξία σίγουρα δεν αντιστοιχεί στην τελική θέση που κατέλαβε. Μετά από μια ιστορική σειρά, την οποία θα μνημονεύουμε (όπως και την περσινή με τη Μονακό) στο μέλλον, οι Πειραιώτες εξασφάλισαν την παρουσία τους, για άλλη μια φορά, στην καλύτερη τετράδα της διοργάνωσης!

Το ταξίδι για τη Λιθουανία ξεκίνησε την Πέμπτη 18 Μαΐου. Πτήση από το «Ελ. Βενιζέλος» στο αεροδρόμιο της Βαρσοβίας. Το αεροπλάνο είναι γεμάτο από κόκκινες μπλούζες με τη στάμπα «Kaunas 2023» και το «Eίσαι στο μυαλό...» δονεί την καμπίνα, όταν οι τροχοί άγγιξαν το πολωνικό έδαφος! Νοικιάσαμε το αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε αυτό που αποδείχθηκε ως ένα αρκετά κουραστικό ταξίδι μιας και σε μεγάλα τμήματα της διαδρομής μέχρι και το Βίλνιους γίνονταν έργα, με αποτέλεσμα να πρέπει να κάνουμε παρακάμψεις και να βγαίνουμε σε επαρχιακούς δρόμους. Τα δωμάτια που είχαμε κλείσει βρίσκονταν στο Βίλνιους (μιας και στο Κάουνας τα καταλύματα είχαν γεμίσει πολύ νωρίς) και φθάσαμε εκεί γύρω στις 3.30 το βράδυ. Ξύπνημα και πρωινό την Παρασκευή και σύντομα στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Κάουνας. Αν κάποιος νομίζει ότι ο μη-προγραμματισμός είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο κάνει λάθος: Οι «εγκέφαλοι» της οδοποιΐας της Λιθουανίας, αποφάσισαν να κάνουν έργα στην εθνική οδό Βίλνιους-Κάουνας το τριήμερο του F-4, με αποτέλεσμα να κάνουμε τον διπλάσιο χρόνο για να φτάσουμε στον τόπο διεξαγωγής της διοργάνωσης. Η ύπαρξη του fan-zone της Ευρωλίγκας στο κέντρο της πόλης σε έβαζε κατευθείαν στο κλίμα. Και φυσικά, αμέσως κάποιος καταλάβαινε ότι η πόλη είχε βαφτεί κατακόκκινη. Ο πεζόδρομος της κεντρικής οδού Ελευθερίας και τα μαγαζιά σε αυτήν είχαν κατακλειστεί από οπαδούς του Θρύλου, ενώ το «συντριβάνι» αποτέλεσε το βασικό σημείο συγκέντρωσης για το ερυθρόλευκο πάρτι. Μετά από λίγο ξεκινήσαμε για να προσεγγίσουμε τη Ζαλγκίριο Αρίνα για τον ημιτελικό. Η κόκκινη επέλαση πάνω στη γέφυρα για να φθάσουμε στο γήπεδο θα μπορούσε να είναι βγαλμένη από ταινία! Θρίαμβος για τον Ολυμπιακό στον ημιτελικό και... φύγαμε για τελικό!

Το Σάββατο ήταν μέρα που είχαμε «αγωνιστικό» κενό, οπότε αποφασίσαμε να γνωρίσουμε όσο καλύτερα γίνεται το Βίλνιους. Βόλτες στην παλιά πόλη και αμέσως μετά επίσκεψη στον πύργο Γκεντιμίνας, που αποτελεί, με ένα τρόπο, το σύμβολο της λιθουανικής πρωτεύουσας και η θέα από εκεί προς την πόλη είναι πανέμορφη. Το πάρκο που βρίσκεται ανάμεσα στην παλιά πόλη και τον πύργο είναι εντυπωσιακό και προσφέρει τη δυνατότητα χαλάρωσης. Βόλτα μετά στη συνοικία Ουζούπις (η υποτιθέμενη μικρότερη δημοκρατία στον κόσμο με δικό της σύνταγμα, που είναι τοποθετημένο σε πλακέτες σε τοίχο), η οποία έχει πολλά μικρά μαγαζάκια, γκαλερι κ.λπ. Χιπστερογειτονιά σα να λέμε. Στη συνέχεια, πήγαμε στο εμπορικό κέντρο της πόλης, το οποίο μοίαζει με κάθε κέντρο ευρωπαϊκής πόλης, με τις εμπορικές αλυσίδες να είναι παντού οι ίδιες. Τελευταία στάση πριν τη βραδινή βόλτα ήταν το κτίριο που στέγαζε το αρχηγείο της KGB και τις φυλακές. Πολύ ενδιαφέρον σημείο, μιας και δείχνει εξόφθαλμα την εχθρότητα των Λιθουανών για καθετί σοβιετικό (ακόμα και για τη σημερινή κατάσταση, ήταν αναρίθμητες οι σημαίες της Ουκρανίας σε όλη τη χώρα), ενώ υπάρχει και μια μη-σχολιασμένη αναφορά περί εξοπλισμού των Λιθουανών «παρτιζάνων» από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα. Η λιθουανική εθνοκρατική αφήγηση ξεπερνά μέχρι και τη δυτική εφεύρεση της θεωρίας του «ολοκληρωτισμού». Μεγάλη κουβέντα, για άλλο χώρο.

Η νυχτερινή ζωή στο Βίλνιους (χωρίς να την αναζητήσουμε ιδιαίτερα βέβαια λόγω κούρασης) δεν είχε να προσφέρει κάτι εντυπωσιακό. Αξίζει να σημειωθεί ότι εξαιτίας ζητημάτων αλκοολισμού που ταλανίζουν την εκεί κοινωνία, είναι αδύνατον να βρεις έστω μπύρα σε μίνι-μάρκετ μετά τις 10 το βράδυ, οπότε για να πιεί κάποιος θα πρέπει να πάει σε κάποια παμπ ή μπαρ, αλλιώς θα πρέπει να έχει προνοήσει και να έχει κάνει νωρίτερα τις αγορές του. Αν κάτι αξίζει ακόμα να σημειωθεί είναι ότι στις βόλτες που κάναμε, υπήρχαν και κάποιοι άλλοι οπαδοί που ανταγωνίζονταν σε αριθμο και αφοσίωση αυτούς του Θρύλου: Παντού στο Βίλνιους έβλεπες μεταλλάδες με μπλουζάκια Rammstein! Βλέπεις η γερμανική μπαντάρα, έδινε συναυλία στην πρωτεύουσα τη Δευτέρα και έτσι είχαν έρθει από διάφορες χώρες οπαδοί του γκρουπ για να παρακολουθήσουν το live!

Το πρωί της Κυριακής αποφασίσαμε να επισκεφτούμε και την κωμόπολη Τράκαϊ, που βρίσκεται στη λίμνη Γκάλβε, προσπαθώντας να αποφορτιστούμε και από το άγχος πριν τον τελικό. Αυτή η περιοχή ήταν πανέμορφη. Υπήρχε η δυνατότητα να γίνει ο γύρος της λίμνης με σκάφος ή ακόμα καλύτερα με ενοικίαση θαλάσσιου ποδηλάτου! Στο κέντρο της λίμνης υπήρχε ένα νησάκι, όπου δέσποζε το μεσαιωνικό κάστρο του Τράκαϊ. 

Τέλος με τα αξιοθέατα και ξεκίνημα ξανά για το Κάουνας. Ο κόσμος του Ολυμπιακού είχε πληθύνει ακόμα περισσότερο σε σχέση με την Παρασκευή και όλοι οι υπόλοιποι επισκέπτες του F-4 και κάτοικοι, είχαν εντυπωσιαστεί, τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο. Ουκ ολίγοι δε Λιθουανοί έμαθαν κάποια από τα συνθήματά μας και τα τραγουδούσαν κι αυτοί.

Ο τρόπος που χάσαμε στον τελικό ήταν οδυνηρός και το ταξίδι της επιστροφής στο Βίλνιους το βράδυ της Κυριακής ήταν βασανιστικό. Τη Δευτέρα το πρωί ξεκινήσαμε την ανάποδη διαδρομή προς τη Βαρσοβία, με τις αναλύσεις γύρω από τα μεγάλα «αν» του τελικού να παίρνουν μορφή διαρκούς λούπας. Βαρσοβία. Αναμονή στο αεροδρόμιο και επιστροφή στην Αθήνα. Και παρόλο που δεν (ξανα)έγινε αυτό, «πάντα άρρωστοι, με τον Ολυμπιακό»!

Λίγα λόγια για τα αγωνιστικά

Οι μέρες έχουν περάσει από τον τελικό και οι περισσότερες αναλύσεις έχουν γραφτεί. Οπότε δεν νομίζω ότι έχω να προσφέρω κάποια βαθυστόχαστη προσθήκη. Αν κάτι αξίζει να σημειωθεί, είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει επιστρέψει για τα καλά στo υψηλότερο επίπεδο της Ευρώπης. Η δική μου γνώμη μάλιστα (αλλά και πολλών ακόμα, όχι μόνο φιλάθλων του Ολυμπιακού, ανά την Ευρώπη) είναι ότι, αυτή τη διετία, η ομάδα μας ήταν/είναι η καλύτερη της γηραιάς ηπείρου. Και αν κάτι μας έχει στερήσει και την επισφράγιση, που φέρνει ένας τίτλος, είναι κάποιες απειροελάχιστες λεπτομέρειες και η τύχη.

Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από τον ημιτελικό απέναντι στη Μονακό. Οι μονεγάσκοι (με τη βοήθεια και της διαιτησίας) προηγούνται στο ημίχρονο με +12 και δείχνουν να ελέγχουν απόλυτα το ματς. Όχι όμως απέναντι σε αυτόν τον Ολυμπιακό. Στο τρίτο δεκάλεπτο, εμφανίζεται στο παρκέ ξανά η «Ερυθρόλευκη Ταξιαρχία Γιώργος Βαΐτσης», ισοπεδώνει τα πλουσιόπαιδα του πριγκηπάτου και χαρίζει την πιο επιβλητική εμφάνιση σε ένα δεκάλεπτο στην ιστορία των F-4.

Στον τελικό τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα, γιατί απέναντι βρίσκεται και η πολυνίκης Ρεάλ. Ακόμα και όταν προσπερνούν οι Μαδριλένοι (40-45), ο Ολυμπιακός ισορροπεί εκ νέου το ματς και ξαναπαίρνει το μομέντουμ της αναμέτρησης. Λίγο πριν τη λήξη, το σκορ είναι 78-72. Δυστυχώς, έκει μας έπνιξε το άγχος, υπήρξαν κάποιες λάθος αποφάσεις στο τέλος του χρόνου επίθεσης, δεν μπήκαν βολές και έτσι δόθηκε η δυνατότητα στους παίχτες της Ρεάλ να βάλουν 2-3 τεράστια σουτ και να «κλέψουν» το ματς. Στα δικά μου μάτια (και φαντάζομαι όχι μόνο), το ματς η Ρεάλ το κλέβει. Όχι με δόλιο τρόπο (αν και είναι τουλάχιστον συζητήσιμες οι ποινές που έφαγαν και οι δύο ομάδες, στην κλωτσοπατινάδα της Μαδρίτης), αλλά με την ικανότητα που έχουν κάποιοι παίχτες όπως ο Σέρχι ή ο Γιούλ (ο μόνος που μπορεί να προσεγγίσει την ψυχρότητα της εκτέλεσης του Βασίλη Σπανούλη), που έχουν κυριαρχήσει στο παγκόσμιο μπάσκετ εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Ακόμα και έτσι όμως, εμείς χάσαμε την ευκαιρία να το τελειώσουμε...

Υπάρχει κάτι που είναι εξόφθαλμα λάθος για την ομάδα μας; Κατά τη γνώμη μου, όχι. Ακόμα και στην ερώτηση για το αν έπρεπε να γίνει φάουλ στη Ρεάλ, για να έχουμε εμείς ολόκληρη επίθεση, εγώ θα υπερασπιστώ την επιλογή της ομάδας. Πρώτον, γιατί φαίνεται ότι στις τελευταίες επιθέσεις δυσκολευόμαστε πολύ, υπήρχε άγχος και είναι το λιγότερο πιθανό να κάναμε μια άρτια επίθεση (ενώ μπορεί και η Ρεάλ να ξαναπήγαινε σε φάουλ). Ταυτόχρονα, βγαίνει μια εξαιρετική άμυνα, που νικιέται απλά και μόνο επειδή ο Γιούλ, είναι αυτός που είναι και το σουτ-προσευχή που κάνει (πάνω από τα χέρια του Φαλ και με καμπύλη, όπου η μπάλα κόντεψε να φτάσει στην οροφή) εισακούεται από τους θεούς της πορτοκαλί μπάλας. End of story. Αν υπάρχει κάτι παραπάνω προς συζήτηση αυτό είναι ίσως το rotation. Ίσως κάποια ελάχιστα λεπτά ανάσας στον Σάσα με παρουσία του Πίτερς (απέναντι στη μόνιμη ζώνη 2-3 της Ρεάλ), ίσως κράταγε λίγο πιο φρέσκο τον mvp. Λεπτομέρειες.

Είναι το Κάουνας το σύγχρονο Τέλ-Αβίβ; Και ναι, αλλά μάλλον όχι. Για τους κάτω των 35 φιλάθλους/οπαδούς του Θρύλου, σίγουρα θα αποτελέσει ένα «ανοιχτό» ψυχολογικό τραύμα. Κατά τη γνώμη μου, όμως, δεν μπορεί να φτάσει το επίπεδο του «πόνου» που άφησε στο συλλογικό ερυθρόλευκο φαντασιακό, ο τελικός του 1994. Η αγωνιστική απόσταση που είχε τότε ο Θρύλος από τη Μπανταλόνα ήταν πολύ μεγαλύτερη σε σχέση με αυτή που είχαμε φέτος με τη Ρεάλ, ενώ το τελευταίο σουτ τότε το είχε βάλει ο (Φρέντυ Κρούγκερ των παιδικών μας ονείρων) Κορνήλιους Τόμπσον, ενώ σήμερα ο Γιούλ. Μειώνει αυτό τον πόνο που αισθανόμαστε; Αναμφίβολα όχι αυτή τη στιγμή, αλλά αν δούμε την ιστορία αποτραβηγμένα, σίγουρα έχει διαφοροποιήσεις. Μια νέα γενιά Ολυμπιακών δυστυχώς γνώρισε το --με κάποιον τρόπο-- δικό της «Τελ-Αβίβ»...

Euroleague mafia

Το Κάουνας (ειδικά, και η Λιθουανία γενικά) δικαιούταν να διοργανώσει ένα Final-4, μιας και το μπάσκετ αποτελεί το πρώτο σπορ στη χώρα, ενώ η Ζαλγκίριο Αρίνα είναι ένα πραγματικά φανταστικό γήπεδο. Μέχρι και πριν την έναρξη, όλα φαίνονταν καλά οργανωμένα. Μέσα στο γήπεδο, όμως, η διοργάνωση αποδείχθηκε απίστευτα προβληματική. Αρχικά, δεν είχαν προνοήσει να ορίσουν σημεία στις εξέδρες για τον κύριο όγκο των οπαδών της κάθε ομάδας, που θα αποτελούσαν και τη «βάση» γύρω από την οποία θα απλωνόταν οι οπαδοί. Αυτό είχε ως συνέπεια να δημιουργηθεί ένα απίστευτο μπέρδεμα στο γήπεδο. Στη σκέψη και μόνο ότι μπορεί να είχαν προκριθεί η Μακάμπι ή η Παρτιζάν το σενάριο θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί εφιαλτικό... Αυτό από μόνο του δημιουργήσε το έδαφος να υπάρξουν ασταμάτητες κόντρες με τους σεκιουριτάδες, οι οποίοι είπαν να δείξουν και υπερβάλοντα ζήλο, προσπαθώντας να μας τραβάνε φωτογραφίες όταν διαπίστωναν «παραβατικές» συμπεριφορές (βλ. κάπνισμα). Προφανώς υπήρξε και «εξαγωγή πολιτισμού» από την πλευρά μας, αλλά δεν δικαιολογείται αυτό που ακολούθησε τη δεύτερη μέρα, του τελικού.

Ο ίδιος ο general manager της Ζαλγκίρις παραδέχτηκε ότι δεν ήταν επαρκώς προετοιμασμένοι να διαχειριστούν τον κόσμο του Ολυμπιακού. Και έτσι τι έκαναν; Ότι χειρότερο μπορούσαν να σκεφτούν. Στο πάνω διάζωμα που βρισκόμασταν εμείς, πέρα από τις μπύρες που αποσύρθηκαν στον τελικό, δεν μπορούσαμε να πιούμε νερό στην εξέδρα! Φανταστείτε ότι δεν επιτρέποταν να έχουμε μαζί ούτε ποτήρι νερό από τις 4.30 το απόγευμα μέχρι και τις 10.30. Το λες και σχεδόν βασανιστήριο αυτό το πράγμα. Επίσης αφήνω ασχολίαστο το γεγονός ότι όταν πηγαίναμε τουαλέτα, έπρεπε να ξαναδείξουμε το εισιτήριο για να ξαναμπούμε στις εξέδρες. Το γεγονός ότι την πρώτη μέρα τα σκάνερ είχαν πρόβλημα, με αποτέλεσμα να περιμένουμε μπας και μας «διαβάσουν» τα εισιτήρια και στο τέλος φθάσαμε στο σημείο να πηδάμε μπάρες για να μπούμε στο γήπεδο το θεωρώ απλά πταίσμα. Και μιας και ανέφερα τη λέξη εισιτήρια, η γαμω-ευρωλίγκα θα πρέπει του χρόνου να εξετάσει το ζήτημα του ποιος παίρνει εισιτήρια, μιας και παρατηρήθηκε το φαινόμενο να παρουσιάζεται sold-out από την πρώτη μέρα και (πολλά από) τα εισιτήρια τα είχαν πάρει εταιρίες τύπου viagogo. Υπήρχαν και πολλά άλλα προβλήματα με τα καταλύματα και τα αεροδρόμια, τα οποία έφτασαν στα αυτιά μας, όμως επειδή δεν έχουμε προσωπική άποψη, δεν μπορούμε να επεκταθούμε.

Και ξανά και ξανά: Πάντα άρρωστοι με τον Ολυμπιακό!

Η ευρωπαϊκή σεζόν του Θρύλου λοιπόν ολοκληρώθηκε και απείχαμε ελάχιστα από το να θεωρηθεί θριαμβευτική. Σίγουρα δεν είναι αποτυχία να φτάνεις στον τελικό της πιο δύσκολης Eυρωλίγκας όλων των εποχών και να σου ξεφεύγει η κούπα για λίγα δεύτερόλεπτα. Είναι μεγάλη πίκρα, αλλά όχι αποτυχία. Η συνολική πορεία της ομάδας φαίνεται να έχει πολύ δυνατά θεμέλια και γιαυτό ο κόσμος της στέκεται τόσο παθιασμένα δίπλα της. Το ταξίδι στο Κάουνας μόνο εύκολο (και φτηνό) δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Παρ' όλα αυτά, κάποιες χιλιάδες κόσμου, αψήφισαν το κόστος και την κούραση και βρέθηκαν στο πλευρό του Ολυμπιακού. Και το σημαντικότερο, που προκύπτει από τον τρόπο που είναι οργανωμένη και αγωνίζεται η ομάδα, είναι ότι θα βρεθούν δίπλα και σε όλο το ταξίδι την επόμενη χρονιά! Για την επόμενη όμως σεζόν, θα τα συζητήσουμε αναλυτικά μετά τους τελικούς. Τώρα έχει μείνει μια ακόμα υποχρέωση: Να πατήσουμε ξανά κάτω το πράσινο σίχαμα και να κατακτήσουμε δεύτερη συνεχόμενη χρονιά το νταμπλ! Και τα καλύτερα πιστεύω ότι δεν έχουν έρθει ακόμα...