Βαζέλες, σας αφήσαμε να το πιστέψετε, για να πονέσει περισσότερο

Ο Ολυμπιακός έκανε το χρέος του και ξεκίνησε με νίκη τη σειρά των τελικών απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο, με το ισχνό 73-70. Και γράφω ότι έκανε το χρέος του, μιας και στη χρονική περίοδο που βρισκόμαστε, το μόνο που έχει σημασία είναι να ολοκληρωθούν οι αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας, με τον τίτλο, που θα έρθει να σφραγίσει μια φοβερή χρονιά και ένα υπέροχο μπασκετικό ταξίδι!

Του RedTerso

Πριν από το ξεκίνημα των τελικών, οι περισσότεροι φίλαθλοι και δημοσιολογούντες --και από τις δύο πλευρές-- θα υπολόγιζαν σε μια εύκολη επικράτηση υπέρ του Ολυμπιακού. Εμάς όμως δεν μας ενδιαφέρει τι λένε οι αντίπαλοι, αλλά τι γίνεται στο δικό μας «στρατόπεδο». Και όσοι δεν αντιλαμβάνονται ότι τα παιχνίδια απέναντι στον βάζελο στο μπάσκετ έχουν πάντα την αίσθηση του ντέρμπι μάλλον λησμονούν εύκολα την ιστορία. Μια ιστορία, στη διάρκεια της οποίας ο Ολυμπιακός μάτωσε πραγματικά, αλλά κατάφερε να γκρεμίσει τη χειρότερη παράγκα στην ιστορία του ευρωπαϊκού αθλητισμού. Απέναντι σε αυτούς λοιπόν, δεν πρέπει να υπάρχει κανένας εφησυχασμός. Ειδικά μετά την υπερπροσπάθεια που κατέβαλε η ομάδα όλη τη χρονιά στην Ευρωλίγκα και τη συνεπακόλουθη στεναχώρια, που βίωσαν όλοι μετά τον χαμένο τελικό του Κάουνας. Όταν διακυβεύεται λοιπόν ένας τίτλος απέναντι στους ακατονόμαστους, τότε αυτό που χρειάζεται είναι παθιασμένη στήριξη στην ομάδα και όχι χαρούμενες φατσούλες που περιμένουν να φανούν στο κιουμπ...

Πέρα από τη γενική εικόνα, το ξεκίνημα της αναμέτρησης προμήνυε μάλλον εύκολη επικράτηση, που θα ταίριαζε με το ευρύτερο χαλαρό κλίμα. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με το 26-10, παίζοντας μάλιστα και αρκετά όμορφο μπάσκετ. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, η ομάδα φάνηκε να παθαίνει μια μικρή καθίζηση μιας και μέλη σχεδόν όλης της δεύτερης πεντάδας (πλην Σλούκα και Μπολομπόι) είτε δεν μπήκαν στο πνεύμα του αγώνα (Σακ) είτε έχαναν σουτ σε... κενή εστία (Πίτερς) είτε περνάνε παρατεταμένο ντεφορμάρισμα. Το σκορ στο ημίχρονο αποκαταστάθηκε σε φυσιολογικά πλαίσια.

Το βασικό πρόβλημα είναι ότι, στη συνέχεια, δώσαμε τη δυνατότητα στον βάζελο να πιστέψει ότι μπορεί να μπει στη διεκδίκηση του παιχνιδιού. Όχι τόσο στο τρίτο δεκάλεπτο (αν και ακόμα και σε αυτό το διάστημα, οι ερυθρόλευκοι δεν έδωσαν τη χαριστική βολή στον αντίπαλο), αλλά κυρίως στο τέταρτο, όπου είδαμε διαδοχικές κακές επιθετικές επιλογές, σαφώς μικρότερη ένταση στην άμυνα και κάμποσα λάθη. Οι πράσινοι μάλιστα, μετά από ένα δικό τους σερί (4-18), προσπέρασαν στο σκορ, 2 λεπτά πριν το τέλος. Εκεί όμως μίλησε η εμπειριά και η διαφορά κλάσης των δικών μας παιχτών απέναντι στους αντιπάλους. Στοχευμένες επιθέσεις (Φαλ), κερδισμένα φάουλ (Σλούκας) και τετέλεσται... 14-0 το σερί νικών του Θρύλου και οι βάζελοι να αισθάνονται ότι πλησιάσαν να κερδίσουν τον Ολυμπιακό. Και έτσι να πονάει πιο πολύ!

Δύο-τρία σχόλια ακόμα. Η ομάδα, μετά το σοκ του Κάουνας, είναι αρκετά δύσκολο να βρει κίνητρο, ειδικά όταν ακόμα και ο κόσμος δεν αντιμετωπίζει τα ματς ως ντέρμπι τελικών. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός των όχι κατάμεστων κερκίδων; Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε «εξυπνάδες» όπως το «πέσιμο» στην αποστολή των αντιπάλων ή την εντελώς βαζέλικη συνήθεια των λέιζερ. Η νοοτροπία πρέπει να είναι: «Πάμε για μάχη, για να πάρουμε τον πόλεμο».

Αγωνιστικά μιλώντας, ξεχώρισαν ο Σάσα (που έκανε πράματα και θάματα στο πρώτο δεκάλεπτο, αλλά μετά δεν πήρε πολλές φάσεις), ο Σλούκας (που στο τέλος πήρε όλες τις σωστές αποφάσεις για να έρθει η νίκη), ο Φαλ (που συνεχίζει ακάθεκτος το μπούλινγκ απέναντι στους πράσινους ψηλούς) και ο Γουόκαπ (που το καλοκαίρι όμως θα πρέπει να δουλέψει αρκετά στο σουτ, για να τιμωρεί πιο συχνά την επιλογή να τον παίζουν under). Αρκετά καλός ο Λούντζης (που του σφυρίχτηκαν όμως αυστηρά φάουλ και δεν μπόρεσε να παραμείνει αρκετά στο παρκέ), ενώ σε μέτρια νερά κινήθηκε ο Αρχηγός. Καλή εμφάνιση και για τον Μπολομπόι, ενώ τις αρνητικές παρουσίες τις σχολιάσαμε ήδη (Σακ, Λαρεντζάκης, Πίτερς).

Η ομάδα αυτή μας έχει κάνει περήφανους. Και της αξίζει να καταχειροκροτηθεί για όσα μας προσέφερε όλη τη χρονιά. Γι' αυτό και πρέπει να εισπράξει την αποθέωση που της αρμόζει μετά την οριστική κατάκτηση του πρωταθλήματος. Σε αυτή την ομάδα, δεν αρμόζει ούτε η αρνητική κριτική ούτε ακόμα περισσότερο η απαξίωση. Ας το σκεφτούμε ξανά: Πριν 3 χρόνια, η ομάδα δεν είχε περάσει καν στην οκτάδα και πλέον είναι δύο σερί φορές στο F-4 έχοντας αναπτύξει τη μεγαλύτερη πελατειακή σχέση απέναντι στους βαζέλες στην ιστορία των αναμετρήσεων των δύο συλλόγων. Και παίζει το ομολογουμένως πιο ωραίο μπάσκετ στην Ευρώπη. Δεν νοείται λοιπόν να μην υπάρχει στήριξη ακόμα και στη στραβή ή στην κακή εμφάνιση. Όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Και για να καταλάβει κάποιος πόσο Ολυμπιακή είναι η συγκεκριμένη ομάδα, ας σκεφτεί ότι ο Μπολομπόι σε 10 μέρες δεν θα φορά τη φανέλα με τον Δαφνοστεφανωμένο και παρ' όλα αυτά ρισκάρει τη σωματική του ακεραιότητα για να βγάλει μια άμυνα. Ο Κάνααν θα μπορούσε να είναι διακοπές, αλλά παραμένει στο πλευρό των συμπαικτών του διεκδικώντας το επόμενο συμβόλαιο μέσω της συμπεριφοράς του. Που είναι σημαντική παράμετρος για τον τρόπο που είναι χτισμένος ο Ολυμπιακός. Για άλλα παιδιά που έχουν μεγαλώσει μέσα στην ομάδα δεν θα έπρεπε κανονικά ούτε να δοκιμάσω να επιχειρηματολογήσω. Ας χαρούμε αυτή την ομάδα όσο περισσότερο μπορούμε... Της αξίζει.

Δύο φράσεις για το κλείσιμο. Το πρώτο βήμα έγινε. Το 1-0 πραγματοποιήθηκε όπως ακριβώς έπρεπε: Σαδιστικά απέναντι στον αιώνιο αντίπαλο. Το ραντεβού μεταφέρεται στο γήπεδο του αντιπάλου. Το γεγονός ότι οι πράσινοι απείλησαν με νίκη στο ΣΕΦ, μάλλον περισσότερο θα πεισμώσει τους δικούς μας και έχω την εκτίμηση ότι την Πέμπτη θα έρθει και η δεύτερη νίκη.... Τα λέμε τότε.