Του Dr. Jekyll
Να κάνεις σοβαρά σχόλια για τον αγώνα; Άντε, να κάνουμε κι από αυτά. Μεγάλη ευτυχία του Ολυμπιακού να διαθέτει στο ρόστερ του παίκτες, όπως οι Ελ Αραμπί και Εμβιλά, που ενώ θα μπορούσαν να χαλαρώνουν (έχοντας κάνει το φετινό τους χρέος), τα δίνουν όλα για την ομάδα. Ο Ελ Αραμπί βρήκε ξανά δίχτυα, πετυχαίνοντας το τρίτο γκολ, ενώ είχε και την καταπληκτική ασίστ στον Μασούρα για το 0-4. Ο Εμβιλά, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο, κυριάρχησε στο χώρο του κέντρου και, ως συνήθως, συνέβαλε τα μάλα στη σωστή αμυντική λειτουργία και στην ανάπτυξη.
Σπουδαία εμφάνιση (ειδικά επιθετικά) από τον (πιο) ξεκούραστο Χολέμπα: μέσα στα τρία από τα πέντε γκολ -και στο ένα από αυτά με τακουνάκι (ας μην ξεχνάμε πως ο Χολέμπας αποκτήθηκε για να δώσει λύσεις όταν δεν θα αγωνιζόταν ο βασικός αριστερός μπακ, και όχι για να βγάλει σερί όλο τον πρώτο γύρο). Όλο και καλύτερη η εικόνα του Παπασταθόπουλου, σταθερός ο Μπα (και χωρίς νεύρα), μια ακόμα αρχοντική εμφάνιση από Σεμέδο (δεν γνωρίζω ποια θα είναι η ισορροπία σε ένα αμυντικό δίδυμο Σεμέδο- Σωκράτη, αλλά στο σύστημα με τρεις κεντρικούς αμυντικούς, φαίνεται να δένουν άψογα).
Από τους καλύτερους παίκτες της ομάδας (και μάλλον mvp) o Μασουρίνιο: δύο γκολ (το πρώτο του με άψογη εκτέλεση), με τα οποία έφτασε τα δώδεκα φέτος (δέκα στο πρωτάθλημα, και από ένα σε Κύπελλο και Europa) -ενώ έχει και πέντε ασίστ (και όλα αυτά χωρίς να αγωνίζεται πάντα βασικός). Πολύ καλός και ο Καμαρά: εκτός από το γκολ, με το οποίο ανοίγει το σκορ, βγάζει ένταση απαραίτητη στη μεσαία γραμμή (και όταν ανέβαζε το τέμπο, οι παίκτες της ΑΕΚ απλά παρακολουθούσαν) -και ας μην έχουμε αυταπάτες, ούτε για αυτόν, ούτε για τον Σεμέδο: αν φύγουν, ας μην περιμένουμε ότι θα αντικατασταθούν από ισάξιους παίκτες (όπως δεν θα γινόταν να αντικατασταθεί επάξια ο περσινός Τσιμίκας).
Κινητικός ο Μπρούμα, ο οποίος, όμως, πρέπει να κάνει περισσότερα (και το έχουμε ξαναπεί) για να δικαιολογήσει μεγάλο ποσό μεταγραφής (για τη ρήτρα ούτε συζήτηση), ενώ θα επιμείνω ότι, όσο και να θέλω τον Ανδρούτσο στην ομάδα, δύσκολα μπορεί να αντεπεξέλθει αμυντικά στον ρόλο του δεξιού μπακ.
Λίγα πράγματα από τις αλλαγές: ο Φορτούνης βάζει το πέμπτο γκολ, αλλά μού φαίνεται κάπως ξενερωμένος (και μακάρι να κάνω λάθος). Οι Χασάν, Μπουχαλάκης, Ραντζέλοβιτς και Ντρέγκερ, μπήκαν ελάχιστα στο παιχνίδι: ο πρώτος φάνηκε όταν επέστρεφε για να πάρει τη μπάλα στα πλάγια άουτ (και από ένα φάουλ που χρεώθηκε για χέρι -ένα από τα κάμποσα ψυχικά του Σέρβου διαιτητή στην παραπαίουσα αντίπαλο), ο Ραντζέ σε κάποιες αποτυχημένες κούρσες μπας και προλάβει -κακές- μακρινές μεταβιβάσεις -κυρίως του Φορτού, και ο Ντρέγκερ επειδή άργησε να τραβηχτεί και να βγάλει οφσάιντ τον Καρίμ στη φάση του γκολ της τιμής (ή ξεφτίλας -ανάλογα με την οπτική που το βλέπει κανείς) της μητέραςΑΕΚ.
Στα υπόλοιπα: ίσως το πιο εντυπωσιακό στο συγκεκριμένο αγώνα να ήταν η άνεση με την οποία ήρθε το σκορ. Όσο αιρετικό και αν ακούγεται, ο Ολυμπιακός δεν ήταν πολύ καλός, όπως θα περίμενε κανείς ακούγοντας το αποτέλεσμα: σε -σχετικά- πρόσφατους θριάμβους επί της πτωχής, πλην τίμιας, manaAEK, έχει πιάσει πολύ καλύτερη απόδοση. Την Κυριακή ήταν μια ομάδα στο ρελαντί, που δεν χρειάστηκε, και ούτε προσπάθησε, να φορτσάρει σε κανένα σημείο του αγώνα (και όσο παράδοξο και να ακούγεται, νομίζω πως όλοι αισθανθήκαμε μια μικρή απογοήτευση για το τελικό σκορ -αν η ομάδα δεν έριχνε -γιατί έριξε- συνειδητά ρυθμό, θα ερχόταν η φάπα του αιώνα).
Στα πιο σοβαρά: για να παρηγορήσουμε τους οπαδούς της motherAEK, ας μη σταθούμε σε όσα δεν έκανε η ΑΕΚ, αλλά σε όσα έκανε. Εκτός από το γκολ του Καρίμ, η ΑΕΚ είχε ένα ακόμα γκολ με καταπληκτική κεφαλιά (έστω στο δικό τους τέρμα) και μια σπουδαία ασίστ (έστω στον Ελ Αραμπί), αποδεικνύοντας ότι οι αμυντικοί της μπορούν να προσφέρουν στο σκοράρισμα. Επίσης: τα καλύτερα έρχονται. Το αιλουροειδές της διοίκησης δήλωσε αποφασισμένο να πάρει την κατάσταση πάνω του, συνεπώς ας μην εκπλαγούμε αν στον επόμενο αγώνα, που τα πράγματα στραβώσουν για την Ένωση, μητέρα των ποδοσφαιρικών Ενώσεων, σβήσουν οι προβολείς ή αν στον επόμενο μεταξύ μας αγώνα, το ΟΑΚΑ δεν έχει χλοοτάπητα, αλλά γαϊδουράγκαθα, όπως στις αλάνες που παίζαμε μπάλα παιδιά.
Λίγα λόγια παρηγοριάς προς τον Σωκράτη: είναι βέβαιο ότι μετάνιωσε για την επιλογή του και ζήλεψε που δεν είχε τη δυνατότητα να ηγηθεί μιας άμυνας με Σβάρνα, Μπακάκη, Χνουτ (ή, όπως λέγεται), ή να κρατά το χέρι του Τσινγκρίνσκι, με εμψυχωτικά λόγια, στο κέντρο αποθεραπείας. Ας πρόσεχε όταν επέλεγε να μην επιστρέψει στην ΑΕΚ, αλλά να έρθει στο σκορποχώρι του Πειραιά.
Αντίθετοι δρόμοι, με τον Παπασταθό, για το καλύτερο εξτρέμ του πρωταθλήματος, Λιβάι Γκαρσία, ο οποίος, μετά τη μεγαλειώδη πορεία σε Ευρώπη και Ελλάδα με τη φανέλα της -σχετικά προσφάτως- πρωταθλήτριας Γ' και Β' Εθνικής, έχει κάθε λόγο να αισθάνεται δικαιωμένος από την επιλογή του. Και με αφορμή την αναφορά στο Λιβάι, μια μεγάλη έκπληξη: για πρώτη φορά το Biancorossi -σε μια επιλογή που θα εξηγήσουμε παρακάτω- αποφάσισε να κάνει πραγματικό ρεπορτάζ, και, μάλιστα, όχι στον νικητή, αλλά στον ηττημένο.
Ο πρώτος παίκτης που δέχτηκε να μας μιλήσει ήταν ο Λιβάι, ο όποιος, όμως, με τη λακωνική του δήλωση/γρίφο “Ma poso malaka eimai”, μάλλον περιέπλεξε, παρά ξεκαθάρισε, το πώς αισθάνεται.
Αντίθετα, ξεκάθαρες δηλώσεις στο μικρόφωνο του biancorossi, έκανε ο Ηλίας Ατματσίδης, ο οποίος σε κιτρινόμαυρο στέκι της φωταγωγημένης Ν. Φιλαδέλφειας -αφού το κοντέρ έγραψε μόνο πέντε- δήλωσε φανερά συγκινημένος: “Είναι μια μεγάλη στιγμή για την ΑΕΚ. Θυμήθηκα τα νιάτα μου, άλλα να ξέρετε ότι έξι μόνο εγώ (σ.σ.: ο συμπαθής Ηλίας κάνει λάθος, αλλά δεν θεωρήσαμε πρέπων να του το θυμίσουμε σε μια τέτοια στιγμή χαράς). Μου λείπει ο Τζόλε”.
Από κοντά και ο Γεωργέας: “Μόνο περηφάνια γι' αυτή την ομάδα! Μετά τα πολλά“παράξενα” αποτελέσματα με 3-0, η ΑΕΚ δείχνει ότι δεν στήνει παιχνίδια: ούτε τρία, ούτε έξι (σ.σ.: προφανώς ως ύποπτα κρίνονται και τα πολλαπλάσια του τρία), αλλά πέντε, για να φαίνεται η περηφάνια αυτής της ομάδας. Μου λείπει ο Τζόλε”. Δηλώσεις χαράς, όμως, και για τον Μανόλο σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια έξω από τα αποδυτήρια: “Το έλεγα και στους παίκτες στο ημίχρονο: αν παίξουμε στο 110% και ο Ολυμπιακός το ρίξει στο σορολόπ, το σκορ δεν θα φτάσει στα έξι, αποδεικνύοντας ότι η ομάδα είναι σε καλό δρόμο και ότι εγώ προσωπικά βελτιώνομαι”.
Αντίστοιχα χαρούμενος, αν και για άλλο λόγο, και ο Μάνταλος, ο οποίος σφουγγίζοντας τα δάκρυα από τη μύτη του, δήλωσε: “Ξέρω ότι παλιά τα πράγματα ήταν δύσκολα για τους παίκτες μετά από τέτοιες ήττες, που αναγκαζόντουσαν να ψάχνουν για ταξί. Ευτυχώς πλέον υπάρχει το taxi beat, μπορείς να επιλέξεις τον οδηγό, να πληρώσεις με κάρτα, και να βαθμολογήσεις τη διαδρομή”. Χαρά και περηφάνια, όμως, και για τους απλούς φιλάθλους της ΑΕΚ, οι οποίοι, αφού -σε μια απόλυτη και παράξενη ταύτιση απόψεων- τόνισαν ότι η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς έχει παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, ότι πρωτάθλημα Γ' και Β' Εθνικής δεν έχει κανείς από τους big-4 και ξεκαθάρισαν ότι ακόμα έρχονται (σ.σ.: καλώς τα).
Για να έχουμε ένα πιο ολοκληρωμένο ρεπορτάζ, δοκιμάσαμε να μιλήσουμε τηλεφωνικά με πιο πρόσφατους θρύλους της mutterAEK, όπως τον Λιβάγια και τον Βράνιες, αλλά δυστυχώς δεν βγήκε λαβράκι: όσο κράτησε το τηλεφώνημα με τον Λιβάγια, ο Κροάτης γελούσε, ενώ (τ)ο Βράνιες δεν κατόρθωσε να ολοκληρώσει δομημένη πρόταση.
Και η εξήγηση που χρωστάμε ως προς τους λόγους που οδήγησαν στο να κάνουμε ρεπορτάζ, όπως τα συστημικά ΜΜΕ. Διαβάζοντας την αρθρογραφία των ρεπόρτερ της ΑΕΚ -και όχι μόνο (ναι, μας αρέσουν τα συγγράμματα φαντασίας), είμαστε βέβαιοι ότι δεν έχουν ιδέα από μπάλα, συνεπώς είναι άδικο αυτοί να βγάζουν έτσι το ψωμί τους και εμείς να αναζητούμε μισάωρα για να γράψουμε τα κείμενα μας. Επίσης: αν είναι να το τελικιάσουμε στον οπαδισμό και την καφρίλα, το έχουμε (δεν κατουρήσαμε σε πηγάδι, και εμείς περάσαμε από συνδέσμους, εκδρομές, πορείες -κυριολεκτικά και μεταφορικά- προς τις “αντίπαλες” έδρες -και όλα όσα συνεπάγονται) και, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, υποθέτω καλύτερα από αυτούς.
Με αφορμή την τελευταία παράγραφο (και, πράγματι, σε πολύ πιο σοβαρό πλαίσιο): αν ένα blog, σαν το δικό μας, δικαιολογεί κραξίματα προς τους παίκτες της ομάδας (που, νομίζω, δεν) από οπαδούς, μετά από ντροπιαστικά αποτελέσματα, μπορεί να αντιμετωπιστεί, εν μέρει, με κατανόηση. Είναι ένα οπαδικό blog, που απευθύνεται, εκ των πραγμάτων, σε αρρωστάκια όπως είμαστε κι εμείς. Το να δικαιολογεί ρεπόρτερ ομάδας, με θέση σε μεγάλα αθλητικά ΜΜΕ, τέτοιες συμπεριφορές, αναφέροντας μάλιστα ως επιχείρημα ότι αυτά συμβαίνουν σε άλλες χώρες (ας πούμε στη Λατινική Αμερική έχουν εκτελέσει και κάμποσους), είναι, επιεικώς, ανεπίτρεπτο.
Οι ομάδες έχουν δομή και οι παίκτες είναι επαγγελματίες: ο εργοδότης (ή εκπρόσωπος της διοίκησης) έχει δικαίωμα να εκφράσει τη δυσφορία του και να τους απολύσει (με το ανάλογο κόστος) αν κρίνει ότι δεν πληρούν τις υποχρεώσεις τους, δεν έχει καν το δικαίωμα να τους αποκαλεί “ξεφτίλες” ή “χαρτιά τουαλέτας” (έχει, όμως, το δικαίωμα -και την υποχρέωση- να κάνει γερό ξεκαθάρισμα -όπως έκανε, μετά τη φάουλ, στα μάτια μου, και αντίθετη με το ευρωπαϊκό προφίλ που με συνέπεια ακολουθεί, παρέμβαση στο Ρέντη, ο Μαρινάκης). Ανεξάρτητα από το αν οι παίκτες (στις μεγάλες ομάδες) πληρώνονται υπέρογκα ποσά, σε σχέση με αυτά που βγάζουμε εμείς, παραμένουν άνθρωποι και εργαζόμενοι (και ως εργαζόμενοι έχουν δικαιώματα -και υποχρεώσεις).
Στα υπόλοιπα: ΠΑΟΚ και ΑΕΚ ψάχνονται αγωνιστικά, είναι αναγκασμένοι να αναζητήσουν ευρωπαϊκά αποτελέσματα τη χρονιά που έρχεται, και, θεωρητικά, βαδίζουν προς ένα καλοκαίρι ολοκληρωτικής ανανέωσης. Και οι δύο, όμως, αρνήθηκαν την πρόταση του Ολυμπιακού για να ολοκληρωθεί η σεζόν νωρίτερα, μετακινώντας τον τελικό κυπέλλου. Δεν είναι παράξενο: οι συνεταίροι της εξυγίανσης έχουν πάρει την ΕΠΟ, ελέγχουν όλο το παρασκήνιο, αλλά με τις επιλογές τους, αν και ισάξιοι ή καλύτεροι -βάσει των δημοσιογράφων, διασύρονται εντός γηπέδου. Λογικό το να ποντάρουν στο εξωαγωνιστικό: είτε με τις μεταθέσεις των τελικών, κατά προτίμηση σε γήπεδα χωράφια, είτε ποντάροντας στη σωματική κούραση του Ολυμπιακού. Η άρνησή τους στο ερυθρόλευκο αίτημα, ενώ θεωρητικά και αυτοί καίγονται για μεγαλύτερο διάστημα ξεκούρασης και προετοιμασίας, αποδεικνύει και το πώς αντιλαμβάνονται το ποδόσφαιρο.
* * *
Ολοκληρώνοντας, μερικά Y.Γ., αφιερωμένα στον καπετάνιο, όλα από το πιο διασκεδαστικό παιχνίδι της ζωής μου:
ΥΓ1 “Βάλτε τον Ηλία στο ρολόι, να μετράει πόσα τρώει”
ΥΓ2 “Δώστε στον Ηλία κομπολόι, να μετράει πόσα τρώει”
ΥΓ3 “Κόκκαλη, Κόκκαλη σε παρακαλώ, φέρε τον Ηλία στον Ολυμπιακό”
ΥΓ4 “Η λύση είναι μία, διώξτε τον Θρυλέοντα και φέρτε τον Ηλία”
ΥΓ5 “Ηλία, ζούμε στον Θρύλο να σε δούμε”
ΥΓ6 “Ηλία, φύγε στο εξωτερικό, άμα δεν σε φέρουνε στον Ολυμπιακό”
ΥΓ7 η μία κερκίδα “Ατματζίδης” και η άλλη “Αγαλματίδης”
ΥΓ8 “Μη φεύγεις Ηλία, έχει άλλα τρία”
ΥΓ9 “Αλλάξτε εστία, να δούμε τον Ηλία”
ΥΓ10 “Και με πιάνει μελαγχολία, που δεν βλε, που δεν βλέπω τον Ηλία”
ΥΓ11 δεν θυμάμαι πώς ξεκινούσε, αλλά τελείωνε “Θαυμάζουμε σαν άγαλμα τον Πόντιο Ηλία”
ΥΓ12 Η μεγαλύτερη πλάκα, είναι ότι ο Ατματζίδης είχε παίξει καλά σε εκείνο τον αγώνα...
Τα νεώτερα:
Τα παλιότερα:
Και επειδή υπάρχουν και ακόμα παλιότερα, και κάμποσα ενδιάμεσα, και θα έρθουν και άλλα:
ΣΤΑ ΠΟΣΑ ΘΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΣΕΒΕΣΤΕ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου